Oliwer Twist

Karol Dickens

Powieść Oliwer Twist to dzieło ukazujące życie XIX-wiecznego społeczeństwa angielskiego i prawa nim rządzące. Tytułowy bohater jest sierotą. Wraz z innymi pozbawionymi rodziny dziećmi został umieszczony w sierocińcu. Cierpi tam głód i zimno. Nieludzkie traktowanie dzieci z przytułku niejednokrotnie kończy się dla nich śmiercią. Oliwer, któremu udało się przeżyć mimo wszystko, w dniu swoich dziewiątych urodzin zostaje zabrany do kolejnego przytułku. Ma w nim zdobyć wykształcenie i nauczyć się pożytecznego rzemiosła. Tu także jest głodzony i poniewierany. Gdy pewnego dnia prosi o dokładkę, zostaje wyrzucony i odtąd musi sobie radzić sam. Naturalną koleją rzeczy chłopiec trafia do środowiska przestępczego, gdzie uczy się, jak przetrwać i walczyć o swoje...

Dziecko wojny

Inge Renata Latoszewska

W całej Europie w czasie wojny rodziły się dzieci, które były wynikiem związku okupanta z miejscową kobietą. Takie związki określano mianem zdrady. Kobieta, która związała się z okupantem, była zdrajczynią, okupant wrogiem, a dziecko, które urodziło się z tego związku? Te dzieci są „Dziećmi Wojny”, mimo że niektóre urodziły się po wojnie i wychowały w czasie pokoju. Piętno wojny odczuwały przez całe życie. Wzrastały w atmosferze tajemnicy i zakłamania. Istniało coś, o czym nie powinny wiedzieć. W Norwegii, Danii, Belgii utworzono „Zrzeszenia Dzieci Wojny”. Już jako dorosłe wspierają się wzajemnie w rozwikłaniu tajemnicy ojcostwa, w czym pomagają im prawnicy i historycy. Matki milczą. W Wietnamie dzieci zrodzone przez amerykańskich żołnierzy zostały jako kilkulatki odesłane do Ameryki. Jedna z dziewczynek powiedziała: „Byłam chyba bardzo niegrzeczna, bo moja wietnamska mama odesłała mnie do Ameryki”. W Norwegii dzieci norwesko-niemieckie (lebensborn) nie znały ani ojca, ani matki. Niektóre z tych dzieci po wojnie zamknięto w domach dla psychicznie chorych (60 lat później rząd norweski przyznał im odszkodowanie). Tylko nieliczne wychowywały się u matek lub dziadków, niektórym udało się odnaleźć biologiczną rodzicielkę. W Danii dzieci duńsko-niemieckie oddawano dziadkom na wychowanie lub do adopcji, często nie wiedziały, że najstarsza siostra nie jest siostrą, tylko matką. Niektóre pozostały przy matce i zostały przysposobione przez jej męża. Państwo duńskie wypłacało opiekunom tych dzieci alimenty państwowe, a przy dokumentach postawiono znaczek, który upoważniał urzędnika do odmowy informacji (tzw. sprawy o ojcostwo). Dziecko już jako dorosłe nie powinno znać prawdy o swoim pochodzeniu. W Niemczech tuż po wojnie urodziły się dzieci amerykańskich żołnierzy. Osobiście rozmawiałam z kobietą (urodzoną pod koniec 1945 roku), która pytała, jak znaleźć ojca, który walczył po stronie aliantów przeciwko Niemcom w czasie ostatniej wojny. A w Polsce? W Polsce takich dzieci nie było, może jedno.       Książka Dziecko Wojny składa się z dwóch części. Pierwsza część Hela – w formie reportażu – to informacje zebrane od rodziny i przyjaciół Heli. Hela nie zostawiła po sobie żadnych notatek, nie zachowały się jej listy pisane do rodziny. Nie zachowała się jej metryka urodzenia – to tak, jak gdyby Hela nigdy nie istniała. Druga część Dziecko Wojny to wspomnienia własne z okresu powojennego.

