Tajemnica pluszowego misia

Andrzej Sławski

Tajemnica Pluszowego Misia - opowiadanie łączące wątki fantasy i science fiction Lata 50-te XXI wieku. Trzech młodych, bardzo zdolnych absolwentów amerykańskich uczelni technicznych (Thomas, Jack i Georg) dostaje pracę w renomowanym ośrodku badawczo-naukowym w San Jose w Dolinie Krzemowej. Tworzą wspólny zespół prowadzący badania nad udoskonalaniem komputerów kwantowych. Przez przypadek dokonują nadzwyczajnego, epokowego odkrycia związanego z prawami Natury. Konsekwencją tego jest cały ciąg zdarzeń, który ma bezpośredni związek z życiowymi losami ich oraz ich partnerek. Niestety skutki tych zdarzeń okazują się dla nich tragiczne. Pomimo tego znajdziemy wiele zabawnych, pełnych sprośnego humoru epizodów. Fabułę zwieńcza deterministyczne zakończenie. Narracja opowiadania, tak jak wszystkich pozostałych opowiadań tego autora, oparta jest na odsłanianiu kolejnych scen, dziejących się w rożnym miejscu i w różnym czasie. Z pozornego chaosu wyłania się stopniowo logika treści.

Potęga ulotnych słów. Komunikacyjny fenomen Zełenskiego

Marek Stączek

Gdy 12 września 2022 r. rosyjskie rakiety uderzyły w infrastrukturę energetyczną wschodniej Ukrainy, Zełenski zwrócił się do Rosjan:   „Bez gazu czy bez was? Bez was! Bez światła czy bez was? Bez was! Bez wody czy bez was? Bez was! Bez jedzenia czy bez was? Bez was! Chłód, głód, ciemność i pragnienie nie są dla nas tak straszne i śmiertelne, jak wasza „przyjaźń i braterstwo”. Ale historia postawi wszystko na swoim miejscu. A my będziemy mieć i gaz, i prąd, wodę i jedzenie… i to bez was”!   Takie mowy nie spadają z nieba. Nie rodzą się ot tak, bez przygotowania. Bez znajomości warsztatu, czy bez talentu. W przytoczonej wypowiedzi widać rytm, pasję i dosyć łatwo można przewidzieć wrażenie, jakie wywoła na publiczności. To jednoznaczny dowód, że osoba, która ją wygłasza, posiadła zdolność do publicznego mówienia w stopniu, do którego dociera niewielu, bo z wielkiego grona mówców, czy prezenterów tylko garstka wie, jak sięgnąć po potęgę ulotnych słów.

Tajemnice Dolnego Śląska UFO i niewyjaśnione zjawiska

Damian Trela

Na temat dolnośląskich tajemnic powstało wiele opracowań. Książka ,,Tajemnice Dolnego Śląska” to nie kolejny przewodnik po historycznych zagadkach w południowo-zachodniej Polsce. Publikacja stanowi unikalny zbiór - w większości nigdzie niepublikowanych – autentycznych relacji ludzi, którzy osobiście zetknęli się ze zjawiskiem UFO. Relacje dokumentalne podparte bogatą kartoteką zdjęciową, ilustracjami i grafikami wraz z oryginalnymi wypowiedziami świadków wprowadzają czytelnika w świat, w którym poukładana codzienność zostaje zaburzona zjawiskiem wykraczającym daleko poza wymiar zrozumienia. Ponad 20 lat zbierania relacji o obserwacjach UFO na terenie Dolnego Śląska przez autora książki kompletnie wywraca do góry nogami powszechnienie znany i starannie ugruntowany w mass mediach wizerunek UFO. Czy opisane w książce liczne przypadki obserwacji UFO w Sudetach, okolicach Legnicy i Wrocławia są dowodem na ingerencje pozaziemskich sił? Kim - lub czym – jest siła ukrywająca się ,,pod płaszczykiem” UFO, która od wieków nawiedza wiele malowniczych zakątków Dolnego Śląska?

