Inwestorzy alfa. Kulisy sukcesu największych funduszy hedgingowych

Maneet Ahuja

  Maneet Ahuja świetnie zna największe gwiazdy na firmamencie funduszy hedgingowych. Napisała fascynującą książkę na temat tej branży, jej błyskawicznego rozwoju oraz możliwości w zakresie dostosowywania się do nowych realiów inwestowania. Przedstawia nam również postacie liderów tego świata. Na podstawie ich doświadczeń, wartości i sposobu myślenia pokazuje, jak odnosić sukcesy w tym bardzo wymagającym zawodzie. Michael Spence, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii z 2001 roku, były rektor Stanford Business School Sekrety wybitnych współczesnych inwestorów Jaki jest wzór na sukces w świecie funduszy hedgingowych? Czy istnieją jakiekolwiek wskaźniki, które należy obserwować, książki, które trzeba przeczytać, analizy, które warto przyswoić? Wielu osobom świat funduszy hedgingowych może się wydawać niezwykle złożony. W rzeczywistości jednak sprowadza się on do dwóch podstawowych czynników: rodzaju narzędzi inwestycyjnych oraz zarządzających, którzy sami uznali się za osoby kompetentne do kierowania tymi funduszami. Zapraszamy za kulisy fascynującego i ciągle jeszcze nieco tajemniczego świata funduszy hedgingowych. Ten kompleksowy przewodnik napisany został dla wszystkich, którzy chcieliby zrozumieć anatomię świetnych transakcji, zapoznać się z podstawami psychologii zarządzania oraz przeprowadzić analizę zdroworozsądkowych zasad inwestowania. Dzięki tej książce łatwiej będzie odróżniać mity od rzeczywistości. To ważna umiejętność w warunkach gwałtownych zmian, gdzie za dużymi obietnicami i wysokimi prowizjami zwykle nie idą równie atrakcyjne wyniki inwestycyjne. Maneet Ahuja to ekspertka CNBC ds. funduszy hedgingowych oraz producentka programu „Squawk Box”. W 2011 roku współorganizowała szczyt funduszy hedgingowych „Delivering Alpha”. W 2009 roku otrzymała prestiżową nagrodę Enterprise za przełomowe relacjonowanie funkcjonowania tej branży. Prowadziła relacje ze Światowego Szczytu Gospodarczego w Davos. Jest producentką kwartalnych programów telewizyjnych, nagrywanych w Departamencie Pracy, podczas których towarzyszy jej Alan Greenspan — były przewodniczący Systemu Rezerwy Federalnej.

Jak to na wojence

Edward Słoński

Edward Słoński (1872-1926) - polski poeta i pisarz. Skazany za działalność niepodległościową na zesłanie na Syberię. Zyskał miano jednego z wybitniejszych polskich poetów. Gdzieś we dworze, w centralnej Polsce, kilkunastoletni Jerzyk ze swoją siostrą Hanią przygotowuje się do Bożego Narodzenia. Jest I wojna  światowa. Ojciec Jerzyka i Hani zaciąga się do legionów Piłsudskiego, by jak przodkowie hulanickiego rodu stawić się na wezwanie ojczyzny. Chłopiec tęskni za ojcem, bawi się małymi żołnierzykami, rozgrywa bitwy. Magia nocy wigilijnej sprawia, że ołowiane żołnierzyki ożywają... Jak to na wojence... to jedna z najpiękniejszych opowieści przepełnionych nie tylko miłością  do ojczyzny, rodziny i wolności, ale także mówiąca o znaczeniu tradycji i świąt w naszym życiu. Klasyczna książeczka dla dzieci, która powinna znaleźć miejsce na półce każdego, nie tylko młodego, czytelnika.

Benefity dla pracowników - rozliczenia podatkowo-składkowe

Andrzej Radzisław

Benefity pracownicze to pozapłacowe elementy wynagrodzenia, które stanowią dodatek do pensji. Mogą one obejmować zarówno rzeczy, jak samochód służbowy czy telefon służbowy, oraz usługi, takie jak opieka medyczna, karty sportowe czy dofinansowanie posiłków. Pracownicy mogą również korzystać z wycieczek lub spotkań organizowanych przez pracodawcę. Otrzymywanie tych benefitów nie zawsze wiąże się z koniecznością odprowadzania składek na ZUS i podatku.

Wyzwania. Trening cnót drogą do męskości

Tim Gray, Martin Curtis

Mężczyzna potrzebuje wyzwań szans zmierzenia się z tym, co w życiu najważniejsze. Wyzwania" Tima Graya i Curtisa Martina to studium biblijne dla mężczyzn. Motywem przewodnim są trening duchowy i wzrastanie w cnotach: wierze, nadziei i miłości oraz roztropności, sprawiedliwości, męstwie i umiarkowaniu. Autorzy czerpią z bogactwa biblijnego nauczania i mądrości chrześcijaństwa, by pomóc mężczyznom w dążeniu do życia, którego siłą i fundamentem są cnoty.

