Latopisiec Litwy i Kronika Ruska

Ignacy Daniłowicz

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Ignacy Daniłowicz (1788-1843) historyk i prawoznawca. Syn Mikołaja, księdza unickiego, i Domiceli z Michniewiczów. Wychowywany przez stryja Michała, wybitnego pedagoga pijarskiego, kształcił się już od roku 1797 w łomżyńskiej szkole pijarów, a od roku 1807 w gimnazjum pruskim w Białymstoku. Trzy lata później (1810) rozpoczął studia na wydziale moralno-politycznym Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego, ukończył je z tytułem magistra praw. W roku 1812 był sekretarzem francuskiego gubernatora Białegostoku. W roku 1814 wykładał w Wilnie prawo krajowe. Pod wpływem J. W. Bandtkiego, I. Ołdakowskiego i J. Lelewela zainteresował się bliżej historią prawa polskiego. W latach 1817-1818 w celach naukowych odwiedził kolejno: Warszawę, Petersburg i Moskwę. Po powrocie nadal wykładał w Wilnie (od roku 1819 jako adiunkt, od 1822 jako profesor nadzwyczajny, a od 1823 już jako profesor zwyczajny swej alma mater). Profesor uniwersytetów kijowskiego i charkowskiego, przyjaciel i mentor Piotra Hułaka-Artemowskiego. Badał m.in. wywiezioną do St. Petersburga Metrykę Koronną. Ogłosił drukiem pomnik prawa litewskiego Statut Kazimierza Jagiellończyka z roku 1468. (z Wikipedii) Zebrał i opublikował również to cenne dzieło Latopisiec Litwy i Kronika Ruska, które oddajemy do rąk czytelników.

Opowieści niezwykłe

Andrzej Sarwa

W stronę horyzontu. Opowieści niezwykłe to najnowsza edycja niesamowitych opowieści autorstwa Andrzeja Juliusza Sarwy. Zbiór składa się z pięciu opowiadań jednego z najlepszch polskich autorów grozy. Tyle, że w tym zbiorku do klasycznej grozy, utrzymanej w klimacie literatury postromantycznej, można zaliczyć tylko trzy, które budzą dreszcz strachu, a których lepiej nie czytać po zmroku. Dwa pozostałe pierwsze i ostatnie to, nostalgiczne opowieści o życiu, dorastaniu, cierpieniu i umieraniu jednak bez elementów horroru. Opowiadania owe mówią o świecie, którego już nie ma, ale także o nadchodzącym kresie każdego człowieka. Największym atutem tego zbioru opowiadań jest styl pisarski Andrzeja Sarwy, pięknie stylizowany język, który autor dostosowuje do okresu w jakim toczyła się akcja opisywanych wydarzeń. Jest to język bardzo dojrzały i dopracowany, a jednocześnie piękny i przystepny, bez udziwnień, kwiecistych metafor bądź opisów pełnych patosu. Zbiór zawiera opowiadania: Droga na przedmieściu, Jakub i Małgorzata, Strzyga, Zagadka jesiennej nocy i Schodząc w dolinę.

Fileb. Dialog o rozkoszy

Platon

Dialog Platona, napisany około roku 350 przed Chrystusem. Zaliczany do dialogów późnych. Rozmówcy spierają się o to, czy najwyższe Dobro polega na przyjemności, czy na mądrości. Zamiarem Platona było wykazać, że zarówno przyjemność sama w sobie, jak i wiedza sama w sobie nie może być dobra, a zatem dobre życie musi być mieszaniną przyjemności i wiedzy (poznania). A więc pojawiają się pytania, który element ma dominować, i który ma stanowić ograniczenie dla drugiego. Sokrates twierdzi, że to wiedza ma być granicą dla przyjemności (tzn, dozwolone są te przyjemności, które sprzyjają pełnemu rozwojowi umysłowemu). Dialog zawiera psychologiczne i etyczne analizy przyjemności i mądrości oraz klasyfikacje pierwszych zasad i przyczyn, przyjemności i rodzajów wiedzy. (za Wikipedią). Tłumaczył Bronisław Kąsinowski.

