Beatrix

Honoré de Balzac

This novel opens in the old town of Guerande which still enclosed by mighty walls and possesses moats still full of water. The houses have not changed and the streets are as they were one hundred years in the past. It is the family seat of the de Guenics. The old society of the town gather here to play cards and gossip, often about the younger generations. The son of the house, Calyste, is going to visit one of the main objects of this gossip and we learn of this persons past. While on this visit, Calyste hears of Beatrix de Rochefide who is coming to Guerande on a visit. Béatrix is an 1839 novel by French author Honoré de Balzac and included in the Scenes de la vie privée section of his novel sequence La Comédie humaine. Balzac based the characters in this novel on real figures: Félicité des Touches, a celebrated musician and writer, is based on George Sand. Béatrix de Rochefide is based on Marie dAgoult (who wrote under the pen name of Daniel Stern); Gennaro Conti is based on Franz Liszt; Claude Vignon is based on Gustave Planche.

Blanka Bruyn Sukkub

Honoré de Balzac

Edycja w trzech językach polskim, francuskim i angielskim. Fragmenty opowiadania: Niektórzy, co z zacnego kraju Turenii pochodzili, a widzieli, jak autor gorliwie uganiał się za starożytnościami, dziwnymi przygodami i cudnościami tej błogosławionej okolicy, zapytywali go (wierząc, że o tym na pewno wiedzieć musi), z jakiej przyczyny jedną z ulic miasta Tours Ciepłą zowią, co najwięcej panie zaciekawiło. Odpowiedział im, jako mu bardzo dziwno, że dawni mieszkańcy zapomnieli o wielkiej ilości klasztorów, które przy tej ulicy postawiono; tedy od surowej wstrzemięźliwości mnichów i mniszek tak mury rozgorzały, że kilka niewiast uczciwych, które po tej ulicy zbyt często na odwieczerz chodziły, o stan odmienny pomawiano. () Pewien starzec schorzały już i wiekiem zgarbiony, w kącie wino spijał i nic nie mówił, jeno uśmiechał się, usta wykrzywiając modą uczonych, aż wreszcie wyrzekł: Bajdy! Bardzo wyraźnie, co autor usłyszał i wnet zrozumiał, że za tym bajdy kryje się pewno prawda, którą mógłby te ucieszne historie przyozdobić. Jakoż nazajutrz starzec mu powiada: Poemat jeden napisałeś tak, że cię zawsze za to szanować będą, bo prawda tam jest od początku do końca, co za rzecz waloru niezwykłego, arcywspaniałego uważam. W tym poemacie piszesz o rycerzu Bruyn, ale pewno nie wiesz, co stało się z oną Mauretanką, którą tenże rycerz w klasztorze umieścił. Ja to wiem dokładnie. Jeżeli wiedzieć chcesz, skąd nazwa ulicy Ciepłej pochodzi, a także jaki był koniec owej mniszki, użyczę ci foliałów, które w archiwach arcybiskupstwa znalazłem, pochodzą one z biblioteki bardzo naruszonej w tych czasach, kiedy nie wiedziałem wieczorem, azali mi do rana głowy z karku nie zdejmą. Dać-że ci tę sprawę do ręki? Owszem odpowiedział autor. Tedy ów godny zbieracz prawdy użyczył autorowi kupę starych, zżółkłych i poobdzieranych pergaminów, z których nie bez trudu, na francuską mowę przełożył akty dawnego sądu duchownego...

Blanka Bruyn Sukkub

Honoré de Balzac

Opowieść o kobiecie, którą uznano za demonicznego demona - sukkuba, który spółkując z mężczyznami wiedzie ich prosto ku potępieniu i piekłu Fragmenty opowiadania: Niektórzy, co z zacnego kraju Turenii pochodzili, a widzieli, jak autor gorliwie uganiał się za starożytnościami, dziwnymi przygodami i cudnościami tej błogosławionej okolicy, zapytywali go (wierząc, że o tym na pewno wiedzieć musi), z jakiej przyczyny jedną z ulic miasta Tours Ciepłą zowią, co najwięcej panie zaciekawiło. Odpowiedział im, jako mu bardzo dziwno, że dawni mieszkańcy zapomnieli o wielkiej ilości klasztorów, które przy tej ulicy postawiono; tedy od surowej wstrzemięźliwości mnichów i mniszek tak mury rozgorzały, że kilka niewiast uczciwych, które po tej ulicy zbyt często na odwieczerz chodziły, o stan odmienny pomawiano. () Pewien starzec schorzały już i wiekiem zgarbiony, w kącie wino spijał i nic nie mówił, jeno uśmiechał się, usta wykrzywiając modą uczonych, aż wreszcie wyrzekł: Bajdy! Bardzo wyraźnie, co autor usłyszał i wnet zrozumiał, że za tym bajdy kryje się pewno prawda, którą mógłby te ucieszne historie przyozdobić. Jakoż nazajutrz starzec mu powiada: Poemat jeden napisałeś tak, że cię zawsze za to szanować będą, bo prawda tam jest od początku do końca, co za rzecz waloru niezwykłego, arcywspaniałego uważam. W tym poemacie piszesz o rycerzu Bruyn, ale pewno nie wiesz, co stało się z oną Mauretanką, którą tenże rycerz w klasztorze umieścił. Ja to wiem dokładnie. Jeżeli wiedzieć chcesz, skąd nazwa ulicy Ciepłej pochodzi, a także jaki był koniec owej mniszki, użyczę ci foliałów, które w archiwach arcybiskupstwa znalazłem, pochodzą one z biblioteki bardzo naruszonej w tych czasach, kiedy nie wiedziałem wieczorem, azali mi do rana głowy z karku nie zdejmą. Dać-że ci tę sprawę do ręki? Owszem odpowiedział autor. Tedy ów godny zbieracz prawdy użyczył autorowi kupę starych, zżółkłych i poobdzieranych pergaminów, z których nie bez trudu, na francuską mowę przełożył akty dawnego sądu duchownego...

