Kołatanie

Artur Żak

Fascynująca powieść obyczajowa w nurcie realizmu magicznego, oddająca klimat słowiańskich wierzeń i zabobonów, które przeplatają się z wiarą chrześcijańską. Lata dziewięćdziesiąte XX wieku. Dziewiętnastoletni Piotr przygotowuje się do egzaminu na studia, spędzając czas na wsi, u babci, która niedawno została wdową. Zauważa, że staruszka stawia na stole trzy nakrycia, tłumacząc że w domu wciąż przebywa duch jego ukochanego dziadka Bronka i jemu też należy się talerz. Piotr bierze to za dziwactwo. Podobnie podchodzi do wierzeń babci. Boginki, strzygi, wilki, wilkołaki i zmory traktuje niczym wymysły. A jednak nadchodzi dzień, kiedy Piotr słyszy wycie wilka przyprawiające o dreszcze. I już nie sprzeciwia się babci, gdy ta zapala gromnicę. Bronek po śmierci dostrzega ludzi i rzeczy, których za życia nie widział. Przywołuje wspomnienia pomagające zrozumieć sens wielu wydarzeń. Jego dusza pozostaje blisko rodziny. Wszak tyle jest do zrobienia. Do ustrzeżenia. Bo przecież Piotr właśnie się zakochał. A Bronek - jako dusza - już wie, że będzie z tego nieszczęście. I jest jeszcze Cień... Kołatanie jest powieścią mocno osadzoną w historii, będącej ważnym tłem dla wydarzeń. Autor przenosi nas do małej wioski w województwie łódzkim, odsłaniając rzeczywisty obraz polskiej wsi i jej mieszkańców z czasów wojny, powojennych i komunistycznych. Pokazuje transformację ustrojową i zagubienie ludzi, którzy nie potrafili odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Puppet Reporting and Monitoring. Create insightful reports for your server infrastructure using Puppet

Michael Duffy

Cudzoziemskie ćwiczenia

Wacław Potocki

Cudzoziemskie ćwiczenia Niech pyszny dmucha, głupi, jak chce, niech się jeży!  Widząc na polskich grzbietach różnych form odzieży,  Ciężko westchnąć i zadrżeć przychodzi mi z gruntu,  Kiedy, nie bez wielkiego ojczyzny afrontu  Jakoby staropolskich wstydząc się zwyczajów,  Po cudze do zamorskich żeglujemy krajów  I, gdyby można było brać wioski do nawy,  Jużby się mało w Polszcze zieleniło trawy.  Ziemię między Francuzy wyniósszy i Włochy,  Morzemby tu swe miejsce naród zalał płochy,  Gdzie im kto z większym kosztem, im się bawił dłużej,  Rozumiejąc, że lepiej ojczyźnie usłuży,  Czekamy, wyglądamy. Skoro stanął doma,  Nie masz nic. Włoszy chwalą coś za galantoma.  Jedzie naprzód do dworu, bo się wojska wzdryga,  Albo gdzie na publikę; aż z peruki figa,  Aż inakszej daleko nawyknąwszy cerze,  Jeżdżąc po krajach obcych sykofantę bierze  I onę prostą, polską, onę szczyrość starą,  Wymyślnej pokrytości odziewa maszkarą.  Byłoli co z natury w sercu męstwa samej,  Wzięły galanteryje, figle, kunszty, damy.  Byle czasu pieszczota i wszelka wygoda,  Miłość, reputacyja ludzka, mniejsza szkoda.  W sercu nic, w głowie mało, w jednej gębie wszytek.  Tak wielki wywiezionych pieniędzy pożytek,  Że jednym kłamstwem będzie drugiego popychał;  Będzie prawił, co czytał, albo kiedy słychał,  Jakby widział na oczy, aż mu poda sztychy  Ktoś z Merła i z Drzypola, albo z Janczarychy,  Gdzie w oczach wodza swego dzikich Tatar kłęby  Osiadł, i dopiero Monsiur zetnie zęby,  Kiedy mu żołnierz rzecze: Mój panie, przebaczcie,  Że was tam nikt nie widział; tu Rhodus, tu skaczcie. [...]Wacław PotockiUr. 1621 w Woli Łużańskiej Zm. 1696 w Łużnej Najważniejsze dzieła: Wojna Chocimska, Ogród Fraszek Poeta o wyjątkowo obfitej spuściźnie, najważniejszy przedstawiciel tzw. baroku sarmackiego. Autor fraszek (zebranych w książce, której tytuł rozpoczynał się od słów Ogród, ale nie plewiony, bróg, ale co snop, to inszego zboża; kram rozlicznego gatunku...), pieśni, wierszowanych romansów, dzieł heraldycznych, trenów na śmierć dzieci (przeżył je wszystkie) i poematów. Pochodził z ariańskiej rodziny herbu Szreniawa, w 1658 przeszedł jednak na katolicyzm, by uniknąć przymusowej emigracji po wygnaniu arian z Polski. Pomijając to wydarzenie, wiódł typowe życie szlachcica: gospodarzył, sprawował urzędy (m.in. podczaszego krakowskiego w latach 1678-1685), uczestniczył w walkach z Kozakami i ze Szwedami, procesował się o majątek. Przez historyków literatury oskarżany niekiedy o prymitywizm i ograniczone horyzonty, w istocie Potocki często przywdziewał retoryczną maskę prostaczka i programowo odcinał się od stylu uprawiania poezji dworskiej. Twórczość jego charakteryzuje plastyczność opisu i konkretny charakter metafor - przy jednoczesnym zamiłowaniu do konceptów i odległych porównań (Żywot ludzki do golenia, Nagrobek grobowi). Spora część jego utworów miała charakter moralizatorski. Widać to także w dygresjach z Transakcji wojny chocimskiej - poematu opowiadającego przebieg kampanii wojennej z 1621 roku a opartego m. in. na diariuszu naocznego świadka, Jakuba Sobieskiego. Potocki świadomie zrezygnował z wydania poematu drukiem za życia, zyskując w ten sposób wolną rękę w pisaniu fragmentów krytycznych i polemicznych. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Niepokój przychodzi o zmierzchu