Tylko grajek

Hans Christian Andersen

"Hans Christian Andersen: Tylko grajek przepiękna, smutna i rzewna, chwytająca za serce opowieść duńskiego mistrza pióra. Mimo upływu lat nic się nie zmieniło. Biedaków nikt nie szanuje. Fragment utworu: Do głębi przejęty, widział w dzwonie ogromną paszczę węża; serce zdawało się językiem, co do niego syczał. Pomieszane obrazy tłoczyły się w jego duszy, wrażenia podobne do tych, jakich doznał, gdy go chrzestny ojciec zanurzył w wodzie, tylko że teraz jeszcze gwałtowniej szumiało mu w uszach, a mieniące kolory jednoczyły się w straszliwych postaciach. Stare obrazy zamkowe przesuwały się przed jego oczami, ale twarze ich teraz były groźne, kształty ustawicznie zmienne: raz długie i kończaste, raz przezroczyste, galaretowate i drżące. Postacie te biły w bębny i w kotły, później nagle przeszły w ów blask ognisty, w którym wszystkie przedmioty jemu ukazały się, gdy bawiąc się z Naomi spojrzał przez purpurową szybę. Czuł tedy, że się pali; płynął przez morze płomieni, ale zawsze przed nim z roztwartą paszczą pływał wąż i wykręcał syczącym językiem. Uczuł dziwny, konwulsyjny pociąg, by porwać oburącz za serce dzwonu, kiedy nagle wkoło niego ucichło, chociaż w głowie ogromny szum trwał ciągle z tą samą co dotąd gwałtowną i straszną siłą. Czuł, że suknie przylepiły się jemu do ciała, a obie jego ręce były jak przykute do ściany. Przed nim wisiał nieżywy łeb węża, a duży dzwon milczał; chłopiec zamknął oczy i czuł, że zasypia. Było to omdlenie."

Z papierów po nieboszczyku czwartym

Klemens Junosza

Klemens Junosza, właściwie: Klemens Szaniawski (1849-1898) powieściopisarz, nowelista i felietonista polski. Szaniawski celował przede wszystkim w małych formach prozatorskich: noweli, opowiadaniu, obrazku, szkicu. W swoich utworach chętnie portretował środowiska chłopskie, drobnoszlacheckie, ale także mieszczan i Żydów warszawskich. Niniejsza publikacja zawiera utwór Z papierów po nieboszczyku czwartym, składający się z rozdziałów: Rozdział pierwszy: o tym, skąd się wzięły papiery i kto był nieboszczyk czwarty? Rozdział drugi: zawierający w sobie cząstkę autobiografii nieboszczyka czwartego i będący zarazem wstępem do dalszego ciągu. Rozdział trzeci, z którego widać, że w braku rady poważnej, przyda się i rada pustaków. Rozdział czwarty, w którym wspomniany jest poważny myśliciel, b. p. Tobiasz Tupet i opisana przygoda, jaka się rzadko filologowi trafić może. Rozdział piąty, o tym, jak uczennica przywitała swego mistrza i jak mistrz tłumaczył uczennicy, że, ani supinum nie jest burnusem, ani gerundium rotundą. Rozdział szósty, w którym autor ma trudne zadanie, z powodu niedostatecznej biegłości w przedmiocie; w tym również rozdziale występuje Tobiasz Tupet. Rozdział siódmy, mający tę wyższość nad szóstym, że jest bliższy końca. Rozdział ósmy: Jak dziewica w bieli zdruzgotała serce filologa i jak się rozwiązała zagadka b, p. Tobiasza Tupeta. Rozdział ostatni, będący zakończeniem historii nieboszczyka czwartego.

