FreeCAD. Solid Modeling with the power of Python with this book and

Brad Collette, Daniel Falck

FreeCAD is a general purpose platform for CAD development. It can be extended to use different workbenches to solve different problems. Targeted squarely at the engineering community, FreeCAD is an open source design application built to be extended. Python, the powerful scripting language, is woven deeply into FreeCAD's DNA and gives users unprecedented power to automate and invent. FreeCAD [How-to] is a lean, fast tour of FreeCAD's major workbenches and design philosophy. The reader will get a hands-on introduction to several modeling techniques and learn how Python makes macro automation and design possible.FreeCAD allows users to design in a variety of ways; from drawing 2D designs as lines and circles to combining primitive solids into complex 3D shapes. Objects can even be created or modified by code you write in Python. FreeCAD even allows power users to extend the application itself with new dialogs, panels, and scripts. This book will not only show you how to get started using FreeCAD in a traditional GUI mode, but will teach you how to harness its powerful scripting language for more power.

Radość nauki

Jim Al-Khalili

Do audiobooka jest dołączony plik PDF z materiałami z wydania drukowanego!!! Fizyk kwantowy i gospodarz programu BBC ujawnia, w jaki sposób osiem lekcji z samego serca nauki może nam pomóc pełniej korzystać z życia Dzisiejszy świat jest nieprzewidywalny, skomplikowany i pełen sprzeczności, a poruszanie się w nim i podejmowanie optymalnych decyzji niełatwe. W tym krótkim przewodniku po bardziej racjonalnym życiu Jim Al-Khalili namawia czytelników do wypracowania sobie podejścia do świata typowego dla naukowców. Metoda naukowa pomaga ludzkości w tworzeniu prawdziwego obrazu rzeczywistości i opiera się na zbiorze podstawowych zasad, które mogą nam wszystkim pomóc pewniej poruszać się po współczesnym życiu. Omawiając naturę prawdy i niepewności, rolę wątpliwości, zalety i wady uproszczeń, wartość wystrzegania się błędów poznawczych, znaczenie myślenia opartego na dowodach i inne zagadnienia, autor pokazuje, że fundamenty metody naukowej mają wielkie znaczenie w stawiających nas przed trudnymi wyborami skomplikowanych czasach, w których żyjemy. Ta trafna i wnikliwa książka w przystępny sposób przedstawia czytelnikom cały wachlarz ciekawych i aktualnych koncepcji. Sean Carroll, autor książki Stąd do wieczności i z powrotem: Poszukiwanie ostatecznej teorii czasu

Głos Pana Lema. Szkice z filozofii człowieka, wartości i kosmosu. W stulecie urodzin autora Summy

Paweł Okołowski

Wiek XX nie wydał wielkich filozofów na miarę Kanta czy Leibniza, ale wśród tych wyróżniających się Lem zajmuje miejsce poczesne. Jaka jest zatem przyczyna niedostrzegania lub niedoceniania Lema-filozofa? Wskazać tu można trzy powody. Po pierwsze, w czasie największej aktywności twórczej Lema filozofia akademicka zdominowana była przez modne, ale nie posiadające większej wartości heurystycznej orientacje ideologiczno-filozoficzne. Wyższe uczelnie świata Zachodu propagowały scjentystyczną wiarę w nieustający postęp we wszystkich dziedzinach ludzkich pragnień. Ta nowa religia głosiła, że idziemy ku lepszej przyszłości; że będzie lepiej, i pod każdym względem, i dla każdego. Dzięki nauce i nowym technologiom starczy dla wszystkich. Welfare state jest tuż za progiem. Jasne jest, że na pesymizm dziejowy Lema nie było tu miejsca. Na uniwersyteckich wydziałach filozofii jak w kalejdoskopie zmieniały się fascynacje modnymi wówczas nurtami. Wykładowcy usiłowali epatować studentów neopozytywizmem, fenomenologią, egzystencjalizmem, neomarksistowską ideologią, a ostatnio postmodernizmem. W środkach masowego przekazu szalała propaganda okultyzmu, przemianowanego na „parapsychologię” lub „psychotronikę”. Forsowana była teza, że każdy może urządzić swoje życie stosownie do własnych pragnień i aspiracji. Na tle tych jałowych poznawczo doktryn (pomijając już kuriozalną „teorię myślenia pozytywnego”), czyniących w głowach młodych ludzi kolosalny zamęt, metafizyka Lema jawi się jako ożywczy powiew świeżego powietrza. Uderza tu przede wszystkim samodzielność myślenia i dociekliwość w rozpoznawaniu mechanizmów napędowych współczesnego świata. Zdumiewa także jego zdolność do antycypacji przyszłości. Dla osób, zwłaszcza młodzieży, których mózgi były wypełnione treściami parafilozoficznymi, taka filozofia była nierozpoznawalna, podobnie jak są dla monochromatyka różnice kolorów. Trzecim powodem ograniczonej znajomości filozofii Lema są trudności jej rozumienia. Przeszkodą jest tu zapewne język. Język filozofii ma swoje kody, często różni filozofowie nawet obiegowym pojęciom nadają swoiste dla siebie znaczenia. Język Lema, zwłaszcza ten z wcześniejszych jego dzieł, dla niewprawionego czytelnika rzeczywiście nie jest łatwy. Niniejsza książka napisana została z intencją zainteresowania filozofią Lema szerszych kręgów polskiego społeczeństwa. Wskazane wyżej utrudnienia w rozumieniu Lemowych idei, dzięki obszernym komentarzom autora, nie będą sprawiać kłopotów nawet nieobytym z językiem filozofii. Z recenzji Zbigniewa Musiała

