Śmierć domu

Eliza Orzeszkowa

Eliza Orzeszkowa Gloria victis Śmierć domu Hałas grubych rozmów, śmiechów, sprzeczek; tłum koni przez różnych ludzi za uzdy trzymanych i bydła, któremu na szyję powrozy zarzucają; tłum chłopów, Żydów, zagrodowców, szary, siermiężny, chęcią zysku rozgrzany, rozgadany, rozmachany, oczami spod zmiętych czapek połyskujący. Wśród tłumu, przed rozwartymi wrotami stodoły, stajen, obór, na podścielisku słomy brudnej i zmiętej kocz stary, kabriolet jeszcze nowy i ładny, parę... Eliza Orzeszkowa Ur. 6 czerwca 1841 r. w Miłkowszczyźnie Zm. 18 maja 1910 r. w Grodnie Najważniejsze dzieła: Nad Niemnem (1888), Cham (1888), Meir Ezofowicz (1878), Gloria victis (1910), Dobra pani (1873), A...B...C... (1873), Niziny (1885), Dziurdziowie (1885) Polska pisarka nurtu pozytywizmu znana pod nazwiskiem męża, Piotra Orzeszko, nazwisko rodowe: Korwin-Pawłowska. Publikowała pod pseudonimami: E.O., Bąk, Wa-Lit-No, Li...ka, Gabriela, Litwinka. Pierwszymi jej tekstami były powieści tendencyjne (Marta 1873); cele swojej wczesnej twórczości przedstawiła w rozprawach: Kilka uwag nad powieścią (1866) i Listy o literaturze (1873). Drugim etapem pisarskim Orzeszkowej był realizm (Nad Niemnem), oscylujący niekiedy w kierunku naturalizmu (Dziurdziowie). Teoretycznoliterackie opracowanie założeń powieści realistycznej znalazło się w rozprawie O powieściach T.T. Jeża z rzutem oka na powieść w ogóle (1879). Późne utwory noszą cechy prozy modernistycznej (tom Gloria victis). Najsłynniejsza powieść Orzeszkowej, Nad Niemnem, dotyczy tematu tożsamości narodowej, będąc jednocześnie uczczeniem powstania styczniowego, w którym autorka czynnie brała udział. Samo powstanie było bardzo ważną częścią jej życia - w swoim domu ukrywała ostatniego dyktatora tego zrywu narodowego, Romualda Traugutta, osobiście też organizowała zaopatrzenie i pomoc lekarską dla powstańców. Pisarka utrzymywała ścisłe kontakty ze środowiskiem literackim: M. Konopnicka była jej bliską przyjaciółką jeszcze z pensji; ożywiona korespondencja łączyła Orzeszkową z L. Méyetem i Z. Miłkowskim; była związana z tygodnikiem Bluszcz. Nominowana do Nagrody Nobla w 1905 r., przegrała jednak z H. Sienkiewiczem. Twierdziła, że literatura powinna odpowiadać za los społeczeństwa. autor: Bartłomiej Sandomierski Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Śmierć Don Kichota. O nowości w kulturze i literaturze ponowoczesnej

