Martwe dusze

Nikołaj Gogol

“Martwe dusze” to niedokończona powieść Nikołaja Gogola, rosyjskiego pisarza, poety, dramaturga. Jednego z najbardziej znanych klasyków literatury rosyjskiej.   Bohaterem powieści jest Paweł Iwanowicz Cziczikow, który zajeżdża do miasta gubernialnego N., gdzieś na rosyjskiej prowincji. Cziczikowa poznajemy powoli. Wydaje się on człowiekiem porządnym, zadbanym i grzecznym. Przyjeżdża do miasta N. w konkretnym celu: zakupu martwych dusz rewizyjnych, tj. chłopów pańszczyźnianych, którzy umarli od czasu ostatniego spisu rewizyjnego, a za których właściciele ziemscy muszą wciąż płacić podatki.   

Zuzanna

Jan Kochanowski

„Zuzanna” to poemat Jana Kochanowskiego, polskiego poety, który jest uważany za jednego z najwybitniejszych twórców renesansu w Europie. Przyczynił się on w wielkim stopniu do rozwoju polskiego języka literackiego. „Zuzanna” to interesujący utwór nawiązujący do bardzo popularnego w renesansie tematu, obrazuje biblijną postaci Zuzanny z Księgi Daniela. Tytułowa bohaterka jest podglądana w kąpieli przez dwóch starszych mężczyzn, którzy następnie ją szantażują: albo im się odda, albo ogłoszą, że dopuściła się cudzołóstwa z jakimś młodzieńcem. Dziewczyna nie zgadza się na popełnienie grzechu, więc staje przed sądem, jednak to nie koniec jej historii. W przeciwieństwie do większości dzieł zainspirowanych tą postacią, Kochanowski skupił się na przeżyciach wewnętrznych bohaterki w momencie podejmowania przez nią decyzji, a nie do samego momentu podglądania Zuzanny w kąpieli.

Milczenie

Cyprian Kamil Norwid

“Milczenie” to utwór Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych.   “Milczenie” to rozprawa Cypriana Kamila Norwida o charakterze filozoficznym i literackim, napisana około 1882 roku. Autor ukazuje swoją opinię na temat niechęci ludzi jemu współczesnych wobec zagadnień filozofii. Wierzy, że jest ona w stanie "uczynić człowieka moralnie szczęśliwym".  

Old Surehand TOM I

Karol May

„Old Surehand - Tom I” to pierwsza z trzech części powieści przygodowej Karola Maya. Komancze postanawiają napaść na osadę przyjaciela Old Shatterhanda i Winnetou – Bloody Foxa. Wódz Apaczów i Old Shatterhand ruszają mu na pomoc. W czasie wędrówki poznają jednak najważniejszą postać powieści, tajemniczego myśliwego – Old Surehanda. Old Shatterhand i Winnetou pomagają również jemu, ale tym razem w rozwiązaniu rodzinnej tajemnicy.

Ludzie są dobrzy

Janusz Korczak

“Ludzie są dobrzy” to utwór Janusza Korczaka, polsko-żydowskiego lekarza, pedagoga, pisarza i publicysty, który był prekursorem działań na rzecz praw dziecka.   Jest to przejmująca historia emigracji opowiedziana z perspektywy małej dziewczynki. Po śmierci ojca, osierocona narratorka przez pewien czas tuła się po rodzinie, by wreszcie razem z matką opuścić kraj i popłynąć do Palestyny. Utwór w fenomenalny sposób pokazuje świat widziany oczami dziecka, które nie ma nad własnym życiem kontroli i nie zna przesłanek stojących za decyzjami dorosłych.  

Semko

Józef Ignacy Kraszewski

“Semko” to książka Józefa Ignacego Kraszewskiego, polskiego pisarza i publicysty oraz autora największej liczby wydanych książek w historii literatury polskiej i siódmego autora na świecie pod tym względem.    Akcja toczy się po śmierci króla Ludwika Węgierskiego. Koronę zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami ma uzyskać jego córka Maria wraz z mężem Zygmuntem Luksemburskim. Jednak arogancja i pogarda dla Polaków, jaką wykazuje Zygmunt wywołuje sprzeciw polskich możnowładców. Ostatecznie królową zostaje młodziutka Jadwiga. Ponieważ nie ma ona męża, który mógłby zostać królem, zaczynają się gorączkowe poszukiwania.  

Dzieci

Bolesław Prus

  „Dzieci” to powieść autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu. “Pan Świrski Wincenty miał lat około siedemdziesięciu. Był to człowiek wysoki, szczupły, zawsze wyprostowany, zapięty na wszystkie guziki. Nosił śpiczastą napoleonkę, śpiczaste wąsy i szpakowatą czuprynę. Mało mówił, prawie nigdy nie śmiał się, wszystkich traktował zgóry i surowo. Za młodych lat wojował pod Garibaldim, potem był krótko w powstaniu, a w 1870 roku służył w wolnych strzelcach francuskich, gdzie zdobył legję honorową. Podczas wieloletniej nieobecności w kraju jego rodzina mówiła, że podróżuje. Gdy zaś około roku 1880 wrócił do domu i opłacił należność za paszporty, bez żadnych przeszkód objął majątek po rodzicach, a u władz miejscowych zyskał opinję człowieka spokojnego i lojalnego.”

Kryton

Platon

Kryton to utwór Platona, filozofa greckiego, ateńczyka, twórcy tradycji intelektualnej znanej jako platonizm.   W czasie oczekiwania na ekzekucję, wielu przyjaciół odwiedzało w więzieniu Sokratesa i namawiało go do ucieczki, która nie byłaby zbyt trudnym przedsięwzięciem. Jednym z przyjaciół Sokratesa był Kryton. Rozmowa w tej formie, jak ją przedstawił Platon, prawdopodobnie nigdy się nie odbyła. Platon postanowił jednak napisać ten fikcyjny dialog, aby przedstawić argumenty Sokratesa na rzecz odrzucenia proponowanej mu ucieczki i poddania się wyrokowi.