Dziady. Część I, II i IV

Adam Mickiewicz

'Dziady' - cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza publikowany w latach 1823-1860. Składają się na niego trzy luźno powiązane części oraz część pierwsza, wydana pośmiertnie, mająca charakter nieukończony: 'Dziady część II' - dramat z 1823 roku, 'Dziady część IV' - dramat z 1823 roku, 'Dziady część III' - dramat z 1832 roku, 'Dziady część I' - dramat ogłoszony pośmiertnie w 1860 roku (nieukończony). Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz 'Upiór' publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III części rozległy 'Ustęp' - epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem 'Do przyjaciół Moskali'. Elementem spajającym te części jest obrzęd Dziadów - dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez Gustawa w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki autobiograficzne, zawarte są w nim idee romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z rosyjskim zaborcą. (za Wikipedią).

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia. Tom pierwszy. Część druga: Dzieje starożytne od Ariowista do upadku Durzyńców r. 531

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom drugi dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Dzieje starożytne. Od Ariowista do upadku Durzyńców r. 531: Napływ ze Skandynawii Teutonów na ziemie słowiańskie. Podanie o przybyciu Saksonów do kraju Hadeln. Szerzenie się w Germanii Saksonów i Słowian. Wyprawa Ariowista (Jarowita) do Galii. Walka jego z J. Cezarem i odwrót r. 58 przed Chr. Wyprawy J. Cezara do Germanii r. 55 i 53 dla obrony Ubjów od Swewów. Nieprzyjazne stosunki między Swewami a teutońskiemi plemionami. Najazdy Rzymian na Germanię w końcu I. w. przed Chr. - Mirobud podbija sąsiednie ludy swewskie. Walka Mirobuda z Arminem. Odpadnięcie Ziemianów i Ląkobrdanów od Mirobuda. Upadek jego r. 19. Chatowlad burzy Czechy - wygnany r. 19. Wanjo - król Swewów. Napad łużyckich orężników na Czechy. Wanjo wygnany r. 51. Wańko i Sido knezie Durzyńców. Durzyńcy biją Hessów na głowę pod Chyżycami (Kissingen) r. 58. Zatargi Morawian i Słowaków z imperatorem Domicjanem. Rzymianie wdzierają się do Morawy. Wojny Markomańskie (r. 166-180). Zagon Morawianów pod Akwileją r. 167. Przestrach w Rzymie. Wyprawa M. Aureliusa przeciw Morawianom, Jazygom i Słowakom. Warunki pokoju. Załoga rzymska w grodach morawskich. Koniec wojny r. 175. Powtórna wojna. Śmierć M. Aureliusa r. 180. Kommodus zawiera przymierze. Podniesienie ducha narodowego Słowian naddunajskich. Porozumiewanie się ich dla wspólnego działania przeciw Rzymianom. Wyprawy przeciw Morawianom: Karakalli r. 212-217, Maximina r. 235, Waleriana 253, Galliena r. 260. Najazdy Morawian na Italię r. 270, 281, 283, 288, 289, 302. Imperator Konstans upokarza Słowaków, Serbów i Limigantów r. 358. Wiarolomstwo Rzymian wywołuje najazd Słowaków na kraje cesarskie r. 374. Walentynian L, gotując im odwet, nagle umiera nad Dunajem r. 375. Morawianie cieszą się swobodą i mają swych królów. Wdzieranie się Niemców do posiadłości rzymskich i słowiańskich w III. i IV. w. Najazd Hunnów r. 375 oswobadza Słowiańszczyzny od Gotów. Atyla rządzi Słowiańszczyzną r. 434. Wyprawa jego do Galii. Bitwa na polach Katalauńskich r. 451. Pokój z Rzymianami r. 452. 2. Wypadki po śmierci Atyli r. 453. Ardaryk, król Słowaków. Niemcy wchodzą do Noryku r. 488. Zajścia między Frankami i Durzyńcami Zmowa Franków z Saksonami przeciw Durzyńcom. Najazd i bitwa nad r. Unstrut r. 530. Upadek Durzyńców r. 53 r. Wzrost Franków i Niemców. Dodatek. Wskaźnik abecadłowy imion, osób, nazw miejscowych i rzeczy w tomie tym zawartych. Spis źródeł.

