Chmurołap

Zbigniew Masternak

Wydarzenia z Chmurołapa poprzedzają chronologicznie fabułę debiutanckiej powieści Zbigniewa Masternaka Niech żyje wolność. Dwudziestoośmioletni autor wydaje drugą w tym roku dojrzałą i świetnie skonstruowaną powieść o swoim dzieciństwie i wczesnej młodości, spędzonych w świętokrzyskiej wsi. W Chmurołapie rojno od wiedźm, zbójców i diabłów - prawie wszystkie wydarzenia z życia młodego bohatera, Księcia, zostały skonfrontowane z legendami żyjącymi w pamięci wspólnoty, do której przynależy. Ludowe podania wywierają znaczący wpływ na dojrzewanie chłopca. Są jedynym dziedzictwem, jakie przekazuje mu jego ojciec, tytułowy Chmurołap. Masternak przygląda się swoim bohaterom z wrażliwością godną Żeromskiego. Skojarzenie z tym pisarzem nasuwa się również ze względu na opisywany w książce region - Góry Świętokrzyskie. Jednak znacznie bliżej Masternakowi do innego znanego krajana - Gombrowicza, z którym łączą go gry z mitologią narodową, krytyka polskiej religijności czy groteskowy obraz szkoły. Zbigniew Masternak - urodził się w 1978 roku. Pochodzi z Piórkowa (Góry Świętokrzyskie). Studiował prawo na UMCS w Lublinie, następnie filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. Prozaik, autor scenariuszy filmowych. Debiutował w 2000 roku na łamach "Twórczości". W 2005 roku na podstawie jego opowiadania Stacja Mirsk powstał film, którego Zbigniew Masternak był współproducentem. Etiuda otrzymała Grand Prix na IX Krakowskim Festiwalu Filmowym KRAKFFA. W marcu 2006 ukazała się debiutancka powieść Masternaka Niech żyje wolność, która niebawem zostanie przeniesiona na ekran. Pisarz pracuje nad autobiograficznym cyklem powieściowym "Księstwo".

Chmury

Arystofanes

Chmu­ry I ,,Czy przy­da się mó­wić praw­dę w żar­to­bli­wy i dow­cip­ny spo­sób? Czy wy­śmie­wa­jąc i wy­szy­dza­jąc zdroż­no­ści ludz­kie, moż­na je z serc lu­dzi wy­ple­nić?" Ta­kie py­ta­nie za­da­je so­bie I. van Le­eu­wen, pierw­szo­rzęd­ny dziś znaw­ca Ary­sto­fa­ne­sa i wiel­ki je­go wiel­bi­ciel; roz­cho­dzi się oczy­wi­ście o ko­me­dię, o jej osta­tecz­ne za­da­nia i ce­le istot­ne, tj. o jej wy­cho­waw­cze, ży­cio­chron­ne, kul­tu­ral­ne dzia­ła­nie, któ­rym się zbli­ża do wiel­kiej swej sio­strzy­cy tra­ge­dii, speł­niać ma­ją­cej, udo­sko­na­le­nie czło­wie­ka na cze­le ogó­łu sztuk pięk­nych. [...]ArystofanesUr. ok. 446 p.n.e. Zm. ok. 385 p.n.e. Najważniejsze dzieła: Osy, Chmury, Lizystrata (znana też pod tytułami Bojomira lub Gromiwoja), Żaby Najsłynniejszy komediopisarz ateński, przedstawiciel tak zwanej komedii staroattyckiej. O jego życiu wiadomo niewiele ? większość autobiograficznych informacji zawartych w jego sztukach dotyczy kariery komediopisarskiej. Wiemy jednak o jego wiejskim pochodzeniu oraz o tym, iż jego synowie, Philippos i Araros, również zostali komediopisarzami. Arystofanes często poruszał tematy społeczno-polityczne, takie jak krytyka konfliktów, w które angażowały się Ateny (wojna peloponeska). W Chmurach wspomina, że z powodu zbyt młodego wieku swoje pierwsze utwory wystawiał pod nazwiskami współpracujących z nim autorów. Jego utwory posługują się zazwyczaj czystym dialektem attyckim i z tego powodu stały się obowiązkową lekturą w szkołach, co sprzyjało ich przetrwaniu do dnia dzisiejszego (zachowało się 11 z 30 sztuk oraz sporo fragmentów). Jednocześnie był Arystofanes specjalistą od neologizmów, zwłaszcza tworząc groteskowe imiona swoich bohaterów czy nazw miejscowych. W komediach Arystofanesa często pojawiały się realne postaci (Sokrates z Chmur czy wielokrotnie krytykowany i atakowany polityk Kleon). Autor ten lubił ponadto nawiązywać do tragedii czy nawet je parodiować, szczególnie chętnie wyśmiewając Eurypidesa. Ulubione jego tematy to polityka, konflikt między tradycyjnym a nowoczesnym wykształceniem oraz pozycja kobiet. Lizystrata może być obecnie czytana jako tekst feministyczny. Poważnym tematom towarzyszą w jego komediach nieprzyzwoite żarty i sceny o charakterze farsowym. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Chocolate - With Audio Level 2 Factfiles Oxford Bookworms Library