Adama Polanowskiego Dworzanina Króla JMci Jana III notatki

Józef Ignacy Kraszewski

Powieść społeczno-obyczajowa najpłodniejszego z polskich pisarzy. Chociaż książka opowiada o czasach dawno już minionych to ani ludzie, ani ich problemy bynajmniej się nie zmieniły, dlatego naprawdę warto ją przeczytać. Tym bardziej że napisana jest pięknym językiem, którego coraz bardziej w dzisiejszej dobie nam brak. Oto fragment powieści: „Z młodszych moich lat – nie ma co pisać, bo ludzie są jako trawa. Gdy się z ziemi wytyka, wszyscy jednakowi, trudno poznać czy to z tego będzie łopuch, czy sałata. Pamiętam tylko, że mi dla zbytniej swawoli matka i ojciec prorokowali, iż się szubienicy dorobię, lecz, dzięki Bogu nie sprawdziło się, choć prawda, żem dokazywał srodze i kipiało we mnie, a spokojnie na miejscu wysiedzieć nie było sposobu. Rodzeństwa nas było troje, starszy brat Michał, powolny i nad wiek stateczny, młodsza siostra Julusia, a ja pośrodku. Matka nasza najukochańsza, świeć panie jej duszy, nie bardzo była dla mnie surowa, i mawiała (choć nie w mojej obecności), że młodość ma prawa swoje, i najlepsze piwo, gdy zrazu szumi – więc przez palce patrzyła na wybryki i folgowała, gdy ojciec dyscypliną i rózgami groził. Swawola też owa ograniczała się na znęcaniu nad ptactwem, do którego z łuku się strzelało, na rybołówstwie, na dojeżdżaniu koni, od których nie jednegom guza dostał i sińców napytał.

Horror utajonej świątyni

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiadanie z dreszczykiem, którego akcja rozgrywa się tuż przed zdobyciem Sandomierza przez wojska Księstwa Warszawskiego w roku 1809 i odzyskania go z rąk Austriaków. Dwóch młodych chłopców ucieka z domu aby dostać się obozu wojsk polskich, ale nieszczęśliwie wpadają w łapy zbrodniczego czciciela Szatana, który uwięziwszy ich w podziemiach swojego domu znajdującego się na przedmieściach Sandomierza ma wobec nich pewien plan...

Tajemnice życia i śmierci

Stanisław Antoni Wotowski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. REPRINT. Wszyscy błądzimy w ciemnościach. I do tej pory nierozwiązanymi pozostały zagadki najbardziej ludzkość dręczące mianowicie zagadnienie istoty życia ludzkiego oraz tego, co z człowiekiem po śmierci się staje. Rozwiązania tych zagadnień, tajemnic życia i śmierci niejednokrotnie usiłowano dokonać. Cała wiedza tajemna szła w kierunku zbadania czym istotnie jest nasz żywot doczesny, czy tajniki takie jak starość i śmierć są koniecznością, na którą rady nie ma, czy też istnieją skryte jakieś dotychczas środki, dzięki którym człowiek mógłby się stać władcą tego, co zwiemy prawami natury. Autor opisuje w książce próby i badania tego najżywotniejszego zagadnienia poprzez wieki. Bardzo interesująca lektura. Książka napisana w przystępny sposób.

Poezje

Tadeusz Gajcy

Tom poezji Tadeusza Stefana Gajcego (1922-1944) polskiego poety czasu wojny, żołnierza Armii Krajowej. Urodził się 8 lutego 1922 w domu przy ul. Dzikiej 43/45, w ubogiej robotniczej rodzinie warszawskiej. Jego ojciec był ślusarzem w praskim Taborze Kolejowym, matka zaś położną. Zaczął pisać bardzo wcześnie, lecz jako 16-latek zniszczył młodzieńcze wiersze. W latach 1938/1939 tworzy poezję, którą zaczyna traktować poważnie. Widoczne jest w niej pragnienie filozoficznego zrozumienia świata, losu i życia człowieka. Przeważa ton refleksyjny, pesymistyczny i momentami buntowniczy, lecz pojawiają się także pozytywne akcenty. To, co wyróżnia poezję Tadeusza Gajcego na tle innych poetów tamtego okresu, to przede wszystkim odmienny, niepowtarzalny styl pisania o brutalnej rzeczywistości wojennej. Poeta odrzuca tworzenie wierszy łatwych, pisanych pod gust publiczności, czy takich, które wprost opisują okrucieństwa wojny. Ukazuje je w postaci apokaliptycznych wizji, które nie odbierają nic z ich okropności, a za to nie nużą dosłownością opisu. Jego utwory obfitują w niezwykłe metafory, śmiałe skojarzenia wzięte z mowy potocznej, po których natychmiast można poznać niemal każdy wiersz poety.

