Bohaterem powieści Ludzie bezdomni jest Tomasz Judym młody lekarz. Tomasz odbywa praktykę lekarską w Paryżu gdzie poznaje panią Niewadzką, jej wnuczki Natalię Orszeńską i jej siostrę, oraz ich opiekunkę i przyjaciółkę, Joannę Podborską. Odbywa z nimi wycieczkę do Wersalu, a potem się rozstają. Judym wraca do Warszawy z zamiarem poświęcenia się walce z nędzą i pomocą najuboższym mieszkańcom. Wygłasza więc do warszawskich lekarzy płomienną mowę na temat uwłaczających ludzkiej godności warunków życia biedoty i postuluje jako obowiązek lekarzy pracę charytatywną wśród potrzebujących. Nie znajduje jednak zrozumienia w środowisku. Wyjeżdża do kurortu w Cisach i obejmuje tam posadę lekarza sanatoryjnego. W Cisach ponownie spotyka panią Niewadzką i zakochuje się w Joasi Podborskiej. Na skutek awantury z kierownictwem sanatorium opuszcza Cisy. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.