Hardy-Gould, Janet

A level 2 Factfiles Oxford Bookworms Library graded reader. This version includes an audio book: listen to the story as you read. Written for Learners of English by Janet Hardy-Gould. You can drink it, and you can cook with it. You can even make buildings, dresses and hats out of it. You can give it to somebody as a present, or you can buy it for yourself. And of course you can eat it. Dark chocolate, milk chocolate, white chocolate, chocolates with gold on the outside - everybody loves chocolate. Follow its story, from the forests of Central America hundreds of years ago, through Africa, Europe, and the United States, to the growing markets of India and China. Perhaps you need a little something to eat while you read . . .

Chołod

Szczepan Twardoch

Nowa powieść Szczepana Twardocha, inspirowana polarnymi wyprawami autora. Wielka podróż przez Arktykę - ocean, łagry, miłość i przemoc.   Pochodzący z Górnego Śląska Konrad Widuch jest weteranem Wielkiej Wojny, komunistą całym sercem oddanym rewolucji. Po wojnie razem z Karolem Radkiem wyjeżdża do sowieckiej Rosji i wciela w życie proletariacki porządek, walcząc w szeregach Konarmii w wojnie 1920 roku. Rewolucja jednak pożera własne dzieci. Podczas czystek 1937 roku towarzysz Widuch jako stary bolszewik zostaje aresztowany, skazany i wysłany do łagru, z którego jednak ucieka i tak zaczyna się jego podróż przez śniegi, lody i tundrę.   Uchodząc przed sowiecką sprawiedliwością w towarzystwie niewidomego wora w zakonie i błatnej imieniem Ljubow, Widuch trafia w końcu do tajemniczej osady, nazywanej przez jej mieszkańców Chołodem. Żyją w niej oni zgodnie z rytmem surowej, polarnej natury, hodują renifery, polują na foki i niedźwiedzie, mówią swoim językiem i nigdy nie słyszeli o Stalinie.   Do czasu   Chołod jest opowieścią o rozczarowaniu ideami. O losie jednostki rzuconej w wir historii i o chwili wytchnienia, jaką bohater znajduje poza cywilizacją. Jest to jednak tylko chwila, albowiem rosyjski Behemot uparcie podąża śladem ex-towarzysza Widucha.

Chronologia wody

Lidia Yuknavitch

Wszystko, co przechowuję w pamięci, wiruje wokół wydarzeń w moim życiu jak woda pisze Lidia Yuknavitch, czyniąc z tego żywiołu centralny punkt opowieści o swoim życiu. A nie było ono łatwe. Bo czy są słowa, które mogą oddać ból matki po utracie dziecka? Czy da się opisać dorastanie w domu przepełnionym gniewem ojca? I jak przedstawić lata autodestrukcji napędzanej alkoholem, narkotykami i seksem? Yuknavitch bez lęku i zahamowań prowadzi nas przez własne doświadczenia, nie ukrywając egzystencjalnych kryzysów i nie uciekając od intelektualnych rozważań. Ma wielu przewodników, którzy pozwolili jej przetrwać lata niepewności, uzależnień i niewyobrażalnego bólu od Joanny dArc po Kathy Acker, od markiza de Sade po Kena Keseya. Yuknavitch nie boi się dosadności, opisując ludzkie ciało jako metaforę tego, co przeżyte. Autorka imponuje szczerością i bezkompromisowością, odwagą, by pomimo przeciwności iść dalej. W końcu Chronologia wody to również głos sprzeciwu wobec tyranii współczesnej kultury próbującej wmówić kobietom, jak powinny żyć.

