Rzeczownik, przymiotnik, czasownik w krzyżówkach dla dzieci

Katarzyna Michalec

Książka jest zbiorem krzyżówek, które mają za zadanie pomóc dzieciom w utrwalaniu części mowy: rzeczownika, czasownika i przymiotnika. Każdej z nich przypisany jest odpowiedni kolor. Dzięki temu łatwiej będzie je zapamiętać i rozróżniać. Rozwiązywanie krzyżówek z pewnością sprawi, że nauka części mowy będzie o wiele łatwiejsza i przyjemniejsza, niż monotonne powtarzanie tych samych reguł.

Cienie Ostoi. Zazdrość Tom 1

S. M. Hegmit, Marcelina Baranowska

Pierwszy tom serii o Cieniach! W sercu lasu istnieje posiadłość zwana Ostoja, gdzie cienie stają się sprawiedliwością. Rodzina najemników, która ją zamieszkuje, usuwa cele, na które inni nie śmieliby spojrzeć. Aurora Wells jest mistrzynią eliminacji ludzi. Gdy zlecenie na Kubie przestaje być jedynie rutynową misją, a jej odebrane zostaje coś cenne-go, to ogień zemsty zapłonie w niej jaśniej niż kiedykolwiek. Tymczasem do Ostoi wkracza tajemniczy mężczyzna. Od pierwszej chwili staje się wrogiem Aurory. Kolejne niebezpieczne zadanie przed nią oraz jej najemniczą rodziną. Kiedy odkrywają coś znacznie większego niż to, na co zostali przygotowani, między mężczyzną a kobietą nawiązuje się specyficzne porozumienie, które z czasem przeradza się w coś więcej. Czy pożądanie i zemsta zaprowadzą Aurorę ku rozwiązaniu, czy też zostanie zmuszona do zmierzenia się z pułapką, z której nie ma ucieczki? Czy zdoła odnaleźć równowagę między żądzą mordu a poszukiwaniem prawdy? A może przekroczy granice, zza których nie ma już powrotu? Odpowiedzi kryją się nie tylko w korytarzach Ostoi, gdzie każdy z cieni ma swoją własną historię do opowiedzenia. gatunek: powieść sensacyjna z elementami kryminału kategoria wiekowa: 18+

Antykomunizm, czyli upadek Polski. Publicystyka lat 1998-2019

Andrzej Romanowski

Sowiecki komunizm zniszczył Drugą Rzeczpospolitą. Zniszczenie Trzeciej Rzeczypospolitej było – twierdzi Andrzej Romanowski –  rezultatem antykomunizmu. To państwo, najlepsze w polskich dziejach, straciliśmy na własne życzenie – solidarnościowy antykomunizm i upolityczniony katolicyzm stały się ważniejsze od Polski. Polityka historyczna, Instytut Pamięci Narodowej, instrumentalizacja prawa, upolityczniony Kościół, lustracja i dekomunizacja, pogarda i kłamstwo – cały ten kompleks zjawisk coraz silniej dzielił Polaków na wrogie plemiona, dokonywał destrukcji odzyskanego państwa, niszczył dobro wspólne. Kolejna to książka Romanowskiego, w której przeprowadza on rozrachunek z własnym środowiskiem i własnymi złudzeniami. Nikt i nic nie jest tu oszczędzone. A poszczególne rozdziały, nieraz pochodzące sprzed wielu lat, wydają się dziś prorocze. Prof. dr hab. Andrzej Romanowski pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Instytucie Historii PAN. Jest redaktorem naczelnym Polskiego Słownika Biograficznego oraz kierownikiem Katedry Kultury Literackiej Pogranicza UJ. W wydawnictwie Universitas redaguje serię Biblioteka Literatury Pogranicza. Autor szeregu książek naukowych, eseistycznych i publicystycznych o różnej problematyce. W ostatnich latach wydał: Wschodnim pograniczem literatury polskiej. Od średniowiecza do Oświecenia (2018),  Tak, jestem córką Jakuba Bermana (2016, z Lucyną Tychową), Eugeniusz Kwiatkowski (2014), Wielkość i upadek „Tygodnika Powszechnego” oraz inne szkice (2011). 