Blaski i nędze życia kurtyzany

Honoré de Balzac

Lucjan de Rubempré, idąc za radami Vautrina (ukrywającego się pod nazwiskiem księdza Carlosa Herrery), zdołał zdobyć pewną pozycję towarzyską w Paryżu, zaciągnął jednak poważne długi. W tym samym czasie poznał byłą kurtyzanę Esterę Van Gobseck, w której się zakochał. By uniknąć kompromitacji swojego podopiecznego, Vautrin izoluje Esterę od świata i pozwala jej jedynie nocami spotykać się z Lucjanem. Jednak już to wystarczyło, by młoda i piękna kobieta została dostrzeżona przez starego barona de Nucingen, który zakochuje się w niej obsesyjną miłością. Vautrin postanawia wykorzystać tę miłość do wyłudzenia pieniędzy od bogatego barona… (za Wikipedią), a co było dalej, czytelnik dowie się, po przeczytaniu całej książki.

Blaski i nędze życia kurtyzany

Honoré de Balzac

Lucjan, młody, a już obiecujący członek paryskiej socjety, zakochuje się w byłej kurtyzanie Esterze. Aby uniknąć skandalu, jego opiekun izoluje kobietę od środowiska i pozwala parze jedynie na nocne schadzki. Tymczasem piękna dziewczyna wpadła w oko bogatego barona, właściciela banku. Lucjan i jego opiekun postanawiają wykorzystać sytuację do wzbogacenia się. Popychają Esterę w ramiona odstręczającego barona de Nucingena. W 1975 r. na motywach historii powstał miniserial pod tym samym tytułem. Powieść wchodząca w skład cyklu "Komedii ludzkiej", gdzie kobieta staje się obiektem seksualnym i elementem walki o władzę.

Cierpienia wynalazcy

Honoré de Balzac

Honoriusz Balzac Komedia ludzka Stracone złudzenia tłum. Tadeusz Boy-Żeleński Cierpienia wynalazcy Od tłumacza Jeden z licznych monografistów Balzaca analizując drobiazgowo wpływy, jakie mogły współdziałać w kształtowaniu się jego tworu, wymienia też owe indyjskie powieści Coopera, tak dobrze nam pamiętne z dzieciństwa, a które na początku XIX w. czarowały świat literacki świeżością motywów i barwą wyobraźni. Dziwne zestawienie. Na pozór, cóż może być wspólneg... Honoré de Balzac Ur. 20 maja 1799 r. w Tours Zm. 18 sierpnia 1850 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: cykl powieściowy Komedia ludzka (w skład którego wchodzą m.in.: Ojciec Goriot , Eugenia Grandet , Proboszcz wiejski), Kuzyn Pons, Jaszczur Francuski prozaik okresu romantyzmu. Określany mianem mistrza realizmu. Jego najpopularniejszym dziełem jest Komedia ludzka obrazująca życie społeczne, polityczne i obyczajowe we Francji od czasów rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W 1850 r. poślubił swą wielką miłość, Polkę, E. Hańską. W swej prozie portretował kobiety dojrzałe, stąd popularne określenie kobiety w wieku balzakowskim (tj. po trzydziestce). Obok Dickensa i Tołstoja, Balzac jest uważany za jednego z najważniejszych twórców współczesnej powieści europejskiej. autor: Aleksandra Nowak Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Colonel Chabert

Honoré de Balzac

In 1807 Colonel Chabert, Napoleons beloved commander, is severely wounded in the Battle of Eylau. Taken for dead and buried in a mass grave, he manages to escape and wanders in poverty through Europe for 10 years, torn between life and death, oblivion and consciousness. Finally recovering his memories, he sets out for Paris to search for his wife who had been a prostitute before he married her and to reclaim his possessions. In the several years while he had been gone, his wife thinking he was dead had remarried and had two new children. She had also collected his existing fortune. In all, she was pretty happy the way things were. How could our colonel prove who he was? What arguments could he use against his former wife? The story has a surprising number of twists, and poses a number of questions about how our society really works and the analysis of human behavior, character and emotions, is, as usual in Balzac, sublime.

Cousin Pons

Honoré de Balzac

Cousin Pons is one of the last and greatest of Balzacs novels of French urban society: a cynical, pessimistic but never despairing consideration of human nature. The book tells the story of Sylvain Pons, a poor moderately successful musician who is swindled by his wealthy relatives when they learn that his collection of art and antiques is worth a fortune. In contrast to his counterpart Cousin Bette, who seeks revenge against those who have humiliated her, Cousin Pons suffers passively as his health deteriorates and he eventually dies. The forces that come into play as Pons end approaches reveal the worst sides of the people around him, and give Balzac ample room to show the rougher side of his Parisians. The author shows how a person without means can be crushed by a society that has no values except material ones.