Skradziony król. Przygody słynnego detektywa amerykańskiego

Anonim

Nick Carter – prowadzący podwójne życie detektyw z tanich amerykańskich powieści, wymyślony przez Ormonda Smitha i Johna Coryella. W Polsce wydano serię ok. 18 tłumaczeń z języka angielskiego powieści w cyklu „Nick Carter. Najsławniejszy Detektyw Ameryki”. W Niemczech, oprócz tłumaczeń oryginalnej serii pt. Nick Carter, składającej się 375 pozycji, wydawano w latach 1929-1930 także serię pt. „Der neue Nick Carter. Der Weltdetektiv”, składającą się z 44 prac niemieckich autorów. Początek tej serii (12 początkowych tytułów), był tłumaczony na język polski. (za Wikipedią)

O zjawiskach cudownych i cudownych zdarzeniach

Andrzej Sarwa

Autor w niezwykle interesujący sposób opisuje niezwykłe zdarzenia przypisywane Bogu a także cudowne zjawiska związane z wizerunkami Jezusa, Maryi i świętych. Zjawiska te miały miejsce w Europie i w Polsce w czasach dawnych oraz współcześnie. Obowiązkowa pozycja domowej biblioteki fascynatów zjawisk niewytłumaczalnych naukowo.

Król naftowy

Karol May

Przenieś się w fascynującą podróż z książką "Król Naftowy" autorstwa Karola Maya. W tej opowieści towarzyszymy narratorowi w jego podróży do Young-Kanawha, malowniczego strumienia ze źródłem ropy naftowej, którego eksploatatorem jest "Król Naftowy" - Josias Albert. Na miejscu dochodzi do konfliktu między Samem Hawkensem a Albertem. Ponadto Albert pragnie zakupić konia narratora, co jednak spotyka się z odmową. W odpowiedzi na to, z obawy przed Josiasem Albertem, lokalny handlarz odmawia sprzedaży niezbędnych przedmiotów. Sam Hawkens i narrator blokują wejście potencjalnym klientom. Trwa to aż do nocy. Nagle eksplozja na polu naftowym ogarnia całą dolinę płomieniami. W ostatniej chwili narrator ratuje młodą kobietę z tego miejsca i razem z Samem Hawkensem uciekają. Docierając na bezpieczne wyżyny, odkrywają, że uratowali córkę "Króla Naftowego". Josias Albert również przetrwał to piekło, ale stracił wszystko, co posiadał. Przygotuj się na poruszającą opowieść o niebezpiecznej przygodzie, ocaleniu i stracie, która odsłania świat skrywający się wokół nafty i ludzi, którzy są z nią związani.

Ojciec Amable

Guy de Maupassant

Zbiór nowel znakomitego francuskiego autora obejmujący te oto utwory: Ojciec Amable, Rozsądny, Oczekiwanie, Ojciec, Sposób Rogera, Przyjaciel Patience, Odkrycie, Baronowa, Opuszczony okręt, Ciocia Klocia, Wieczór Trzech Króli. Fragment pierwszej z nowel, który powinien zachęcić do przeczytania niniejszego zbioru: Wilgotne i szare niebo zdawało się wisieć nad szeroką ciemną doliną. Zapach jesieni, smutny zapach nagiej i wilgotnej ziemi, opadłych liści, martwych ziół, czynił jeszcze gęstszym i cięższym powietrze jesiennego wieczoru. Wieśniacy pracowali jeszcze, rozproszeni po polach, oczekując dzwonu na Anioł Pański, który by zwołał ich do chat, widzianych tu i ówdzie, poprzez gołe gałęzie sadów. Na kraju drogi, na kupie badyli bawiło się ziemniakami małe dziecię, podrzucając nimi na nędzną sukienczynę rozpostartą na szeroko rozłożonych nóżkach, podczas gdy w pobliżu, na roli, pięć kobiet schylonych kopało ziemniaki. Powolnym i monotonnym ruchem zagłębiały kopaczki w wysokich, piaszczystych bruzdach, wygrzebywały rękami ziemniaki, wrzucając je do stojących przed nimi worków.Drogą przeszedł młody mężczyzna z batem w ręce w sabotach na nogach, zatrzymał się przy dziecku, wziął je na ręce i pieścił. Jedna z kobiet na roli wyprostowała się i zbliżyła się do niego. Była to rosła, czerwona dziewczyna, szeroka w biodrach i piersiach, wielka samica normandzka o jasnych włosach i rumianej cerze...