Gerard Marek Ronge

Śmierć Don Kichota. O nowości w kulturze i literaturze ponowoczesnej to przeprowadzona w duchu szkoły frankfurckiej refleksja nad kondycją kultury zachodniej, naznaczonej piętnem Zagłady z czasów drugiej wojny światowej. Autor przygląda się wydarzeniom rozgrywającym się około połowy XX wieku, które stanowią dla niego kres trwania określonej formacji kulturowej, nazywanej okcydentalną nowoczesnością. Jest to zarazem moment, w którym zaczyna wyłaniać się prawdziwie ponowoczesna i postmodernistyczna kultura, niebędąca jednak, wbrew często spotykanym opiniom, niekończącym się zbiorem cytatów i remiksów kultury nowoczesnej, lecz prawdziwie nową formacją kulturową o globalnym zasięgu. "[...] Ronge potrafi o zagadnieniach delikatnych, często złożonych, mówić językiem zrozumiałym, klarownym. Widać też u młodego badacza intelektualną odwagę w stawianiu pytań już raz w dzisiejszej humanistyce zadanych, autonomię myśli, pasję poszukiwawczą i poznawczą ciekawość". Z recenzji prof. dr. hab. Sławomira Buryły [...] Ronge przekonuje, że gwałtowna konsumpcja kultury zachodniej po roku 1989, która pozwoliła na pojawienie się nowych form ekspresji i perspektyw oglądu rzeczywistości, przyczyniając się do lawinowego i chaotycznego przyrostu dyskursów, eksperymentów i prowokacji - postrzeganych paradoksalnie jako wyczerpanie się kultury - była jedyną możliwą i logiczną odpowiedzią na apel Fullera o zjednoczenie się ludzkości w imię ratowania Statku Kosmicznego Ziemia". Z recenzji dr hab. Doroty Kozickiej, prof. UJ Gerard Ronge (ur. 1994) - literaturoznawca, doktor nauk humanistycznych, adiunkt na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Absolwent Międzyobszarowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych i Społecznych macierzystej uczelni. Autor artykułów naukowych, publikowanych między innymi w czasopismach "Forum Poetyki", "Literatura i Kultura Popularna", "Studia Norwidiana". Kilkukrotny laureat stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz programu "Diamentowy grant".

Śmierć Felicyana Dulskiego

Gabriela Zapolska

„Śmierć Felicyana Dulskiego” to opowiadanie autorstwa Gabrieli Zapolskiej, jednej z najwybitniejszych przedstawicielek polskiego naturalizmu. Opowiadanie to jest trzecią częścią perypetii Dulskiej i jej rodziny. Poprzednie wydarzenia poznajemy w sławnej „Moralności Pani Dulskiej” oraz jej kontynuacji „Pani Dulskiej przed sądem”.

Śmierć genialnego muzyka. Walka cudów

Leo Belmont

Zapraszamy Cię do fascynującej podróży przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy w opowiadaniach Leo Belmonta, zatytułowanych "Śmierć genialnego muzyka. Walka cudów". To niezwykła opowieść o życiu w nieszczęściu i nieopisanej nędzy, której bohaterowie stawiają czoła życiowym trudnościom, miłości, rozpaczy i śmierci. W tych dwóch opowiadaniach Belmont splata wątki smutnego bytowania z tragicznymi okolicznościami egzystencji. To nie tylko historie życiowych upadków, lecz również głębokie przemyślenia na temat trudności, z jakimi muszą się mierzyć bohaterowie prozy Belmonta. Autor rzuca światło na konflikt pomiędzy uczonością a obskurantyzmem, ukazując złożoność ludzkiej psychiki.

Śmierć Imperii

Helena Smorawska

Powieść historyczna, będąca jednocześnie kryminałem, która opowiada o tajemniczej śmierci Imperii Cognati, niezwykłej kurtyzany, która sprowadziła do Rzymu ludzi takich jak Durer i Santi, a także o rozgrywkach politycznych jakie miały miejsce w owym czasie, które w końcu doprowadziły do Soboru Trydenckiego i powstania kościoła katolickiego takiego jakim dziś znamy. Akcja powieści toczy się w przełomowych czasach historycznych we Włoszech. Kończy się era renesansu i niebawem dzięki papieżowi Pawłowi III nastanie barok i narodzi się absolutyzm. Choć większość postaci podobnie jak i wydarzenia opisane w książce jest jak najbardziej prawdziwa, to jednak niektóre osoby stworzono na potrzeby opowiadania. Głównymi postaciami są: Alessandro Farnese przyszły papież Paweł III, Imperia Cognati- słynna kurtyzana i mecenas sztuki, Rafael Santi, Albrecht Dürer, cesarz Karol V i Cesare Borgia. Ambitny i chorobliwie zazdrosny o Cesare Borgię- Alessandro Farnese zostaje wplątany w kryminalną zagadkę wiodącą aż do samego pałacu papieskiego. Nie ma pojęcia, że tajemnicza śmierć legendarnej kurtyzany zaprowadzi go na sam Tron Piotrowy. Umiera Imperia Cognati znana jako la Divina lub la Grande Cortigiana. Najbardziej wpływowa kobieta ery renesansu w Rzymie. Wybitnie wykształcona, władająca kilkoma językami kobieta, oficjalnie popełniła samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości do jednego z dwóch najpotężniejszych bankierów Europy-Agostino Chigi. Nikt w mieście nie wierzy w tą wersję wydarzeń i nawet sam papież, który prowadzi ceremonię pogrzebową Imperii podczas kazania obwinia o jej śmierć bankiera.

