Demony Zagłady

Sławomir M. Kozak

Demony Zagłady", to kontynuacja poszukiwań odpowiedzi na pytanie o przebieg wydarzeń, jakie rozegrały się w Ameryce 11 września 2001 roku. Autor dokonuje w niej analizy samych wypadków z pozycji kontrolera ruchu lotniczego, próbując ukazać najbardziej prawdopodobny ich scenariusz. Książka opowiada również o niewoleniu politycznych przeciwników dokonywanym za przyzwoleniem i przy współudziale demokratycznych" państw. To także spojrzenie na powiązania pomiędzy służbami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo USA, a korporacjami czerpiącymi zyski z wojen i ustaw ograniczających podstawowe prawa obywatelskie. Czytelnik znajdzie w tej pozycji informacje o manewrach wojennych, będących przygrywką, a następnie częścią składową zamachów 9/11. Dowie się też o działaniach prowadzących do zneutralizowania społecznego ruchu próbującego znaleźć odpowiedź na pytania o rzeczywistych sprawców ataku na Amerykę. Książka ukazuje konsekwencje tego bezprecedensowego aktu barbarzyństwa, jakie stały się udziałem ludzi na całym świecie, między innymi w Polsce.

"Burta" kontra UB

Henryk Pająk

Druga z serii książek Henryka Pająka o Żołnierzach Wyklętych. BURTA - Jan Leonowicz, kolejny Żołnierz Niezłomny, którego bohaterskie losy przywołuje dla nas autor, to członek SZP-ZWZ-AK, działacz WiN, dowódca oddziału partyzanckiego na Lubelszczyźnie. Walczył przeciwko Ukraińskiej Narodowej Samoobronie i UPA, UB, MO i KBW. W ramach akcji „Burza” znalazł się w szeregach odtwarzanego przez Inspektorat Zamość 9. pp AK. Pozostał w konspiracji do 9 lutego 1951 roku, kiedy zginął w zasadzce UB.

Księżniczki z Montclair

Lusia Ogińska

Pierwsza powieść uznanej poetki, mającej w swoim bogatym dorobku artystycznym takie pozycje, jak "Sonety polskie", "Księgi Roztoczańskich krasnali", czy "Zmartwychwstanie". Autorka wierszy, reżyser filmowy i malarka, tym razem spisała prozą swoje doświadczenia z wyjazdu za chlebem, podczas którego zetknęła się ze światem ludzi starych, opuszczonych i samotnych. To powieść o przemijaniu, emigracji i cierpieniu. Ale jest w niej też odrobina autoironii, dystansu do otaczającej autorkę rzeczywistości i oczywiście - element bajkowy. Na pewno warto posłuchać tej historii, tym bardziej, że opowiedziana jest nie tylko piórem, ale i głosem Lusi Ogińskiej.

Czarny Wrzesień

Sławomir M. Kozak

„Czarny Wrzesień” to książka, w której Czytelnik znajdzie dane, jakie na temat amerykańskiej tragedii 11 września 2001 roku, udało się autorowi zebrać w ciągu czterech lat żmudnych badań. Z racji ograniczeń edytorskich jest to wiedza o 9/11 dostarczona w pigułce. Pomysł wydania tej pracy powstał z chwilą, w której okazało się, że nakład cieszącej się największą poczytnością książki „Oko Cyklopa”, wyczerpał się. Zamiast wznawiać rzecz znaną już i nie najnowszą, autor postanowił zebrać swe przemyślenia z uprzednio wydanych książek i zaprezentować je w nowej edycji. Jest więc to książka w dużej mierze bazująca na wcześniejszych tekstach. Nie oznacza to jednak, że praca niniejsza jest tylko zbiorem uprzednio wydanych rozważań. Autor wyszedł naprzeciw oczekiwaniom zarówno tych osób, które innych jego opracowań nie znają, jak i swych stałych Czytelników, którym proponuje kilka nowych faktów. W książce pojawia się również odniesienie do katastrofy smoleńskiej, traktowane przez pryzmat zadziwiających zbieżności obu tych dramatów. 

Ojczyzna woła

Lusia Ogińska

Sonet jest kompozycją złożoną z 14 wersów w dwóch czterowierszach i dwóch trójwierszach. Pierwsza zwrotka na ogół opisuje temat, druga odnosi go do podmiotu wiersza, a tercyny zawierają dotyczącą go refleksję. Sonet jest trudną formułą poetycką, którego początki datuje się na przełom wieków XIII i XIV, a za jego twórcę uważa się sycylijskiego poetę Giacomo da Lentini, choć bardziej kojarzy się on z takimi nazwiskami, jak Dante Alighieri czy Francesco Petrarka. W wiekach późniejszych sonet stał się popularny w całej Europie, w poszczególnych jej krajach przyjmując odmienny układ rymów, przy zachowaniu swej podstawowej konstrukcji graficznej.  W Polsce, za sprawą pionierów owego gatunku, Jana Kochanowskiego i Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, przyjął wzór francuski, by z czasem, w wieku XVII, dzięki Janowi Andrzejowi Morsztynowi i Sebastianowi Grabowieckiemu, przybrać charakter sonetu włoskiego.  W studium literackim „O Mikołaju Sępie-Szarzyńskim”, Henryk Sienkiewicz pisał:  „… Sonet (…) jest to forma ze wszech miar obmyślana i wykończona. Pośrednie pokrewieństwo jest z heksametrem, a bezpośrednie z dystychem, nadając mu z jednej strony zewnętrzną powagę formy, z drugiej ze względu na krótkość i wewnętrzne znaczenie i treść, skłania go ku liryce. Wiersz trzynastozgłoskowy toczy w nim zwykle spokojnie; jednostajne rymy, uderzając o siebie wzajemnie w ośmiu krańcowych wierszach, budzą jakby echo, odpowiadające im ze środkowych. Od tej dźwięczności pochodzi nazwa sonetu.(…)  Dźwięczność sonetu, zwłaszcza w włoskim języku, istotnie jest wielka. Niby szmer liści drzewnych, niby fale wodne, płynie tam rym, roztapiając się w drugim podobnym: wreszcie w ostatnich sześciu wierszach uczucie przyobleczone inaczej, zadźwięczy jeszcze, rzekłbyś, melodyjnem westchnieniem wyrwie się z piersi i zacichnie.  Ale ta właśnie dźwięczność sonetu jest zarazem przyczyną jego stron ujemnych. Jednostajność i stosunkowa wielość rymujących się ze sobą końcówek, zamykając sonet w pewnej z góry obmyślanej a szczupłej liczbie wierszy, robią zeń formę do najwyższego stopnia sztuczną. Uczucie poety, wtłaczane przez gwałt w czternaście, koniecznie czternaście wierszy, nie może rozwinąć się swobodnie, musi się kurczyć i stosować do formy.  Sonety przypominają nam starożytne drzewa w szpalerach. Trzeba nadzwyczajnej świadomości sił własnych, nadzwyczajnego taktu artystycznego, żeby w sonet nie przelewać tego co się w nim pomieścić nie da…”  Sonet rozwinął się u nas w czasach romantyzmu, a najbardziej chyba znane z tego okresu są „Sonety krymskie” Adama Mickiewicza. Był też niezwykle ceniony w latach Młodej Polski, kiedy z tej formy przekazu korzystali tacy poeci, jak Adam Asnyk, Maria Konopnicka, Jan Kasprowicz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, czy Leopold Staff. W czasach powojennych sięgał po ten rodzaj poezji Stanisław Grochowiak, współcześnie wykorzystywany jest niestety, coraz rzadziej. Stosuje go Jarosław Marek Rymkiewicz i właśnie Lusia Ogińska.  Oddając czytelnikom wydanie czterdziestu siedmiu sonetów Lusi Ogińskiej - dedykowanych przez autorkę Ojcu Profesorowi Mieczysławowi A. Krąpcowi w 85-rocznicę Jego urodzin - wydawcy pragną raz jeszcze przypomnieć słowa kapelana Armii „Polesie" gen. Franciszka Kleberga - księdza Leona Kalinowskiego, który w kościele przy ul. Chłodnej w Warszawie o Lusi Ogińskiej powiedział: „Bóg jeszcze Polski nie opuścił, skoro rodzą się tacy poeci..." 

"Żelazny" kontra UB

Henryk Pająk

Czwarta książka Henryka Pająka opisująca Żołnierzy Niezłomnych. Bohaterem tego tomu jest Edward Taraszkiewicz - "Żelazny", który obok obok kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” i sierż. Jana Leonowicza „Burty” był najbardziej poszukiwanym żołnierzem podziemia na Lubelszczyźnie. Urodzony 22 stycznia 1921 w Duisburgu, zginął 6 października 1951 roku w Zbereżu nad Bugiem.

"Uskok" kontra UB

Henryk Pająk

"USKOK kontra UB" to pierwsza z czterech pozycji poświęconych Żołnierzom Niezłomnym, wydanych w latach 90. XX w. przez autorskie wydawnictwo Henryka Pająka RETRO.  USKOK, czyli Zdzisław Broński, to jeden z Żołnierzy Niezłomnych, podoficer rezerwy Wojska Polskiego, członek Polskiej Organizacji Zbrojnej i Armii Krajowej, dowódca oddziału partyzanckiego AK, a następnie Zrzeszenia WIN na Lubelszczyźnie.  Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari klasy V i Krzyżem Walecznych. Prezydent Polski Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie 5 marca 2008 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.