W chmurach. Taniec, moje życie

Stefano Terrazzino, Ewa Anna Baryłkiewicz

Stefano Terrazzino. Znacie go z pewnością jako tancerza i osobowość telewizyjną. Odkąd pojawił się w Tańcu z gwiazdami, jest obecny na naszych ekranach. Jego taneczne partnerki mogą być pewne, że Stefano ich nie zawiedzie. Zawsze (w przenośni i dosłownie) mogą się na nim wesprzeć. Jednak jego droga do gwiazd i serc Polek wcale nie była prosta. Z zawodu Stefano Terrazzino jest... krawcem teatralnym. Tańczyć zaczął dopiero w wieku szesnastu lat ― bardzo późno ― i nie po to, by zostać kimś sławnym, a raczej by przełamać wreszcie chorobliwą nieśmiałość. Taniec okazał się jego żywiołem, jego życiem, jego przepustką z Mannheim, gdzie się urodził i wychował, przez słoneczną Sycylię do chłodnej i, wydawałoby się, mentalnie niezwykle odległej Polski. A jednak to właśnie tu, w Polsce, tancerz rodem z gorącej wyspy znalazł swoje miejsce. Tu tańczy, śpiewa ze swoim zespołem, reżyseruje spektakle, gra w teatrze, tworzy choreografię. Na Sycylię chętnie wraca ― i zaprasza na nią nasze rodaczki. Wraz z Pauliną Biernat uczy swoje podopieczne tańczyć, z kolei z mamą Giovanną podpowiada, jak gotować w przepysznym włoskim stylu. Jeśli chcecie się dowiedzieć więcej o życiu i karierze Stefano Terrazzino, koniecznie sięgnijcie po tę niezwykle szczerą opowieść, powstałą na podstawie rozmów, które z jej bohaterem przeprowadziła Ewa Anna Baryłkiewicz.

Wędrówki Childe Harolda

George Gordon Byron

"Wędrówki Childe Harolda" to poemat dygresyjny George'a Gordona Byrona, jednego z największych angielskich poetów i dramaturgów. Znany jest przede wszystkim jako autor takich dzieł jak "Giaur" czy "Mazepa".  Harold jako człowiek skłócony ze światem, buntownik który wyrusza na wielką wędrówkę. Przemierza Półwysep Pirenejski, Grecję, Włochy, Szwajcarię. Niestety, ani poznawanie bohaterskich czynów poszczególnych narodów, ani kontemplacja przyrody, nie leczą bohatera z „choroby wieku”. Nadal czuje się nieszczęśliwy, pusty, pozbawiony celu życia, nie potrafi wskazać jego sensu. 

Izmir. Miasto giaurów

Marcelina Szumer-Brysz

Izmir dawniej Smyrna jest uznawany za jedno z najbardziej egalitarnych i wolnych miast w Turcji, choć niektórym jego mieszkańcom wciąż trudno odejść od tradycyjnych wartości. W tym mieście bezbożników równie prężnie jak księgarnie religijne działają świetnie zaopatrzone sex-shopy, chociaż gorliwi wyznawcy islamu powinni korzystać tylko z tych oznaczonych jako halal, w których nie ma dostępu do nieczystych przedmiotów, jak choćby perfum na bazie alkoholu. Kobiety, mimo że aktywnie walczą o swoje prawa, wciąż zmagają się z ostracyzmem po rozwodzie, a mistyczne pokazy wirujących derwiszów odbywają się w centrach handlowych. Marcelina Szumer-Brysz, osobiście związana z miastem, jest wspaniałą przewodniczką po tym tętniącym życiem miejscu. Spacerując izmirskimi ulicami, rozmawia z profesorem, który w wyjątkowej wiosce pod miastem uczy młodzież matematyki, z Turczynką grającą w lokalnej drużynie futbolowej czy wróżkami, które przepowiadają przyszłość z fusów po kawie, nie zważając, że uznaje się to za grzech. Autorka prowadzi nas też przez bogatą historię Izmiru, o której z dumą opowiada się w popularnych serialach i bez której nie można w pełni zrozumieć współczesności tego miasta wciąż przyciągającego i hipnotyzującego swoją wielobarwnością.

NN

Jerzy Franczak

Kraków, dżdżysta ciemność, środek nocy. Na ulicy leży mężczyzna, najprawdopodobniej potrącony przez samochód. Niebawem odnajdą go trzy przypadkowe osoby. Trzech przygodnych przechodniów, asystujących przy anonimowym umieraniu. Trzy opowieści osnute wokół milczenia. Wielka mobilizacja słów, języków, światopoglądów, ideologii. Bohaterowie spotykają się (w dramatycznych okolicznościach), a jednocześnie mijają ze sobą. Ich relacje z najbliższymi okazują się powierzchowne, nieautentyczne, zastępcze. Prawdziwe pragnienia pozostają ukryte, traumatyczne doświadczenia są przedmiotem autocenzury. Jedynym ratunkiem wydaje się stereotyp i banał. „NN” to bardzo gorzki utwór, bo pokazuje zamknięty krąg społecznych ról, z którego nie ma ucieczki.