Czarna księga

Lawrence Durrell

Popis literackiego kunsztu autora Kwartetu aleksandryjskiego - kanonada szokujących epizodów, brawurowy styl, istne tsunami obsceniczności i mrocznych tajemnic Herbert Śmierć Gregory zniknął, pozostawiając po sobie w obskurnym londyńskim hotelu dziennik, który znalazł początkujący pisarz Lawrence Lucifer. Notatki te opisują barwną grupę osobników: intelektualistów pławiących się w zdeprawowanej egzystencji, literatów i artystów opętanych miłostkami, chuciami oraz pragnieniem stworzenia czegoś nowego. Zaspokajają oni dzikie potrzeby tak ciała, jak i umysłu staczając się zarazem w mroczną otchłań Lawrence Durrell, napisawszy swoją kontrowersyjną debiutancką powieść Czarna księga, określił ją jako oburęczną napaść na literaturę w wykonaniu młodego gniewnego lat trzydziestych, za sprawą której po raz pierwszy usłyszał własny głos. Książka, napisana eksperymentalnym stylem właściwym ówczesnej epoce, jest jednak za sprawą stylistycznej błyskotliwości i bezpardonowej przenikliwości dziełem, które warto przeczytać także dziś ze względu na jego niekwestionowaną oryginalność. Popis dzikiej, namiętnej, wybornie krzykliwej, ostentacyjnej ekstrawagancji Ociekający odważną erotyką, fertyczną makabrą, nierzadko też przednim humorem. Przede wszystkim zaś innowacyjny w zakresie stylu oraz słownictwa. Observer

Czarna magia

Mia Ahl

Świat Annelie wali się, gdy mąż zostawia ją dla młodszej kobiety. Bohaterka traci wiarę w siebie: sądzi nawet, że zasłużyła sobie na taki los. Teraz musi sobie na nowo poukładać swoje codzienne życie. W końcu została sama z dwojgiem dzieci. Od kilku lat nie pracowała, dlatego teraz usilnie poszukuje jakiejś posady. Annelie jest jak większość ludzi. Czasem narzeka w obliczu trudności, innym razem – korzysta z radości życia. Nie grzeszy urodą, nie posiada wielkiej fortuny, płacze, kłóci się z bliskimi, załamuje ręce, kiedy coś idzie nie tak, jak sobie zaplanowała. Lecz niespodziewanie i zupełnie przypadkiem zapoznaje się z… czarną magią, która staje się jej największym hobby. Co więcej, Annelie odnosi zaskakujące sukcesy na tym polu… „Czarna magia” to ciepła, urocza i pełna humoru opowieść o osobistych wzlotach i upadkach. Jeśli szukacie książki, która poprawi Wam nastrój, to trafiliście pod właściwy adres!

Czarna świeca

Catherine Cookson

Jak zawalczyć o własne szczęście w miłości i nie przysporzyć cierpień kolejnym pokoleniom swojego rodu? Bridget Mordaunt, dziedziczka rodzinnej firmy czerniącej świece, tłumi uczucia do prostego robotnika Joe Skinnera i mądrze zarządza fabryką ojca. Tymczasem Joe żeni się z dziewczyną, która jest w ciąży z innym mężczyzną - to Lionel Filmore, narzeczony kuzynki Bridget. Zawiłe relacje panny Mordaunt z młodym Skinnerem i dwoma braćmi arystokratami utrudnią realizację jej życiowych planów, co więcej doprowadzą do tragicznych zdarzeń, które wpłyną na losy trzech pokoleń. Ta emocjonująca rodzinna saga z przełomu XIX i XX wieku doczekała się znanej, (emitowanej także w Polsce), ekranizacji z 1991 r. w reżyserii Roya Battersbyego. Jeśli lubicie pełne emocji opowieści o silnych kobietach, które pomagają innym za cenę rezygnacji z własnych marzeń, to historia rodu Skinnerów i Filmoreów wywrze na was duże wrażenie.

