Maria Wisnowska. W więzach tragicznej miłości

Stanisław Antoni Wotowski

Odkryj tragiczną historię Marii Wisnowskiej - wybitnej aktorki uwikłanej w skandaliczną miłość i tajemniczą śmierć, uwiecznioną piórem Stanisława Antoniego Wotowskiego. Wisnowska, znana z niezwykłego talentu, uroku i wdzięku, zdobyła serca widzów i stała się obiektem fascynacji oraz zazdrości. Jej burzliwe życie osobiste, pełne namiętnych romansów i skandali, przyciągało uwagę nie tylko publiczności, ale i prasy. Najbardziej znaczącą rolę w jej życiu odegrał młody rosyjski oficer, Aleksander Barteniew. Ich burzliwa relacja, naznaczona namiętnością i zazdrością, doprowadziła do tragicznego finału. Zanurz się we wciągającej opowieści o burzliwym życiu na scenie i poza nią, gdzie namiętność miesza się z tragizmem, a sztuka z haniebnymi sekretami. "Maria Wisnowska. W więzach tragicznej miłości" to nie tylko biografia, ale psychologiczny portret kobiety uwikłanej w skandale i niszczycielską miłość. Książka dla miłośników historii, teatru i psychologii, którzy szukają wciągającej lektury przenoszącej do innego świata i poruszającej serce.

Życie nadprzyrodzone duszy ludzkiej

Ks. Józef Stanisław Adamski SJ

Bóg mieszka w nas przez łaskę, ale gdzie przebywa? Czy tylko we władzach duszy, które ma pchnąć do czynu, i czy łaskę można wziąć za jedno z władzami nadprzyrodzonymi, albo przynajmniej z oną władzą, o której mówi św. Paweł: Gdybym miłości nie miał, to niczym jestem? Czy miłość i łaska jest jedną i tą samą rzeczą? Można to twierdzić lub temu przeczyć; ale wszyscy się zgadzają na ich nierozdzielne złączenie; jedna nie idzie nigdy bez drugiej. Gdzie jest łaska, tam kwitnie miłość; gdzie kwitnie miłość, spotykamy łaskę. Wszelako, zgodniejszym jest ze wskazówkami Pisma św. i z nauką Kościoła, by nie mieszać tych świętych darów. Łaska uprzedza miłość – mówi genialny Augustyn św., uprzedza ją, jak istota uprzedza działanie, jak natura uprzedza wszelaką władzę.

Facecje z dawnej Polski

Wielu Autorów, Teodor Tyc

Z dawnych kronik zebrał, opracował i tłumaczył Teodor Tyc. Czytając niedawno krwiste, wesołe powiastki Balzaca „Contes drólatiques”, malujące tak niebywale świetnie, choć i bardzo rubasznie za wzorem ‘Dekameronu’, ‘Heptameronu’ i Rabelaisa średniowiecze francuskie, zamyśliłem się frasobliwie nad tym, że my, Polacy, podobnego utworu nie posiadamy.  Prawda, że nasze medium aevum, uboższe, cichsze, zaściankowe, wypłowiałe, nie zna żarów krucjatowych ani awentiur cudownych ani Gralowych misterji, o skiopodach, nibelungach, trojańczykach, Aleksandrach, Blanchefleurach, Lanzelotach, Tristanach ani marzy. Ale mimo to poeci znaleźliby w tem szaraczkowem naszem średniowieczu niejedną rzecz godną swego pióra. Nie mówimy wcale o aktach i dyplomatach, z których dałoby się wysnuć tyle wątków powieściowych.

