Jak kochać dziecko

Janusz Korczak

“Jak kochać dziecko” to utwór Janusza Korczaka, polsko-żydowskiego lekarza, pedagoga, pisarza i publicysty, który był prekursorem działań na rzecz praw dziecka.   Poradnik dla rodziców zawierający wiele cennych rad i informacji dotyczących zdrowia fizycznego i psychicznego oraz wychowywania dzieci w każdym wieku: od noworodka do nastolatka. Jej treść zaskakuje różnorodnością, przenikliwością, oryginalnością i odwagą w poruszaniu trudnych tematów.  

Łowy

Krzysztof Kamil Baczyński

“Łowy” to utwór Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Poety czasów wojny, jednego z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, który zginął w czasie powstania warszawskiego.   “Łowy” to wspaniała ballada autorstwa Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Uznawanego powszechnie za jednego z najwybitniejszych poetów czasów okupacji oraz wspaniałego przedstawiciela pokolenia Kolumbów, obok takich sław jak Gustaw Herling-Grudziński, Tadeusz Różewicz, Tadeusz Gajcy czy Józef Hen.  

Ascetka

Eliza Orzeszkowa

"Ascetka" to opowieść jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "Ascetka" to opowieść o heroizmie i ścieżkach życia oraz rozpaczy, z której nadzieja może pomóc się wydostać. Ten utwór jest pierwszym dziełem w literaturze polskiej, który w pełni wychodzi z inspiracji franciszkańskich.

Kobieta o aksamitnym naszyjniku

Aleksander Dumas (ojciec)

“Kobieta o aksamitnym naszyjniku” to powieść Aleksandra Dumasa (ojca), francuskiego pisarza i dramaturga, autor “Hrabiego Monte Christo” i “Trzech muszkieterów”.   “Mieszkaniec tego pokoju byłże to malarz, muzyk czy poeta? Nie wiemy.  Ale był to niezaprzeczenie palacz; wpośród bowiem wszystkich tych zbiorów, zbiór najkompletniejszy, zajmujący honorowe miejsce w słońcu nad starą kanapą, a tuż pod ręką — stanowiła fajczarnia.  Kimkolwiek on jednak był, poetą, muzykiem, malarzem, czy palaczem, w tej chwili nie palił, nie malował, nie komponował, nie pisał.  On patrzył.  Patrzył nieustannie, stojąc, oparty o mur, powstrzymując oddech; patrzył oknem otwartem z poza firanki, by widzieć, sam będąc niewidzianym; patrzył, jak w chwili, gdy oczy są tylko lunetą serca!  Na co patrzył?”   Fragment.  

Zaczarowane koło

Lucjan Rydel

Odkryj magię dramatu Zaczarowane koło Lucjana Rydla - baśniowej opowieści pełnej tajemnicy, symboliki i ludowej mądrości. To niezwykłe dzieło przenosi czytelnika w świat legend i nadprzyrodzonych sił, gdzie rzeczywistość splata się z fantastyką, a losy bohaterów determinują zarówno ich wybory, jak i przeznaczenie. Rydel mistrzowsko oddaje klimat polskich wierzeń ludowych, tworząc dramat pełen emocji, refleksji i głębokiego przesłania. Jeśli fascynuje Cię świat baśni, magii i ludowej poezji, Zaczarowane koło to lektura, której nie możesz przegapić!

Bransoletka

Cyprian Kamil Norwid

“Bransoletka” to utwór Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych.   „Bransoletka” to nowela Cypriana Kamila Norwida nosząca podtytuł: „Legenda dziewiętnastego wieku”. Jest to krytyka na współczesne Norwidowi społeczeństwo. Za bohaterów swojej noweli obiera on elity Florencji.  

Płaszcz

Nikołaj Gogol

“Płaszcz” to opowiadnie Nikołaja Gogola, rosyjskiego pisarza, poety, dramaturga. Jednego z najbardziej znanych klasyków literatury rosyjskiej. “Niepodobna-by chyba było znaleźć człowieka, któryby jak on żył tylko swym obowiązkiem. Nie dosyć powiedzieć, że służył gorliwie — on służył z zamiłowaniem. W przepisywaniu widział swój jakiś miły i rozmaity świat. Zadowolenie wyrażała twarz jego, niektóre litery były jego faworytami; gdy je pisał, był jakiś nie swój: uśmiechał się, przymrużał oczy i cmokał wargami, tak że zdawało się, iż można było z wyrazu jego twarzy wyczytać każdą literkę, którą kreśliło pióro. Gdyby stosownie do jego gorliwości dawano mu nagrody, być może byłby ku zdumieniu swemu został nawet radcą stanu; on jednak, jak wyrażali się dowcipnisie, jego koledzy, wysłużył „guzik do dziurki“[6] i dosiedział się hemoroidów. Zresztą nie można powiedzieć, ażeby nie zwracano nań uwagi. Pewien dyrektor, będąc zacnym człowiekiem i pragnąc wynagrodzić go za długą służbę, polecił dać mu coś ważniejszego niż zwykłe przepisywanie: mianowicie z jakiegoś gotowego już aktu kazano mu zrobić referat dla innego urzędu; chodziło jedynie oto, aby zmienić tytuł i tu i owdzie czasowników użyć w osobie trzeciej zamiast w pierwszej. Zadało mu to jednak tyle pracy, że spocił się okrutnie, tarł czoło i powiedział w końcu: „Nie, lepiej dajcie mi coś do przepisywania“. Od tego czasu pozostawiono go na zawsze przy przepisywaniu, poza którem zdało się, że nic dla niego nie istnieje.” Fragmenty z książki: Nikołaj Gogol. „PŁASZCZ”

Pajęczyna

Eliza Orzeszkowa

"Pajęczyna" to dzieło jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "I z temi słowami ujęli młodzieńca z obu stron pod ramiona i oszałomionego, ujętego tak niesłychaną życzliwością, rozśmieszonego kilku konceptami po drodze przez szpakowatego pana, wciągnęli go w głąb dworca. Tuż za nimi, z woreczkiem swoim w ręku, wbiegła pośpiesznym krokiem do bufetowej sali błękitno-oka kobieta. Wbiegła i obejrzała się i zobaczyła przy jednym ze stolików towarzyszy swej podróży z kielichami szumiącego płynu przy ustach. - Wiwat! niech żyje Władysław N., zawołał weteran podnosząc swój kielich w górę. Niech żyje koleżeństwo i przyjaźń zawarte w podróży! zawtórował żółto-twarzy. - Niech żyje nasza starodawna gościnność i otwartość! z zapałem wymówił student, którego policzki zarumieniły się już nieco od trunku, a oczy zapłonęły wesołością. W tej chwili tuż przy nim przemknęła popielata suknia. Blada kobieta stanęła przy stole i niby nalewając sobie wodę do szklanki - szepnęła nad samem uchem studenta. - Ostróżnie panie, ostróżnie! Młody człowiek drgnął i odwrócił się ku niej zdziwiony. Stała nie patrząc na niego i spokojnie piła wodę. Sądził, że mu się przysłyszało, ale zaledwie przytknął do ust trzeci już, czy czwarty kielich wina i rozpoczął nową a żwawą z towarzyszami rozmowę, znowu obok siebie, łagodny, niemal błagalny szept: - Ostróżnie panie, ostróżnie! Obejrzał się, ale bladej kobiety już nie było przy nim. O kilka kroków tylko w tłumie dojrzał jej popielatą suknię. Pobladł nieco, umilkł i zamyślił się." Fragment