Śmierć imperiów (Tom 1). Siedem czarnych mieczy

Sam Sykes

Rewolwerowcy, szaleni magowie, potwory. WOW! - Chuck Wendig. Pierwszy tom porywających przygód Sal Kakofonii w cyklu Śmierć imperiów Okradziono ją z magii. Pozostawiono na śmierć. Zdradzonej przez tych, którym ufała najmocniej, i odartej z magii Sal Kakofonii nie pozostało nic prócz imienia, sławy i legendarnej broni. Ma jednak wolę silniejszą od czarów i świetnie wie, dokąd pójść. Blizna to kraina rozdarta przez potężne imperia, do której zbuntowani magowie się udają, żeby zniknąć, zhańbieni żołnierze umrzeć, Sal zaś idzie tam z mieczem, bronią i listą siedmiu nazwisk. Zemsta sama w sobie jest nagrodą. Jeśli zafascynowała cię magia i cynizm powieści Zemsta najlepiej smakuje na zimno Abercrombiego, kochasz brutalne westerny Sergia Leone i Clinta Eastwooda w stylu Dobry, zły i brzydki, to w nowym cyklu Sama Sykesa znajdziesz spektakularne połączenie tych uzależniających składników. Nie oderwiesz się od lektury i pokochasz Sal Kakofonię, bezwzględną antybohaterkę na krwawej drodze do zemsty i odkupienia. Siedem czarnych mieczy okrutny, brutalny epos. - Chuck Wendig, autor Star Wars: Koniec i początek. Opowieść o Sal Kakofonii jest cudownie sarkastyczna i melancholijna zarazem. - Nicholas Eames, autor powieści Królowie Wyldu i Krwawa Róża. Pod koniec pierwszej strony stwierdzicie, że Sykes jest zakochany w swoich bohaterach. Pod koniec drugiej przekonacie się, że wy też. - Myke Cole, autor m.in. Shadow Ops: Control Point. Zabawna, szelmowska, wspaniała. - Pierce Brown, autor cyklu Red Rising Sykes pisze z sercem, humorem i zrozumieniem, że jako ludzie wszyscy jesteśmy katastrofą. - R.F. Kuang, autor bestsellera Wojna makowa. Ekscytująca i pomysłowa. - Peter V. Brett. Świetna kompozycja akcji, magii, romansu i humoru. - Robin Hobb, autorka trylogii Skrytobójca