Posłaniec

Konrad Kaldyński

Konflikt na oddalonej od Ziemi o 10 lat świetlnych Limei przybrał na sile. Wojska Sojuszu Ziemskiego utraciły inicjatywę, a lokalna rebelia jest o krok od przypieczętowania swojej niepodległości. A to dopiero początek problemów, bo ktoś właśnie spartolił misję polegającą na zakończeniu wojny jednym strzałem i dzięki temu, wróg przemycił na Ziemię skrzynię z nieznaną zawartością, która może zagrozić całej planecie. By ją odnaleźć i zneutralizować zagrożenie, wywiad wojskowy wysyła w pościg człowieka od zadań specjalnych, Harrisona Minera - owianego nieciekawą reputacją kapitana wojsk Sojuszu Ziemskiego, który rzeczy niemożliwe do wykonania traktuje jak wyzwania. Sprawca całego zamieszania ukrywa się w Seacouver, nieoficjalnej stolicy Ziemi, w której za darmo były jednie przemoc, korupcja i but korporacji trzymających wszystko w garści. Dla Harrisona Minera nie miało znaczenia to co ma zrobić, gdzie i z kim przyjdzie mu walczyć. Najważniejsze było to, by wykonać misję. Magazynki były pełne, broń odbezpieczona, a namiary celu zdobyte. Każdy kto wejdzie mu w drogę skończy w grobie.