Facecje z dawnej Polski

Wielu Autorów, Teodor Tyc

Z dawnych kronik zebrał, opracował i tłumaczył Teodor Tyc. Czytając niedawno krwiste, wesołe powiastki Balzaca „Contes drólatiques”, malujące tak niebywale świetnie, choć i bardzo rubasznie za wzorem ‘Dekameronu’, ‘Heptameronu’ i Rabelaisa średniowiecze francuskie, zamyśliłem się frasobliwie nad tym, że my, Polacy, podobnego utworu nie posiadamy.  Prawda, że nasze medium aevum, uboższe, cichsze, zaściankowe, wypłowiałe, nie zna żarów krucjatowych ani awentiur cudownych ani Gralowych misterji, o skiopodach, nibelungach, trojańczykach, Aleksandrach, Blanchefleurach, Lanzelotach, Tristanach ani marzy. Ale mimo to poeci znaleźliby w tem szaraczkowem naszem średniowieczu niejedną rzecz godną swego pióra. Nie mówimy wcale o aktach i dyplomatach, z których dałoby się wysnuć tyle wątków powieściowych.

Paulina

Aleksander Dumas

Trzymająca w napięciu opowieść. Aleksander Dumas wędrując po świecie trafia do Szwajcarii. Tam spotyka swojego dobrego znajomego, Alfreda de Nervala, który podróżuje w towarzystwie pięknej kobiety o imieniu Paulina. Kobieta wydaje się być ciężko chora, ledwo trzyma się na nogach. Po jakimś czasie Dumas znów spotyka parę zakochanych, lecz stan Pauliny bynajmniej się nie poprawia. Po kilku miesiącach w roku 1834 Dumas ponownie spotyka Alfreda,. Dowiaduje się wówczas, że Paulina umarła. Załamany de Nerval próbuje normalnie żyć. Znajomi dostrzegają na ramieniu Alfreda ślad po kuli. Alfred wyznaje, że to ślad po jego ostatnim pojedynku, nie chce jednak wyjawić jego szczegółów. W końcu zgadza się wyznać całą prawdę Dumasowi. Przyjaciele spotykają się, po czym de Nerval opowiada pisarzowi swoją historię. Kilka lat temu Alfred de Nerval zakochał się w poznanej na przyjęciu pięknej dziewczynie nazwiskiem Paulina de Meulien. Dziewczyna była z bogatej rodziny. Zbyt bogatej, by młodzieniec mógł ją poślubić. Załamany tym faktem Alfred wyrusza w świat szukać przygód i majątku. Któregoś dnia wraca do Francji, gdzie spotyka go nowy cios ze strony losu Paulina wyszła bowiem za mąż za hrabiego Horacego de Beuzeval... (za Wikipedią). A co było dalej, dowie się czytelnik po lekturze całej powieści. Zakończenie trudne do odgadnięcia.

O śmierci, antychryście i o końcu świata

Andrzej Sarwa

Kolejna świetnie napisana publikacja Andrzeja Sarwy poruszająca takie zagadnienia jak: śmierć, życie po śmierci, niebo, piekło, koniec świata, pojawienie się Antychrysta, znaki zbliżającego się końca, sąd ostateczny, powstanie nowego nieba i nowej Ziemi a także odnowienie Wszechświata. Wszystkie zagadnienia prezentowane są z punktu widzenia wiary katolickiej.

Apologia Sokratesa. Kryton

Platon

Dzieło nie jest traktatem filozoficznym w zwykłym rozumieniu tego słowa, czy nawet w tym znaczeniu, w jakim traktatami filozoficznymi są inne dialogi Platona (np. Uczta). Ani sam Sokrates, ani Platon ustami Sokratesa nie roztrząsają tu żadnych szczegółowych kwestii ontologicznych lub kosmologicznych, które zaprzątały wtedy uwagę greckich filozofów. W argumentacji Sokratesa (zwłaszcza w jego rozmowie z Meletosem) można nawet dopatrzyć się błędów logicznych. Sokrates np. niesłusznie twierdzi, że nikt nie może świadomie dążyć do deprawowania innej osoby, ponieważ ta w końcu zwróciłaby się przeciwko niemu. I w historii starożytnej i współcześnie można łatwo znaleźć przykłady osób, które zdeprawowane szkodziły nie osobie odpowiedzialnej za jej zepsucie moralne, lecz innym. Sokrates tylko pozornie zbija również drugi punkt oskarżenia, twierdząc, że nie można go oskarżać jednocześnie o bezbożność i wprowadzanie nowych duchów. W rzeczywistości Anytos, Meletos i Lykon nie oskarżali go o ateizm, lecz o to, że nie uznaje bogów, których państwo uznaje, czyli religii państwowej. Była to niewątpliwie prawda. Jak powiedziano, religijność Sokratesa była bardzo głęboka, ale też całkiem innej ogólniejszej i bardziej refleksyjnej natury, niż u zwykłych Ateńczyków. Jest też prawdą, że Sokrates nie był zwolennikiem ustroju demokratycznego. Nie mógł zgodzić się z branym w Atenach za pewnik przekonaniem, że obywatele w swojej większości reprezentują mądrość. (za Wikipedią).