Wspomnienia z martwego domu

Fiodor Dostojewski

"Wspomnienia z martwego domu" to jedna z najsłynniejszych powieść Fiodora Dostojewskiego, uważana za najbardziej osobiste dzieło tego pisarza. W 1849 roku za przynależność do Koła Pietraszewskiego Dostojewski został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, w ostatniej chwili car odwołał tę karę i zamienił ją na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata (1850-1854), doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu przedstawić w powieści obraz życia w syberyjskim więzieniu.

Wspomnienia z martwego domu

Fiodor Dostojewski

Syberyjskie więzienie przeszło już do legendy - praca ponad ludzkie siły, minimalne racje żywnościowe i codzienna walka o przetrwanie to ówczesna rzeczywistość ludzi, którzy zostali tam zesłani. Wielu z nich do ostatnich swoich dni. Każdy znosił to inaczej, zachowywał się inaczej, odnosił się do współwięźniów inaczej, pomimo tego, że wielu kończyło tak samo. Jednak jedno łączyło większość z nich - pochodzili z chłopstwa, nienawidzili więc swoich byłych panów, co boleśnie mogli odczuć więźniowie pochodzący z wyższych sfer - tacy jak Aleksander Gorianczykow; szlachcic, którego oczami Dostojewski spisał swoją własną historię.

Wspomnienia z martwego domu / Zapiski iz miortwogo doma

Fiodor Dostojewski

Publikacja w 2 wersjach językowych polskiej i rosyjskiej. Powieść zawiera wspomnienia byłego szlachcica, Aleksandra Pietrowicza Gorianczykowa, skazanego za zabójstwo żony na 10 lat ciężkich robót drugiej kategorii (praca w twierdzach). Gorianczykow wspomina zwłaszcza pierwszy rok pobytu w więzieniu: "Pierwszy miesiąc i w ogóle początek mojego życia na katordze żywo stają mi teraz w wyobraźni. Następne lata więzienne przesuwają się w moich wspomnieniach znacznie bladziej." Opisuje zwyczaje panujące w twierdzy, relacje między współwięźniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, przedstawia różne fragmenty katorżniczego życia (pobyty w szpitalu, handel wódką, święta, kary cielesne, zachowanie przełożonych, roboty) i wiele sylwetek skazańców, spośród których znajduje wielu ludzi dobrych, wartościowych, z którymi nawiązuje przyjaźnie. (za Wikipedią)

Wspomnienia z nieistnienia

Rebecca Solnit

Amerykańska eseistka, autorka kultowej książki Mężczyźni objaśniają mi świat, wraca tu wspomnieniami do młodości w San Francisco lat osiemdziesiątych. Opowiada o tym, jak rozpierały ją wtedy ciekawość i apetyt na życie, i jak deprymował i przerażał świat, w którym nie tylko nie było dla niej miejsca, ale gdzie na każdym rogu czyhała na nią przemoc. Opisuje trudny okres dorastania i budowania siebie - jako kobiety i niezależnej intelektualistki. Tytułowe nieistnienie niesie tu wiele znaczeń. Jest lirycznym namysłem nad młodzieńczą potencjalnością i wspomnieniem kogoś, kogo już nie ma, bo wraz z upływem czasu zmieniamy się w inną osobę. Jest gniewnym wezwaniem do tego, by zwrócić kobietom władzę nad ich ciałami, oddać im głos i godność. Jest upomnieniem się o prawo kobiet do życia wolnego od lęku. Jest pełnym buntu manifestem w obronie miejsca kobiet w języku, historii, kulturze, przestrzeni publicznej. Solnit szuka w tej książce źródeł swojego pisarstwa i odnajduje je przy biurku podarowanym jej przez przyjaciółkę, która była ofiarą przemocy. To ono kazało jej odnaleźć własny głos. Zastanawia się też nad własnymi strategiami przetrwania we wrogim świecie: "Stałam się specjalistką od usuwania się w cień, od wymykania się i wycofywania, od wysmykiwania się z niewygodnych sytuacji, od unikania niechcianych uścisków, pocałunków i dłoni, od zajmowania coraz mniej miejsca w autobusie, gdy kolejny mężczyzna zawłaszczał ciałem moją przestrzeń, od stopniowego dystansowania się i nagłej nieobecności. Od sztuki nieistnienia, ponieważ istnienie było jednym wielkim zagrożeniem". Osobista książka o mocnym politycznym wydźwięku.