Narodziny cywilizacji

Piotr Kotlarz

Ponad dziesięć lat temu czytając po raz kolejny książkę Herberta George’a Wellsa „Dzieje świata”, podjąłem plan napisania podobnego dzieła, uwzględniając postęp w zakresie poznania historii (tak jako dziejów, jak też i pojmowanej jako nauka). Sądziłem wówczas, że będzie to zadanie możliwe do zrealizowania, choć będąc historykiem wiedziałem przecież, że od czasu gdy powstała praca tego brytyjskiego pisarza nasza wiedza znacznie wzrosła. Próba napisania dziejów świata była swego rodzaju konsekwencją moich rozważań, które wyraziłem już pod koniec XX wieku w pracy „Dostrzec sens dziejów”, w której w sposób zdecydowany odrzuciłem marksistowską metodologię, odrzuciłem próbę opisu dziejów w oparciu o jej założenia. Początkowo sądziłem, że próba opisu dziejów według innej metodologii sprowadzi się głównie do analizy języka, zmiany akcentów interpretacyjnych, poszukiwań kierunków ich rozwoju i występujących w nich trendów. W miarę jednak jak zagłębiałem się w temat, obserwowałem gwałtowny postęp nauki. Dzięki najnowszym badaniom archeologii, odkryciom genetyki, wulkanologii i innym źródłom zmuszeni zostaliśmy do zupełnie odmiennego spojrzenia na nasze dzieje, zwłaszcza te sprzed okresu powstania pisma, czy przyjęcia go przez społeczeństwa, które poznały je bardzo późno. Sytuacja ta zmusiła mnie do podjęcia próby porządkowania wielu wydarzeń historycznych prawie od nowa. Dostępne opracowania z wieku XX, i tym bardziej wcześniejsze, okazywały się często prawie zupełnie nieprzydatne. Z czasem pracując nad tym zagadnieniem dostrzegłem, że ogrom materiału do ogarnięcia jest tak wielki, że nie sposób ująć go w jednym tomie. Określiłem cezury, przez pierwsze dwa-trzy lata zbierałem i porządkowałem podstawowe informacje, które złożyły się aż na sześć obszernych tomów. Na szczęście dostrzegłem, że każdy z nich może stanowić pewną odrębną całość, że w odrębnych książkach mogę omawiać kolejny ważny etap w bardzo już długiej historii naszego gatunku. Później i ten podział musiałem odrzucić. Ilość informacji, konieczność ich krytycznej analizy jest tak wielka, że mimo selekcji nie sposób bez nadmiernych uproszczeń ująć je w nawet najgrubszych sześciu tomach. Zacząłem dokonywać kolejnych podziałów. Dziś już wiem, że nie uda mi się napisać „Dziejów Świata”, wiem też, że nawet opisując tylko wybrane ich fragmenty muszę mieć świadomość, że z czasem, albo jeszcz ja, albo już kolejni badacze, będziemy zmuszeni uzupełnić je o prezentację kolejnych odkryć. Takich nawet, które wskażą kolejne ważne czynniki rozwoju człowieka i cywilizacji, które wreszcie być może podważą wiele przyjętych przeze mnie założeń i hipotez. Nie zaprzestałem jednak pracy. Uznałem, że warto ukazać jej efekty na etapie dzisiejszej wiedzy. Będzie to pewne świadectwo naszych czasów, a przy tym, jak sadzę, kolejny etap w rozwoju historii jako nauki. Tak jak w wyniku kolejnych badań i odkryć odrzucamy wiele teorii w fizyce, astronomii… tak też dzieje się w historii. Nie bądźmy zarozumiali. Przed nami było wiele pokoleń, po nas będą kolejne… i nasi następcy będą poszukiwać odpowiedzi na stawiane już przed nami, przez nas i po nas, pytania. Chciałbym tu od razu dodać, że jedną z ważnych cech każdego badacza jest świadomość niewiedzy. Nie wiem to słowa, które przyświecać powinny naszym badaniom, tak przed ich podjęciem, jak zazwyczaj i po nich. Na pewne pytania ponadto zapewne nigdy nie uzyskamy odpowiedzi, przy tym jako historyk muszę dodać tu słowo już. Już nigdy nie poznamy pewnych faktów. Moje Dzieje świata, podzieliłem na wiele części. Zamierzam wydawać je w porządku chronologicznym, z tym że postanowiłem tworzyć je w taki sposób, by każda z książek mogła istnieć oddzielnie, niezależnie. Pierwszą, której dałem tytuł „Narodziny cywilizacji”, właśnie ukończyłem. Mają ją Państwo w ręku. Mówi o naszych początkach, dowodzi jedności naszego gatunku i ukazuje jedność naszej cywilizacji już od jej zarania. Nie uważam tej pracy za czysto historyczną, wiele w niej bowiem rozważań natury historiozoficznej, zastanawiam się też często nad przyjmowaną wcześniej aksjologią. Drogi rozwoju naszego gatunku przebiegały i przebiegają krętymi drogami, ale przecież nasi przodkowie byli wspólni i w kolejnych etapach wzajemne krzyżowanie się naszych genów spowodowało, że dziś właściwie – mimo jednostkowych różnic (koloru włosów, koloru oczu, wysokości, kształtu nosa, współczynnika inteligencji, itd.) – jesteśmy w gruncie rzeczy tacy sami. Jesteśmy ludźmi. Podobnie i z cywilizacją, jest ona wspólna. Dziś często trudno dojść, komu zawdzięczamy kolejny wynalazek, kto był w jakiejś dziedzinie prekursorem. Tym bardziej, że społeczeństwa wprowadzające nowe techniki, czy nawet rozwiązania w kulturze i sztuce, w swym rozwoju miały okresy niesłychanego postępu, ale też i regresu. Kwestia pierwszeństwa dziś nie ma znaczenia. Odkrycia, nowe wynalazki w dziedzinie techniki oraz różne idee stały się naszym wspólnym dorobkiem i każdy może dziś z nich korzystać – czy w sposób właściwy, to już inna sprawa. Ostatnia wojna światowa pokazała, że – niestety – potrafimy i sięgamy nawet po wydawałoby się już odrzucone idee (np. ponownie po ideę niewolnictwa i ludobójstwa), a niektóre wynalazki potrafimy wykorzystać nie tylko dla naszego dobra, ale i w celu zniszczenia (atom, chemia). To już jednak od nas zależy, w jaki sposób korzystamy z naszego wspólnego dorobku. Nan nadzieję, że moja książka – przypominając etapy rozwoju naszego gatunku i naszej cywilizacji – będzie stanowić, choć niewielki, wkład w uświadomienie nam poczucia wspólnoty i ułatwi dokonywanie dobrych wyborów ze wspólnego dorobku idei i osiągnięć techniki oraz kultury.  