Błękitna książeczka Wzruszająca opowieść o miłości

Waleria Marrene-Morzkowska

Wspaniały, znakomicie napisany romans z elementami sensacyjnymi przedstawiający miłosne cierpienia bohaterki, wzmocniony przez nietypową scenerię wydarzeń... Czyta się jednym tchem. Mimo że został napisany dawno temu, nic a nic nie stracił na aktualności... Można go polecić zarówno dorastającej dziewczynie, która dopiero zaczyna odczuwać pierwsze gorętsze poruszenia serca na widok męskiej urody i śni o tym, który będzie dla niej tym jedynym, jak i kobiecie dojrzałej i doświadczonej, której nic już w życiu nie zaskoczy.

Zbrodnia i inne opowiadania

Antoni Lange

Zbiór opowiadań opowiadających o minionym już świecie schyłku XIX i początków XX wieku, czasów wojny światowej, rewolucji, przewrotów mistrza pióra - poety, tłumacza, mistyka, dziennikarza, powieściopisarza, człowieka obdarzonego niezliczonymi talentami - Antoniego Lange.

Dziesięć godzin polowania

Jules Verne

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Wprowadzenie autora: Znajdują się ludzie, którzy nie lubią polowania i po części może mają słuszność. Czyliżby dlatego, że każdy szlachetny pan czuje wstręt do zabijania zwierzyny, jaką mu później podadzą na stół? A być może dlatego, że zwykle panowie myśliwi opowiadają dowolnie ubarwione własną fantazją epizody polowania, często o wiele przenoszące istotną prawdę. Mnie samemu nie bardzo się to podoba. Otóż przed dwudziestu laty ja sam popadłem w ten błąd i polowałem! Tak jest, polowałem! Za to też postanowiłem się ukarać i opowiedzieć wam moje przypadki na wyprawie łowieckiej. Gdybyż przynajmniej to szczere i proste opowiadanie mogło wywołać wstręt w moich bliźnich do przebiegania pól w towarzystwie psa, z torbą przez plecy, z ładownicą u pasa i z fuzją na ramieniu, ale jednak wątpię. Mimo to zaczynam moją opowieść.

Miłość artysty. Szopen i pani Sand

Józef Jankowski

Opracowanie dotyczące relacji pomiędzy naszym wybitnym kompozytorem, a jego kochanką George Sand. Z Wprowadzenia: W zbliżeniu się znakomitych ludzi do pięknych czy niepospolitych kobiet, które wywierają w następstwie znamienny wpływ na losy tych mężczyzn, widzi się zazwyczaj zwykły przypadek. Mówi się tak: Gdyby ten czy ów nie poznał tej, czy owej kobiety, nie byłoby się stało z nim to, co się stało. W założeniu takim tkwi, co najmniej, zupełna niedostateczność logiczna, gdyż zaraz nasuwa się pytanie: Czym się stało, że ten czy ów poznał tę, czy ową, a nie inną kobietę? Jeżeli jest to przypadek, to dlaczego przypadł on na tę właśnie kobietę? Zresztą, przypadek, gdyby gdzieś istniał istotnie i nie był tylko tym, czego jeszcze rozwiązać przyczynowo nie umiemy, nie mógłby nastręczać zagadnienia żadnej dalszej konsekwencji dla nas logicznej: przypadek mógłby rodzić tylko przypadek, nie zaś jakąś logikę życiową, co do której zakładamy sądy. W zarysie niniejszym starałem się pochwycić niejako nić celowości koniecznej, jaka warunkowała zbliżenie się Szopena do pani Sand i jaka związała dwa te biegunowo odmienne istnienia dla bolesnej wymiany wielkiej sprawy życia dla pełnego przyprawienia Szopenowi anielskich skrzydeł sztuki. Wobec takiego postawienia celowej zasady życia, wobec rezultatów widomych triumfu ducha, musi na dalszy plan odejść nasz żal, nasze pretensje czy sądy surowe względem tej, która była może przedwczesnym wiekiem sławnej trumny Szopena: nad osobniczymi wymiarami naszych sądów, nad wszelką oceną dusz, wstecz rozpatrywanych, górować będzie zawsze wyraz konieczności najwyższej: Tak musiało być!

