Gobseck

Honoré de Balzac

  “Gobseck” to powieść Honoriusza Balzaka, powieściopisarza francuskiego, który obok Dickensa i Tołstoja uznawany jest za jednego z najważniejszych twórców powieści europejskiej XIX wieku.   W salonie pani de Grandlieu gospodyni rozmawia z przyjacielem domu, adwokatem Derville. Opowiada mu o miłości swojej córki Kamili do Ernesta de Restauda. Pani de Grandlieu nie popiera tego związku; uważa matkę Ernesta za kobietę skrajnie rozrzutną, a w dodatku uwikłaną w romans z Maksymem de Trailles. Derville jest jednak przeciwnego zdania, zwracając uwagę na majątek Ernesta i przypominając o tym, że to pieniądze odgrywają główną rolę w Paryżu. Następnie opowiada historię ze swojej młodości, kiedy jego sąsiadem był lichwiarz, holenderski Żyd nazwiskiem Gobseck.

Iskry

Eliza Orzeszkowa

"Iskry" to zbiór nowel jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "Iskry" to zbiór dziesięciu pięknie napisanych nowel autorstwa Elizy Orzeszkowej. W skład tego zbioru wchodzą takie utwory jak: "Babunia"; "Siteczko"; "Czy pamiętasz?".

Germinal

Emil Zola

„Germinal” to powieść autorstwa wybitnego francuskiego pisarza Emila Zoli, jednego z najważniejszych przedstawicieli naturalizmu. Akcja utworu rozgrywa się między rokiem 1866 a 1867. Stefan Lantier przybywa w poszukiwaniu pracy do górniczej miejscowości i zatrudnia się w kopalni. Szybko zakochuje się w lokalnej piękności, Katarzynie Maheu. Jednak ta, chociaż darzy go sympatią, zostaje kochanką innego górnika, brutalnego, agresywnego Chavala.

Pominięty

Bolesław Prus

  „Pominięty” to utwór autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu. “Poszedłem, i na szczęście, w najciemniejszym kącie, przy stoliku tak małym, że go nie spostrzegli inni, znalazłem jedno wolne krzesło. Na drugiem już siedział jakiś człowiek, którego ponsowa twarz i załzawione oczy wskazywały, że bawi tu oddawna, nie przynosząc zakładowi uszczerbku.  Był to mężczyzna w średnim wieku. Miał wyszarzany surdut z bardzo osobliwym garniturem guzików, włosy desperata i fizjognomją marzyciela, który się niekiedy upija. Rozpięty, nie pierwszej czystości kołnierzyk, przewiązany był krawatem, któremu nici wypowiadały służbę; na klapie surduta widać było blade plamy zeszłotygodniowego sosu i świeże strugi piwa, które pił z telegraficzną szybkością, upominając się o coraz nowy kufel.  Dziwny ten towarzysz długą chwilę przypatrywał mi się szklanym wzrokiem. Nagle rzekł:  — Pan wystawca?  — Nie.  — Bo i ja nie. Raz w życiu byłem głupi, żem należał do wystawy, ale tylko raz. Wystarczyła mi jedna wystawa, jak jedna kąpiel memu bratu, gorzelnikowi, co wpadł do zacierowej kadzi i nawet nie miał czasu obetrzyć się. Dobrze skąpaliśmy się obaj, niech djabli!... Dziś muszę pić i za siebie, i za niego... Proszę jeszcze kufelek...  Oparł łokcie na stole, brodę na dłoniach i patrząc na mnie czerwonemi oczyma, mówił dalej:  — Widzę, że pan ciekawy, co mi się stało? (Wcale nie byłem ciekawy). Więc opowiem całą rzecz dla nauki, ażeby pan kiedy i sam nie puszczał się na wystawę, i jeszcze innym zakazał.  Odrzucił się na poręcz krzesła i nagle zapytał:  — Czy pan wie, kto ja jestem?... Nie z nazwiska, Boże broń, bo nazwisko głupstwo. Można nazywać się Bonapartem, a być tylko lampartem albo osłem. Fach to grunt! Co człowiek robi, to fundament. Otóż ja jestem z profesji — guzikarz... Tak, panie, guzikarz. Może pan się śmieje?...  — Ani myślę.”

