Tylko grajek

Hans Christian Andersen

"Hans Christian Andersen: Tylko grajek przepiękna, smutna i rzewna, chwytająca za serce opowieść duńskiego mistrza pióra. Mimo upływu lat nic się nie zmieniło. Biedaków nikt nie szanuje. Fragment utworu: Do głębi przejęty, widział w dzwonie ogromną paszczę węża; serce zdawało się językiem, co do niego syczał. Pomieszane obrazy tłoczyły się w jego duszy, wrażenia podobne do tych, jakich doznał, gdy go chrzestny ojciec zanurzył w wodzie, tylko że teraz jeszcze gwałtowniej szumiało mu w uszach, a mieniące kolory jednoczyły się w straszliwych postaciach. Stare obrazy zamkowe przesuwały się przed jego oczami, ale twarze ich teraz były groźne, kształty ustawicznie zmienne: raz długie i kończaste, raz przezroczyste, galaretowate i drżące. Postacie te biły w bębny i w kotły, później nagle przeszły w ów blask ognisty, w którym wszystkie przedmioty jemu ukazały się, gdy bawiąc się z Naomi spojrzał przez purpurową szybę. Czuł tedy, że się pali; płynął przez morze płomieni, ale zawsze przed nim z roztwartą paszczą pływał wąż i wykręcał syczącym językiem. Uczuł dziwny, konwulsyjny pociąg, by porwać oburącz za serce dzwonu, kiedy nagle wkoło niego ucichło, chociaż w głowie ogromny szum trwał ciągle z tą samą co dotąd gwałtowną i straszną siłą. Czuł, że suknie przylepiły się jemu do ciała, a obie jego ręce były jak przykute do ściany. Przed nim wisiał nieżywy łeb węża, a duży dzwon milczał; chłopiec zamknął oczy i czuł, że zasypia. Było to omdlenie."

Pamiętnik złodzieja. A Thief in the Night

Ernest William Hornung

Jedna z książek z serii o A. J. Rafflesie, złodzieju-dżentelmenie, której autorem jest Ernest William Hornung angielski pisarz. Seria ta spowodowała w owym czasie pewien szok kulturowy, ponieważ jej bohaterem jest nie policjant lub detektyw broniący prawa i porządku, ale przestępca (a raczej para przestępców, bo Raffles zwykle działa w parze ze swoim przyjacielem i narratorem tej serii opowiadań, Bunnym Mandersem). Budzą oni w dodatku sympatię czytelnika, który kibicuje ich niebezpiecznym przygodom (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Złote rymy

Pitagoras

Pitagoras był wyznawcą orfizmu, który praktykowano we wszystkich greckich koloniach: Mówi się zaś na ogół, iż Pitagoras był naśladowcą Orfeusza, jeśli chodzi o sposób mówienia i myślenia. Członkowie wspólnoty w podobny sposób oddawali cześć boską Pitagorasowi, czcząc go np. jako Apollina Pytyjskiego. Najbardziej pewnym źródłem informacji o moralności Pitagorasa mogłyby być Złote rymy, których jest co najmniej przypuszczalnym autorem, choć nie wiadomo jak wiele z tej treści pozostało takie, jak w wersji oryginalnej. Trudno odróżnić poglądy Pitagorasa od przemyśleń następców ze szkoły pitagorejskiej często przypisywanych przez nich mistrzowi. Pitagoras cenił bardzo przyjaźń, i mimo że Diogenes przypisał sentencję zupełnie innym filozofom greckim, podobno On to pierwszy powiedział, że przyjaciele powinni mieć wszystko wspólne i że przyjaciel jest [dla człowieka] drugim ja. (Za Wikipedią).

Za co?

Lew Tołstoj

Lew Tołstoj / : Za co? ? Opowiadanie z czasów powstania polskiego w roku 1830/1. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i rosyjskiej. Tematem utworu jest historia Józefa Migurskiego, uczestnika powstania listopadowego, który po klęsce powstania został zesłany w głąb Rosji. W ślad za nim na zesłanie udaje się jego ukochana, a później żona Albina. Oboje podejmują próbę ucieczki z zesłania... Autor, choć był rodowitym Rosjaninem w swoim utworze udzielił poparcia dla sprawy polskiej i z sympatią pisał o uczestnikach antyrosyjskiej rewolucji. Można w jego utworze znaleźć też krytyczne uwagi pod adresem caratu i rosyjskiej polityki. (za Wikipedią).  