Czarna walizka. Dalej niż daleko

Katarzyna Ryrych

Kiedy przemija świat, w którym każdy dzień był jak kadr awanturniczego filmu, pozostaje jedynie tęsknota. Mikołaj z Eweliną Radliczówną rozpoczynają nowe życie w Krakowie, dokąd zabierają także Marię. Umieszczona w luksusowym zakładzie dla obłąkanych, po kilku latach umiera w niewyjaśnionych okolicznościach. Nic nie będzie już takie samo, choć Mikołaj nareszcie może poślubić kobietę swojego życia. Mija rok po roku Nad Europą gromadzą się czarne chmury, nadciąga wojna. Chaja, opiekuńczy duch rodziny Brodskich, wysyła Konstantego i Zinaidę do Rumunii, a sama, już jako Hannah Goldberg, wyrusza do Nowego Jorku. Ewelina z Mikołajem i pasierbicą mają wkrótce do niej dołączyć. Niestety, los postanawia inaczej Katarzyna Ryrych, rocznik 1959, autorka m.in. "Tercetu prowincjonalnego", "Wdowiego Wzgórza", "Życia motyli" i powieści o zagadkowym tytule "Zginęła mi sosna". Ma również na swoim koncie kilkanaście książek dla młodszego i nastoletniego czytelnika, za które zdobyła wiele prestiżowych nagród. Szuka tematów niekonwencjonalnych, niezgranych fabuł, zaskakujących narracji - jak życie. Wielu bohaterów jej książek to ludzie, których napotkała na swojej drodze.

Czarna walizka. Drugi raz do tej samej rzeki

Katarzyna Ryrych

Czy można wejść po raz drugi do tej samej rzeki? Czy da się przywrócić dawny czas, łudząc się, że wszystko pozostało po staremu? Ewelina zabiera Adama w podróż sentymentalną do Europy. Ich wyprawa okazuje się traumatyczną wędrówką w poszukiwaniu związanych z rodziną Brodskich miejsc, które nie są już takie, jakie były kiedyś. Bo gdzie naprawdę jest dom córki Mikołaja i Marii? W Odessie, znanej tylko z opowiadań dziadków? We Lwowie, gdzie dorastała, czy w Krakowie, który musiała opuścić? Co się stało z odeską rezydencją Brodskich? Czy pałacyk na Wysokim Zamku przetrwał? Willą w Krakowie opiekuje się teraz ekscentryczna pani Gertruda, która, co donosi w liście ktoś życzliwy, prowadzi się niemoralnie i przyjmuje pod swoim dachem mężczyznę. Na domiar złego daje o sobie znać klątwa Gabriela, jak nazywa chorobę psychiczną matki Ewelina. Tym razem to nie Gabriel, lecz Wielki Duch przemawia do jej córki podczas podróży na północ, do rezerwatu, gdzie mieszkają rodzice męża Lynn, Actona. Czy warto było otwierać czarną walizkę, która skrywa w sobie jeszcze niejedną tajemnicę? Trzeci tom cyklu "Czarna walizka" Katarzyny Ryrych, poprzednie tomy to: "Wszystko dla ciebie" i "Dalej niż daleko". Katarzyna Ryrych, rocznik 1959, autorka m.in. "Tercetu prowincjonalnego", "Wdowiego Wzgórza", "Życia motyli" i powieści o zagadkowym tytule "Zginęła mi sosna". Ma również na swoim koncie kilkanaście książek dla młodszego i nastoletniego czytelnika, za które zdobyła wiele prestiżowych nagród. Szuka tematów niekonwencjonalnych, niezgranych fabuł, zaskakujących narracji - jak życie. Wielu bohaterów jej książek to ludzie, których napotkała na swojej drodze.