Zagłada domu Usherów - Wydanie dwujęzyczne

Edgar Allan Poe

Ponadczasowe opowiadanie grozy Edgara Allana Poe w dwóch wersjach językowych - angielskiej oraz polskiej. Pozwala ono czytać tekst oryginalny, wydany w języku angielskim w roku 1846, a także zapoznać się z jednym z najlepszych jego tłumaczeń na język polski - tłumaczeniem Bolesława Leśmiana. Czytanie dzieł w oryginale to jedna z najlepszych metod nauki języka obcego, a także ogromna przyjemność. "Zagłada domu Usherów" znana też jako "Upadek domu Usherów" trzyma w napięciu od początku do końca, wywołuje dreszcz odwołując się do lęków czających się w człowieku od stuleci. Urodzony na początku XIX wieku Poe uważany jest za mistrza grozy i postać samą w sobie owianą wieloma tajemnicami. Opisywał doświadczenia z pogranicza snu i jawy, zdrowia i psychozy. Mimo, iż nie są to skrajnie przerażające historie, ich charakter w pełni poznamy, gdy uświadomimy sobie, iż pisarz ten zwykle czerpał inspirację… z własnych doświadczeń. Poe miał niezwykle nieszczęśliwe życie, tracił wszystkie bliskie mu kobiety (zmarły matka, macocha, młoda żona), a jego wewnętrzną nędzę i upadek pogłębiał jeszcze głęboki nałóg alkoholowy. W jego twórczości znajdziemy obrazy rozmaitych stanów psychicznych, które (jak twierdzą krytycy) raczej były również udziałem autora. Znajdziemy tam też obsesję na punkcie zmarłych kobiet (np. „Upadek domu Uscherów”). Wszystko to opisane jest natomiast przepięknym, poetyckim, nieco gotyckim językiem. Opowiadania Poe wydają się straszne nie dlatego, że trup ściele się gęsto i towarzyszą mu stosy poodcinanych głów i kończyn, ale dlatego, że opowiadania Poe w dużej mierze trzeba traktować jako zapis życia wewnętrznego, wyobrażeń rzeczywistego, żywego człowieka.

Miami 1980. Rok niebezpiecznych dni

Nicholas Griffin

Miami. Odcisk na palcu Florydy, latarnia morska dla ofiar kubańskiego ucisku, nieatrakcyjny skrawek Ameryki. Jak to możliwe, że z miasta skazanego na porażkę stało się jednym z najważniejszych punktów na mapie USA i bramą łączącą uporządkowaną Północ z pogardzanym Południem? Choć problemy wzbierały już w latach siedemdziesiątych, to właśnie w 1980 roku przez miasto przetoczyła się ich kulminacyjna fala. Napływ tysięcy imigrantów z Kuby, kolumbijscy narcos przemycający przez Miami tony kokainy, oszuści piorący miliony dolarów, zbuntowani czarni rozgoryczeni ubóstwem i nieustającą agresją policji. Lokalne skandale, zamieszki rasowe i kryzys migracyjny w ciągu jednego roku Miami przeżyło upokarzający upadek, z którego musiało się podnieść bez pomocy z zewnątrz. Koniec 1980 roku przyniósł jednak nadzieję. Trudne doświadczenia ostatnich dwunastu miesięcy zmusiły wszystkie departamenty policji oraz włodarzy miasta do wprowadzenia gruntownych zmian, a zmęczonych przemocą mieszkańców do integracji. I to właśnie z traumy 1980 roku narodziło się współczesne Miami. Nicholas Griffin przez siedem lat pracował nad materiałem dotyczącym tego roku, kiedy ulicami Miami rządziły chaos i bezprawie. Jego książka to skrupulatna i doskonale udokumentowana kronika burzliwego przełomu w historii miasta i hołd złożony tym, którzy zrobili wszystko, by rok niebezpiecznych dni już nigdy się nie powtórzył.