Śmierć imperiów (Tom 2). Dziesięć Żelaznych Strzał

Sam Sykes

Drugi tom niezapomnianej epickiej trylogii fantasy Śmierć imperiów Sal Kakofonia, banitka i Włóczęga, niszczy wszystko, co kocha. Po tym, jak jej kochanka zaginęła, a ona pozostawiła za sobą spalone miasta, zostały jej tylko magiczna broń i nieokiełznane pragnienie wywarcia zemsty na tych, którzy skradli jej moc i odebrali niebo. Kiedy wysłannik tajemniczego zleceniodawcy daje jej szansę uczestniczenia w kradzieży źródła niewyobrażalnej mocy ze słynnej floty okrętów powietrznych, Dziesięciu Strzał, Sal znajduje nowy cel. Jednak intryga zmierzająca do ocalenia świata szybko przeradza się w spisek, który grozi spaleniem na popiół wszystkiego, łącznie z nią samą. Jeśli zafascynowała cię magia i cynizm powieści Zemsta najlepiej smakuje na zimno Abercrombiego, kochasz brutalne westerny Sergia Leone i Clinta Eastwooda, to w nowym cyklu Sama Sykesa znajdziesz spektakularne połączenie tych uzależniających składników. Nie oderwiesz się od lektury i pokochasz Sal Kakofonię, bezwzględną antybohaterkę na krwawej drodze do zemsty i odkupienia. Świetna kompozycja akcji, magii, romansu i humoru. - Robin Hobb, autorka trylogii Skrytobójca List miłosny do Odwiecznej Fantasy i zabójczych kobiet, napisany z nieodpartą mieszanką pasji i dowcipu. David Dalglish, autor Soulkeeper. Siedem czarnych mieczy okrutny, brutalny epos. - Chuck Wendig, autor Star Wars: Koniec i początek. Opowieść o Sal Kakofonii jest cudownie sarkastyczna i melancholijna zarazem. - Nicholas Eames, autor powieści Królowie Wyldu i Krwawa Róża. Pod koniec pierwszej strony stwierdzicie, że Sykes jest zakochany w swoich bohaterach. Pod koniec drugiej przekonacie się, że wy też. - Myke Cole, autor m.in. Shadow Ops: Control Point. Sykes po mistrzowsku wykorzystuje znane elementy fantasy, z których tworzy szelmowską, całkowicie oryginalną mieszankę. W postaci Sal Kakofonii stworzył ponadczasową protagonistkę. Zabawną, nikczemną, zachwycającą. Pierce Brown, autor bestsellerów New York Timesa Sykes pisze z sercem, humorem i zrozumieniem, że jako ludzie wszyscy jesteśmy katastrofą. - R.F. Kuang, autorka bestsellera Wojna makowa. Ekscytująca i pomysłowa. Nie miałem pojęcia, jak bardzo potrzebuję w swoim życiu uzbrojonej łowczyni czarnoksiężników. Peter V. Brett, autor The Painted Man

Śmierć Iwana Iljicza

Lew Tołstoj

„Śmierć Iwana Iljicza” to nowela Lwa Tołstoja, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w literaturze europejskiej. Głównym bohaterem noweli jest sędzia Iwan Iljicz Gołowin. Akcja rozpoczyna się na jego pogrzebie, na którym spotykają się jego rodzina i koledzy z pracy. Jakie było życie Iwana Iljicza? Ile było warte? Jak on sam je oceniał tuż przed śmiercią? To tylko część z pytań nad którymi pochyla się Lew Tołstoj, w jednym ze swoich najciekawszych utworów.   

Śmierć jeździ audi

Kristian Bang Foss

„Na początku wszystko było proste jak drut” – zaczyna swoją opowieść Asger. Potem sprawy zaczęły się komplikować: utrata pracy, rozstanie z dziewczyną, długi, alkohol. W akcie desperacji Asger odpowiada na ogłoszenie o poszukiwaniu asystenta osoby niepełnosprawnej. Tak poznaje młodego, ale znudzonego życiem i zgorzkniałego Waldemara. Mężczyzna porusza się na wózku inwalidzkim, mieszka na kopenhaskim blokowisku, pali skręty i cały dzień ogląda telewizję. Asger jest jedyną osobą, która potrafi znaleźć z Waldemarem wspólny język, bo sam też nie ma już nic do stracenia. Ich znajomość okaże się tym, na co obydwaj czekali całe swoje życie.   Powieść Śmierć jeździ audi zdobyła Nagrodę Literacką Unii Europejskiej w 2013 roku.

Śmierć jubilera

Jerzy Edigey

Warszawa lat 70-tych, ciepłe, przyjemne lato i śmiertelny napad. Słoneczny poranek w warszawskim salonie jubilerskim zamienia się w koszmar, gdy pracownicy odkrywają zamknięte drzwi, a za nimi trupy i puste półki. Skradziono biżuterię wartą 2 miliony złotych, a sprawa trafia w ręce kapitana Tokarskiego. Śledztwo pełne sprzecznych dowodów prowadzi milicjanta aż do Zakopanego, gdzie niedawno doszło do śmiertelnego potrącenia. Czy zakopiańskie góry mogą kryć w sobie klucz do zagadki morderstwa z Warszawy? Dla fanów kryminalnych łamigłówek w stylu Raymonda Chandlera. Tytuł należy do cyklu PRL kryminalnie serii składającej się z powieści milicyjnych najbardziej poczytnych autorek i autorów czasów PRL. Jerzy Edigey (1913-1983) właść. Jerzy Waldemar Korycki, prawnik, pisarz, jeden z czołowych twórców polskich kryminałów milicyjnych.