Śpiewanki Joanki i kolorowanki

Joanna Morea

Rozpoznaj idealną kochankę. Tajemnice wyzwolonych kobiet

Andrzej Kraczla

Jak to się dzieje, że jednych mężczyzn widzisz ciągle w towarzystwie pięknych kobiet, gdy inni mogą o tym tylko pomarzyć? Być może tacy się urodzili, tego nie wiem… Jestem najlepszym przykładem na to, że z pozycji totalnego pantofla można dojść do miejsca, w którym masz takie relacje z kobietami, jakie chcesz, a seksu tyle, ile zapragniesz. Można się więc tego nauczyć! Już dawno opisano, jakie zachowania i styl bycia mężczyzny działają na kobiety jak magnes. Możesz stać się takim mężczyzną. Odkryj mechanizmy, które zmienią niewinne rozmowy w ognisty flirt, a stąd już prosta droga do łóżka. W każdej kobiecie drzemie demon seksu. Dzięki tej książce odkryjesz sprawdzone sposoby, jak go uwolnić. Tomasz Markowski psycholog, ekspert komunikacji Andrzej Kraczla Kiedyś był pantoflem, co zrujnowało jego życie zarówno prywatne, jak i biznesowe. Wtedy podjął decyzję, że nie ustanie, dopóki nie zrozumie zasad, na jakich opierają się relacje damsko-męskie. Po latach zdobywania wiedzy, ponad tysiącu szczerych rozmów oraz poprzez liczne relacje z kobietami odkrył powtarzające się schematy zachowań, które definiują związek kobiety i mężczyzny. Kiedyś totalnie nie radził sobie w relacjach z kobietami, a po gruntownej zmianie swojego podejścia i zachowania przestał mieć jakiekolwiek problemy w tej kwestii. Dzieli się wyłącznie wiedzą, którą przetestował na sobie i stosuje z powodzeniem od lat. Jednocześnie osiągnięcie spokoju na tym polu pozwoliło mu rozwinąć skrzydła w biznesie. Jest współwłaścicielem kilku firm, a to nie koniec jego ambicji. Pracuje z pasji, nie z obowiązku, czego życzy każdemu bez wyjątku. Wierzy, że związek to gra zespołowa o ustalonych zasadach i rolach do odegrania przez każdego z partnerów.

Pod wiatr

Anna Kiesewetter

„Pod wiatr” to historia dziewczyny dorastającej w domu, w którym brakuje miłości, czułości i troski. Wychowywana przez toksycznych, zadufanych w sobie rodziców, odrzucona przez nich, spędza dzieciństwo w samotności, we własnym pokoju, w izolacji od ludzi i świata. Od najmłodszych lat musi być w pełni samodzielna, co ma niebagatelny wpływ na jej późniejsze relacje z rówieśnikami. Zbyt poważna, zanadto dorosła i odpowiedzialna, nie zyskuje akceptacji kolegów i koleżanek. Dzięki silnej psychice, samodyscyplinie oraz pasji nie załamuje się jednak i osiąga kolejne cele. Książka ukazuje dobroczynne oddziaływanie sztuki i twórczości na umysł młodego człowieka, na jego rozwój i światopogląd. Pogardzana przez drobnomieszczańskie społeczeństwo, dla naszej bohaterki sztuka staje się ogromną wartością, ucieczką, celem i spełnieniem. Powieść nie zawiera wątków autobiograficznych, wykorzystuje jedynie wieloletnie obserwacje autorki oraz wnioski inspirowane przeczytanymi lekturami.