Zaproszenie

Vi Keeland

Stella to nieco szalona, nieprzewidywalna dziewczyna, która zawsze polega na swoim zmyśle węchu i wręcza obcym ludziom czekoladowe batoniki na poprawę humoru. Nie jest jednak typem osoby, która wprosi się na cudzą imprezę, aby najeść się do syta i napić drogiego szampana. Chyba że… owa impreza będzie wystawnym weselem odbywającym się w gmachu Nowojorskiej Biblioteki Publicznej, a zaproszenie wystawione na jej byłą współlokatorkę i tak by się zmarnowało. Ostatnie wątpliwości rozwiewa drużba – czyli najwspanialszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziała Stella – który prosi ją do tańca. Chemia między nimi grozi wybuchem. Niestety dobra zabawa kończy się nagle, kiedy mężczyzna orientuje się, że Stella nie jest tym, za kogo się podaje. Dziewczyna rzuca się do ucieczki, a na pocieszenie zgarnia ze stołu kilka butelek drogiego alkoholu. Przekonana, że to jednorazowy wyskok i nigdy więcej nie spotka mężczyzny, nie orientuje się, że zostawiła przy stole coś, dzięki czemu będzie on w stanie ją wytropić…

Zaproszenie - opowiadanie erotyczne

Lea Lind

Młoda kobieta długo szukała odpowiedniego lokum do wynajęcia. W końcu wprowadza się do nowego mieszkania z poczuciem ogromnej ulgi i satysfakcji, że udało jej się znaleźć coś przytulnego i zarazem niedrogiego. Kiedy jednak następnego ranka przypadkiem spogląda w okno, uświadamia sobie, że trafił jej się prawdziwy rarytas. Ma bowiem bezpośredni widok na mieszkającą naprzeciwko parę kochanków, którzy uprawiają gorący seks i najwyraźniej nie mają nic przeciwko temu, by ktoś ich obserwował. Jedyne, czego brakuje, to zaproszenie, by do nich dołączyć... Opowiadanie zostało wydane we współpracy ze szwedzką producentką filmową Eriką Lust. Jej celem jest ukazywanie natury człowieka i jej złożoności poprzez opowieści o pasji, intymności, miłości i pożądaniu.

