Walka Północy z Południem. Nord contre Sud

Jules Verne

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Jest to powieść Juliusza Vernea z cyklu Niezwykłe podróże. Pierwszy polski anonimowy przekład wydano pt. Walka Północy z Południem nakładem redakcji czasopisma Wędrowiec w dwóch częściach (część I w 1887, część II w 1888), a to jest jego wznowienie. Powieść opowiada o zdarzeniach z historii Stanów Zjednoczonych Ameryki z czasów wojny secesyjnej. Jeden z głównych bohaterów, James Burbank, zostaje napadnięty przez dawnego wroga, Texara. Porwana zostaje córka i niewolnica Burbanka, a mężczyzna wraz z synem Gilbertem stara się je uwolnić. L'histoire du roman se déroule aux États-Unis, en 1862, c'est--dire pendant la guerre de Sécession, qui se terminera par la reddition du général Lee sudiste au général Grant nordiste en 1865. Le théâtre des événements en est la Floride, du septentrion o se trouve la plantation du héros, "Camdless-Bay", au méridien o se situe le dénouement du récit dans les Everglades, ces marais insalubres la navigation difficile. (Za Wikipedią).

Nazywano ją miłością

Owen Oliver (Sir Joshua Albert Flynn)

Sir Joshua Albert Flynn pisał historie science fiction, romanse i przygodowe pod pseudonimem Owen Oliver, które były publikowane w popularnych czasopismach z początku XX wieku. Jest autorem ponad 250 utworów, które wyszły spod jego pióra w latach 1901-1934, w tym 27 w konwencji science fiction. Science fiction Flynna często zajmuje się zagrożeniem dla Ziemi z powodu zewnętrznego niebezpieczeństwa, tak jak w „The Black Shadow” (1903), w którym pozostałości cywilizacji księżycowej są w stanie kontrolować ludzi na Ziemi. W „The Plague of Lights” (1904) kosmici najeżdżają Ziemię, natomiast w „The Long Night” (1906) noce stopniowo wydłużają się pod wpływem działania komety na Ziemię. W „Days of Darkness” (1927) Londyn pogrąża się w niewytłumaczalnej ciemności, pogrążając miasto w chaosie. „A Martyr to Wireless” (1924) prezentuje inne podejście, w którym siłą inwazyjną jest nowa technologia nadawania radiowego, która zagraża harmonii małżeńskiej po wejściu do domu. Romantyczna fikcja Flynna w „The Windsor Magazine” obejmował tytuły takie jak „Little Love” (1906/07), „Oni nazywali to miłością” (1909/10) i „A House of Love” (1910).

Pielgrzym Kamanita - romans starohinduski

Karl Gjellerup

Fragment informujący o czym jest ta książka: Onego czasu wędrował Buda po kraju Magadha i przybył w okolice miasta Rajagaha. Dzień chylił się już ku końcowi, gdy mistrz dostojny stanął pod miastem pięciu wzgórz. Mistrz zatrzymał się wzruszony przepięknym widokiem. Radośnie witał znane kształty, tyle mu niosące wspomnień. Posłał spojrzenie ku Szarej Skale, Szerokiemu Garbowi, Grani Jasnowidza i Jastrzębiemu Wirchowi, który to piękny szczyt wznosi się niby dach ponad inne. Potem zapatrzył się na Wibharę, górę, z której biją gorące źródła, mieszczącą w swem łonie czeluść z pięknem drzewem sattapani, która była pierwszą w tych stronach schroną dla bezdomnego... pierwszym spoczynkiem wśród ostatniej pielgrzymki poprzez samsarę do nirwany. Cóż za różnica pomiędzy dniem dzisiejszym a owym dniem pierwszym w czeluści, pod cieniem sattapani spędzonym. Był on wówczas człowiekiem, który szuka i walczy o zbawienie. Miał przez sobą straszliwe duszne walki i okrutne, a bezowocne umartwienia i tortury, które, gdy o nich mówić, budzą przerażenie słuchaczy. Długo trwało, zanim, przeszedłszy krąg bolesnych ćwiczeń, zdobył objawienie przez zagłębianie się w duchu własnym i z walk tych wyszedł jako najwyższy, skończony, doskonały Budda ku zbawieniu i szczęściu całego świata.