Śmierć Judasza

Karol May

W powieści "Śmierć Judasza: Cykl Szatan i Judasz" autorstwa Karola Maya, śledzimy ostatnie przygody znanych bohaterów, które zamykają wielotomowy cykl. Ci nieustraszeni podróżnicy zawsze pojawiają się tam, gdzie potrzebna jest pomoc, by stawić czoła największym wyzwaniom. Ich heroiczne czyny przekreślają wszelkie niegodziwe plany i zapewniają zwycięstwo sprawiedliwości. W tej emocjonującej, końcowej części cyklu, czytelnicy zostaną porwani w wir ekscytujących przygód, w których stawką jest ostateczne zwycięstwo dobra nad złem. "Śmierć Judasza" to nie tylko zakończenie serii, ale także hołd dla wszystkich fanów, którzy wiernie towarzyszą bohaterom Karola Maya w ich niezwykłych przygodach. To lektura, która dostarcza nie tylko rozrywki, ale także inspiracji do odwagi i działania w imię sprawiedliwości. Niezależnie od tego, czy jesteś wiernym czytelnikiem serii, czy też dopiero zaczynasz swoją przygodę z twórczością Karola Maya, "Śmierć Judasza" z pewnością zapadnie ci głęboko w pamięć.

Śmierć Judasza

Karol May

„Śmierć Judasza” to ostatni tom z 11-tomowego cyklu przygodowego „Szatan i Judasz”, autorstwa Karola Maya.   Winnetou - szlachetny indiański wódz, wraz z innymi znanymi i lubianymi bohaterami z powieści Karola Maya, odbywa szalone podróże, przeżywa ekscytujące przygody i podejmuje ryzyko w walce z otaczającymi go wrogami.   W skład cyklu „Szatan i Judasz” wchodzą: TOM I - ŚWIĘTY DNIA OSTATNIEGO TOM II - YUMA SHETAR TOM III - THE PLAYER TOM IV - KLĘSKA SZATANA TOM V - WINNETOU W AFRYCE TOM VI - DŻEBEL MAGRAHAM TOM VII - DOLINA ŚMIERCI TOM VIII - U STÓP PUEBLA TOM IX - JASNA SKAŁA TOM X - OCALONE MILIONY TOM XI - ŚMIERĆ JUDASZA

Śmierć Kadambini

Rabindranath Tagore

Rabindranath Tagore Głodne kamienie Śmierć Kadambini tłum. Franciszek Mirandola I Wdowa Saradaśankara, dziedzicznego pana (zamindara) Ranihatu, nie miała nikogo we własnej familii. Ojciec, matka, rodzeństwo, wszyscy poumierali jedno po drugim. W rodzinie męża także nikt jej bliskim nie był nie mogła zwać swoim nawet męża i syna. Pokochała synka brata mężowskiego Saradaśankary miłością wielką i głęboką. Po przyjściu dziecka na świat matka jego chorowała bardzo dłu... Rabindranath Tagore Ur. 7 maja 1861 w Kalkucie Zm. 7 sierpnia 1941 w Kalkucie Najważniejsze dzieła: Dom i świat, Wspomnienia. Błyski Bengalu, Głodne kamienie, Poczta, Gitanjali (Pieśni ofiarne) Poeta, pisarz, muzyk i malarz, działacz społeczny, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1913). Pochodził z zamożnej i światłej rodziny, która wydała wielu artystów, mecenasów, myślicieli i działaczy społecznych. Najmłodszy z kilkanaściorga rodzeństwa, wcześnie stracił matkę. Nie lubił i unikał szkoły, a wszechstronną edukację zawdzięczał głównie domowi rodzinnemu. Zgodnie z wolą ojca próbował swoich sił na studiach prawniczych w Brighton w Anglii, ale prędko zrezygnował i wrócił do Indii. W 1883 r. ożenił się, z czasem na świat przyszło pięcioro dzieci, z których dwoje zmarło w dzieciństwie. Pisał w bengali i po angielsku. W swoich utworach poruszał tematy społeczne: kwestię niesprawiedliwości systemu kastowego, praw kobiet i dzieci, wagi wychowania i edukacji, a także sprawę niepodległości Indii. Wyznawał poglądy pacyfistyczne. Wiele podróżował i utrzymywał kontakty z wieloma artystami, działaczami i politykami. W 1913 jako pierwszy mieszkaniec Azji został laureatem Nagrody Nobla. W 1950 r. pieśń Rabindranatha Tagore została ogłoszona hymnem państwowym niepodległych Indii. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Śmierć? Każdemu polecam!