Czarna walizka. Porwie nas wiatr

Katarzyna Ryrych

Finałowy tom sagi Czarna walizka. Dobry autor dba, aby doprowadzić do końca wszystkie wątki. "Każde pytanie musi dostać odpowiedź" - mówi Finnegan Flaherty na łożu śmierci. Kto jeszcze pojawi się w tej opowieści - i w jakim celu? Czy warto było zaglądać do pamiętnika Chai? Czy warto szukać ludzi, którzy już odeszli? A przede wszystkim - jaki jest sens cofać się w przeszłość? Co przyniesie podróż do miejsc należących do innego czasu? Czas przeplata ludzkie ścieżki, przecinają się ślady i życiorysy. A wszystko po to, aby się przekonać, że tak naprawdę to nie wiemy o sobie nic. Katarzyna Ryrych, rocznik 1959, autorka m.in. "Tercetu prowincjonalnego", "Wdowiego Wzgórza", "Życia motyli" i powieści o zagadkowym tytule "Zginęła mi sosna". Ma również na swoim koncie kilkanaście książek dla młodszego i nastoletniego czytelnika, za które zdobyła wiele prestiżowych nagród. Szuka tematów niekonwencjonalnych, niezgranych fabuł, zaskakujących narracji - jak życie. Wielu bohaterów jej książek to ludzie, których napotkała na swojej drodze

Czarna walizka. Wszystko dla ciebie

Katarzyna Ryrych

Saga rodzinna o kilku pokoleniach pewnej znanej odeskiej rodziny, wielkich wojnach tego świata, burzliwych uczuciach, niekonwencjonalnych związkach. Historie ludzi, którzy żyjąc blisko siebie, nie mieli o sobie pojęcia. Lwów, koniec XIX wieku. W niewielkim sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne pojawia się noworodek, śliczny chłopczyk, o którym wiadomo tyle tylko, iż matka nadała mu imię Izaak. Opiekę nad dzieckiem przejmuje osiemdziesięcioletnia siostra Agłaja. Rodzicami chrzestnymi małego Mikołaja zostaje przypadkowo przechodząca obok klasztoru para - piękna aktorka z teatrzyku objazdowego i czarujący złodziej, umiejący otworzyć każdy sejf. Mikołaj, obdarowany przez chrzestnych tajemniczą pamiątką, którą otrzymać ma w dniu swego ślubu, i sporą sumą pieniędzy, opuszcza wkrótce sierociniec ze swoim nowym ojcem - bogaty kupcem Konstantym Brodskim, bezdzietnym filantropem. W podróż do Odessy wyrusza wraz z nimi młoda mamka, Chaja, która przed kilkoma dniami straciła synka. Jak potoczy się życie tych, których zetknął ze sobą nieprzewidywalny los? Pierwsza część sagi rozgrywa się w latach 1900 -1916, wielkie wydarzenia historyczne stanowią tło dla opowieści o dwóch parach małżeńskich, dwójce dzieci i prostej, niepiśmiennej dziewczynie, która z cichej niańki zmienia się w fascynującą kobietę. Napisana z rozmachem, dowcipem i wyobraźnią powieść przenosi nas w niepowtarzalne klimaty Odessy początków XX wieku. Są tu dramatyczne sytuacje, barwne, krwiste postacie, jest tajemnica i seks, realizm magiczny przeplata się z subtelną kpiną, a wszystko to sprawia, że czyta się tę książkę jednym tchem, smakując znaczenia poszczególnych scen. Katarzyna Ryrych, rocznik 1959, autorka m.in. "Tercetu prowincjonalnego", "Wdowiego Wzgórza", "Życia motyli" i powieści o zagadkowym tytule "Zginęła mi sosna". Nadto ma na swoim koncie kilkanaście książek dla młodszego i nastoletniego Czytelnika, za które zdobyła wiele prestiżowych nagród. Szuka tematów niekonwencjonalnych, niezgranych fabuł, narracji intuicyjnych - jak życie. Wielu bohaterów jej książek to ludzie, których napotkała na swojej drodze.