Życie Buddy według starych źródeł hinduskich

André-Ferdinand Hérold

Wg słów autora: Książka ta nie jest utworem fantazji i mogę wskazać główne źródła, stare i nowe, z jakich czerpałem. Przedewszystkiem kierowałem się tekstem Calita-Victora, gdzie mnóstwo balastu legendarnego i scholastycznego, gdzie też jednak znajduję cenne wiadomości tradycyjne o pochodzeniu bohatera, jego wieku dziecięcym, młodocianym, sposobie wychowania i pierwszych czynach. Czerpałem także z pięknego poematu Asvagosy p. t. Budhakarita, a w niektórych rozdziałach cytuję go dosłownie, wedle tekstu wydanego przez E. B. Cowella. Wprowadziłem też do książki tak zwane Jataki, czyli opowieści, w których Budda wspomina poprzednie wcielenia swoje. Sporo jatak znajdujemy w obszernym zbiorze, znanym Avadanasataka. Korzystałem dalej z prac nowoczesnych, a mianowicie dzieła M. H. Oldenberga: Buddha (w przekładzie A. Fouchera), dzieła H. Kerna: Dzieje buddyzmu hinduskiego (w przekładzie Gederna Huet) oraz różnych prac zawartych w pismach naukowych. Wzruszającą historję Viswantary zaczerpnąłem z wersji sagdyjskiej, opublikowanej przez R. Cauthiota w Journal Sequentia.

Skarb Bobowy. Trésor des Fves et Fleur des Pois

Charles Nodier

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Żyło sobie raz dwoje starych ludzi, on nazywał się Bobownik, a ona Bobownikowa. Nie mieli dzieci i trapili się tym, przewidując, że niebawem postarzeją się o tyle, iż nie będą w stanie uprawiać bobu na swym polu i sprzedawać go w mieście. Pewnego dnia podczas plewienia grzędy koło małej ich chatki, staruszka rozgarnęła gąszcz chwastów i znalazła duże białe zawiniątko, rozwiązała kołderkę, a tu śliczny różowy chłopczyk wyciągnął do niej tłuściutkie rączki i zawołał: Mama! Gdy na wołanie żony stary Bobownik nadbiegł i zobaczył dziecko, jakie im Pan Bóg zesłał, zaczęli oboje starzy śmiać się z radości, po czym wrócili jak najprędzej do chatki, w obawie, aby rosa padająca nie zaszkodziła ich chłopczykowi. Dopieroż to była uciecha, gdy zasiedli przy kominie, w którym płonął ogień z łodyg bobowych, a staruszek wziął dziecko na kolano i zaczął ostrożnie je huśtać i mu śpiewać. A jakie były dalsze losy i przygody zarówno tego dziecka, nazwanego Skarbem Bobowym, jak i jego przybranych rodziców dowiemy się po przeczytaniu całej książeczki. Zachęcamy do lektury!

Cień ponurego Wschodu. Za kulisami życia rosyjskiego

Antoni Ferdynand Ossendowski

Ze wstępu, w którym autor sam chyba najlepiej zaprezentuje tę książkę: Nie piszę bynajmniej historycznych szkiców o Rosji, ani carskiej, ani sowieckiej. Podaję tylko szereg rysów i cieniów z życia i psychologii tego narodu, a mianowicie takich, które pozostawały poza kulisami rzeczywistości. Tymczasem rzucają one promień światła na duszę narodu i dają plan myślenia o nim. Myślę więc, że moje szkice Cień ponurego Wschodu pomogą w pewnym stopniu w wykonaniu tego obowiązku. Naród rosyjski historycznie i fizjologicznie jest zbliżony do narodów Wschodu, lecz przyjął od nich najbardziej ponure i zbrodnicze cechy. Jasne strony psychologii i moralności wschodnich ludów są obce Rosjanom, gdyż wymagają hartu i wzniosłości ducha... W trakcie lektury niektóre informacje przyjmuje się z niedowierzaniem, inne zaś z lekiem. Niemniej warto tę książkę przeczytać, aby ujrzeć obraz Rosji na przełomie XIX i XX wieku...