Obcięte uszy. The Adventure of the Cardboard Box

Arthur Conan Doyle

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Inne tytuły polskich przekładów to: Sprawa kartonowego pudełka i Obcięte uszy. W upalny letni dzień (doktor Watson opisuje, że Baker Street przypominała piekarnik) panna Susan Cushing otrzymuje paczkę kartonowe pudełko zawierające dwoje ludzkich uszu. O niesmaczny żart policja podejrzewa studentów medycyny, którym panna Cushing wynajmowała pokoje, lecz ostatnio zrezygnowała z lokatorów z uwagi na czyniony przez nich hałas. Pudełko było opakowaniem typowym dla przewozu tytoniu, wypełniała je sól morska, zawinięte zostało w papier o zapachu kawy, sznurek zawiązano na węzeł żeglarski. Uszy mają różny kształt, wyraźnie pochodzą od dwóch osób, zapewne mężczyzny i kobiety. Ucięto je mniej wprawnie niż zrobiłby to lekarz... (za Wikipedią).

Ludzie bezdomni

Stefan Żeromski

Ludzie bezdomni – powieść młodopolska autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 roku w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Powieść opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. (za Wikipedią).

Pieśń o rycerzu z łabędziem Poemat starofrancuski

Nieznany

Poemat średniowieczny, starofrancuski opowiadający dzieje Rycerza z łabędziem, który miał był przodkiem Gotfryd z Bouillon.

Herakles szalejący

Eurypides

Herakles szalejący inaczej Herakles oszalały to ateńska tragedia Eurypidesa, która została po raz pierwszy wykonana ok. 416 p.n.e. Podczas gdy Herakles przebywa w podziemiu, porywając Cerbera w ramach jednej ze swoich dwunastu prac, jego ojciec Amphitryon, żona Megara i dzieci są skazani na śmierć w Tebach przez Lycusa.

Rapir i tomahawk. Cykl: Ród Rodriganda, t. VIII

Karol Maj

Zapraszamy do podróży z tomem VIII cyklu powieściowego "Ród Rodriganda". W roku 1866, w ciemnych lochach zamku sułtana Ahmeda Ben Abubekra, Don Fernando i Mindrello stają w obliczu trudnych wyzwań. Jednak los ich nie opuszcza, prowadząc ich przez intrygujące przygody, które nie pozwolą im spędzić reszty życia w więzieniu. Los zdaje się im sprzyjać, gdy udaje im się uciec z lochów, ratując przy okazji piękną Emmę Arbellez, narzeczoną Antonio Ungera. Wraz z ukochaną córką dzierżawcy hacjendy Del Erina, Emma stanowi kluczowy element ich nowej przygody. Podążając za sprzyjającym zrządzeniem losu, trafiają na niemiecki statek "Syrena", dowodzony przez kapitana Wagnera. Podczas podróży morskiej, ich droga krzyżuje się z losami pozostałych bohaterów cyklu, którzy znaleźli się na odległej i tajemniczej wyspie. "Ród Rodriganda" odkrywa nowe oblicza przygody i niezłomnej siły ludzkiego ducha. Czy uda im się przetrwać na tle egzotycznych krajobrazów i niebezpieczeństw, które czyhają na nich na każdym kroku? Odkryj to w fascynującym tomie VIII serii.