Czarne orchidee

Ewa Lange

Gdy miłość i nienawiść przybierają ten sam kolor Rok 1945. Na Ziemiach Odzyskanych zaczynają się brutalne wysiedlenia niemieckiej ludności. Maria Wilczkiewicz jest świadkiem przemocy, której dopuszczają się jej rodacy w imię zemsty i minionych krzywd. W świecie pełnym gniewu i rozpaczy czarne orchidee stają się dla niej symbolem nadziei i miłości rodzącej się w trudnych powojennych czasach. Wiele lat później jej córka Anna Sobota stopniowo odkrywa przeszłość matki i znaczenie tajemniczego kwiatu przewijającego się w rodzinnych opowieściach. Z przerażeniem dowiaduje się także, że symbol ten został przejęty przez szerzącą nienawiść organizację, która wypaczyła jego pierwotny sens. Czarne orchidee to opowieść o nadziei i uprzedzeniach oraz bolesnym dziedzictwie wojny. Echa tej traumy rozbrzmiewają w kolejnych pokoleniach, pokazując, jak cienka bywa granica między miłością a nienawiścią. "Powieść Ewy Lange udowadnia, że wojna zraniła wiele pokoleń. Autorka ocaliła od zapomnienia rodzinną historię, pokazując niszczącą siłę uprzedzeń. Ta opowieść zaczyna się tam, gdzie inne się kończą. Po wojnie. Nie spodziewałam się tak przejmującej lektury!" Justyna Chaber, @ONACZYTA "Czarne orchidee to przejmująca powieść, w której echo przeszłości nie pozwala milczeć teraźniejszości. Gdzie miłość ściera się z nienawiścią, a stare rany ropieją pod powierzchnią pozornego spokoju. Autorka pokazuje, jak uprzedzenia, zaszczepione niczym trucizna, potrafią zniszczyć wszystko, co ludzkie Polecam!" Joanna Wolf, @NIEnaczytana "Historia o międzypokoleniowych traumach, uprzedzeniach i odwadze, by zacząć mówić na głos to, co przez lata było przemilczane. Powieść o tym, jak trudno uwolnić się od dziedzictwa minionych pokoleń, które wciąż kształtuje nasze wybory i relacje." Anna Jurga, @Aannaa_czyta "Jeśli chcesz poznać tajemnicę czarnej orchidei, przeczytaj poruszający debiut Ewy Lange. Znajdziesz tu odpowiedź na pytania, gdzie jest granica wolności, godności i poświęcenia się dla innych. Ta opowieść złamie Ci serce!" Beata Owczarczyk, @Lubie i polecam_polskich autorów "Fascynująca opowieść, która łączy przeszłość z teraźniejszością. Rodzinna tajemnica staje się pretekstem do ukazania ponadczasowych problemów związanych z przemocą i rasizmem. Jest tu też miejsce na wzruszenia i inteligentne poczucie humoru. Trudne połączenie, ale autorce się to udało!" Beata Igielska, Grupa FB ksiazkowzieci

Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie

Natasza Socha

Czarne owce są wśród nas. Buntują się, łamią stereotypy, znoszą oceniające spojrzenia. Wszystko po to, by być w zgodzie ze sobą. Znasz jakąś? A może ta historia jest właśnie o tobie? Dziewiętnastowieczna Warszawa. Emilia nie może się doczekać, kiedy zostanie żoną. Jednak rzeczywistość weryfikuje jej wyobrażenia o idealnym małżeństwie. Czy odważy się na rozwód w czasach, gdy taki krok niesie ze sobą olbrzymie piętno? Połowa lat siedemdziesiątych. Iwona ucieka sprzed ołtarza. Wie, że nie będzie umiała żyć w małżeństwie, bo jej serce należy do kogoś innego. Cena miłości do drugiej kobiety w czasach PRL będzie jednak bardzo wysoka. Czasy współczesne. Sandra również musi zmierzyć się z oczekiwaniami rodziny. Bliskim trudno zrozumieć, że nie planuje zostać matką. Czy znajdzie w sobie wystarczająco dużo siły, by pokierować własnym życiem? Trzy kobiety, trzy historie, trzy rozczarowania i jedno pragnienie: wziąć los w swoje ręce. Spotykamy je każdego dnia, przyjaźnimy się z nimi, razem pracujemy i często tak samo jak one nie chcemy podporządkowywać się innym. Natasza Socha po wielu rozmowach dołącza też autentyczne wyznania kobiet idących pod prąd. Historie czarnych owiec pokazują, ile może dać nam zburzenie skostniałych zasad. Choć miejscami zaboli, zapewni jedno prawdę.