Życie Mahometa

Washington Irving

"Życie Mahometa" autorstwa Washingtona Irvinga, to fascynująca książka, która przedstawia tajemnice życia Proroka Mahometa. Autor ukazuje nam społeczny i rodzinny kontekst, w jakim przyszły Prorok się urodził i wychował, podkreślając istotną rolę Mekki jako centrum handlowego i miejsca pielgrzymek. Książka analizuje genezę Mahometa, ukazując rodzinę, do której należał, w tym ojca Abd Allaha i matkę Aminę, a także ich przynależność do rodu Haszymitów i plemienia Kurajszytów. Autor przybliża nam Mekkę jako znaczące centrum handlowe na szlaku "kadzidlanym" oraz jako miejsce kultu związanego ze świętym sanktuarium Al-Kaby, gdzie czczono czarny kamień. Odsłania tajemnice wczesnych lat Proroka, kiedy to jeszcze nie był przewodnikiem religijnym, ale osoba odgrywająca kluczową rolę w swojej społeczności. Ta książka stanowi fascynujący przegląd życia Mahometa oraz kontekstu historycznego, w jakim żył. Autor bada zarówno tradycyjne opowieści, jak i nowsze badania, tworząc pełny obraz tej ważnej postaci w historii.

Róża o małżeństwie opowieść tragiczna

Waleria Marrene-Morzkowska

Róża: o małżeństwie opowieść tragiczna to przepiekna i wzruszająca opowieść o miłości szczęśliwej i nieszczęśliwej, o ludzkim losie, o życiu i o śmierci. Autorka znakomicie ukazuje zarówno duszę kobiety, jak i duszę mężczyzny. Tragiczny romans napisany po mistrzowsku przez znakomicie władającą piórem Walerię Marrené-Morzkowską. Wspaniała lektura. Książka polecana zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn zarówno dla starszych, jak i nastolatków. Książkę czyta się jednym tchem i nie sposób się przy niej nudzić. Daje też do myślenia... Zachęcamy nie pożałujecie!

Historia Franka i frankistów

Zygmunt Lucjan Sulima

Frankiści zwolennicy Jakuba Franka, członkowie żydowskiej grupy religijnej, sekty heretyckiej w stosunku do judaizmu. Sekta istniała w drugiej połowie XVIII wieku do około 1820 roku, głównie na terenach południowej Polski oraz w Czechach, Austrii, Turcji, Rumunii i południowych Niemczech. Frankizm jako ruch religijno-społeczno-polityczny cechował się asymilacją, powierzchownością, synkretyzmem, mesjanizmem i ezoteryzmem. Za początek frankizmu uznaje się rok 1755, kiedy to Jakub Frank po powrocie z Turcji ogłosił, że jest Mesjaszem. Korzenie frankizmu znajdują się w sabataizmie i mesjanizmie żydowskim XVII i XVIII wieku. Frankiści odrzucali prawo Mojżeszowe i Talmud, a opierali się na kabalistycznej księdze Zohar i jej sabataistycznych interpretacjach. Frank miał być trzecim po Sabataju Cwi i Baruchji Russo Mesjaszem, utożsamianym z Jezusem Parakletem ostatecznym zbawicielem. () Frankiści (...) oczekiwali na przyjście obiecanego królestwa mesjańskiego, którego miejscem powstania miała być Polska. Po śmierci Jakuba Franka w 1791 roku ruch frankistów, pozbawiony charyzmatycznego przywódcy (roli tej nie potrafiła spełnić wyznaczona przez Franka jego córka Ewa), osłabł. Na początku XIX wieku większość z nich przyjęła katolicyzm. Ostatni około 1820 roku. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Frankiści).

Ks. Karol Surowiecki (1754-1824)

Ks. Dr Franciszek Gabryl

Nie tyle może filozofem w ścisłym tego słowa znaczeniu, ile raczej apologetą, potrącającym o kwestie filozoficzne, był z końcem XVIII a początkiem XIX stulecia głośny ks. Karol Surowiecki. Urodził się dnia 4 lutego 1754 r. pod Gnieznem. Nauki pobierał w szkołach poznańskich, kierowanych przez zakonników, którym Surowiecki oddaje tę pochwałę, że przestrzegali karności, pobożności i postępu w naukach. Jako 16-letni młodzieniec, ukończywszy szkoły początkowe i kilka klas średnich, wstąpił w r. 1768 do klasztoru OO. Franciszkanów, gdzie po ukończeniu studiów zakonnych objął urząd lektora. Karol był dobrym i dla siebie bardzo surowym zakonnikiem; toteż więcej od Franciszkanów pociągali go Reformaci, i do nich też przeniósł się 1786 r. Poruczono mu obowiązki kaznodziei w Kaliszu, gdzie pracował 2 lata, a następnie przełożeni zakonu wysłali go do Warszawy. Były to czasy rozwielmożniającej się niewiary, nie tylko w sferach oświeceńszych świeckich, ale i wśród duchownych nie brakło jednostek, dla których mdły deizm był szczytem religii. Surowiecki, pełen gorliwości i żarliwości o czystość wiary, zaczął piorunować gwałtownie na obłędy oświaty bezbożnej, co ten pociągnęło za sobą skutek, że przełożeni jego, ulegając parciu osób wpływowych zabronili mu dalszego głoszenia kazań. Wobec tego, poza pracą w konfesjonale, pozostało mu tylko piórem bronić zasad wiary. Musiał się jednak Surowiecki liczyć z tym, że jego wystąpienia literackie mogłyby ściągnąć na głowy braci zakonnych wielkie prześladowania; toteż największa część jego prac literackich ukazywała się bezimiennie, lub też z inicjałami.