Na Daleki Wschód. Na wulkanach Japonii

Wacław Sieroszewski

Opowiadania wybitnego chociaż dziś skazywanego na zapomnienie polskiego pisarza, tworzącego na pograniczu czterech epok: pozytywizmu, Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego oraz współczesności, zesłańca na Syberię, podróżnika, badacza, etnografa Syberii i działacza niepodległościowego. Zbiór zawiera utwory opowiadające o Syberii, Mandżurii, Sachalinie, rosyjskim Dalekim Wschodzie, Korei i Japonii. Mimo upływu ponad stulecia nadal czyta się je z zainteresowaniem, przybliżają nam bowiem świat egzotyczny dla przeciętnego Polaka, ale uświadamiają także, że świat ten bezpowrotnie przeminął, którego już nie ma...

Z Zapisek myśliwego

Iwan Turgieniew

Zapiski myśliwego to zbiór opowiadań Iwana Turgieniewa z 1852 roku. To było jego pierwsze liczące się dzieło, które przyniosło mu uznanie. Dzieło owo jest częścią rosyjskiej tradycji realistycznej, ponieważ narrator jest niezwykle bystrym i uważnym obserwatorem ludzi, których spotyka i których portrety maluje. Te kilka prześlicznych nowel z Zapisek myśliwego, będzie zapewne mile przyjęte, jako utwory pisarza pierwszorzędnego talentu.

Dyskrecja. Ze złotej serii przygód Harrego Dicksona

Anonim

Harry Dickson jest fikcyjnym detektywem, urodzonym w Ameryce, wykształconym w Londynie i nazywanym „The American Sherlock Holmes”. Pojawiał się w prawie 200 magazynach wydawanych w Niemczech, Holandii, Belgii i Francji. Przygody Harry'ego Dicksona i jego młodego asystenta Toma Willsa zachwyciły kilka pokoleń francuskich czytelników. Ponieważ zostały napisane przez mistrza horroru, są o wiele bardziej zorientowane na fantastykę niż prawdziwy kanon holmesowski. Najlepsze i najbardziej zapamiętane historie o Harrym Dicksonie to te, które stawiają Wielkiego Detektywa przeciwko niektórym superzłoczyńcom takim jak profesor Flax, szalony naukowiec znany jako Ludzki Potwór, a później jego córka, równie zabójcza Georgette Cuvelier, znana jako Pająk (z którą Dickson miał związek miłości i nienawiści); Euryale Ellis, piękna kobieta, która miała moc przemieniania swoich ofiar w kamień i która może być reinkarnacją legendarnej gorgony Meduzy; Gurrhu, żyjący bóg Azteków, który ukrył się w Świątyni Żelaza, podziemnej świątyni znajdującej się pod samym sercem Londynu, wypełnionej naukowo zaawansowanymi urządzeniami; ostatnie żyjące mumie babilońskie, które znalazły schronienie pod szkockim jeziorem; nikczemny, pijący krew seryjny morderca, nazwany Wampirem z Czerwonymi Oczami; tajemniczy mściciel w smokingu, znany jako Cric-Croc, Żywe Trupy; krwiożerczy hinduski bóg Hanuman itp. Sława Harry'ego Dicksona we Francji dorównuje sławie Sherlocka Holmesa i Arsène'a Lupina.