Marieke Lucas Rijneveld

Brud rzeczywistości, chłód rozpaczy, dzieciństwo pełne wstydu. Odważna i bezkompromisowa powieść, jakich mało w literaturze światowej. Międzynarodowa Nagroda Bookera 2020. Mała wioska na holenderskiej prowincji. Tuż przed świętami rodzina skromnych i pobożnych rolników doświadcza wielkiej tragedii - w wypadku ginie najstarszy syn Matthies. Niedługo potem kolejne nieszczęścia nawiedzają farmę, której życie zaczyna przypominać koszmarną wizję z obrazów Boscha. To kara za grzechy? Tak sądzą rodzice. Zatracając się w bólu i poczuciu winy, zaniedbują trójkę dorastających dzieci, które niewiele rozumieją i są przerażone atmosferą panującą w domu. Co to znaczy, że Matthies umarł? Czy ojciec odejdzie? Co stanie się z mamą? Budrysówka, Obbe i Hanna na swój sposób radzą sobie z niepokojem. Gromadząc niepotrzebne przedmioty, składając ofiary, zadając ból sobie i innym, łamiąc seksualne tabu, dają się wciągnąć w wir coraz bardziej zatrważających obsesji i fantazji. Na ziemi niczyjej, gdzieś między dzieciństwem a dorosłością, kończy się niewinność. Czym jest rodzina? Jaki sens ma wiara? W tej powieści o braku miłości i osamotnieniu, ujmującej wrażliwością i surowym, wręcz brutalnym pięknem języka, Marieke Lucas Rijneveld stawia pytania, które podważają nasze najświętsze przekonania. Pełna obrazów i symboli powieść o bólu bez pocieszenia, na tle cudownej i okrutnej przyrody, będącej jedyną ucieczką, a zarazem obietnicą śmierci. La Stampa Powieść, która wiedzie prosto na dno, gdzie nie ma już żadnej nadziei. la Repubblica Surowa, absolutnie urzekająca opowieść o młodości, która umiera. Vogue Pozostają dreszcze, oszołomienie i niepokój. AD Magazine Wyjątkowa książka. Ponura, apokaliptyczna, a jednocześnie przyciągająca... Frankfurter Allgemeine Zeitung Z perwersyjną wręcz przyjemnością Rijneveld wstrząsnęła światową literaturą. Lire