Dublińczycy

James Joyce

Mieszkańcy Dublina okiem jednego z najważniejszych pisarzy XX wieku. Wydany w 1914 roku zbiór opowiadań stanowi realistyczny obraz tego, jak wyglądało życie Irlandczyków na początku XX wieku. Postacie, które pojawiają się w poszczególnych opowiadaniach cyklu czytelnicy mogą odnaleźć także w najsłynniejszym dziele Joycea Ulisessie". Dublińczycy" mogą stanowić dobre wprowadzenie w świat poetyki stworzonej przez autora. James Joyce, słynący z niezwykle trudnych w odbiorze utworów, w cyklu opowiadań nie szarżuje językiem, dzięki czemu są one łatwo przyswajalne, a przy tym utrzymują mistrzowski poziom artystyczny. Zbiór zawiera 15 opowiadań: Siostry, Spotkanie, Arabia, Ewelina, Po wyścigach, Dwaj rycerze, Pensjonat, Chmurka, Umowa Bodley&Kirwan, Wróżby, Przypadek godny ubolewania, Liść bluszczu, Matka, Łaska boża, Zmarli.

Obrazy pamięci i wiedzy. Fotograficzne reprodukcje dzieł w archiwach i narracjach historii sztuki

Magdalena Wróblewska

W książce zaprezentowano – rzadko podejmowane w literaturze dotyczącej tak metodologii historii sztuki, jak i historii fotografii – zagadnienie reprodukcji dzieła sztuki i artefaktu. Jest to o tyle zaskakujące, że fotografia zaczęła się od reprodukcji właśnie, od faksymile innych obrazów, które tworzył od 1822 roku Nicéphore Niépce. W tym samym czasie historia sztuki wyemancypowała jako odrębna dyscyplina akademicka i od początku jej przedstawiciele posługiwali się nowym medium, i w procesie badawczym, dydaktycznym, i w publikacjach swoich prac. Fotografia nie była jednak nigdy medium transparentnym. Magdalena Wróblewska pokazuje szczególnie jej uwikłania w aktualny dyskurs władzy (zwłaszcza w kolonializm) oraz w reżim wiedzy („obiektywność”). Fotograficzna reprodukcja dzieła ukazana została nie jako proste narzędzie, ale medium, współtworzące zarówno przedmiot badań, jak i samą dyscyplinę. Książka Magdaleny Wróblewskiej jest na gruncie polskich badań pionierskim spojrzeniem na fotografię jako na medium ściśle związane z wczesnym rozwojem historii sztuki jako autonomicznej dyscypliny naukowej; nie medium służebne czy pomocnicze, lecz aktywnie współkonstytuujące tę dziedzinę wiedzy. Jest otworzeniem oczu na niezauważane, mimowiedne, lecz, jak się okazuje, tkwiące u samych podstaw naukowego działania czynniki pracy badawczej. Książka ta wnosi bardzo istotny wkład w krytyczną, rewizyjną, lecz w rezultacie niezbędną i ożywczą refleksję nad naszą dyscypliną. prof. dr hab. Maria Poprzęcka Magdalena Wróblewska – historyczka sztuki, pracuje na Wydziale „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2015–2020 kierowała programami badawczymi w Muzeum Warszawy, gdzie zrealizowała m.in. nagrodzony „Sybillą” projekt dotyczący migracji. Stypendystka m.in. Kunsthistorisches Institut in Florenz – Max-Planck-Institut oraz Staatliche Museen zu Berlin (2012–2014), The Ruskin – Library, Museum, and Research Centre, Lancaster University (2014), Henry Moore Institute w Leeds (2015). Za doktorat poświęcony fotograficznym reprodukcjom dzieł otrzymała nagrodę Stowarzyszenia Historyków Sztuki (2014). Opublikowała m.in. książki Fotografie ruin – ruiny fotografii. 1944–2014 (Warszawa 2014; nagroda w konkursie „Muzeum widzialne” NIMOZ), Practicing Decoloniality in Museums: A Guide with Global Examples (Amsterdam  2021; wraz z C.E. Ariese).

