Bułhakow odmalowuje biurokratyczną sowiecką rzeczywistość, wychodząc od humoru prowadzącego aż do absurdu, kończąc na pesymistycznym, tragicznym obrazie radzieckich realiów. Nasilenie dziwaczności, w którą uwikłany jest sowiecki człowiek, budzi skrajne emocje od chęci walki, która szybko przytłacza beznadzieją, aż do całkowitej uległości i bezradności wobec mechanizmów radzieckiej administracji.