Czarny chleb. Opowiadania

Maria Rodziewiczówna

Tom opowiadań Marii Rodziewiczówny, w którym znalazły się takie utwory jak: Czarny chleb, Jezioro, Kolega Szoll, Pierścień, Starzec, Złota dola, Znachor, Pierwsza kula, W noc grudniową i Jedna droga.

Czarny czarownik. Relacja z wyprawy do Afryki 1926 r

Antoni Ferdynand Ossendowski

Ze stepu: Gdy w r. 1924-ym podróżowaliśmy z moją żoną po północy Afryki, potem wylądowywaliśmy także dwa razy w Senegalu i w Gwinei, a wszędzie Afryka spotykała nas z zaciekłą nienawiścią nie ludzie, lecz natura sama potężna, zdradliwa, nielitościwa. Niby nieprzebrana kaskada rozpalonego i roztopionego do białości złota, leje słońce skądś z bliska swoje zabójcze promienie, które, zda się, nie wysuszają, lecz rozkładają krew, nużą mózg, drażnią nerwy. Czarni ludzie, należący do niezliczonych ras murzyńskich, do tych wszystkich nieraz zupełnie zagadkowych szczepów, noszą w mózgu i we krwi wszelkie oznaki zatrucia gorącem światłem, jak nazywają słońce, tego swego wroga, którego za boga nigdy nie mieli. Powolni w ruchach, o ostrym, choć znękanym wzroku, z niechęcią do wysiłku, obojętni dla polepszenia swego bytu, żyjący wyłącznie dniem dzisiejszym, marzący o tym, co już od dawna minęło, niezaglądający w przyszłość, bo ona nic dobrego i nowego im przynieść nie może czarni ludzie żyją z dnia na dzień, czekając na chwilę wytchnienia, chociażby miało to być ostatnim spoczynkiem w rozpalonej ziemi, w cieniu rozpaczliwie łamiącego ręce gałęzie potwornego, pokoślawionego baobabu, podobnego do olbrzymiej kolumny, rodzącej szkaradne, ohydne w swych splotach węże, tworzące szaro-różową, nagą koronę drzewa. Nigdy prawie nie da się tu słyszeć głośnej mowy, gwałtownych ruchów, kłótni lub bójki... Tak pisał Ossendowski blisko sto lat temu. Tak wyglądała wtenczas Afryka i Afrykańczycy. Oferowana książka jest bardzo ciekawa, chociaż czyta się ją nawet i dziś z pewnym smutkiem...

Czarny miesiąc

Eugene Sue

Od zachodu wieje wściekły, zimny wiatr; czarne chmury pokrywają niebo, słońce zachodzi w krwawej aureoli, rzucając bladawe światło, smutne, jak ostatnie pożegnalnie, na granitowe skały Bretanii. Ocean huczy, noc zbliża się powoli; zielone bałwany tracą swą matową przezroczystość, ciemnieją i stają się bardziej jeszcze wzburzone rozbijają się z hukiem i piana ich bieleje, w miarę, jak ciemność okrywa wody. W dali od brzegu, który bałwany obsypują pienistym śniegiem, widać lekką szalupę, ginącą w nieskończoności rozigranego morza. Niekiedy żagiel tej łupiny, miotany wichrami, schyla się, aż dotyka szczytu bałwanów, wielkich, jak góry potem z powrotem stacza się w otchłań, potem znów wyskakuje na grzbiet fali, a za chwilę znowu spada w ciemną przepaść. W miarę jak się ściemnia, wiatr huczy coraz mocniej i morze coraz burzliwiej się pieni. Wśród zapadającego zmroku można jeszcze dojrzeć dwóch ludzi w łodzi, która, nim dopłynie do brzegu, zostanie chyba, zdawałoby się, ze dwadzieścia razy pochłonięta przez burzliwe morze... Podobnie jak burza, od której opisu zaczyna się ta powieść, Eugene Sue z mocnym powiewem romantyzmu opisuje życie swoich bohaterów. Teresa, młoda i naiwna dziewczyna z burżuazji, i Ewen, bogaty baron bretoński, zbłądzą w poszukiwaniu idealnego uczucia. Nieokiełznanie ich namiętności jest miarą ich nieszczęścia. Każde wydarzenie zdaje się dawać im nadzieję, ale każda burza zapowiada cierpienie, a każde pojawienie się żeglarza Mor-Nadera przypomina klątwę Czarnego Miesiąca...