Iwan Teodorowicz Szpońka i jego ciocia

Nikołaj Gogol

“Iwan Teodorowicz Szpońka i jego ciocia” to utwór Nikołaja Gogola, rosyjskiego pisarza, poety, dramaturga. Jednego z najbardziej znanych klasyków literatury rosyjskiej.   “Staruszka moja, z którą już od lat trzydziestu razem mieszkamy, od kiedy żyje, nie miała w ręku elementarza — co prawda, to prawda!... Otóż niejakiego czasu uważałem, że ona piecze pierożki na jakimś papierze. A pierożki, kochani czytelnicy, piecze ona przewybornie; lepszych na całym świecie nie znajdziecie. Spojrzałem jakoś na spodek pierożka — patrzę: pismo!... Jakby przeczuło moje serce: zaglądam do stolika — nie ma połowy seksterna! końcowe stronice powyciągała stara na pierożki. Co tu począć? jużcić bić się nie wypada na starość!”   Fragmenty z książki: Nikołaj Gogol. „IWAN TEODOROWICZ SZPOŃKA I JEGO CIOCIA”  

Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki

Zygmunt Krasiński

“Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki” to powieść Zygmunta Krasińskiego, jednego z trójcy wieszczów obok Mickiewicza i Słowackiego, uznawanych za największych poetów polskiego romantyzmu.   “ — Otwórz!...  — Daremnie dobijasz się do bram naszych — odparł żołnierz stojący z lukiem i kopią na straży, przy murach Gozdawskiego zamku, młodemu rycerzowi, który, całkowitą zbroją okryty, stał na wałach, zamek okrążających.  Promienie jesiennego słońca odbijały się w jaskrawym blasku od hełmu osłaniającego głowę rycerza. Stalowa przyłbica nie kryła pięknej twarzy smutkiem zawcześnie ocienionej, a oczy całym ogniem młodości iskrzące się rzucały spojrzenia, któreby wyobraźnia poety mogła przyrównać do promieni, przez połysk słońca pancerzowi wydartych. Usłyszawszy słowa strażnika, zmarszczył brwi młodzieniec i zaczerwienił się na licach. Sięgnął nawet ręką po długi pałasz, lecz niepodobieństwo skarcenia żołnierza o kilkadziesiąt łokci nad nim wyżej stojącego, wstrzymało zapał i gniewnym tylko zapytał się głosem:  — I czemużto nie wolno wchodzić w podwoje Joanny z Gozdawy?  — Bo się spodziewamy przybycia potężnego Masława — odrzekł żołnierz — i te bramy dla niego tylko dzisiaj się otworzą!”   Fragment.  

Listy

Horacy

Listy to utwór Horacego, rzymskiego poety, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry.   Listy to zbiór wspaniałych utworów Horacego. W skład tego zbioru wchodzą takie utwory jak Do włodarza swej wioski, Mądrość życiowa czy Do Caesara Augusta.  

Mirtala

Eliza Orzeszkowa

„Mirtala” to powieść autorstwa Elizy Orzeszkowej, jednej z najważniejszych pisarek polskich, epoki pozytywizmu. Pisarka oparła to dzieło na losach żydów w cezariańskim Rzymie. Przeciwstawiała się w nim współczesnemu antysemityzmowi, ostrzegając społeczeństwo przed izolowaniem się i wrogością do nacji żydowskiej. Jednocześnie ukazywała podobieństwo Polaków i Żydów przedstawiając te narody jako podbite.

Moll Flanders

Daniel Defoe

Moll Flanders - a novel by Daniel Defoe, an English trader, writer and spy. He is most famous for his novel Robinson Crusoe, which is claimed to be second only to the Bible in its number of translations.   It is usually assumed that the novel was written by Daniel Defoe, and his name is commonly given as the author in modern printings of the novel. However, the original printing did not have an author, as it was an apparent autobiography. The attribution of Moll Flanders to Defoe was made by bookseller Francis Noble in 1770, after Defoe's death in 1731. The novel is based partially on the life of Moll King, a London criminal whom Defoe met while visiting Newgate Prison. Historically, the book was occasionally the subject of police censorship.  

