At the Sign of the Cat and Racket

Honoré de Balzac

Monsieur Guillaume is a draper in Paris. He owns his shop, La Maison du Chat-qui-pelote and took the business over from his master, also marrying the daughter. Guillaume is the very portrait of the successful bourgeois. He has three clerks apprenticed to him, the first of whom, Joseph, is an orphan he intends to marry to his elder daughter Virginie. However, Joseph is in love with the younger daughter Augustine but Augustine is in love with a successful artist Théodore. How will all this turn out? At the Sign of the Cat and Racket is a short novel by Honoré de Balzac. It was first published in 1830, but the story takes place about two decades earlier. It is one of the earliest pieces Balzac wrote for inclusion in his Comédie Humaine, the collection of 91 interconnected writings in which he documents the entire scope of French society in the early 19th century.

At the Sign of the Sword

William Le Queux

Warm, brilliant, and cloudless was the July noon. Beneath the summer sun the broad, shallow waters of the Meuse sparkled as they rippled swiftly onward through the deep, winding valley of grey rocks and cool woods on their way from the mountains of Lorraine, through peaceful, prosperous Belgium, towards the sea.

Atak królewsko-indyjski

Jerzy Konikowski

Nie ma żadnych wątpliwości, że podstawą sukcesu w każdej partii szachowej jest pomyślny start. Po słabo rozegranym debiucie przeciwnik może uzyskać przewagę materialną lub pozycyjną, którą trudno będzie zniwelować. Wniosek jest logiczny: bez poprawnej gry w początkowym stadium partii szachów nie można liczyć na sukcesy sportowe! Dlatego warto sięgnąć po atak królewsko-indyjski.   Atak królewsko-indyjski już od dawna cieszy się dużym zainteresowaniem wśród światowej elity szachów. Znalazł miejsce w repertuarze debiutowym takich mistrzów jak Botwinnik, Petrosjan, Smysłow, Kasparow, ale jego największym znawcą był Robert Fischer. Czytelnik będzie miał możliwość prześledzenia w książce twórczości legendarnego arcymistrza w tym zakresie. Także we współczesnej praktyce turniejowej wielu znakomitych szachistów stosuje omawiane otwarcie, na przykład Karjakin, Aronian, Nakamura, Adams, Swidler, Navara, Mamedjarow, Bołogan, Moroziewicz oraz obecny mistrz świata Magnus Carlsen.   Ta książka repertuarowa adresowana jest do tych sympatyków królewskiej gry, którzy chcą w szybkim tempie poznać otwarcie umożliwiające im rozpoczęcie partii szachowej i odniesienie pierwszego sukcesu!     Jerzy Konikowski jest mistrzem szachowym i doświadczonym szkoleniowcem I klasy. W latach 1978–1981 był trenerem kadry narodowej Polskiego Związku Szachowego. Pod jego kierunkiem drużyna kobiet zdobyła brązowy medal na olimpiadzie na Malcie w 1980 roku. Jest uznanym teoretykiem szachowym. Jego liczne fachowe książki oraz artykuły ukazały się w Polsce, Niemczech, USA, Hiszpanii, Włoszech, Holandii, Czechach, Luksemburgu i Danii.

Atak na młyn

Emil Zola

„Atak na młyn” to nowela autorstwa wybitnego francuskiego pisarza Emila Zoli, jednego z najważniejszych przedstawicieli naturalizmu. Trwa wojna francusko-pruska. Los sprawia, że w dzień wesela Franciszki i Dominika, ich wioskę atakują wojska nieprzyjaciół. Franciszka staje przed tragicznym wyborem, kogo powinna ocalić – ojca czy narzeczonego?  

Atala

François-René de Chateaubriand

Osobliwy to zaiste los, mój synu, stowarzyszył nas obu. Ja widzę w tobie człowieka cywilizowanego, który uczynił się dzikim; ty widzisz we mnie człowieka dzikiego, którego Wielki Duch (nie wiem dla jakich zamiarów) zechciał ucywilizować. (Fragment)