Ludwik Lambert. Louis Lambert

Honoré de Balzac

Ludwik Lambert. Louis Lambert. Powieść francuska w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Ludwik Lambert (oryg.fr. Louis Lambert) powieść Honoriusza Balzaka z 1832, przeredagowana w 1833, należąca do Studiów filozoficznych cyklu Komedia ludzka. Należy do grupy utworów mistycznych Balzaka obok powieści Serafita, Jaszczur i Wygnańcy. Akcja powieści rozgrywa się w kolegium oratoriańskim w Vendôme w czasie Restauracji Burbonów. Tytułowy bohater jest genialnym młodzieńcem, niezrozumianym przez otoczenie i nauczycieli ze względu na nadzwyczajną wrażliwość i fascynację filozofią mistyczną (zwłaszcza Swedenborgiem). Od najmłodszych lat czytał książki, a jego nauka w kolegium została sfinansowana przez zachwyconą nim pisarkę Anne Louise Germaine de Staël... (http://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Lambert) Louis Lambert est un roman français dHonoré de Balzac, paru en volume aux éditions Gosselin en 1832, puis en 1836 suivi de Séraphîta chez Werdet. Il figure la mme place dans les Études philosophiques de lédition Furne 1845 de la Comédie humaine.Le roman, écrit la premire personne, décrit la rencontre du narrateur avec un jeune homme surdoué, étudiant au collge des oratoriens de Vendôme grâce la protection de Madame de Staël. Absorbé par ses études personnelles, Louis reste lécart des autres. Il est souvent lobjet de railleries et de brimades. Parmi ses lectures, on retrouve Swedenborg, dont les théories apparaissent encore dans Séraphîta. Le jeune homme est un génie dont ses professeurs ne comprennent pas la soif dabsolu, car ce génie passe pour fou auprs de tous, excepté Pauline, sa femme, qui prend soigneusement note de ses pensées et les réunit dans le Traité des volontés quil na pas eu le temps dachever. (http://fr.wikipedia.org/wiki/Louis_Lambert)

Rodzina Bernheimów. Rechts und links

Stanisław Przybyszewski

W powieści o rodzinie Bernheimów autor pokazuje, w jaki można zdobyć bogactwo i zrobić karierę. I oczywiście także jak to może wpływać na tych, którym się w życiu powiodło. Fragment powieści: Pan Feliks Bernheim, szedł przez życie z beztroskim i pyszałkowatym obliczem i miał wielu wrogów, chociaż normalny stopień głupoty powinien był zapewnić mu szacunek współobywateli. Jego niezwykłe szczęście pobudzało ich zazdrość. Jak gdyby uwziąwszy się, by ich do ostatniej doprowadzić rozpaczy, los obdarzył go pewnego dnia główną wygraną. Ludzie główną wygraną przeważnie zachowują w tajemnicy, jak plamę na honorze rodziny. Pan Bernheim jednakowoż podwoił swoje ostentacyjne lekceważenie dla otoczenia; zredukował i tak już skąpą liczbę ukłonów, którą zwykł był codziennie rozdawać i zaczął ludziom, którzy mu się kłaniali, odpowiadać z obraźliwym i obojętnym roztargnieniem, jak gdyby w obawie, że jego szczęście nie zostanie przyjęte do wiadomości z dostateczną złośliwością. I nie dość na tym. On, który dotąd wyzywał jedynie ludzi, jął wyzywać przyrodę. Wydanie dwujęzyczne: polsko-niemieckie.

Po prostu człowiek. Tres noveles ejemplares y un prologo

Miguel de Unamuno

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i hiszpańskiej. W trzech przykładowych powieściach i prologu Miguel de Unamuno (18641936) w nowatorski sposób analizuje relacje między pisarzem a jego twórczością. Bohaterowie dwóch pierwszych powieści Dwie matki i Markiz de Lumbria to postacie, które życie wyciąga z kolein racjonalności: jak choćby sfrustrowana matka Raquel, która zmusza kochanka do spłodzenia dla niej dziecka z inną kobietą; lub Karolina, córka arystokratycznej rodziny, która będzie miała syna narzeczonego swojej siostry, który, choć nieślubny, stanie się pierworodnym. W niczym innym jak tylko w całym człowieku rozwiązuje się konflikt uczuć. Po prostu człowiek to naprawdę przyjemna lektura.