Wróble

Krzysztof Kamil Baczyński

Wró­ble Dzień wró­bli i ja­sno­ści!  w dzba­nusz­kach ma­łych ptasz­ków  świat się ustał mi­ło­ścią,  nie­fra­so­bli­wą ła­ską.    Na wy­cią­gnię­cie rę­ki  mam czy­stość ich, pu­szy­stość,  jak­bym do­ty­kał cie­bie  ga­łę­zią ich -- wie­lo­list­ną.    Nie­bo się zie­mi skła­nia  le­żąc śnie­giem na drze­wach,  oczy mru­żysz, za­sła­niasz,  piór­ka w bla­sku na­grze­wasz.    Nie ze­rwiesz się, na­stro­szysz  cie­pło pta­sie­go fu­tra,  od­po­wiesz wró­blim gło­sem  w mo­ją ciem­ność -- ma­lut­ka.    Bo na tym śnie­gu lu­dzie --  -- my z ciem­ny­mi ser­ca­mi. [...]Krzysztof Kamil BaczyńskiUr. 22 stycznia 1921 r. w Warszawie Zm. 4 sierpnia 1944 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: Pokolenie, Historia, Bez imienia, Dwie miłości, Z głową na karabinie Poeta, rysownik. Twórczość poetycką rozpoczął już jako uczeń gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, gdzie w 1939 r. zdał maturę. Związany ze środowiskiem młodzieży lewicowej, m.in. z organizacją Spartakus działającą półlegalnie w szkołach średnich. W czasie okupacji niemieckiej zbliżył się do ugrupowań socjalistycznych, wydających podziemne pisma ?Płomienie? i ?Droga?. Od 1943 r. uczestniczył w tajnych kompletach polonistycznych, w tymże roku wstąpił do Harcerskich Grup Szturmowych, które stały się zalążkiem batalionu AK ?Zośka? oraz ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych rezerwy. Uczestnik powstania warszawskiego; poległ w walce przy Placu Teatralnym (Pałac Blanka); w parę tygodni później zginęła w powstaniu żona poety Barbara, którą poślubił w 1942 r. Nie licząc dwóch zbiorków odbitych na hektografie w 7 egzemplarzach w 1940 r. i kilku wierszy w antologiach Pieśń niepodległa i Słowo prawdziwe, zdążył ogłosić, pod pseudonimem Jan Bugaj, dwa konspiracyjne zbiory: Wiersze wybrane (1942) i Arkusz poetycki (1944) wydane nakładem ?Drogi?. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Utarczka duchowna. Walka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej

Wawrzyniec Scupoli

Utarczka duchowa inaczej Walka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej jest praktycznym podręcznikiem życia. Uczy on przede wszystkim, że jego sensem jest nieustanna walka z egoistycznymi zachciankami, które trzeba zastąpić ofiarną miłością. Kto nie podejmuje tej walki, ten ponosi klęskę i cierpi w piekle, a kto walczy ufając nie we własne siły, ale w moc Boga ten triumfuje i jest szczęśliwy w niebie. Książka Scupolego analizuje różne codzienne sytuacje i radzi jak wyjść z nich zwycięsko, z czystym sumieniem i doskonalszą cnotą. Podkreśla ona także nieskończoną dobroć Boga, który jest dawcą wszystkiego, co dobre. To, co złe, pochodzi według niego od człowieka, który sprzeciwia się Bogu.

Pył

Björnstjerne Björnson

Znakomita powieść wybitnego pisarza norweskiego opowiadająca nie tylko o ludziach i malowniczych krajobrazach okolicy, w której znajduje się majątek rodziny Altungów, ale także zagłębianie się w bardzo poważne tematy dotyczące wiary, życia po śmierci i konsekwencji ludzkich wyborów. Fragment powieści: Droga z miasta, do Skogstadu, starego majątku ziemskiego rodziny Atlungów, w którym ponad lesistym wybrzeżem rzeki, przecinającej grunta, znajdowało się wiele znacznych fabryk, w zwykłych okolicznościach, nie trwała dłużej, niż dwie godziny, przy dobrej sannie jednak zaledwie godzinę. Szosa ciągnęła się wzdłuż fiordów. Jadąc z miasta, po prawej stronie miałem fiord, po lewej pagórkowato rozłożone pola, a między niemi rozrzucone wille i dwory, wśród drzew, krzewów i kwiecia. Te pagórki dalej przerastały w góry, okalające drogę, która tutaj stawała się coraz pustszą i trudniejszą do przebycia, az w końcu, daleko w głąb fiordu nie było już nic widać, jeno las i las. (...) Jechałem z przyjemnością. Niedawno upadł śnieg. Śród białego krajobrazu, powietrza przesiąkniętego atmosferą śnieżną, fiord wydawał się zupełnie czarnym. Drugi brzeg był niedaleko, ponad nim wznosiły się wysokie skały, obecnie też ubielone...