Zbiór Bajek i przypowieści został wydany przez Ignacego Krasickiego w 1779 r. Składa się ze 117 krótkich bajek epigramatycznych, podzielonych na cztery główne części i Przydatek (11 utworów), poprzedzonych wierszami Do dzieci i Wstęp do bajek.

W większości są to utworzy oryginalne, chociaż niektóre nawiązują do bajek orientalnych, starożytnych (Ezop, Fedrus) i nowożytnych (Jean de La Fontaine, Christian Fürchtegott Gellert).

Krasicki śmieje się w bajkach z ludzkich wad, głupoty i pospolitych przywar. Stara się jednocześnie wskazywać właściwe metody postępowania.

Z lektury bajek wyłania się z nich dość ponury obraz rzeczywistości oraz wad Polaków. Wizja ta zostaje jednak przez poetę złagodzona humorem i ostrzem satyry. Bajki ujmują też czytelnika swą prostolinijnością, prostotą i jasnością konstrukcji.