Listy z Afryki

Henryk Sienkiewicz

W 1890 r. 40-letni wówczas Henryk Sienkiewicz wyruszył w podróż do Afryki. Była to wyprawa myśliwska na południe Czarnego Lądu. Pisarz zapowiedział cykl korespondencji z podróży. Wiadomość ta spotkała się z wielkim zainteresowaniem czytelników. Sienkiewicz wyruszył z Neapolu 25 grudnia 1890 r. Zaopatrzony był w liczne listy polecające, m.in. od lorda Roberta Arthura Salisburyego, wybitnego polityka angielskiego, kardynała Lavigerie, prymasa Afryki, i Arthura Silva Whitea, szkockiego podróżnika i geografa. Trzonem wyprawy miała być miesięczna wycieczka myśliwska w głąb lądu. Punkt wyjścia był Zanzibar. Tom Listów z Afryki obejmuje dwadzieścia trzy szkice. Tylko dwa z nich powstały w czasie samej podróży. Resztę spisał autor po powrocie po kraju. Są to więc raczej wspomnienia niż listy z Afryki. Wyprawa do Afryki miała być dla pisarza chwilową ucieczką od dręczących go problemów obrzydłej codzienności. Tymczasem jak czytamy na kartach wspomnień afrykańskich pisarzowi towarzyszyła stale nostalgia oraz przygnębienie związane z oddaleniem się od rodziny.

Unsichtbare Kräfte

Hans Dominik

Unsichtbare Kräfte ist ein 1943 veröffentlichter Science-Fiction-Roman des Autors Hans Dominik. Ein Roman, der sich in noch gänzlich unerforschte Gebiete vorwagt und in dem die unvergleichliche dramatische Schilderungskunst des Altmeisters der Zukunftsliteratur einen Höhepunkt erreicht. Einem bisher unbekannten Erfinder gelingt die Konstruktion eines Apparats, der neuartige Strahlen aussendet. Vermöge dieser Strahlen ist es möglich, Menschen, Häuser und größere Komplexe zu entmaterialisieren und für das menschliche Auge unsichtbar zu machen. Um seine Ölfelder und Eisenerzgruben dem Zugriff einer großen Macht zu entziehen, wendet ein kleines Land diese neuen Strahlen an, zusammen mit einem geheimnisvollen Treibstoff, der ungeheure Energien entwickelt. Der Verteidigungskampf gipfelt in dem Einsatz eines Tauchflugboots. Die weit stärkeren Angreifer werden siegreich zurückgeschlagen, und der friedlichen Anwendung der neuen Erfindung steht nun nichts mehr im Wege.

Cellulit. Jak się pozbyć cellulitu

Bożena Społowicz

Czy myślisz, że bohaterka "50 Twarzy Greya" miała cellulit? A może chcesz dowiedzieć się dlaczego Monica Bellucci go nie ma? W mojej książce znajdziesz odpowiedź na te i inne pytania, między innymi odpowiem Ci skąd bierze się cellulit, jak się go pozbyć oraz jak skutecznie zapobiegać jego powstawaniu. Już samo przeczytanie poradnika "Cellulit. Jak pozbyć się cellulitu" będzie pierwszym krokiem do zdrowej i gładkiej skóry. Czytanie jest dobre i modne. Bożena Społowicz Skin coach. Propagatorka łatwego życia, poszukująca prostych rozwiązań trudnych problemów. Miłośniczka kobiecości i naturalnego piękna. Mama dwójki dzieci i tysiąca pomysłów.

WSPÓŁCZESNE PROBLEMY ZARZĄDZANIA KAPITAŁEM LUDZKIM W ORGANIZACJACH

Małgorzata Smolarek (red.)