Wspomnienia z Paryża

L. Sherman

Przed laty Dunka o imieniu Julie przeżyła w Paryżu burzliwy romans, który zakończył się bolesnym rozstaniem. Od tamtej pory unikała tego miasta jak ognia. Nie od razu jednak wyjechała z Francji: sporo podróżowała po jej malowniczych zakątkach, postanowiła nawet rozpocząć studia na uniwersytecie w Awinionie, lecz jednocześnie szerokim łukiem omijała miejsce, w którym wracały do niej nieprzyjemne wspomnienia. Obecnie kobieta mieszka w Danii i pracuje jako nauczycielka w liceum. Los sprawia, że Julie przyjeżdża do Paryża pierwszy raz od ponad dziesięciu lat. Bohaterka spaceruje po dobrze znanych sobie ulicach i wraca pamięcią do czasów, gdy dała się ponieść młodzieńczej miłości. François – były kochanek Julie – jest teraz właścicielem antykwariatu w Dzielnicy Łacińskiej i nawiązuje wyłącznie niezobowiązujące relacje. W przeszłości oboje pragnęli różnych rzeczy oraz mieli odmienne priorytety. Ale teraz, kiedy ich drogi ponownie przecinają się w mieście miłości, dostają od życia drugą szansę, aby naprawić dawne błędy.

Wspomnienia z Wall Street

Maciej Kaszyca

Witaj w świecie wielkich pieniędzy! Praca na Wall Street od zawsze była marzeniem autora. By się dostać do tej finansowej Ligi Mistrzów, musiał ponieść sporo wyrzeczeń, w pełni skoncentrować się na swoim celu i włożyć mnóstwo pracy w jego realizację. A potem… Potem znalazł się w miejscu, o którym, podobnie jak on, intensywnie myśli wielu ludzi biznesu i finansów z całego świata. W miejscu, gdzie czekało go jeszcze więcej ciężkiej pracy, ale także nowe doświadczenia, ciekawi ludzie i wyzwania, z jakimi dotąd się nie spotkał, a z którymi musiał się zmierzyć. I zwyciężyć.  Jeśli interesuje Cię fenomen nowojorskiej ulicy, którą wybrały na swoją siedzibę najważniejsze instytucje finansowe Stanów Zjednoczonych, sięgnij po wspomnienia Macieja Kaszycy i dowiedz się: Jak przebiega rekrutacja Polaka na Wall Street Jak w praktyce wygląda praca bankiera inwestycyjnego w Nowym Jorku Jak przeprowadza się procesy przejęć przedsiębiorstw  Jak się żyje w Nowym Jorku

Wspomnienie

Władysław Reymont

„Wspomnienie„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Było mi bardzo źle na świecie i pomimo wbijania sobie w pamięć chłopskiego przysłowia: „Jak się człowiek przyłoży, to mu i w piekle niezgorzej“, przyłożyć się do nędzy, jaka mnie żarła, nie potrafiłem. A sprawowałem wówczas na kolei Wiedeńskiej urząd tak znaczny, że pensya starczyła mi akuratnie na herbatę i papierosy. Resztę zaspokajał kredyt w bufecie stacyjnym i pożyczki.”    Fragment  

Wspomnienie

Bolesław Leśmian

Bolesław Leśmian Napój cienisty Wspomnienie Te ścieżyny, których stopą dziecięcą Dotykałem Co z nimi? Gdzie one? Tak się kręcą, jak łzy się kręcą, Z oczu w nicość strącone! Budziła mnie poranku wilgoć świeża, A słońce malowało mi na ścianie Złote psy złote wybrzeża, Złote skrzypce złote otchłanie Kto dość zaklinająco spogląda W światło, nawidocznione milczeniem, Musi w końcu zobaczyć słonecznego wielbłąda I zbójcę słonecznego ze skrzystym spojrzeniem ... Bolesław Leśmian Ur. 22 stycznia 1878 r. w Warszawie Zm. 7 listopada 1937 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: zbiory wierszy: Sad rozstajny (1912), Łąka (1920), Napój cienisty (1936), Dziejba leśna (1938); zbiory baśni prozą: Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sindbada Żeglarza (1913) i Klechdy polskie Wybitny polski poeta, eseista, prozaik i tłumacz tworzący w Młodej Polsce i dwudziestoleciu międzywojennym. Pochodził ze spolszczonej inteligenckiej rodziny Lesmanów. Spokrewniony z A. Langem i J. Brzechwą. Ukończył studia prawnicze w Kijowie. Współtworzył Chimerę i Teatr Artystyczny w Warszawie. Jego poezję cechował symbolizm, sensualizm, mistycyzm, spirytyzm, zainteresowanie paranormalnością, postulowanie powrotu do natury (poeta jako człowiek pierwotny), poszukiwanie miejsca Boga w świecie, ale i egzystencjalne spory ze stwórcą. Nawiązywał do ludowości (tworząc neologizmy oraz własne mity i postaci), stylistycznie do baroku i romantyzmu, ideowo do filozofii Nietzschego i Bergsona. Mistrz wiersza sylabotonicznego. W 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury. autor: Alicja Szulkowska Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.