Bitwa nad Rzeką Sirgune

Piotr Szczurowski

Rozprawka naukowa na temat wielkiej wyprawy krzyżowej zwieńczonej bitwą nad rzeką Sirgune, wydarzenia o doniosłym znaczeniu dziejowym, a mimo to zaniedbanego przez polską historiografię i niemal zupełnie nieistniejącego w świadomości polskiego społeczeństwa. Zawartość: Uwagi wstępne, czyli nieco o recenzjach prac naukowych. Preludium. Podstawowe przekazy źródłowe dotyczące V krucjaty pruskiej. Data bitwy nad rzeką Sirgune. Liczebność wojsk. Dokładne miejsce stoczenia bitwy. Przebieg starcia. Następstwa V krucjaty pruskiej oraz pytanie o alternatywę. Podsumowanie. Aneks: słowo o słynnej bulli z Rimini. Bibliografia. Netografia.

Tajemnica Miksteków

Karol May

Cykl powieściowy Ród Rodriganda, tom I. Akcja powieści toczy się w Meksyku w roku 1847 r. Jej przedmiotem jest skarb dawnych mieszkańców tej ziemi. Na hacjendzie rodu Rodrigandów, Del Erina, dochodzi do walki niejakiego Antonio Ungera, Niedźwiedziego Serca i Bawolego Czoła z seniorem Alfonso używającym tytułu hrabiego i wspierającymi go Komanczami. W wyniku owych walk dochodzi do zabrania części skarb Miksteków, ukrytego dotąd bezpiecznie w jaskiniach góry El Reparo, jednakże jego druga część zostaje ponownie ukryta. Jaki będzie dalszy ciąg tej opowieści, czytelnik dowie się z kolejnego tomu cyklu. Tymczasem ciężko rannego przez Alfonsa bohatera, Antonio Ungera, musimy na razie pozostawić na meksykańskiej ziemi...

Siła serca. Błękitne romanetto

Jerzy Bandrowski

Książka opowiada o życiu znakomitego lotnika, pilota majora Zaruty, prawdziwego asa przestworzy, z którym nie mógł się równać żaden inny pilot. Powieść napisana jest niezwykle interesująco i bez wątpienia warto po nią sięgnąć. A oto jej fragment oddający niejako przesłanie autora wypowiedziane słowami genialnego lotnika: Nigdy nie powinniśmy zastrzegać się przeciwko cudom, my, którzy wiemy, że nawet pod chmurami są aniołowie, mający nas w swojej opiece. Skrzydła daje nam motor, a moi bracia drodzy, czyż motor nie jest naśladownictwem serca ludzkiego? A jakimże niewyczerpanym źródłem cudów jest serce ludzkie! Pamiętajcie dobrze, iż najlepsze motory najdoskonalszych aparatów zawodzą, kiedy zawiedzie serce. Zaś ono to ma do siebie, że iskrami, które wyrzuca z siebie, ożywia serca słabsze i mnoży siłę ich... A tak tworzy się łańcuch motorów niezwyciężonych i potęgą swoją zwalczających wszystko, jak na przykład wy, którzy zwyciężyliście wszystko tylko dlatego, że jesteście dobrzy chłopcy.

Dzieje Baśki Murmańskiej. Historia o białej niedźwiedzicy

Eugeniusz Małaczewski

Przepiękne opowiadanie o niedźwiedzicy polarnej, Baśce, która jako maleńki niedźwiadek została znaleziona przez ludzi, którzy się nią zaopiekowali i wychowali. Potem Baśka, znalazłszy wraz ze swymi opiekunami w ogniu wojny domowej, jaka przetoczyła się przez Rosję po rewolucji bolszewickiej, przeżyła wraz z nimi wiele przygód. Lektura polecana dla młodszego czytelnika.

