Ukryty klejnot błękitny karbunkuł. The Adventure of the Blue Carbuncle

Arthur Conan Doyle

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Przygoda dzieje się w okresie świąt Bożego Narodzenia. Znajomy Sherlocka Holmesa posłaniec Peterson jest świadkiem nocnej awantury. Wkracza, aby pomóc biednej ofierze pijanemu starcowi, napastowanemu przez chuliganów. Jednak ten, po nieumyślnym wybiciu szyby w sklepie, ucieka pozostawiając na ulicy podniszczony kapelusz i dorodną gęś. Peterson bez wahania zabiera te rzeczy do Holmesa. Sherlock dedukuje z kapelusza cechy właściciela, a gęś oddaje Petersonowi. Wkrótce w gęsi znaleziony zostaje błękitny karbunkuł skradziony w hotelu bogatej hrabinie Morcar. (za Wikipedią).

Batrachomyomachia. La Batrachomyomachie. Batracomiomachia. Batrachomyomachia

Pseudo-Homer

Batrachomyomachia (, z gr. żaba, mysz, walka), także Batrachomachia () grecki poemat heroikomiczny przypisywany przez starożytnych Homerowi. Obejmuje ok. 300 wersów. / . , . . 303 . / La Batrachomyomachia (en grec ancien / Batrakhomuomakhía, littéralement La Bataille des grenouilles et des rats ) est une épopée comique parodiant l'Iliade. Elle compte 303 hexamtres dactyliques. Elle fut largement attribuée, dans l'Antiquité, Homre. / La Batracomiomachia (in greco antico , "La guerra dei topi e delle rane") un poemetto giocoso di 303 versi, parodia dell'epica eroica, nel quale si narra una guerra combattuta tra topi e rane. La parola infatti costruita con le tre parole greche: batrachos (rana), mys (topo) e mache (battaglia). / Batrachomyomachia (Greek: , from , "frog," , "mouse," and , "battle") or the Battle of Frogs and Mice is a comic epic or parody of the Iliad, definitely attributed to Homer by the Romans, but according to Plutarch the work of Pigres of Halicarnassus, the brother (or son) of Artemisia, queen of Caria and ally of Xerxes. Some modern scholars, however, assign it to an anonymous poet of the time of Alexander the Great. (wikipedia.org/wiki/Batrachomyomachia)

Historia i mądrość Achikara Asyryjczyka

Nieznany

Achikar, Ahikar, Ahiakar bądź Ahiqar, czasem też Achiacharus był legendarnym asyryjskim mężem znanym na starożytnym Blkim Wschodzie z wyjątkowej, wielkiej mądrości. Przypisuje mu się autorstwo księgi, która pierwotnie została spisana w języku aramejskim i pochodzi z V wieku p.n.e., z tym, że później była rozbudowywana, aż do drugiego wieku naszej ery. Historia i mądrość Achikara Asyryjczyka, to dzieje wielkiego wezyra Asyrii żyjącego za panowania Senacheryba i Asarhaddona (w VII wieku p.n.e.). Wezyr ten, nie posiadając własnych dzieci, czyni swoim następcą siostrzeńca Nadana. Nadan nie tylko nie okazuje wujowi wdzięczności, ale usiłuje go zniszczyć i używając podstępu doprowadza do tego, iż król skazuje Achikara na śmierć. W końcu jednak wszystko dobrze się kończy, Achikar zostaje zrehabilitowany, zaś jego siostrzeniec ukarany. Opowieść o Achikarze w swej pierwszej części zawiera zbiór wielu mądrości i przysłów, zaprezentowanych w taki sposób, jakby to tytułowy bohater wygłaszał je do swego siostrzeńca.

O Wandzie, córce Kraka

Artur Lis

Legendarna królowa Polski Wanda objęła władzę po śmierci ojca Kraka i wygnaniu jego syna bratobójcy. Mimo nadzwyczajnej urody nigdy nie wyszła za mąż, samotnie sprawując władzę. W najstarszym zapisie legendy kronice Mistrza Wincentego opowieść układa się wokół czterech sytuacji: Po bezpotomnej śmierci obu braci, piękna Wanda obejmuje tron. Władca germański słysząc, że Polską rządzi kobieta, napada na kraj. Wojska nieprzyjaciela zobaczywszy urodziwą, Wandę uchylają się od walki. Wódz ich przebija się mieczem, a na swoich żołnierzy rzuca klątwę, by zawsze pozostawali pod rządami kobiet. Publikacja Artura Lisa O Wandzie, córce Kraka stanowi szeroką analizę historiograficzną legendy od średniowiecznych kronik do literatury współczesnej.

