Pandemia, epidemia, koronawirus, COVID-19 – od paru miesięcy te słowa
budzą we wszystkich strach, wyzwalają poczucie lęku i samotności. Prawie każdy
czuje się osamotniony na swoistym polu walki z tym z pozoru niewidocznym wrogiem.
Samotność, jak pisze Wojciech Kuczok w swojej książce Poza światłem, „jest
wyborem, osamotnienie to wyrok. Człowiek wybierający samotność jest pogodzony
ze sobą, ze światem, ze sobą w świecie; człowiek skazany na osamotnienie ma w sobie
przeszkodę, której nie potrafi przezwyciężyć. Samotnik z wyboru może przestać
nim być w każdej chwili; człowiek osamotniony jest bezradny wobec dojmującego
poczucia” [1]. Niby podejmowane są różne działania wspierające pracowników
ochrony zdrowia i każdego Polaka w tej walce, pojawia się coraz więcej sprzętu,
testów, pieniędzy przekazywanych na ten cel, coraz więcej osób zdrowieje, ale i coraz
więcej zakaża się i umiera. W internecie szerzą się jednak plotki o licznych publikacjach,
takich jak np. kryminał Oczy ciemności Deana Koontza, w których autor
(już w 1981 r.) przewidział pojawienie się wirusa Wuhan-400, wyprodukowanego
w tajnym laboratorium biologicznym w Wuhan, który umożliwił zniszczenie populacji
całych miast i śmierć zarażonego człowieka w ciągu następnych 24 godzin.
Takie i podobne newsy dodatkowo wzmacniają panikę. Boją się bowiem wszyscy,
również pracownicy ochrony zdrowia, będący na pierwszej linii frontu. Mimo że
każdy z nich wybierał swój zawód świadomie, wiedząc, że istnieją epidemie i że będą
musieli stawić im czoła, oni boją się zakażenia tak samo jak każdy, a może nawet
i bardziej, bo wiedzą, że nie zawsze są odpowiednie procedury, wystarczająca ilość
leków, sprzętu i wielu innych rzeczy. Są przecież codziennie świadkami tragedii na
oddziałach w szpitalach, widzą trud swoich kolegów i coraz częściej zadają sobie
pytanie o granice poczucia odpowiedzialności, etyki. Boją się także zwykli Polacy.
Pandemia/epidemia sprawiła bowiem, że każdy musi spędzić więcej czasu w domu.
Nie można chodzić do szkoły, nie wszyscy mogą pójść do pracy, odwołano imprezy
masowe, zamknięto kina i teatry, kawiarnie i restauracje, granice, przestały latać do
Polski samoloty zagraniczne i nie przyjeżdżają pociągi. To wszystko zmusiło ludzi
do zmiany trybu życia, rezygnacji z większości kontaktów ze światem.