Okrutny

Maciej Kaźmierczak

Teodor Okrutny po piętnastu latach wraca do znienawidzonego Skraju. Musi się zmierzyć z trudną przeszłością i zbrodniami, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. Okazuje się, że ktoś odnalazł ciała dawno zapomnianych osób, a świadkowie giną w niewyjaśnionych okolicznościach. Skraj jest miejscowością, do której się nie wraca. Albo tutaj się rodzisz i tutaj umierasz, albo w przebłysku samoświadomości uciekasz, a rodzina i znajomi z dnia na dzień o tobie zapominają. Aspirant Teodor Okrutny miał nadzieję, że już zawsze będzie należeć do tej drugiej grupy. Okazuje się jednak, że musi wrócić, chociaż nie podoba się to nie tylko jemu, ale też nienawidzącej go społeczności. Do kogo należy odnaleziony w lesie fragment ciała? Dlaczego po zabezpieczeniu go komendant posterunku zaginął, a pod lasem została zamordowana przypadkowa osoba? Teodor Okrutny obawia się, że ktoś poznał jego sekret sprzed lat. Tym bardziej, że mogą się z nimi łączyć sprawy, przez które ucierpią kolejne osoby.

Historia ukryta w czekoladzie Seia: Opowiastki Familijne

Beata Andrzekczuk

Opowiastki familijne pokochały już setki tysięcy dzieci i rodziców w Polsce! Ciepłe, wzruszające, wychowawcze, pobudzające wyobraźnię, uczące empatii, wrażliwości, układania relacji z rówieśnikami i starszymi, odróżniania dobra od zła, pobudzające małych słuchaczy do refleksji nad takimi wartościami jak koleżeństwo, przyjaźń, szacunek... Opowiastki familijne to seria opowiadań, które zyskały tysiące pochwał od rodziców i dzieci. Rzadko zdarza się, by zarówno dorośli, jak i mali czytelnicy czy słuchacze tak zgodnie i entuzjastycznie oceniali kierowaną do dzieci literaturę. Gorąco zatem zachęcamy do poznania opwiadania: Historia ukryta w czekoladzie

Trauma

Marcin Pomiećko

Powieść, której narratorka, młoda kobieta, powraca we wspomnieniach do dzieciństwa, a następnie do czasu, gdy będąc nastolatką uczęszczała do prywatnej szkoły katolickiej. Świat małej Weroniki był pozbawiony nieszczęść: troskliwi rodzice, zabawy z rodzeństwem, dom, w którym niczego nie brakowało. Rodzinna sielanka dziewczyny dobiega końca, gdy jej starszy brat wpada w złe towarzystwo. Weronika nie zdawała sobie wówczas sprawy, jak tragiczne staną się dla niej konsekwencje jego wyborów.

Polsko-słoweński dialog międzykulturowy. Slovensko-poljski medkulturni dialog

Red. Monika Gawlak, Nikolaj Jež, Leszek Małczak, współpraca red. Tina Jugović

W tomie poruszono ważne zagadnienia polsko-słoweńskiego dialogu międzykulturowego, zwracając uwagę na jego wielotorowość. Prezentowane teksty, zgromadzone w pięciu częściach, z których każda dotyczy innego typu relacji, często pogłębiają i uzupełniają dotychczasową refleksję na ten temat, niektóre odkrywają nieznane jeszcze obszary polsko-słoweńskiego dialogu. W pierwszej części znalazły się teksty omawiające polsko-słoweńskie kontakty bezpośrednie, doświadczenia stanowiące rys biograficzny i związane z różnego rodzaju wędrówką. Autorzy artykułów zebranych w drugiej części przedstawiają związki intertekstualne w sferze tematów i struktur literackich między pisarzami polskimi i słoweńskimi. Problematyka artykułów zamieszczonych w trzeciej części obejmuje tłumaczenia literackie, które stanowią ważny przejaw polsko-słoweńskiego i słoweńsko-polskiego dialogu międzykulturowego, są wyrazem potrzeby zbliżania się obu kultur oraz przekładania ich przez medium literatury. Dialog międzykulturowy na poziomie struktur językowych, treściowych i wyrażeniowych jest tematem przewodnim artykułów zebranych w czwartej części tomu. Teksty w ostatniej części koncentrują się na zagadnieniach edukacji, promocji języka i kultury obu krajów, współpracy w obszarze szkolnictwa wyższego, a także na wybranych aspektach polityki językowej w zakresie szkolnictwa wyższego w Polsce i Słowenii. Tom Polsko-słoweński dialog międzykulturowy jest pokłosiem pierwszej w Polsce i na świecie wyłącznie słowenistycznej konferencji naukowej poświęconej kontaktom kulturalnym pomiędzy Polską i Słowenią.