Chata w lesie i inne baśnie

Bracia Grimm

Baśnie braci Grimm (niem. Kinder- und Hausmärchen) zbiór baśni spisanych przez niemieckich pisarzy i językoznawców, braci Wilhelma i Jacoba Grimmów i opublikowany w roku 1812 (tom I) i w roku 1815 (tom II). Zbiór ten, powstały na podstawie wieloletnich badań podań, mitów i opowieści ludowych, stał się klasyką literatury, przetłumaczoną na wiele języków. Bracia Grimm w publikowanych baśniach zmierzali do odtworzenia najstarszego wzorca motywów baśniowych w nich występujących, stąd charakterystyczne dla tych opowieści okrucieństwo, które zresztą występuje także u francuskiego bajkopisarza Charlesa Perraulta. W świecie tych baśni panowało zwykle żelazne prawo moralne dobro i przezorność zwycięża niegodziwość. Pamiętać jednak należy, że od tej reguły zdarzały się u braci Grimm wyjątki (np. w baśniach Spółka kota z myszą, czy Baba Jaga). Niniejszy zbiór zawiera baśnie: Chata w lesie, Kopciuszek, Ubogi i bogaty, Rupiec Kopeć, Wszechwiedzący doktór, Białośnieżka i Różanka, Jednooczka, Dwuoczka, Trzyoczka, Pastuszka gęsi, Pastuszek, Biedny młynarczyk i kotek, Ukradziony grosik, Duch we flaszce, Siedmiośpiochy, Król Drozdobrody, Krasnoludki, Król Żab, Mali czarodzieje, Trzy pióra, Śmierć kurki, Pies i wróbel, Wilk i człowiek, Słodka potrawa, Mysi-królik i niedźwiedź, Trzej bracia, Zając i jeż, Włóczęgi, Pan Grubas, Dziewczynka i lalka.

O Sobótce czyli tak zwanych ogniach świętojańskich Przyczynek do mitologii słowiańskiej

Romuald Frydrychowicz

Sobótka: najnowsze badania wyjaśniły nam w zupełności początek nazwy sobótki. Biskup poznański Laskarz w wieku XIV statutem swoim zakazuje tańców nocnych w wigilie przedświąteczne, tj. w soboty i w wigilie uroczystości, przypadających w lecie, a zatem przed świętem Jana Chrzciciela, Piotra i Pawła. Z zabaw tego rodzaju najwspanialszą być musiała sobótka w okresie świątecznym, t. j. na Zielone Świątki. Kaznodzieja krakowski Jan ze Słupca powiada, że tańczą podczas Świątek w lecie niewiasty, śpiewając pieśń pogańską. Stwierdza ten obyczaj, jako jeszcze pogański, statut synodu krakowskiego z r.1408. Na sobótkę, którą zawsze obchodzono wieczorem w sobotę przed jednym ze świąt letnich, zbierali się jeszcze w wieku XVI wszyscy, zarówno kmiecie z wioski, jak drużyna i szlachta ze dworu, do ognia roznieconego na pagórku za wioską, Ta łączność obyczajowa i charakter obrzędu gromadzkiego przebija się jeszcze w pieśni.

Ostatnie dni świata

Simon Bielski

Autor tak sobie wyobraził schyłek naszego świata, a właściwie to raczej naszych czasów: „Czarna, głucha pustynia! Ogień niebieski strawił wszelką barwę. Z trudnością mogę sobie wyobrazić zielone zbocza, białe szczyty gór, srebrzyste morze, żółte skały — zwykłe, żywe oblicze ziemi. Zali snem było tamto, czy też to, co jest obecnie? Ogień spalił nie tylko miasta, lasy — zniszczył też historię ludzkości, jej religię, naukę, sztukę — cała ziemia jest jak zwęglony trup, tylko niebo teraz takie piękne, wspaniałe, jak nigdy. Sześciopromienna kometa jest, jak biała lilia z płomienistym słupkiem; listki tej nadziemskiej lilii, która spaliła ziemię, z lekka się wyginają, jakby chyląc się pod naporem wichru unoszącego kometę w głąb nieba. Wieczorem lilia przybiera bladozłoty odcień, a dokoła niej rozsiewa się spokojny, srebrzysty blask”. Ale to dopiero początek opowieści, fascynującej, dającej do myślenia. Zapraszamy do lektury.

Troilus i Kresyda

William Shakespeare

Sztuka jest osadzona w realiach wojny trojańskiej i ma dwa główne wątki. Pierwszy z nich opowiada historię Kresydy i Troilusa - księcia trojańskiego. Troilus uwiódł Kresydę, po czym wyznał jej miłość. Jednak podczas wymiany jeńców wojennych Kresyda została oddana do Grekom w niewolę. Troilus idzie za nią do obozu Greków, jednak widząc ją z Diomedesem uznaje za niegodną zainteresowania. W drugim wątku Odyseusz i Nestor próbują nakłonić Achillesa do powrotu do walki... (Za Wikipedią).