Pierwsza miłość

Iwan Turgieniew

„Pierwsza miłość” to utwór Iwana Turgieniewa, uznawanego za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli literatury rosyjskiej oraz twórcę tak zwanego rosyjskiego realizmu krytycznego. „Pierwsza miłość” to krótki utwór, przesycony atmosferą pierwszych, jeszcze dziecięcych uczuć miłosnych, wiążących się z tragizmem, jak i również pięknem doświadczenia zamiłowania. Autor w dziele bardzo dokładnie przedstawia wpływ miłości na różne postacie, pokazując w ten sposób do czego może doprowadzić to wielkie uczucie.

The Philanderer

George Bernard Shaw

“The Philanderer” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   The Philanderer was written in 1893 but the strict British censorship laws at the time meant that it was not produced on stage until 1902. This is one of three plays Shaw published as Plays Unpleasant in 1898. They were termed "unpleasant" because they were intended, not to entertain their audiences – as the traditional Victorian theatre was expected to – but to raise awareness of social problems and to censure exploitation of the labouring class by the unproductive rich. The other plays in the group are Widowers' Houses and Mrs. Warren's Profession.  

Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem

Maurice Leblanc

“Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem” to pierwsza część serii książek Maurice’a Leblanca o przygodach Arsena Lupina, dżentelmena - włamywacza.   “Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem” zbiór dwóch opowiadań Maurice’a Leblanca opisujących przygody Arsène’a Lupina, w nawiązaniu do postaci Sherlocka Holmesa, bohatera kryminałów Conan Doyle'a.  

Zęby tygrysa

Maurice Leblanc

“Zęby tygrysa” to szósta część serii książek Maurice’a Leblanca o przygodach Arsena Lupina, dżentelmena - włamywacza.   Podczas gdy wszyscy myśleli, że Arsène Lupin nie żyje, on pojawił się ponownie po wojnie, pod postacią Don Luisa Perenny. Zęby tygrysa wpisują się w ten nurt dzieł, w których Lupin nie jest już nieomylnym mistrzem, ogrywającym swoich wrogów, ale człowiekiem ze swoimi słabościami. To sprawia, że jego siła charakteru jest bardziej imponująca a sama postać bardziej realistyczna. W Zębach tygysa Lupin jako Don Luisa Perenna staje do walki z przebiegłym i manipulującym wrogiem, który działa tylko przez pełnomocnika, porywając swoje ofiary. Jego celem jest przejęcie 200 milionów dolarów spadku.  

Mrs. Warren's Profession

George Bernard Shaw

“Mrs. Warren's Profession” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   The play is about a former prostitute, now a madam (brothel proprietor), who attempts to come to terms with her disapproving daughter. This is one of three plays Shaw published as Plays Unpleasant in 1898. They were termed "unpleasant" because they were intended, not to entertain their audiences – as the traditional Victorian theatre was expected to – but to raise awareness of social problems and to censure exploitation of the labouring class by the unproductive rich. The other plays in the group are Widowers' Houses and The Philanderer.  

Życie pszczół

Maurice Maeterlinck

„Życie pszczół” to esej Maurice’a Maeterlincka, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury oraz czołowego przedstawiciela symbolizmu. „Życie pszczół” to niezwykłe dzieło Maeterlincka poruszające tematykę pszczelarstwa w filozoficznym świetle pod postacią pięknej prozy. Autor przedstawia w eseju codzienne sytuacje z życia pszczół, pisząc: „Chcę mówić jeno o „złotych muszkach“ Ronsarda tym, którzy ich nie znają, w ten sposób, jak się opowiada o czemś, co się zna dobrze i bardzo kocha.”

Widowers' Houses

George Bernard Shaw

“Widowers' Houses” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   Widowers' Houses was the first play by George Bernard Shaw to be staged. This is one of three plays Shaw published as Plays Unpleasant in 1898. They were termed "unpleasant" because they were intended, not to entertain their audiences – as the traditional Victorian theatre was expected to – but to raise awareness of social problems and to censure exploitation of the labouring class by the unproductive rich. The other plays in the group are The Philanderer and Mrs. Warren's Profession.