Gargantua i Pantagruel

François Rabelais

Życie Gargantui i Pantagruela jest zbiorem powieści napisanych w XVI wieku przez François Rabelais, który opowiada o przygodach dwóch gigantów, Gargantui i Pantagruela. Tekst jest napisany zabawnie, ekstrawagancko i satyrycznie i zawiera wiele rubasznego humoru, wulgaryzmów i przekleństw. Cenzorzy Collge de la Sorbonne piętnowali ten utwór jako obsceniczny, a w społecznym klimacie narastającego ucisku religijnego w okresie poprzedzającym francuskie wojny religijne, traktowano go z podejrzliwością, zaś współcześni go unikali. Rabelais studiował starożytną grekę i zastosował ją w wymyślaniu setek nowych słów w tekście, z których część stała się częścią języka francuskiego. Gra słów i budzący grozę humor obfitują w jego utworach. (za Wikipedią).

Tajemnica długiego i krótkiego życia

Bogusław Adamowicz

Tajemnica długiego i krótkiego życia to zbiór ośmiu opowiadań noszących tytuły: Dzieje Niewiadomego Doży, Potworek, Bajka o bajce, Zegarmistrz, Tryumf śmierci, Tajemnica długiego i krótkiego życia, Wesoły marszałek i Pogańska ofiara autorstwa zapomnianego dziś pisarza i poety Bogusława Adamowicza (1870-1944), zafascynowanego twórczością amerykańskiego mistrza opowieści grozy, jakim był Edgar Allan Poe. Opowiadania Adamowicza można ulokować na pograniczu baśni i horroru, okraszonych odrobiną historii i erotyki. Utwory Adamowicza pełne wieloznaczności nie ma prawd oczywistych, jest za to wieloznaczność i metafizyczność. Dzięki temu niektóre z nich są aktualne także i dziś.

System modernistów

Ks. Dr Maciej Sieniatycki

Modernizm jest dzieckiem najnowszych czasów. Począł się we Francji, stąd rozszerzył się na Włochy, Anglię, w nieznacznej mierze na Niemcy, jeszcze mniej na inne kraje. We Francji głównym przedstawicielem modernizmu jest X. Alfred Loisy, ur. w r. 1857, najpierw proboszcz, potem profesor w Instytucie katolickim w Paryżu, zasuspendowany przez Rzym w r. 1909 i w tym samym roku mianowany przez rząd francuski profesorem w szkole państwowej w College de France. Obok niego, we Francji, z wybitniejszych modernistów księży należy wymienić: Houtin, Laberthonnire, Turmel; ze świeckich: Le Roy, Blondel, Fonsegrive. W Anglii głową modernistów był Jerzy Tyrrel, przez 26 lat Jezuita, poczym wydalony z Zakonu, suspendowany przez Rzym, umarł 11 lipca 1909 r. We Włoszech wysunęli się na czoło ks. Romolo Murri i hr. Antoni Fogazzaro, ten ostatni znany powieściopisarz, autor wziętej na indeks powieści ˝Il Santo˝. Niemcy nie mają zbyt głośnych przedstawicieli modernizmu. Zasady modernistyczne głoszą z więcej znanych: Gebert, Schnitzer, Funk, Koch. U nas w Polsce oprócz bałamutnych, z wielkim bombastem, w duchu liberalno-modernistycznym pisanych broszur Antoniego Szecha (O. Wysłouch) objawów modernizmu tak jakby nie było. Jak wiadomo, błędy modernistyczne w liczbie 65 zdań zostały potępione w Nowym Syllabusie, dekretem Kongregacji Inkwizycji ˝Lamentabili˝, zatwierdzonym przez Piusa X z 14 lipca 1907. Za Syllabusem poszła Encyklika ˝Pascendi˝ z 8 września 1907 r. Propaganda modernizmu i po encyklice Pascendi nie ustała, choć niezbyt wielkim cieszy się powodzeniem.

