Zarządzanie zespołami pracowniczymi w układzie międzypokoleniowym jest aktualnym i bardzo ważnym zagadnieniem w kierowaniu nowoczesnymi przedsiębiorstwami. Zarządzanie międzypokoleniowe dotyczy osób w różnych grupach wiekowych. Jednakże często odnosi się głównie do starszych pracowników i jest określane jako zarządzanie wiekiem. Sytuacja starszych pracowników w Polsce wiąże się z tym, że osobom po 50. roku życia trudniej jest utrzymać zatrudnienie, a po jego utracie mają trudności z powrotem na rynek pracy.

Monografia podnosi problem zarządzania zasobami ludzkimi z perspektywy różnorodności pokoleniowej zespołów pracowniczych i ogniskuje go wokół kształtowania zaangażowania pracowników w przedsiębiorstwach. Obowiązujące przepisy wskazują, że osoby zbliżające się do wieku emerytalnego objęte są ochroną, co może odstraszać potencjalnych pracodawców. Tymczasem osoby starsze chcą pracować i wykorzystywać swoje doświadczenie oraz kwalifikacje zawodowe, aby czuć się nadal przydatne. Aspekt ten jest istotny dla rozważań poruszanych w monografii, gdyż większość literatury przedmiotu skupia się na samej idei i wskazaniu celowości zatrudniania takich osób. Autorzy dostrzegają zatem pewną lukę w zakresie literatury przedmiotu, gdyż wciąż brakuje wnikliwej analizy, jeśli chodzi o wskazanie konkretnych rozwiązań w zakresie zatrudniania w organizacjach pracowników przynależących do różnych pokoleń, w tym osób w wieku 50 lat i więcej.

Zarządzanie zaangażowaniem pracowników w różnym wieku sprawdza się w odniesieniu wszystkich grup wiekowych. Zaprezentowane w niniejszej monografii badania jednoznacznie wskazują, że osoby ze srebrnego pokolenia znacząco mogą wspierać osoby z młodszych pokoleń w ich obowiązkach zawodowych, a także wykazują większe przywiązanie do miejsca pracy, dbałość o dobrą atmosferę i przyjazne środowisko dla wszystkich pracowników.