Tajemnice Zatoki Delfinów

Magda Podbylska

Pasjonujące i zabawne przygody dwóch małych detektywek, które spędzając lato u cioci w Zatoce Delfinów, nieustannie natykają się na zagadkowe zdarzenia. Wszyscy w miasteczku znają dociekliwość i przenikliwość myślenia dziewczynek, chętnie więc dzielą się z nimi swoimi obserwacjami, gdy zachodzi coś niepokojącego – jak zniszczenia w ogródku, włamanie do sklepu z ceramiką, a wreszcie zniknięcie New Yorka, ukochanego psa pani Hayley. Nie ma takiej tajemnicy, która ukryłaby się przed śledztwem małych detektywek! Książka dla dzieci w wieku 6-12 lat   W cyklu o małych detektywkach ukazały się jeszcze: “Tajemnice Świstakowej Polany” “Tajemnice Końskiej Zagrody”  

Energetyczne aspekty procesów technologicznych. Wybrane zagadnienia aplikacyjne

Tomasz P. Olejnik

Z recenzji prof. dr. hab. inż. Krzysztofa Gaski, Politechnika Śląska w Gliwicach: "Monografia reprezentuje bardzo wysoki poziom naukowy. […] Stanowi cenny wkład w rozwój  zaawansowanych metod badawczych w zakresie opracowania modeli matematycznych opisujących wybrane zjawiska fizykochemiczne i ich utylitarnego zastosowania, co jednoznacznie potwierdza wybitne osiągnięcie naukowe podsumowujące wieloletnie badania Autora. Praca jest efektem trudnych i złożonych analiz wykorzystujących wiedzę z zakresu reologii, przemian fazowych oraz zagadnień związanych  z optymalizacją procesów technologicznych pod kątem minimalizacji nakładów energetycznych oraz ograniczenia ubytków masy przetwarzanego surowca." Z recenzji prof. dr. hab. inż. Pawła Ocłonia, Politechnika Krakowska "Praca stanowi rzetelne opracowanie przedstawiające zagadnienia związane z optymalizacją technologii w aspektach możliwości odzysku i wykorzystania energii w wybranych zakładach przetwórczych. […] Opisane prace badawcze i proponowane rozwiązania mogą stanowić podstawę do wprowadzenia zmian  w przedsiębiorstwach produkcyjnych. Nowatorskim zagadnieniem […] jest opisanie wykorzystania  symulacji komputerowych oraz modeli, [których] zastosowanie umożliwi […] nowoczesne zarządzanie przedsiębiorstwem pod kątem minimalizacji strat energii i przetwarzanego surowca, a maksymalizacji zysku – co nawiązuje bezpośrednio do jednego z obszarów (ekonomicznego) zrównoważonego rozwoju."

Sztuka kochania

Owidiusz

Słynny, frywolny, a także żartobliwy poemat erotyczny. Tekst ten, mimo że powstał ponad dwa tysiące lat temu, nadal zachwyca swobodą podejścia do tematu, oryginalnością, pięknem języka i radością życia, jaka z niego bije. Owidiusz, pisząc ten utwór, zapewne dobrze się bawił. Nastrój ten udziela się też, jego czytelnikom. Lektura tego poematu może też mieć wymiar praktyczny, wszak wiedzy na tematy miłosne nigdy za wiele. Tym bardziej, że spostrzeżenia i rady Owidiusza są, niejednokrotnie zaskakująco aktualne. „Sztuka kochania” została napisana po łacinie nosząc tytuł „Ars amatoria”. Przetłumaczono ją na wszystkie języki świata (ang. „The Art of Love”, niem. „Die Kunst der Liebe”, franc. „L’art d’aimer”). Pod względem popularności, jeśli chodzi o tego typu tematykę, dorównać jej może jedynie „Kamasutra”. Oba teksty są niewątpliwie jednymi z najbardziej popularnych utworów literackich jakie kiedykolwiek napisano. Na język polski „Sztukę kochania” przełożył Julian Ejsmond (pierwsze wydanie ukazało się w roku 1921). Jest to świetne, wręcz mistrzowskie tłumaczenie, które doskonale oddaje ducha tego utworu, a szczególności jego żartobliwy charakter i doskonałą formę. Jest to tłumaczenie dość swobodne, które nie trzyma się niewolniczo oryginału. Dzieło Owidiusza bywało tępione. W roku 1497 Savonarola spalił je, w Wenecji na stosie. Taki sam los spotkał je, na polecenie biskupa Canterbury, w roku 1599 w Londynie. W roku 1564 trafiło na trydencki Indeks Ksiąg Zakazanych. Jeszcze w roku 1929 „Sztuka kochania” znajdowała się na liście książek, których nie wolno było wwozić do Stanów Zjednoczonych. Czy jej treści nadal są kontrowersyjne? Oceńcie sami! Słowo o autorze. Owidiusz, właściwie Publiusz Owidiusz Nazo (łac. Publius Ovidius Naso, ang. Ovid) urodził się w roku 43 p.n.e. – a zmarł w roku 17 lub 18 n.e. Był rzymskim pisarzem i poetą. Jedną z największych postaci w dziejach literatury światowej. Poezja Owidiusza jest w swojej formie jasna i zwięzła. Autor tworzył najczęściej zdania krótkie, lecz pełne treści. Są one gładkie, potoczyste i pełne muzycznej harmonii zdolnej wyrazić różne nastroje. Projekt okładki: Marcin Labus. Na okładce: Harfistka z pijącym mężczyzną, około 510 p.n.e.