Publikacja ta jest syntezą dorobku badań nad stylami współczesnej polszczyzny obejmującą okres od początku lat 90. XX wieku do 2012 roku. Książka w pewnym sensie stanowi kontynuację Przewodnika po stylistyce polskiej z 1995 roku i opisuje zmiany, jakie zaszły w badaniach współczesnych stylów na przestrzeni lat. W opracowaniu przyjęto szerokie humanistyczne (antropologiczne) rozumienie stylu jako całokształtu zachowań językowych człowieka uwarunkowanych podmiotowo, pragmatycznie, kognitywnie i kulturowo, a stylistyka traktowana jest jako subdyscyplina integrująca badania, których przedmiotem są teksty/dyskursy. To pierwsza w językoznawstwie polskim synteza stylistyczna obejmująca tak szerokie spektrum odmian stylowych współczesnej polszczyzny. Wśród opisanych stylów znalazły się zarówno style "stare" (potoczny, artystyczny, naukowy, popularnonaukowy, dydaktyczny, urzędowy, religijny), jak i "nowe" (medialny, elektroniczny, radiowy, telewizyjny, reklamowy, komunikacji politycznej), niektóre o statusie jeszcze nie do końca oczywistym, wątpliwym i dyskusyjnym.