Śmierć Imperii

Helena Smorawska

Powieść historyczna, będąca jednocześnie kryminałem, która opowiada o tajemniczej śmierci Imperii Cognati, niezwykłej kurtyzany, która sprowadziła do Rzymu ludzi takich jak Durer i Santi, a także o rozgrywkach politycznych jakie miały miejsce w owym czasie, które w końcu doprowadziły do Soboru Trydenckiego i powstania kościoła katolickiego takiego jakim dziś znamy. Akcja powieści toczy się w przełomowych czasach historycznych we Włoszech. Kończy się era renesansu i niebawem dzięki papieżowi Pawłowi III nastanie barok i narodzi się absolutyzm. Choć większość postaci podobnie jak i wydarzenia opisane w książce jest jak najbardziej prawdziwa, to jednak niektóre osoby stworzono na potrzeby opowiadania. Głównymi postaciami są: Alessandro Farnese przyszły papież Paweł III, Imperia Cognati- słynna kurtyzana i mecenas sztuki, Rafael Santi, Albrecht Dürer, cesarz Karol V i Cesare Borgia. Ambitny i chorobliwie zazdrosny o Cesare Borgię- Alessandro Farnese zostaje wplątany w kryminalną zagadkę wiodącą aż do samego pałacu papieskiego. Nie ma pojęcia, że tajemnicza śmierć legendarnej kurtyzany zaprowadzi go na sam Tron Piotrowy. Umiera Imperia Cognati znana jako la Divina lub la Grande Cortigiana. Najbardziej wpływowa kobieta ery renesansu w Rzymie. Wybitnie wykształcona, władająca kilkoma językami kobieta, oficjalnie popełniła samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości do jednego z dwóch najpotężniejszych bankierów Europy-Agostino Chigi. Nikt w mieście nie wierzy w tą wersję wydarzeń i nawet sam papież, który prowadzi ceremonię pogrzebową Imperii podczas kazania obwinia o jej śmierć bankiera.

Ostatni z Nieczujów. Gniazdo Nieczujów, tom 6 cyklu powieści

Zygmunt Kaczkowski

Ostatni z Nieczujów cykl historycznych powieści i opowiadań autorstwa Zygmunta Kaczkowskiego, których akcja toczy się na przełomie XVIII i XIX wieku. Cykl był publikowany w latach 1851-1858. Głównym bohaterem jest pan Marcin Nieczuja, ostatni z rodu Nieczujów. Akcja większości utworów cyklu toczy się w środowisku szlachty galicyjskiej, na ziemi sanockiej. Ich lektura pogłębia wiedzę o obyczajowości tamtejszej szlachty pod koniec XVIII wieku. Głównym bohaterem utworów oraz narratorem większości z nich jest szlachcic Marcin Nieczuja, nazywający siebie ostatnim ze "starożytnego" rodu Nieczujów. Ów sędziwy już człowiek wspomina czasy swojej młodości, która przypadła na burzliwe lata rozbiorów, konfederacji barskiej i wojen napoleońskich. Bohater, który brał udział w większości z tych wydarzeń opisuje je z perspektywy czasu. Oprócz wydarzeń historycznych wiele miejsca zajmują też wydarzenia lokalne, takie jak sejmiki, spory, zajazdy, jakie zajmowały szlachecką społeczność w Galicji. Teraz z perspektywy czasu z sentymentem wspomina czasy przed rozbiorami jako szczęśliwe, kiedy panował sarmacki styl życia, a główną rolę odgrywała warstwa szlachecka, odznaczająca się umiłowaniem tradycji i troską o jej przechowanie, przywiązaniem do zasad religijnych i etosu rycerskiego oraz żarliwie patriotycznym duchem. Marcin Nieczuja boleje nad tragedią ojczyzny, swojego rodu oraz warstwy szlacheckiej. Cały cykl napisany w formie gawędy szlacheckiej. Poszczególne utwory posiadają jednak dodatkowo cechy romansu przygodowego, powieści historycznej, a nawet powieści gotyckiej. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Ostatni_z_Nieczujów)