Chuligania

Katarzyna Ryrych

Ania tylko tak mio wyglda. Wszyscy nabieraj si na rude loki i niebieskie oczy. Ale Ania jest tak mówi o sobie nieadopcyjna. Trudna. Nie do okieznania. Nie chce spenia cudzych oczekiwa. Chce, aby kto speni jej wasne. Chce wybra, nie zosta wybran. Na dodatek nie jest ju sama

Chusta Weroniki

Maria Konopnicka

Chu­s­ta We­ro­ni­ki SŁU­ŻEB­NI­CA Pa­ni, tam chu­s­ta le­ży. Cien­ka, lnia­na chu­s­ta le­ży na ła­wie skrwa­wio­na. Co mam z nią po­cząć, al­bo­li uczy­nić? HIE­RO­ZO­LI­MI­TA­NA Idź do fon­tan­ny, do ogro­du me­go, do wo­dy ży­wej, któ­ra śpie­wa dniem i śpie­wa no­cą, do wo­dy, któ­ra poi ró­że mo­je, któ­ra mży sre­brem na hia­cyn­ty i nar­cy­zy mo­je, a wy­pierz chu­s­tę. Al­bo­wiem jest krew Spra­wie­dli­we­go, któ­ry umę­czon zo­stał. SŁU­ŻEB­NI­CA By­łam, pa­ni, u fon­tan­ny, u ogro­du twe­go. Ali­ści, le­d­wo za­ma­cza­łam chu­s­tę, uczy­nił się płacz wo­dy tak gło­śny i na­rze­ka­ją­cy, iż za­głu­szył sy­no­gar­li­ce, któ­re wzdy­cha­ją na skra­ju da­chu twe­go. [...]Maria KonopnickaUr. 23 maja 1842 r. w Suwałkach Zm. 8 października 1910 r. we Lwowie Najważniejsze dzieła: O Janku Wędrowniczku, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Nasza szkapa, Miłosierdzie gminy, Rota, Dym, Mendel Gdański Poetka, publicystka, nowelistka, tłumaczka. Zajmowała się krytyką literacką. Pisała liryki stylizowane na ludowe i realistyczne obrazki (W piwnicznej izbie). Wydawała cykle nowel (Moi znajomi, Nowele, Na drodze). W otoczeniu ośmiorga swoich dzieci tworzyła bajki (Na jagody). Jako poetka, inspiracji szukała w naturze (Zimowy poranek). Swoje wiersze publikowała głównie w prasie. Wiersz patriotyczny Rota konkurował z Mazurkiem Dąbrowskiego o miano hymnu Polski. Wiele jej utworów powstało podczas podróży po Europie (Italia). Ostatnie lata życia poświęciła poematowi Pan Balcer w Brazylii. autor: Bartłomiej Chwil Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Chwała Portugalii

António Lobo Antunes

"Chwała Portugalii" to czarna komedia wyjątkowo czarna, przerażająca, potworna, groteskowa, nielinearna, barokowa... Już sam tytuł jest ironiczny i przewrotny: fraza zaczerpnięta z wersu hymnu narodowego zapowiada rozwinięcie i cel tej powieści, jakim jest ukazanie drugiej strony tej chwały, odsłonięcie, bez znieczulenia, prawdy leżącej po obu stronach politycznego spektrum, poprzez dwie naprzemiennie pojawiające się przestrzenie narracyjne: Luandę i Lizbonę, od 1977 do 1995 roku, przez osiemnaście lat historii. Stosując chóralną strukturę różnych monologów zbliżających się do siebie i oddalających, autor ze szczególnym mistrzostwem wprowadza czytelnika do wnętrza postaci, ukazuje przemoc kolonializmu, rewolucji i wojny poprzez głęboki i niezatarty ślad, jaki pozostawiają w psychice człowieka.