Od dawna już wiadomo, że kluczowym czynnikiem oraz wartością w rozwoju organizacji są ludzie i mogłoby się wydawać, że napisano na ten temat w zasadzie wszystko. Z uwagi jednak na olbrzymie tempo zmian w sferze społecznej, technologicznej i ekonomicznej, powodujące niespotykane w dotychczasowej historii ludzkości swoiste „przyspieszenie” – studia nad problematyką znaczenia oraz miejsca człowieka w skomplikowanym świecie organizacji globalnych, lokalnych, sieciowych, wirtualnych itd. są ze wszech miar uzasadnione, a wręcz absolutnie niezbędne w ramach nauk o zarządzaniu. Niniejsza publikacja pt. „Współczesne problemy zarządzania kapitałem ludzkim w organizacjach” pod redakcją Małgorzaty Smolarek wpisuje się w ten nurt badań, stanowiąc przyczynek do dyskusji w tym zakresie. Zauważyć należy, iż poszczególne rozdziały pomimo róznorodnej problematyki, zogniskowanej wokół kapitału ludzkiego w organizacji, stanowią spójną i interesujacą tematycznie całość. Fragment recenzji prof. PCz dr. hab. Piotra Pachury

Uciekła mi przepióreczka

Stefan Żeromski

Komedia Uciekła mi przepióreczka... Stefana Żeromskiego powstała w 1924 r., a po raz pierwszy wystawiono ją w Teatrze Narodowym w Warszawie w 1925 r. Utwór opowiada historię Edwarda Przełęckiego. Ów naukowiec i działacz społeczny stara się powołać do życia uniwersytet ludowy w Porębianach. Tymczasem w Edwardzie zakochuje się jedna z zaproszonych do współpracy nauczycielek, Dorota Smugoniowa. Edward również darzy Dorotę uczuciem. Mimo tego świadomie wywołuje skandal, by skompromitować się w jej oczach. Robi to, aby ratować małżeństwo Smugoniów oraz ideę uniwersytetu ludowego. Następnie wyjeżdża z miejscowości. Uciekła mi przepióreczka... to opowieść o odpowiedzialności i wierności dla raz obranych ideałów, bez względu na cenę. To także opowieść o konfrontacji dwóch światów: tego wielkiego, wypełnionego wzniosłymi ideami, i tego parafiańskiego, gdzie się życie pospolite jak młyńskie koło obraca.

Wielka Korona Tatr. Przewodnik po 14 ośmiotysięcznikach tatrzańskich. Wydanie 2

Andrzej Marcisz

Wielka Korona Tatr przypisana jest do 14 ośmiotysięczników tatrzańskich, które spełniają dwa kryteria: ich wysokość przekracza 8000 stóp oraz wypiętrzają się nie mniej niż 100 metrów ponad najbliższą główną przełęcz. Przewodnik zawierający szczegółowe opisy 101 dróg, którymi można się wspiąć na szczyty Wielkiej Korony Tatr, stanowi autorski wybór Andrzeja Marcisza. Znajdują się w nim opisy szlaków, tras i dróg wspinaczkowych o stopniu trudności od I do V w skali tatrzańskiej. Przewodnik skierowany jest do taterników, a także do doświadczonych turystów wysokogórskich, którzy korzystając z usług uprawnionych przewodników i instruktorów wspinaczki górskiej zechcą stanąć na 14 najwyższych szczytach Tatr. Przewodnik zawiera szczegółowe mapy przygotowane przez zawodowego kartografa i tatrzańskiego hobbystę Rafała Jońcę, w oparciu o technologię Lidar. Szczegóły dróg rozrysowane zostały na ponad 500 zdjęciach topograficznych! Wszystkie szczyty są znajdują się w słowackiej części Tatr Wysokich, dlatego 100 dróg z przewodnika jest zlokalizowana na Słowacji i tylko jedna - na otarcie łez - prowadzi od polskiej strony! Przewodnik rekomendowany przez: