Biografistyka we współczesnych badaniach historiograficznych. Teoria i praktyka

Jolanta Kolbuszewska, Rafał Stobiecki

Publikacja zawiera rozważania nad teoretycznymi i praktycznymi zagadnieniami przydatnymi historykom podejmującym trud pisania biografii. Autorami tekstów są uczeni specjalizujący się w historii historiografii, metodologii historii, historii idei i dziejów najnowszych, wywodzący się z wielu krajowych i zagranicznych ośrodków naukowych. Podjęli oni refleksję nad sposobami kreacji bohaterów, konstruowaniem narracji biograficznych i ich typologią oraz podstawami źródłowymi. Analizie zostały poddane współczesne osiągnięcia historiografii polskiej i ukraińskiej w zakresie biografistyki. Nakreślono również horyzont oczekiwań i potrzeb.

Efektywność funduszy sekurytyzacyjnych działających na rynku polskim

Ewa Nastarowicz

Rynek wierzytelności w Polsce to dynamicznie rozwijający się segment rynku finansowego. Zmiany, zachodzące na nim w ostatnich latach, doprowadziły do zwiększenia jego znaczenia w gospodarce. Windykacja wierzytelności oraz kompleksowe zarządzanie nimi stały się elementem powszechnej działalności biznesowej. Wzrost świadomości podmiotów prowadzących działalność gospodarczą co do roli zarządzania należnościami i związanych z tym możliwości przekłada się na wolumen rynku wierzytelności. We współczesnej gospodarce innowacyjne rozwiązania finansowe umożliwiają długotrwałe i bezpieczne rozwijanie działalności. Dla banków oraz instytucji finansowych taką szansę stanowi m.in. sekurytyzacja. W książce zaprezentowano możliwości zarządzania niepłynnymi aktywami, a także dokonano oceny efektywności funduszy sekurytyzacyjnych, pełniących funkcję podmiotu organizującego i nadzorującego proces sekurytyzacji na rynku polskim.  

Podróże w czasie

James Gleick

Błyskotliwa, pouczająca i zabawna opowieść o podróżach w czasie - koncepcji, która fascynuje fizyków i pisarzy od ponad stu lat. James Gleick proponuje przekraczającą ramy tradycyjnego myślenia wycieczkę po niezwykłej krainie podróży w czasie od literackich i naukowych narodzin począwszy, na wpływie, jaki wywarły na nasze rozumienie czasu kończąc. Autor zagłębia się w związki fizyki, technologii, filozofii i sztuki z podróżami w czasie i opowiada o kulturowym rozwoju tej idei od powieści H.G. Wellsa po telewizyjnego Doktora Who, od Prousta po Woodyego Allena. Przygląda się też niezbyt wyraźnej granicy między science fiction a współczesną fizyką, by dojść do pytania, czym właściwie jest przeżywana przez nas chwila świat ulotności, w którym teraźniejszość pożera wszystko, a przyszłość nieustannie znika. Czysta przyjemność. () Istny park rozrywki, pełen swawolnych atrakcji, który James Gleick eksploruje z zaraźliwym zapałem The Wall Street Journal Fascynująca mieszanka filozofii, krytyki literackiej, fizyki i obserwacji kulturowych. () Wspaniałe przypomnienie, że najlepiej działającą technologią podróży w czasie jest ta najstarsza: snucie opowieści. The New York Times Book Review

Projekt Królowa

Dominika Rosik

Osiem osób. Tajemniczy ogród zimowy. I eksperyment, którego nigdy nie zapomną Godzina 17.00. Emily budzi się w podziemiach szpitala psychiatrycznego. Poznaje siedem osób, których nigdy wcześniej nie spotkała. Nikt nie pamięta poprzedniej nocy. Telefony oraz komputery zostały zablokowane. Z każdą godziną sytuacja zaczyna się pogarszać. Pojawiają się kolejne niewiadome i dzieją się rzeczy, których nie da się logicznie wyjaśnić. Ktoś zmusza bohaterów do gry na śmierć i życie... Prawda? Złudzenie? Żart? Efekt choroby psychicznej jednego z bohaterów? A może wszystkich? Jedno jest pewne. Uczestnicy eksperymentu muszą poddać się regułom gry, żeby znaleźć wyjście z obiektu. Zwłaszcza, gdy wychodzi na jaw, że każda z uwięzionych osób kłamie. Wraz z bohaterami pozwól się wciągnąć w mroczne miejsce pełne sekretów, plątaniny wizji oraz niedoskonałej pamięci. Obserwuj, jak budzą się demony przeszłości, rodzi się miłość, przyjaźń, nienawiść oraz strach. I przede wszystkim odpowiedz na najważniejsze z pytań: Gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna iluzja? 

Morze Wewnętrzne

Donald Richie

Donald Richie mieszkał w Tokio przez kilkadziesiąt lat, jednak znacznie bardziej od dynamicznie rozwijającej się stolicy fascynowała go tradycyjna Japonia, ta orientalna, prowincjonalna, antyzachodnia, kierująca się dawnymi wartościami. Takie miejsce, w którym czas biegnie wolniej, ludzie wstają ze słońcem, a ulice pustoszeją o zmroku, znalazł na wysepkach Morza Wewnętrznego. Odwiedził je w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Z zachwytem pisał potem o życiu ich mieszkańców, jedzeniu, kulturze i miłości. Obiektami jego zmysłowej fascynacji były nie tylko konkretne osoby płci obojga, ale japońska cielesność jako taka. Japonię, która stała się jego drugą ojczyzną, nazywa swoją kochanką. Morze Wewnętrzne to przepiękny portret miejsca, którego już nie ma. Nikt spośród zachodnich autorów nie zna Japonii tak jak Richie. Przepiękna książka. Oriental Economist Morze Wewnętrzne zasługuje na specjalne miejsce wśród wciąż nielicznych książek o Japonii. Times Literary Supplement Talent Richiego jest zdumiewający; ta książka zachwyca błyskotliwością, przybliża postaci japońskich rybaków, handlarzy, mnichów i melancholijnych nastolatków, a przede wszystkim doskonale zestawia tak odmienne kultury Zachodu i Japonii. San Francisco Chronicle Elegia o Japonii napisana z ogromnym szacunkiem. London Review of Books Morze Wewnętrzne to zarówno poetycka medytacja, jak i wciągająca opowieść podróżnicza. The Japan Times

U źródeł melodramatu. Joseph-Marie Loaisel de Tréogate. Antologia przekładów

Sebastian Zacharow

Brak jednolitej definicji melodramatu sprawia, że jest on gatunkiem ze wszech miar hybrydowym, sklejonym z zapożyczeń i kopii. Obfituje w liczne lejtmotywy, dzięki którym widz potrafi przewidzieć czekające go schematy. Nie zawsze też utwór o charakterze melodramatycznym zostaje w ten sposób gatunkowo zdefiniowany. I tak w niniejszym wyborze dramatów Loaisela de Tréogate tylko jeden z nich – Las rabusiów – nazwany zostaje przez autora melodramatem. Pozostałe to: komedia (Na miłość nie ma rady), komedia heroiczna (Zamek diabła) oraz „baśniowe widowisko muzyczne z elementami pantomimy i baletu”, bo do takiego gatunku zaliczone zostaje Czarodziejskie źródło. Mimo takiego rozdźwięku przynależności gatunkowej można znaleźć punkty wspólne czterech dramatów, wchodzących w skład niniejszej antologii. Jej zawartość podyktowana została chęcią ukazania twórczej drogi, jaką przebyła estetyczna wrażliwość autora. Z punktu widzenia poetyki swoich dramatów Loaisel jest bowiem jednocześnie dzieckiem Oświecenia i Romantyzmu. Nazwisko Loaisela wymienione zostaje wśród dramaturgów, którzy przyczynili się do powstania melodramatu. Poza tym cała jego twórczość stanowi wyraz modnej w owych czasach wrażliwości. Twórczość ich autora, podobnie jak pozostałych dramaturgów pozostających w melodramatycznej konwencji, dowodzi niezwykłej płynności w ewolucji teatru, a jego utwory stanowią łagodne przejście między teatrem francuskim drugiej połowy XVIII w. a teatrem

Skarb Wysp Andamańskich

Antoni Ferdynand Ossendowski

Czternastoletni Władek przyjeżdża na wakacje na Wyspy Andamańskie, gdzie na plantacji herbaty pracują jego rodzice. Na miejscu spotyka Dżaira z plemienia Minkopi.. Chłopiec jest wnukiem Jomagi słynnego wodza porwanego przed laty przez groźnego gubernatora Horna, pragnącego przejąć należącą do Minkopi kolekcję niezwykłych pereł zwaną skarbem Tamaranów. Młodzi bohaterowie szybko znajdują wspólny język i razem odkrywają uroki wyspy. Ale sielanka nie potrwa długo: chłopcy zostają porwani i uwięzieni w górach Szalati przez plemię Kalabanów. Czy uda im się bezpiecznie wrócić do domu? Wędrówka przez niebezpieczną dżunglę, skłócone ze sobą plemiona, polowanie na tropikalne zwierzęta, poszukiwanie podziemnych jaskiń i oczywiście skarbu wszystko to sprawia, że od tej powieści Ossendowskiego wprost nie można się oderwać.

Sześcian zaklęty w kuli

Ewa Dąbek-Derda

  Sześcian zaklęty w kuli to analiza twórczości Jerzego Juka Kowarskiego – jednego z najwybitniejszych polskich scenografów – pod kątem rozumienia i kształtowania przestrzeni teatralnej. Punkt wyjścia rozważań stanowi Etienne’a Souriau koncepcja sześcianu i kuli jako dwóch podstawowych modeli sztuki scenicznej, a w sprzeczności kubicznej i sferycznej zasady organizacji przestrzeni jawi się istota teatru. Teatralne przestrzenie podporządkowane liczbie oraz kształtom figur geometrycznych (kwadratom, okręgom, punktom, trójkątom, a zwłaszcza bryłom idealnym: sześcianowi i kuli) ujawniły potencjał: sferyczny tkwiący w zamknięciu scenicznego sześcianu, oraz kubiczny – w otwartości teatralnych kul. Scenografie Kowarskiego prócz napięcia budowanego pomiędzy sferyczną i kubiczną potencją przestrzeni wyróżniają się również wpisywaniem w teatralną rzeczywistość tajemnych znaków, obecność zakodowanej w nich tajemnicy. W poszukiwaniu właściwych form scenografii, Juk Kowarski tworzy przestrzenie o takiej potencji, które zasługują na miano mobilu – swoistej machiny do grania, kumulującej w sobie wszystkie energie i sensy inscenizacji.