Atala

François-René de Chateaubriand

Ata­la Od tłu­ma­cza Z koń­cem XVIII wie­ku za­rów­no li­te­ra­tu­ra, jak i smak po­wszech­ny we Fran­cji zdra­dza­ją ob­ja­wy wy­czer­pa­nia i oschło­ści. Uwiel­bie­nie, ja­kie ota­cza Wol­te­ra ja­ko po­etę, trium­fy au­tor­skie księ­dza De­lil­le, tra­ge­dia pseu­do­kla­sycz­na, wier­szy­ki i epi­gra­my, któ­rych mniej lub wię­cej zręcz­ne szli­fo­wa­nie sta­je się nie­mal obo­wiąz­kiem to­wa­rzy­skim -- oto symp­to­my ma­ło­ści, w któ­rej znak we­szła ta wiel­ka li­te­ra­tu­ra. Roz­pacz­ny krzyk du­szy, rzu­co­ny przez Pas­ca­la na ulot­nych kart­kach, któ­re po je­go śmier­ci sku­pio­no pod na­zwą My­śli, za­mie­ra bez echa; li­te­ra­tu­ra po­to­czy się in­ną dro­gą, dro­gą in­te­lek­tu. [...]François-René de ChateaubriandUr. 4 września 1768 w Saint-Malo Zm. 4 lipca 1848 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Atala (1801), René (1802), Duch wiary chrześcijańskiej (1802), Pamiętniki zza grobu (1848-50) Francuski pisarz, polityk i dyplomata, inicjator romantyzmu we Francji, wywarł wielki wpływ na treść i formę późniejszej literatury francuskiej. Urodzony w rodzinie arystokratycznej, monarchista, podczas rewolucji opuścił Francję. Jego podróż do Ameryki w roku 1791 zaowocowała materiałami do obszernej powieści o życiu Indian Luizjany, której dwa fragmenty wydane wcześniej w formie opowiadań, Atala i René, przyniosły mu znaczny rozgłos. Jego sławę powiększyła publikacja Ducha wiary chrześcijańskiej, apologii mądrości i piękna chrześcijaństwa. Sukcesy literackie utorowały Chateaubriandowi drogę do kariery politycznej. Początkowo zwolennik Napoleona, w czerwcu 1803 roku został mianowany sekretarzem ambasady w Rzymie. Wkrótce, zrażony działaniami Bonapartego, przeszedł do opozycji i zaangażował się w działalność polityczną jako zagorzały rojalista. Po przywróceniu monarchii parokrotnie pełnił funkcję ambasadora, kulminacją jego kariery politycznej była teka ministra spraw zagranicznych w latach 1823-1824. Po rewolucji lipcowej wycofał się z życia publicznego. W ostatnich latach życia powrócił do spisywania dla potomności swoich Pamiętników zza grobu. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Atala, czyli Miłość dwojga dzikich na pustyni. Atala, ou Les Amours de deux sauvages dans le désert

François-René De Chateaubriand

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Akcja utworu rozgrywa się w XVIII wieku w Luizjanie nad brzegami Missisipi. Podczas polowania na bobry stary Indianin Szaktas opowiada młodemu Francuzowi Renému, którego nieszczęścia wygnały z ojczyzny, historię swej młodzieńczej miłości. Wzięty do niewoli przez nieprzyjacielskie plemię został uwolniony przez młodą Indiankę Atalę. Atala uciekła wraz z Szaktasem do puszczy. Przez miesiąc zbiegowie wymykali się pogoni. Po drodze Szaktas odkrył, że jego wybawicielka i ukochana jest chrześcijanką. Wyczerpani pościgiem Atala i Szaktas dotarli do wioski skupionej wokół pustelni ojca Aubry. Atala zakochała się w Szaktasie. Jej matka przed śmiercią ofiarowała ją jednak Bogu. Aby nie ulec miłości, zrozpaczona dziewczyna spożyła truciznę. Umarła jak prawdziwa chrześcijanka, uzyskawszy przed śmiercią od Szaktasa obietnicę, że się nawróci. Ojciec Aubry nie zdążył jej uprzedzić, że śluby matki nie wiążą dziecka. W epilogu autor opowiada o męczeństwie ojca Aubry i o powrocie Szaktasa, już chrześcijanina, po prochy misjonarza i ukochanej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Atala_(opowiadanie). / Sur les rives du Meschacebé, en Louisiane, est fixée la tribu des Natchez, qui accueille un Français nommé René. Chactas, un vieil Indien de cette tribu qui, sous Louis XV a visité la France, prend René en amitié au cours d'une chasse au castor et entreprend de lui conter les aventures de sa jeunesse. Chactas, fils adoptif d'un chrétien nommé Lopez, a été fait prisonnier lâge de 20 ans par une tribu ennemie, mais Atala, une jeune Indienne déducation chrétienne, l'a sauvé. Ils senfuient tous deux travers la fort et un terrible orage les oblige s'abriter sous un arbre. Aprs avoir longtemps erré, ils rencontrent un missionnaire, le pre Aubry, qui entreprend dunir Chactas et Atala par les liens du mariage en convertissant Chactas au christianisme. Mais la mre d'Atala, pour lui sauver la vie alors qu'elle n'était pas encore née, avait promis devant Dieu pour sa fille que celle-ci resterait vierge. Malgré l'interdit doctrinal énoncé par sa propre religion, pour ne pas succomber la tentation de Chactas et rester fidle la promesse de sa mre, Atala s'empoisonne, malgré son amour fort pour Chactas. Avant de mourir, elle apprend qu'elle aurait tout de mme pu se marier avec Chactas en "annulant" la promesse de sa mre. Atala demande également Chactas de se convertir au christianisme pour elle. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Atala).

