W mojej młodości poznałem studenta, alpinistę Walka Fiuta. Jego działania zapisały się w historii alpinizmu, a nazwisko przewija się w wielu wydanych książkach na ten temat. Mogłem z pierwszego źródła usłyszeć o pierwszej zimowej wyprawie polskich alpinistów na Mount Everest. Dowiedziałem się wówczas, że wysokiej góry nie zdobywa się za jednym podejściem, ale trzeba zbudować kilka baz na różnych wysokościach. Te bazy służą do tego, aby organizm mógł przystosować się do mniejszej ilości tlenu oraz do odpoczynku na tej długiej drodze. Z najwyższej bazy kierownik wyprawy wyznacza osoby będące w najlepszej kondycji do wejścia na szczyt. W tamtej sytuacji Walek został wytypowany do wejścia. To było jego marzeniem, poprzedzone wieloma ćwiczeniami na mniejszych górach. Kiedy był już 200 m od szczytu podjął bardzo trudną decyzję o rezygnacji ze wspinaczki i zejściu do bazy.