Człowiek śmiechu

Wiktor Hugo

Hugo pisał książkę w czasie swojego wygnania na Guernsey. Początkowo miała ona nosić tytuł ‘Na rozkaz króla’ i dodatkowo podkreślać tym samym jej zasadniczą treść. Tytułowy człowiek śmiechu stanowi, podobnie jak wcześniejsze hugoliańskie „potwory”, symbol całego ludu, utrzymywanego w ciemnocie, lecz z natury szlachetnego, obdarzonego pięknymi uczuciami w większym stopniu niż klasy rządzące. Ponownie Hugo eksploatuje motyw człowieka odepchniętego przez społeczeństwo, jak i człowieka, który dobrowolnie wybrał samotność. Rażącą różnicę między oceną takich ludzi przez społeczeństwo i z punktu widzenia moralności podkreślają imiona nadane bohaterom, zwłaszcza imię ślepej dziewczyny, Dei (łac. bogini). Scena, w której Gwynplaine w parlamencie usiłuje przybliżyć nędzę ludu arystokratom, ostrzega ich przed możliwymi konsekwencjami przewrotu społecznego i zostaje wyśmiany, jest zarówno aluzją do sytuacji we Francji przed rewolucją, jak i ostrzeżeniem skierowanym od autora do rządzących krajem. Nieprzypadkowo bowiem akcja utworu toczy się w Anglii przedrewolucyjnej, a jej główną osią jest radykalna opozycja między ludem. (za Wikipedią)

Han z Islandii

Wiktor Hugo

Akcja utworu rozgrywa się w Norwegii na przełomie XVII i XVIII w. wokół intryg dworskich na dworze duńskim. Główne wątki utworu to miłość młodego szlachcica Ordenera do córki popadłego w niełaskę kanclerza Ethel, konflikt społeczny między górnikami a duńską szlachtą oraz działalność Hana z Islandii, tajemniczego mordercy, pijącego krew swoich ofiar z ich wydrążonych czaszek i przychylnie odnoszącego się jedynie do udomowionego niedźwiedzia. Zarówno krytyka dziewiętnastowieczna, jak i późniejsza przyjęła z dużym zdumieniem nagromadzenie przerażających postaci i motywów w utworze. Sam Charles Nodier, recenzując powieść Hugo w ‘La Quotidienne’, konstatował, iż ‘Han z Islandii’ jest dalece bardziej okrutny, niż wcześniejsze powstające we Francji powieści frenetyczne. Chwalił jednak dzieło za żywość stylu, zręczność konstrukcji oraz piękno opisów i utrzymywanie dramatycznego napięcia. (za Wikipedią).

Katedra Notre-Dame w Paryżu (Dzwonnik z Notre-Dame)

Wiktor Hugo

‘Katedra Notre-Dame w Paryżu’ – powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem „Dzwonnik z Notre-Dame”, osadzona w czasach późnego średniowiecza. Według słów samego autora, jest to „obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta”. Osią powieści jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo do pięknej Cyganki Esmeraldy. Książka wydana w 1831 roku porusza nietypowe jak na tamte czasy problemy zgubnego pożądania i tolerancji. W powieści nie ma nic białego ani czarnego, są tylko odcienie szarości. Nie ma też tu jednoznacznie złej postaci, a nawet okrutne czyny Frolla można zrozumieć i budzi on współczucie, a nawet sympatię czytelnika. Książka została napisana pod wpływem odnalezienia przez autora greckiego napisu „ΑΝАΓΚΗ” („Przeznaczenie”) na ścianie Katedry Notre-Dame. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra_Marii_Panny_w_Paryżu)

Wybór poezyj pomniejszych. Poezje wschodnie

Wiktor Hugo

Zbiór poezji Wiktora Hugo dziś już mało znanch, a zasługujących na przypomnienie zawiera następujące utwory: Felixowi Gumińskiemu. Poezye Wschodnie:. I. Ogień Z Nieba. II. Chłopiec. III. Niewolnica. Sady w Gulistanie. IV. Pełnia. V. Diwy. VI. Zasłoną. VII. Sara w Kąpieli. VIII. Sułtan Achmet. IX. Pożegnanie Gospodyni Arabskiej. X. Sułtanka Faworytka. Ballady: I. Babunia. II. Do Wędrowca. III. Sylf. IV. Bławatki. V. Dziewczyna Z Otaïty. Dumania: I. Lira I Arfa. II. Jehovah! III. Antychryst. IV. Jej Imię. V. Uniesienie. VI. Dzień Odchodzi.

Wybór poezyj pomniejszych Wiktora Hugo

Wiktor Hugo

Zbiór zawiera te oto utwory: Poezye Wschodnie. Ogień z Nieba. Chłopiec. Niewolnica. Sady w Gulistanie. Pełnia. Diwy. Zasłona. Sara w Kąpieli. Sułtan Achmet. Pożegnanie Gospodyni Arabskiéj. Sułtanka Faworytka. Ballady. Babunia. Do Wędrowca. – Pieśń Błazna. – Sylf. Bławatki. Dziewczyna Z Otaïty. Dumania. Lira i Arfa. Jehovah! Antychryst. Jéj Imie. Uniesienie. Widma. Dészcz Letni. Poranek. Przechadzka. Jeszcze o Tobie. Godło Gomfretów. Oczekiwanie. Wiérsze Różne. Grenada. Człowiek Szczęśliwy. Indyanka z Kanady. Zachód Słońca. Myśl. Mojżesz. Sen Dziécięcia. Do Pani T. Do swoich wiérszy pisanych w Młodości.