Zwyczaje pogrzebowe ludu polskiego

Adam Fischer

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Lęk przed śmiercią. Przyczyny śmierci. Dusza rozłączona z ciałem. Śmierć wynikiem siły nadprzyrodzonej. Czary powodują śmierć. Zapowiedzi śmierci: Wycie psa. Koń. Kret. Sowa i puszczyk. Kruk i pokrewne. Kukułka, sroka, sójka, jaskółka i dzięcioł. Piejąca kura. Wąż, łasica, trupia główka. Dziwne odgłosy. Spadanie obrazu. Blask i dym świecy. Niezwykłe zdarzenia w zajęciach rolnych. Cień ludzki. Żółta plama. Brak tężca pośmiertnego. Złowrogie sny. Luźne przykłady. Chwila konania: W obliczu śmierci. Ciężka śmierć wynikiem zaklęcia lub czarów. Cudowne środki, zapobiegające ciężkiemu konaniu. Wyjmowanie poduszki spod głowy. Układanie na ziemi. Wyzwalanie duszy. Cisza ułatwia skonanie. Gwiazda spadająca. Z chwilą śmierci: Ubieranie zmarłego. Unikanie węzła. Związywanie zmarłego. Zamykanie oczu i ust. Zawieszanie pracy. Ogień a zwłoki. Trup jako tabu. Budzenie śpiących. Wylewanie wody. Zasłanianie zwierciadła. Zatrzymywanie zegara. Przewracanie sprzętów. Dzwonienie za umarłych. Oznaczanie domu żałoby. Wystawienie zwłok: Układanie w trumnie. Trumna. Obdarzanie zmarłego. Dawanie pieniędzy do trumny. Dawanie paznokci do trumny. Jajko w trumnie. Wkładanie do trumny przedmiotów na czyjąś zgubę. Zmarłu upomina się o swoja własność. Światło przy zwłokach. Śpiewanie piesni żałobnych. Moc magiczna zwłok. Szkodliwe oddziaływanie zwłok na płodność. Słoma spod umarłego i wióry z trumny. Zawodzenie nad zwłokami. Opłakiwanie zmarłego. Zakazy opłakiwania. Wyprowadzenie zwłok: Czas i sposób wynoszenia zwłok. Pożegnanie zmarłego. Unikanie i stosowanie żelaza. Sypanie zboża. Wynoszenie nogami do przodu. Wylewanie wody. Rozbijanie naczyń. Uderzanie trumną o próg. Zamykanie drzwi. Zawiadamianie bydła i pszczół. Zwierzęta wiozące zwłoki. Pochód żałobny: Trzykrotne cofanie wozu. Szybkość jazdy. Zakaz uzywania bicza. Okolna droga. Pochód żałobny. Pogrzeb bezżennych. Przemowa pożegnalna. Strój żałobny. Jechanie na wozie ze zwłokami. Niesienie kaszy. Muzyka na pogrzebie. Zakaz wiezienia zwłok przez pola. Zakaz patrzenia oknem. Zakaz jedzenia w czasie pogrzebu. Spotkanie pogrzebu. Dusze błądzące. Zrzucanie słomy w drodze. Dusze spotykają się w zaświatach. Zakaz czytania wszystkich wigilii. Rodzina nie idzie na cmentarz. Chowanie zwłok: Składanie zmarłego w grobie. Przesądy związane z mogiłą. Chowanie twarzą ku wschodowi. Rzucanie ziemi na zwłoki. Przystrajanie mogiły. Ciernie na mogile. Sypanie maku. Pokarmy na grobie. Zakaz rwania kwiatów z mogiły. Chowanie zmarłych śmiercią nienaturalną samobójcy zabici położnice. Poezja nagrobkowa. Ziemia wyrzuca zwłoki. Zakaz oglądania się. Powrót z pogrzebu. Oczyszczalne umywanie. Uczta ku czci zmarłego: Stypa. Zakończenie: Zestawienie wyników ogólnych. Uzupełnienia i sprostowania. Bibliografia. Indeks miejscowości, osób i rzeczy.