Zaproszenie do podróży

Charles Baudelaire

Zaproszenie do podróży Siostrzyczko, pieszczotko,    Ach pomyśl jak słodko  Daleko odlecieć nam razem!    Pierś czuciem otwierać,    I żyć, i umierać  W tym kraju, co twym jest obrazem!    Ach, słońca tam mgliste,    Ach, nieba tam dżdżyste  Mój umysł czarują niezmiennie    Potęgą zdradziecką    Twych oczu, o dziecko,  Zza łez, co tak błyszczą promiennie.    Tam zawsze ład, piękno, przepychy —  I rozkosz, i spokój trwa cichy.    Sprzęt lśniący, pieszczony,    Lat ręką gładzony,  Ozdabiałby nasze schronienie —    A w ambry wyziewy    Najrzadsze nam krzewy  Mieszałyby lube swe wonie. [...]Charles BaudelaireUr. 9 kwietnia 1821 r. w Paryżu Zm. 31 sierpnia 1867 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: (zbiory wierszy) Kwiaty zła (1857), Sztuczne raje (1860), Paryski spleen (1864); (zbiory pism estetycznych) Salon 1845, Salon 1846, Malarz życia nowoczesnego (1863), Sztuka romantyczna (1868); Moje obnażone serce (1897) Francuski poeta i krytyk sztuki, jedna z najbardziej wpływowych postaci literatury XIX w. Zaliczany do grona tzw. ,,poetów przeklętych". Ostatni romantyk (wyprowadził własne wnioski z wielowątkowego dorobku tej epoki), był jednocześnie zwolennikiem metody realistycznej w literaturze. Bliskie sobie tematy i idee odnajdowali w jego twórczości parnasiści (?sztuka dla sztuki?, ?piękno nie jest użyteczne?), wyznawcy dekadentyzmu (ból istnienia), symboliści, surrealiści czy przedstawiciele modernizmu katolickiego; w jego dorobku za równie istotne jak utwory własne uważa się przekłady wierszy Edgara Allana Poego. W 1841odbył podróż morską odwiedzając wyspy Mauritius i Reunion oraz (być może) Indie, co jako doświadczenie egzotyki wpłynęło na jego wyobraźnię poetycką. Od 1842 r. przez dwadzieścia lat był związany z pół-Francuską, pół-Afrykanką urodzoną na Haiti Jeanne Duval, aktorką i tancerką, której poświęcił wiele ze swoich najsłynniejszych wierszy (m.in. Padlina, Do Kreolki, Sed non satiata, Zapach egzotyczny, Tańcząca żmija). Jej portret w półleżącej pozie stworzył w 1862 r. Manet. Pierwsze publikacje Baudelaire'a dotyczyły malarstwa (zbiory Salon 1845 i Salon 1846) i również później zajmował się on krytyką sztuk plastycznych (w 1855r. wydał kolejny tom szkiców), a jego artykuły poświęcone Delacroix, Ingresowi czy Manetowi (Malarz życia współczesnego) należą do kanonicznych tekstów teoretycznych o sztuce. Choć nie zajmował się muzyką, był pierwszym, który docenił dzieło Wagnera. W 1848 r. Baudelaire włączył się aktywnie w rewolucję Wiosny Ludów ? o epizodzie tym zadecydowały nie tyle poglądy polityczne, ile poryw ducha i osobista niechęć do ojczyma, Jacques'a Aupicka, generała armii francuskiej. Nie najlepiej czuł się w rzeczywistości ustanowionego po upadku rewolty burżuazyjno-konserwatywnego ładu II Cesarstwa; niemal jako osobistą tragedię przeżył zarządzoną przez Napoleona III przebudowę Paryża, w wyniku której wyburzono wiele ze starej, średniowiecznej zabudowy miasta. Z powodu wydanego w 1857 r. tomu poezji Kwiaty zła autor został oskarżony o obrazę moralności, skazany na grzywnę i zmuszony do usunięcia niektórych utworów (pełne wydanie ukazało się dopiero w 1913 r.). Baudelaire obracał się w kręgu najwybitniejszych twórców epoki, takich jak Balzac, Nerval, Flaubert czy Gautier. Zostawił też wiele artykułów (pisanych często na zamówienie do gazet) o współczesnych mu twórcach literatury oraz żywych portretów kolegów po piórze w pamiętnikach Moje serce obnażone czy wydanych pośmiertnie Dziennikach poufnych. Przy tej okazji formułował swój własny system filozoficzno-estetyczny. Pierwsze, powierzchowne wrażenie każe uznać, że Baudelaire epatuje obrazami wszystkiego, co budzi obrzydzenie oraz śmiałą erotyką. Jednak nie zajmował się on obrazoburstwem dla niego samego, ale uznając, że ?świat jest słownikiem hieroglifów?, uważał, że należy dostrzec i zinterpretować wszelkie przejawy rzeczywistości, co pozwoli dosięgnąć piękna będącego absolutem istniejącego poza światem; jego teoria estetyczna naznaczona była mistycyzmem w duchu Swedenborga i platońskim idealizmem. Pierwszy tom jego wierszy charakteryzuje klasyczna forma, w którą wlana została nie poruszana dotąd tematyka, natomiast Paryski spleen jako zbiór poematów prozą stanowi krok w kierunku poezji nowoczesnej. Powszechnie uważa się, że Baudelaire zmarł na syfilis, podobnie jak jego wieloletnia kochanka, był też uzależniony od laudanum i przypuszczalnie od opium, nadużywał alkoholu, przez lata pędził życie kloszarda. W 1866 r. podczas pobytu w Belgii doznał wylewu krwi do mózgu i został częściowo sparaliżowany. Rok później zmarł w klinice w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Wydaniem pozostałych po nim pism zajęła się owdowiała powtórnie matka. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Zaproszenie do podróży

Przed kapitanem Filipem rysował się plan urlopu doskonałego. Jednak w ostatniej chwili wszystko się zmienia. Żona zmarłego na służbie przyjaciela prosi o pomoc. Próbuje odszukać córkę, która postanowiła zostać hipiską i uciekła z domu. Filip podejmuje prywatne śledztwo. Próbuje wniknąć do środka hipisowskiej komuny, by przez kontakty od środka" dotrzeć do zaginionej Beaty. Spędzając czas wśród hipisów, otrzymuje wiele nietuzinkowych propozycji, jednak wszystko przyćmiewa jedno makabryczne odkrycie. Mężczyzna odnajduje zwłoki. Rozpoczyna się oficjalne śledztwo.

Zaproszenie na śmierć

Alfred Siatecki

Bezlitosny szlak mordercy W apartamencie profesora inżynierii biomedycznej Bolesława Witkowskiego znaleziono zwłoki kobiety, a on sam znika bez śladu. Komisarz Jacek Syski zaczyna drobiazgowe śledztwo. Dochodzi jednak do kolejnych brutalnych morderstw, a sprawa coraz bardziej się komplikuje. Na pomoc policji przychodzi Daniel Jung. Zaproszenie na śmierć to czwarta część serii o dziennikarzu śledczym Danielu Jungu. Alfred Siatecki – pisarz i dziennikarz. Twórca wielu powieści, między innymi kryminalnego cyklu o śledztwach Daniela Junga. Jest autorem słuchowisk, zajmuje się też krytyką literacką i historią literatury. Jego utwory przekładano na białoruski, łużycki, niemiecki i rumuński.