Czarny orzeł

A. S. Puszkin

Zorro z rosyjskim rodowodem! Vladimir Dubrovsky jest żołnierzem gwardii cesarskiej. Po tym, jak bohatersko uratował z niebezpieczeństwa młodą damę Maschę i jej ciotkę, młodzieńcem zaczyna interesować się sama caryca Katarzyna II. Vladimir nie daje się jej uwieść, w związku z czym zostaje za nim wysłany list gończy. Mężczyzna ukrywa się w posiadłości despotycznego Cyryla Trojekurowa. Dubrovsky zatrudnia się tam jako francuski guwernant, zaś nocą ubiera czarną maskę i jako Czarny Orzeł broni terroryzowanych przez ziemianina chłopów. Okazuje się jednak, że Cyryl jest ojcem uratowanej przez Dubrovskyego Maschy. Sprawy zaczynają się komplikować. Powieść była wielokrotnie ekranizowana, . w 1925 r. formie filmu niemego "The Eagle", gdzie w głównej roli wystąpił Rudolph Valentino. W adaptacjach filmowych postać Czarnego Orła często zlewała się z bohaterem innej książki - Zorro. Pozycja obowiązkowa dla miłośników współczesnych opowieści o superbohaterach, takich jak Zorro czy Batman.

Czarny warkocz

Stanisława Fleszarowa-Muskat

Jedna z najbardziej osobistych publikacji Stanisławy Fleszarowej-Muskat. Tytułowy czarny warkocz należał do matki autorki. Gruby i ciężki był świadectwem ormiańskiej tożsamości. Fleszarowa-Muskat wraca wspomnieniami do przodków i czasów szczęśliwego dzieciństwa. Pełna ciepła, miłości i tęsknoty opowieść o rodzinie i wartościach. Doskonały pretekst, by zatrzymać się w zabieganym życiu i zastanowić nad tym, co w życiu najważniejsze.

Czarodzieje koni

Krzysztof Czarnota

O miłości do koni i o talencie, którego nie wolno zmarnować. Można odnaleźć wiele opisów przypadków koni trudnych, kompletnie nieobliczalnych i bardzo niebezpiecznych. Konie te kopały, gryzły, stawały dęba, ponosiły, zrywały najsilniejsze nawet pęta. Czy istniał na nie jakiś sposób? Kozacka legenda mówi o ludziach potrafiących w niewytłumaczalny sposób okiełznać konie. Zaczęto na nich mówić czarodzieje. Kozacy wierzyli, że ludzie ci dostali od Boga szczególny dar. Czy to możliwe, aby rozumienie i czucie koni kozackiego atamana było takie samo jak metody treningowe Polaka mieszkającego na wschodnich rubieżach na początku XXI wieku? Przypadek, zrządzenie losu, a może zakodowana w łańcuchach DNA pamięć?

Czarownica

Anna Klejzerowicz

Po nieudanym małżeństwie Michał porzuca swoje życie w wielkomiejskiej cywilizacji, przenosi się na wieś i zaczyna budować malowniczy dom. Na swojej drodze spotyka tajemniczą, wyobcowaną kobietę. Choć mieszkańcy wioski nie pałają do niej sympatią, Michał postanawia się do niej zbliżyć. W jego życie wkrada się jeszcze jedna osoba: sześcioletnia, zamknięta w sobie dziewczynka. Są książki, które się czyta, ale są książki, bardzo nieliczne, które nas wchłaniają, w które wchodzimy. Czarownica to właśnie taka powieść. Przenosimy się na wieś, do cudownej przyrody i niesamowitych zdarzeń. To osadzona we współczesnych realiach przepiękna baśń. Grażyna Strumiłowska, Książka zamiast kwiatka