O czym szumią wierzby. The Wind in the Willows

Kenneth Grahame

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Książka w prosty i dowcipny sposób opisuje przygody antropomorficznych zwierząt: Kreta, Szczura, Ropucha, Borsuka i Wydry. Ich wady i zalety, zamiłowania i pasje są echem ludzkich spraw i postaw życiowych. Pomimo różnic, te zwierzęta w powieści żyją w przyjaźni ze sobą. Negatywnymi bohaterami książki są tchórze, kuny i łasice, które opanowują Ropuszy Dwór. W bezpośrednim sąsiedztwie siedzib bohaterów powieści żyją tylko zwierzęta. Ale poza nim jest normalne społeczeństwo ludzkie. Jednak zwierzęta traktowane są w nim podobny sposób jak ludzie (można porównać to do traktowania jak przybyszy z prowincji lub obcokrajowców z egzotycznych krajów). Ropuch kupuje i rozbija samochody. Za swoją wariacką jazdę ukradzionym samochodem jest normalnie sądzony. (za Wikipedią).

Brylantowa strzała. Opowieści niezwykłe

Antologia

Zbiór opowiadań zarówno nostalgicznych, opowiadających o świecie, którego już nie ma, ale także o nadchodzącym kresie każdego człowieka, jak również opowieści budzące dreszcz grozy, których lepiej nie czytać po zmroku. Zbór zawiera opowiadania mistrzów pióra, z których, choć niektórzy już są nieco zapomniani, to przecież wciąż zasługują na to, by delektować się ich utworami. W zbiorze znajdziemy takie oto opowiadania: Zygmunt Krasiński: Wygnaniec, Przelotna chmura, Teodoro, król borów; Władysław Łoziński: Zapatan; Włodzimierz Zagórski: Diable wiano; Wiktor Gomulicki: Brylantowa strzała, Filemon i Baucis; Antoni Pietkiewicz: Dzieciobójca. Zapraszamy do lektury!

Mnich

Iwan Kozłow

Poemat romantyczny "Mnich", ma formę przepełnionej dramatyzmem lirycznej spowiedzi umierającego młodego mnicha, autorem poematu jest Iwan Iwanowicz Kozłow (1779-1840) rosyjski urzędnik państwowy, poeta i tłumacz epoki romantyzmu. Od dzieciństwa służył w Armii Imperium Rosyjskiego, w wieku 19 lat przeszedł do służby cywilnej. Przez kolejne 20 lat piął się po szczeblach kariery urzędniczej, jednak w 1818 choroba odjęła mu władzę w nogach, a w 1821 utracił wzrok. Porzuciwszy pracę w rosyjskim ministerstwie odpowiedzialnym za nadzór nad własnością państwową zajął się poezją. Jego poematy cieszyły się w Rosji znacznym powodzeniem (za Wikipedią) i oto właśnie jeden z nich masz właśnie drogi czytelniku przed sobą. Poemat Mnich przyniósł autorowi sławę. Zachęcamy do lektury!

Studjum kobiety. Étude de femme

Honoré de Balzac

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Markiza de Listomère cieszy się w Paryżu opinią kobiety nieosiągalnej. Tymczasem Eugeniusz de Rastignac, dopiero zaczynający robić karierę w wielkim świecie, przypadkowo wysyła do niej namiętny list przeznaczony dla swojej kochanki Delfiny de Nucingen. Markiza, która już wcześniej dostrzegła przystojnego młodzieńca, udaje oburzenie, lecz w rzeczywistości jest zachwycona takim obrotem sprawy… La marquise de Listomère ne laisserait jamais un galant lui faire la cour, même si peu que ce soit, jusqu'au jour où elle rencontre le très jeune, très beau Eugène de Rastignac (il a un visage d’ange) qui attire son attention sans qu’il cherche à la séduire. Le lendemain, Eugène adresse deux lettres, l'une à son avoué, l’autre à sa maîtresse Delphine de Nucingen. Par étourderie, il se trompe d’adresse et c’est la marquise de Listomère qui reçoit une brûlante lettre d’amour de quatre pages. (za Wikipedią).