Zapukaj dwa razy

Liv Water

Jak na sąsiada, który miał sprawiać problemy, jesteś wyjątkowo przydatny wyszczerzyłam się do niego. Jak na sąsiadkę, która przywitała mnie awanturą, zaskakująco szybko znalazłaś się w mojej sypialni uniósł brew. Romantyczna, zabawna i niesamowicie zmysłowa seria opowiadań Zapukaj dwa razy od Liv Water! Główni bohaterowie, Cora i Liam, rozpoczynają znajomość od awantury na korytarzu. Choć to nienajlepszy początek mieszkania po sąsiedzku, wzajemna fascynacja szybko bierze górę. Gorącą atmosferę podsyca gra z tajemniczym pudełkiem, a potem niepokojący sekret Liama... Seria obejmuje trzy opowiadania: Zapukaj dwa razy Zapukaj dwa razy i wejdź Zapukaj dwa razy i zostań Liv Water to pseudonim autorki opowiadań erotycznych. Lubi pływać, czytać powieści w hamaku w ogrodzie i spacerować brzegiem morza. Pisze, by sprawiać radość czytelnikom i dodawać codzienności rumieńców.

Zapytaj o jutro

Isabelle Margot Moulin

Czy system resocjalizacji w polskim więziennictwie spełnia swoje zadanie? Czy w środowisku pełnym agresji, strachu i gniewu można przygotować człowieka do powrotu do społeczeństwa? Anna, zwana przez współwięźniarki Mniszką, odsiaduje wyrok za zabójstwo swojego ojca. Po latach okazuje się, że kobieta została niesłusznie skazana i dzięki pomocy młodej pani adwokat trafia na wolność. Wydawałoby się, że to początek pięknej historii o nadziei i utraconej szansie, jednak życie pisze własne scenariusze. W swojej książce Zapytaj o jutro Isabelle Margot Moulin kreśli przejmujące życiorysy kobiet złamanych przez system. Zadaje ważkie pytania o funkcjonowanie opieki społecznej, która nie dość chroni młodych ludzi przed ich własnymi rodzinami i zdemoralizowanym środowiskiem. Opisuje straszny świat, w którym rodzic sprzedaje własne dziecko pedofilom, a jego klientami są wysoko postawieni urzędnicy, adwokaci – ludzie sukcesu. Co się stanie, gdy u jednego z nich na łożu śmierci do głosu dojdzie sumienie i postanowi zrehabilitować się za dawne winy? Czy kobieta, która całe życie spędziła za kratami – najpierw w domu rodzinnym, potem w więzieniu ‒ potrafi być wolna? Czy znajdzie szczęście i pozwoli sobie na planowanie przyszłości, tytułowego jutra?

Zapytaj ogrodnika

Witold Czuksanow

W tej książce nie chcę udzielać prostych rad i odpowiedzi na pytanie, jak się pozbyć kłopotów z ogrodu. Uważam, że takich rad po prostu nie ma. Ale mimo to wciąż ich potrzebujemy i każdy z nas wiele by oddał za proste i skuteczne rozwiązania. Często pytacie o to, jak zwalczyć różne plagi. Powtarza się dwadzieścia, może trzydzieści kilka chorób, szkodników i różnych innych zjawisk oraz czynników uprzykrzających życie ogrodnikom. Postanowiłem więc, że napiszę taki poradnik, w którym zamieszczę informacje o tym, co doraźnie pomaga, ale i wyjaśnię, dlaczego nie wszystkie plagi nawiedzające ogródek to typowe czarne charaktery. Zawsze mi miło, gdy otrzymuję listy z pytaniami i prośbami o radę od czytelników moich książek i widzów Roku w ogrodzie. To przecież znaczy, że wszystko, co opowiadam w szklanym okienku i wypisuję w kolejnych publikacjach, ma sens. Tym bardziej zależało mi na tym, by ukazał się poradnik Zapytaj ogrodnika . To podsumowanie korespondencji, którą prowadzę z nieznanymi mi na ogół osobami, właścicielami ogrodów i roślin doświadczonych przez różne przypadki i wypadki. Większość listów i tak dotyczy tego, co najbardziej boli: szkodników, chorób oraz próśb o domowe na nie sposoby. Poczytajcie o nich, a później zajmijcie się też lekturą pozostałych rozdziałów tej książki. Ogród to przecież nie tylko utrapienia! Witold Czuksanow Witold Czuksanow (ur. 1965) - dziennikarz telewizyjny, autor poradników i książek o tematyce ogrodniczej. Od kiedy pamięta interesuje się wszystkim, co zielone i kwitnące. Uwielbia podpatrywać rośliny i opowiadać innym o ich życiu. Najbardziej znana z jego audycji to Rok w ogrodzie , emitowana od lat w sobotnie poranki na antenie Programu 1 TVP.