Atalanta w Kalydonie

Algernon Charles Swinburne

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Atalanta – w mitologii greckiej piękna uczestniczka łowów kalidońskich, której Meleager przyznał głowę dzika. Według arkadyjskiego mitu Iasos ojciec Atalanty chciał mieć tylko synów, rozczarowany narodzeniem się dziewczynki, porzucił ją więc na górze Partenion. Niemowlę wykarmiła niedźwiedzica, zesłana przez boginię Artemidę. Znaleźli ją potem myśliwi, którzy ją przygarnęli i wychowali. Po dojściu do pełnoletności Atalanta, wzorem swej ulubionej bogini, wędrowała po lasach, polując. Kiedy król Kalidonu w Etolii Ojneus zapomniał złożyć ofiary Artemidzie, zagniewana bogini zesłała na jego królestwo olbrzymiego dzika, by pustoszył jego ziemie. Król rozesłał heroldów, zapraszając najdzielniejszych wojowników na polowanie na dzika i obiecując skórę zwierzęcia temu, kto go zabije. Wraz ze swymi stryjami Ankajosem i Cefeuszem przybyła też do Kalidonu Atalanta. Stryjowie nie chcieli się początkowo zgodzić, by ich bratanica wzięła udział w polowaniu, syn królewski, Meleager ogłosił jednak w imieniu króla, że jeśli nie zmienią zdania, odwoła w ogóle polowanie. Meleager, chociaż był już wówczas żonaty z Kleopatrą, córką Idasa, zakochał się nagle w Atlancie i starał się jej przypodobać. Jego wujowie, słysząc, jak wzdycha: „Jakże szczęśliwy będzie ten, którego ona poślubi”, poczuli antypatię do dziewczyny. Podobno sama Artemida postarała się o to, by wśród myśliwych pojawiły się niesnaski. Pierwszą krew przelała podczas łowów właśnie Atlanta. Uzbrojona w łuk i strzały, zajęła miejsce na lewym skrzydle tyraliery myśliwych. Kiedy nieco się od nich oddaliła, zaatakowały ją dwa centaury, Hylajos i Rajakos, pragnąc ją zgwałcić po kolei. Gdy biegły ku niej, Atalanta zastrzeliła je z łuku. Po tym wydarzeniu polowała już jednak u boku Meleagra. Dzik wypłoszony ze strumienia zabił dwóch myśliwych, przewrócił trzeciego, a młodego Nestora zapędził na drzewo. Oszczepy wyrzucone przez Jazona i kilku innych myśliwych chybiły celu. W pewnym momencie walczący wspólnie z Peleusem, Telamon potknął się i gdy przyjaciel pomagał mu wstać, zaatakował ich dzik. Strzała z łuku wypuszczona przez Atalantę zmusiła go jednak do ucieczki. Wkrótce potem dzik stratował Ankajosa, Peleus w zamieszaniu zabił Eurytiona, wreszcie Meleager przebił wyrzuconą dzidą prawy bok dzika, a gdy zwierzę zaczęło kręcić się w kółko, próbując wyrwać oszczep, dobił go drugą dzidą. Zdjąwszy skórę z dzika, Meleager ofiarował ją Atalancie, twierdząc, że słusznie się jej ona należy, skoro to ona pierwsza zadała zwierzęciu ranę i gdyby inni jej nie przeszkodzili, niechybnie by go zabiła. Czyn ten wzburzył wujów Meleagra, który doprowadził do rodowej waśni, śmierci dwóch wujów z ręki zakochanego w Atalancie Meleagra, a wreszcie do śmierci samego Meleagra. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Atalanta)