o. Joachim Badeni OP, Alina Petrowa-Wasilewicz

Pod tym nieco prowokacyjnym tytułem kryje się książka będąca zapisem pogodnej, choć przecież całkiem poważnej, rozmowy o jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu każdego człowieka - jego śmierci. Ojciec Joachim Badeni i przeprowadzająca z nim rozmowę Alina Petrowa-Wasilewicz polecają każdemu refleksję nad śmiercią w czasach, gdy z jednej strony stała się ona tematem tabu i można przeżyć życie bez głębszych przemyśleń nad nią, a z drugiej kwitnie cywilizacja śmierci wymierzona w bezbronnych, słabych, chorych, starych, słowem tych, którzy swoim istnieniem zakłócają błogie niemyślenie o śmierci.Rozsądny człowiek nie powinien uciekać od przemyślenia śmierci. Śmierć własna to nie teoria, to wydarzenie, które nastąpi!

Śmierć kochanków

Charles Baudelaire

Śmierć kochanków Zapachów lekkich pełne będą nasze łoża,  Łoża jak grób głębokie — a w środku komnaty  Będą dla nas w wazonach kwitły dziwne kwiaty,  Rozkwitłe pod jaśniejszym błękitem przestworza.    Wśród mdlejących upałów ich woni ostatnich,  Dwa nasze serca będą jako dwie pochodnie,  Co odbiją swe blaski szeroko i zgodnie  W duchach naszych złączonych, tych zwierciadłach bratnich. [...]Charles BaudelaireUr. 9 kwietnia 1821 r. w Paryżu Zm. 31 sierpnia 1867 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: (zbiory wierszy) Kwiaty zła (1857), Sztuczne raje (1860), Paryski spleen (1864); (zbiory pism estetycznych) Salon 1845, Salon 1846, Malarz życia nowoczesnego (1863), Sztuka romantyczna (1868); Moje obnażone serce (1897) Francuski poeta i krytyk sztuki, jedna z najbardziej wpływowych postaci literatury XIX w. Zaliczany do grona tzw. ,,poetów przeklętych". Ostatni romantyk (wyprowadził własne wnioski z wielowątkowego dorobku tej epoki), był jednocześnie zwolennikiem metody realistycznej w literaturze. Bliskie sobie tematy i idee odnajdowali w jego twórczości parnasiści (?sztuka dla sztuki?, ?piękno nie jest użyteczne?), wyznawcy dekadentyzmu (ból istnienia), symboliści, surrealiści czy przedstawiciele modernizmu katolickiego; w jego dorobku za równie istotne jak utwory własne uważa się przekłady wierszy Edgara Allana Poego. W 1841odbył podróż morską odwiedzając wyspy Mauritius i Reunion oraz (być może) Indie, co jako doświadczenie egzotyki wpłynęło na jego wyobraźnię poetycką. Od 1842 r. przez dwadzieścia lat był związany z pół-Francuską, pół-Afrykanką urodzoną na Haiti Jeanne Duval, aktorką i tancerką, której poświęcił wiele ze swoich najsłynniejszych wierszy (m.in. Padlina, Do Kreolki, Sed non satiata, Zapach egzotyczny, Tańcząca żmija). Jej portret w półleżącej pozie stworzył w 1862 r. Manet. Pierwsze publikacje Baudelaire'a dotyczyły malarstwa (zbiory Salon 1845 i Salon 1846) i również później zajmował się on krytyką sztuk plastycznych (w 1855r. wydał kolejny tom szkiców), a jego artykuły poświęcone Delacroix, Ingresowi czy Manetowi (Malarz życia współczesnego) należą do kanonicznych tekstów teoretycznych o sztuce. Choć nie zajmował się muzyką, był pierwszym, który docenił dzieło Wagnera. W 1848 r. Baudelaire