Pieśni mistycznej miłości

Antologia

Zebrane tu w jedną wiązankę hymny i kancony włoskie św. Franciszka Serafickiego, łacińska pieśń św. Bonawentury, poezje Jakuba z Todi tego trubadura-zakonnika; nareszcie sonety i kantyki hiszpańskie św. Teresy i św. Jana od Krzyża, na ogół nie zwracają dziś uwagi na te, jedyne w swoim rodzaju utwory, zapewne z tej przyczyny, że nowoczesny kodeks literacki, wyłączając wszystko, co tylko wyszło z Kościoła i miało z nim ścisły stosunek, zostawiał świeckiej sztuce, choćby najbardziej pogańskiej, pierwszeństwo; a kwiaty poezji z ducha chrześcijańskiego wykwitające, otacza się zapomnieniem i nie chce o nich nic wiedzieć. Czy słuszny jest ten ostracyzm estetyczno-literacki? Niech osądzą czytelnicy, zwłaszcza ci, którym miłą jest poezja. Jeżeli tacy natchnieni lirycy średniowieczni, wzbijający się w siódme niebo na skrzydłach mistycznej miłości, nie mają mieć prawa nazywać się poetami, dlatego, że opiewają tajemnicze drogi, po których dusza ogarnięta miłością łączyła się ze swoim Stwórcą a natomiast pierwszy lepszy składacz światowych rymów, rości sobie prawo do tego tytułu tedy wypadałoby utrzymywać na tej zasadzie, że ziemska cielesność bogatszym i szczytniejszym jest źródłem poetycznych natchnień, niż tajemniczy a nieograniczony świat duchowy. Ma ta poezja mistycznej miłości, wszystkie warunki poszukiwane w poezji światowej: będąc duchową, nie przestaje być realną. Jednostronność nowoczesna, mająca nieudaną pretensję do wielostronności, powinna by już raz wyjść z ciasnego kółka swoich poglądów, i częściej pytać o te źródła wiekuistej prawdy, z których tryska twórczość natchnienia i natchnienie twórczości.

Tajny agent. The Secret Agent

Joseph Conrad

Tajny agent (The Secret Agent) autorstwa Josepha Conrada to fascynująca powieść szpiegowska, której akcja toczy się w Londynie pod koniec XIX wieku. Wydana w 1907 roku i dostępna w edycji dwujęzycznej polsko-angielskiej, książka przedstawia mroczny świat anarchizmu, terroryzmu i manipulacji. Głównym bohaterem jest Adolf Verloc, szpieg działający na zlecenie nieokreślonego państwa, prawdopodobnie Rosji. W swojej codzienności prowadzi podwójne życie: z jednej strony jest niepozornym właścicielem sklepu, z drugiej - uwikłanym w sieć politycznych intryg. Powieść ukazuje nie tylko jego skomplikowane relacje z tajemniczymi mocodawcami, ale również dramatyczną więź z rodziną, w szczególności z niepełnosprawnym intelektualnie szwagrem Steviem, którego losy splatają się z niebezpiecznymi wydarzeniami. Tajny agent to nie tylko trzymająca w napięciu historia szpiegowska, ale także głęboka analiza moralnych dylematów i społecznych niepokojów epoki. Conrad, odchodząc od morskich opowieści, zagłębia się tutaj w psychologię swoich bohaterów, kreśląc przy tym ponury obraz Londynu, który przywołuje na myśl "Bleak House" Charlesa Dickensa. Dzięki swojej uniwersalnej tematyce, powieść zyskała status literackiego klasyka, wielokrotnie adaptowanego na potrzeby teatru, filmu, radia i telewizji. Temat terroryzmu sprawił, że po atakach z 11 września 2001 roku, Tajny agent stał się jedną z najczęściej cytowanych książek w amerykańskich mediach. To dzieło, które nie tylko wciąga, ale i zmusza do refleksji nad naturą władzy, lojalności i ludzkiej kondycji.