Dywan wschodni. Arabia

Antoni Lange

Arabia ojczyzna kawy, palm, pustyń, konia, wielbłąda; ojczyzna gwałtownych wybuchów geniuszu i długowiekowych potem omdleń sennych i beztwórczych: miała w historii moment tak wspaniałego rozkwitu, że przodowała jakiś czas cywilizacji. Imiona autorów zachowały się w pamięci Arabów: Antar Zuhair Lebid Tarafa Imrulkais lub Amrulkais i inni. Istotą poezji arabskiej jest liryka bohaterska; dwa są nieustające jej motywy: koń i kobieta. Arab miłuje kobietę, ale kobieta jest zdradliwa, koń wierny; nie znajdziesz nigdy szyderstwa ani żalu z powodu konia; znajdziesz nieraz gorzkie słowa o kobiecie. Jednak miłość arabska nawet w tych cierpieniach rozkosz odkrywa. Stąd, choć pozornie proste, erotyki arabskie mają w sobie labirynty ścieżek tajemniczych. Przy tym poeta arabski jest zawsze bardzo osobisty: zawsze mówi o sobie. Obiektywnym staje się dopiero w bajce: czy to w baśni z 1001 nocy, czy też w baśni o świętych, derwiszach, poetach, rycerzach. Prezentujemy tutaj antologię dawnej literatury arabskiej.

Kolomba

Prosper Merimee

Nowela Kolomba zawiera motyw vendetty, prowadzącej do prywatnej wojny między rodzinami, a wynikającej z tradycji zemsty rodowej, wymuszającej wymierzanie sprawiedliwości przez członka rodziny pokrzywdzonej czy obrażonej. W tej historii młody Korsykanin Orso jest zmuszony rozważyć, czy powinien pomścić śmierć ojca, rzekomo zamordowanego przez rodzinę Barricini. Angielka, Lydia Nevil, usiłuje odwieść go od zabójstwa, podczas gdy jego siostra, Kolomba, wykorzystuje cały swój spryt, aby osiągnąć odwrotny skutek... Kolomba - jak wszystkie inne dzieła Prospera Mérimée - to znakomita literatura.

Złote sidła. The Golden Snare

James Oliver Curwood

"James Oliver Curwood: Złote sidła. The Golden Snare. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. James Olivier Curwood (1878-1927) pisarz amerykański. Urodził się w stanie Michigan, w małym miasteczku Owosso. Ojciec jego spokrewniony był z angielskim pisarzem marynistą Frederickiem Marryatem, matka z indiańską księżniczką z plemienia Mohawk. Dzieciństwo spędził Curwood na fermie w stanie Ohio, a mając lat kilkanaście wyruszył w długą wędrówkę po sąsiednich stanach; polował na dzikie zwierzęta, próbował handlu skórami, a przede wszystkim poznał i pokochał surową przyrodę, która później stała się tłem jego powieści. W latach 18981900 Curwood studiował na uniwersytecie stanu Michigan, a następnie pracował w Detroit jako reporter. W roku 1908 wydał swoją pierwszą książkę pt. The Courage of Captain Plum. Wkrótce twórczość literacka stała się jego pasją. Materiał do swoich powieści czerpał z obserwacji w czasie swych podróży po rozległych przestrzeniach Stanów Zjednoczonych i Kanady. Zapuszczał się na tereny oddalone o setki mil od cywilizacji, poznawał twarde życie traperów i poszukiwaczy złota, a także życie zwierząt Dalekiej Północy. (http://pl.wikipedia.org/wiki/James_Oliver_Curwood) James Oliver ""Jim"" Curwood (1878-1927) was an American action-adventure writer and conservationist. His books ranked among Publisher's Weekly top-ten best sellers in the United States in the early 1920s. At least eighteen motion pictures have been based on or directly inspired by his novels and short stories. At the time of his death, he was the highest paid (per word) author in the world. His writing studio, Curwood Castle, is now a museum in Owosso, Michigan.Curwood was born in Owosso, Michigan, the youngest of four children.[2] He left high school before graduation, but passed the entrance exam to the University of Michigan, where he enrolled in the English department and studied journalism. After two years, he quit college to become a reporter. In 1900, Curwood sold his first story while working for the Detroit News-Tribune. By 1909 he had saved enough money to travel to the Canadian northwest, a trip that provided the inspiration for his wilderness adventure stories. The success of his novels afforded him the opportunity to return to the Yukon and Alaska for several months each year that allowed him to write more than thirty such books. (http://en.wikipedia.org/wiki/James_Oliver_Curwood)"

Antoniusz i Kleopatra

William Shakespeare

Akcja utworu toczy się w Italii, a także w Egipcie, po śmierci Cezara, obejmuje okres dziesięciu lat. W dziele przedstawiony został historyczny spór pomiędzy Antoniuszem i Kleopatrą a Oktawianem Augustem. Shakespeare zachował podstawowe fakty historyczne, jednak część z nich zmodyfikował na potrzeby utworu – taki zabieg zastosował, obarczając Kleopatrę winą za porażkę w bitwie pod Akcjum, mimo że historia nie stwierdza tego jednoznacznie. (za Wikipedią)