włączył się aktywnie w rewolucję Wiosny Ludów ? o epizodzie tym zadecydowały nie tyle poglądy polityczne, ile poryw ducha i osobista niechęć do ojczyma, Jacques'a Aupicka, generała armii francuskiej. Nie najlepiej czuł się w rzeczywistości ustanowionego po upadku rewolty burżuazyjno-konserwatywnego ładu II Cesarstwa; niemal jako osobistą tragedię przeżył zarządzoną przez Napoleona III przebudowę Paryża, w wyniku której wyburzono wiele ze starej, średniowiecznej zabudowy miasta. Z powodu wydanego w 1857 r. tomu poezji Kwiaty zła autor został oskarżony o obrazę moralności, skazany na grzywnę i zmuszony do usunięcia niektórych utworów (pełne wydanie ukazało się dopiero w 1913 r.). Baudelaire obracał się w kręgu najwybitniejszych twórców epoki, takich jak Balzac, Nerval, Flaubert czy Gautier. Zostawił też wiele artykułów (pisanych często na zamówienie do gazet) o współczesnych mu twórcach literatury oraz żywych portretów kolegów po piórze w pamiętnikach Moje serce obnażone czy wydanych pośmiertnie Dziennikach poufnych. Przy tej okazji formułował swój własny system filozoficzno-estetyczny. Pierwsze, powierzchowne wrażenie każe uznać, że Baudelaire epatuje obrazami wszystkiego, co budzi obrzydzenie oraz śmiałą erotyką. Jednak nie zajmował się on obrazoburstwem dla niego samego, ale uznając, że ?świat jest słownikiem hieroglifów?, uważał, że należy dostrzec i zinterpretować wszelkie przejawy rzeczywistości, co pozwoli dosięgnąć piękna będącego absolutem istniejącego poza światem; jego teoria estetyczna naznaczona była mistycyzmem w duchu Swedenborga i platońskim idealizmem. Pierwszy tom jego wierszy charakteryzuje klasyczna forma, w którą wlana została nie poruszana dotąd tematyka, natomiast Paryski spleen jako zbiór poematów prozą stanowi krok w kierunku poezji nowoczesnej. Powszechnie uważa się, że Baudelaire zmarł na syfilis, podobnie jak jego wieloletnia kochanka, był też uzależniony od laudanum i przypuszczalnie od opium, nadużywał alkoholu, przez lata pędził życie kloszarda. W 1866 r. podczas pobytu w Belgii doznał wylewu krwi do mózgu i został częściowo sparaliżowany. Rok później zmarł w klinice w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Wydaniem pozostałych po nim pism zajęła się owdowiała powtórnie matka. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Śmierć krytyka. Kultura uczestnictwa a przemiany krytyki XX i XXI wieku

Alicja Górska, Edyta Janiak, Kamil Jędrasiak

Teza o zmierzchu krytyki powraca od końca lat 90., czyli od zmiany paradygmatu kultury z analogowego na cyfrowy, która doprowadziła też do zmian w obiegu krytycznym na rzecz elektronicznego i amatorskiego, co odbyło się kosztem obiegu tradycyjnego (prasowego) i elitarności zawodu krytyka. Początek XXI wieku zaowocował diagnozami stanu krytyki literackiej, filmowej, teatralnej, ale nie znajduję żadnej publikacji, która ukazałaby to zjawisko w tak szerokiej gamie: od ujęcia językoznawczego, przez krytykę literacką i filmową, kuratorsko-artystyczną i krytyki instytucji, po krytykę gier planszowych. Z recenzji prof. dr hab. Moniki Talarczyk