O dobrym wyrozumieniu chłosty Bożej i o zbawiennym z niej korzystaniu

Ks. Zygmunt Golian

˝A to gdy się dziać pocznie, poglądajcie, a podnoście głowy wasze˝. ˝A przeto czuwajcie, modląc się na każdy czas, abyście byli godni ujść tego wszystkiego, co przyjść ma˝. (Łk. XXI, 28. 36). Są czasy, w których nie można czytać tej Ewangelii bez pewnej straszliwej bojaźni, gdy porównywając te groźby zapowiedziane przez Zbawiciela z powszechną nędzą i uciskiem świata, bronić się prawie potrzeba tej myśli, azali to wszystko nie jest ostateczną zapowiedzią ostatniej zguby świata – azali rozliczne klęski i uciski nie są właśnie tymi, o których mówi Grzegorz św., iż ostateczny ucisk wiele ucisków wyprzedzi. I… czy my właśnie nie żyjemy w czasach największego i ostatniego ucisku zapowiadającego koniec obecnego świata?

Kot w butach. Baśń o Juhasie i O Królu Wężów

Artur Oppman

Artur Franciszek Michał Oppman, pseudonim Or-Ot (1867-1931) polski poeta okresu Młodej Polski, publicysta, varsavianista, w latach 19011905 redaktor tygodnika Wędrowiec, w latach 19181920 redaktor Tygodnika Ilustrowanego. Napisał bądź opracował wiele baśni i legend. Jednymi z nich są: Kot w butach. Baśń o Juhasie i O Królu Wężów. Fragment pierwszej z nich: To wyrzekłszy młynarz stary, zbladł, po licach łza się toczy, na swych synów spojrzał czule i na zawsze zamknął oczy. Zapłakali trzej synowie i niezmiernie się zmartwili. Umarłemu swemu ojcu piękny pogrzeb wyprawili. Potem wszystko w domku, w młynie swoim trybem poszło dalej, bo syn starszy i syn średni znów do pracy się zabrali. A najmłodszy biedny Janek, dziś sierota bez opieki, tak pomyślał: Pójdę sobie szukać szczęścia w świat daleki. Nic tu w domu nie wysiedzę, może szczęście znajdę w świecie, trzeba przecie być odważnym, przedsiębiorczym trza być przecie. Więc pożegnał się z rodzeństwem, wziął na ręce swego kota i wędruje do miasteczka zamyślony Jaś sierota. Słonko mocno wygrzewało upał nie do wytrzymania, więc pod drzewem usiadł Janek i zabrał się do śniadania. A gdy podjadł już sierota, to zadumał się żałośnie, że się musi tułać w świecie w samej życia swego wiośnie. Łzy pociekły mu rzęsiste, a wtem łapką ktoś go trąca, to był kotek, co przed chwilą grzał się obok w blaskach słońca. Przyszedł blisko do sieroty, znów go w nogę trącił nosem i spogląda tak rozumnie i przemawia ludzkim głosem: Czego płaczesz, Janku miły? Toć masz zdrowie, młodość, siły, może szczęście czeka na cię i bogactwa, Janku miły? Nic się nie martw, nie narzekaj i miej zawsze w przyszłość wiarę, tylko dla mnie kup w miasteczku z żółtej skóry butów parę. Kup mi także worek duży, rzemykami związywany, a ja ciebie, drogi Janku, zaprowadzę między pany!

Duchy. Część I, II i III

Aleksander Świętochowski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Aleksander Świętochowski (1849-1938) polski pisarz, publicysta, filozof i historyk, aforysta, krytyk, publicysta polityczny, działacz społeczny. Twórczość Świętochowskiego obejmuje dzieła o tematyce filozoficzno-moralnej oraz historii idei. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Świętochowski). Niniejsza publikacja to znakomite dzieło, ale nie dla każdego, raczej dla ludzi wyrobionych intelektualnie i posiadających pewną wrażliwość na poruszane w tej książce sprawy, nazwijmy je niezwyczajne. Fragment: Przestrzeń Wszechświata wypełniały mgły szare, gęste, bezwładnie rozwieszone lub leniwym ruchem falujące, na których płynęły w wirowych obrotach olbrzymie kuliste bryły. Przenikała ją zmieszana z mrokami, blada, jak gdyby rozcieńczona i mętna Jasność. Na jednej z owych brył, na ziemi, śród pełzających po niej oparów i skłębionych nad nią chmur, widniało światło, które otaczało dwie postacie mężczyzny i kobiety. Zaledwie ono zabłysło, w niemym dotąd przestworzu odezwały się kolejno głosy niewidomych duchów

Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku

Cyprian Kamil Norwid

Bransoletka to nowela pióra Cypriana Kamila Norwida nosząca podtytuł: Legenda dziewiętnastego wieku stanowi krytyczne spojrzenie Norwida na współczesne mu społeczeństwo, za przykład biorąc elity tamtoczesnej Florencji. Mistrzowskie pióro, znakomity utwór, ważne przesłanie, które nie zdezaktualizowało się do dziś. Zachęcamy do lektury!

Szuanie, czyli Bretania w roku 1799. Les Chouans ou la Bretagne en 1799

Honoré de Balzac

Jest rok 1799, w Bretanii trwają walki z szuanami. Wobec niepowodzeń ponoszonych przez oddział kierowany przez młodego republikanina Hulota, Joseph Fouché wpada na pomysł schwytania wodza monarchistów, markiza de Montauran zwanego Gars, za pomocą zasadzki. Kluczem do jej powodzenia ma być młoda arystokratka, Maria de Verneuil, która w zamiarze Fouche'a ma rozkochać w sobie legendarnego szuana, a następnie wydać go w ręce republikanów. Wspiera ją w tym ambitny agent policyjny Corentin. Zamiary policji republikańskiej są początkowo realizowane zgodnie z planem, lecz potem, nieoczekiwanie (za Wikipedią). Co było dalej można się dowiedziec po przeczytaniu całej powieści. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej Version bilingue: polonaise et française.

Pelagianizm i semipelagianizm

Praca zbiorowa

Przekonanie o sile i jakości ludzkiej natury było podstawową zasadą nauki Pelagiusza. Teolog ten wierzył, że natura ludzka, jako stworzona przez Boga, jest zdolna przezwyciężyć grzech i osiągnąć świętość. Grzech pierworodny popełniony przez Adama był jedynie "złym przykładem", jego skutki nie przeszły na potomstwo pierwszych rodziców w postaci zepsutej natury. Podobnie widział pelagianizm rolę Jezusa Chrystusa jako "dającego dobry przykład". Człowiek, przez naśladownictwo Chrystusa, może się sam wyzwolić z grzechu, dzięki temu, że z natury został stworzony jako mający wolną wolę (liberum arbitrium). Pelagianie rozumieli łaskę Bożą jako światło pomocne człowiekowi w jego pracy moralnej dla dokonywania dobrych wyborów i dostrzegania właściwych wzorców postępowania. Wolnej woli przeszkadzają zły wpływ otoczenia i skutki własnych grzechów człowieka. Pelagiusz bronił bardzo samodzielności ludzkiej woli, nie była ona według niego niczym zdeterminowana, także przez Boga (za Wikipedią).

Winnetou tomy I, II i III

Karol May

Winnetou jest młodym, szlachetnym wodzem indiańskiego plemienia Apaczów Mescalero, a po śmierci ojca także najwyższym wodzem Apaczów. Pozytywne cechy charakteru odróżniają go od wielu białych przybywających na Dziki Zachód, a także od innych Indian Komanczów, Kiowów i Siuksów (Indianie Dakota) określanych przez Maya jako podstępnych. Winnetou jest świetnym tropicielem i strzelcem. Posługuje się strzelbą dwururką, ozdobioną srebrnymi ćwiekami, należącą wcześniej do jego ojca. Przyjacielem i towarzyszem licznych jego przygód jest Old Shatterhand biały westman pochodzenia niemieckiego, z którym Winnetou zawarł braterstwo krwi. Ich przyjaźń była wręcz kryształowa. Jak przepowiedział Inczu-czuna, ojciec Winnetou: Dusza mieszka we krwi. Dusze tych dwóch młodych wojowników wejdą w siebie nawzajem i utworzą jedną jedyną. Niechaj potem to, co pomyśli Old Shatterhand będzie myślą Winnetou, a co Winnetou zechce, niechaj będzie wolą Old Shatterhanda. Obaj przyjaciele znali się tak dobrze, że słowa Inczu-czuny sprawdzały się później niejednokrotnie... (http://pl.wikipedia.org/wiki/Winnetou)

Pieśń ostatniego minstrela

Walter Scott

Pieśń ostatniego minstrela: opowieść o zakazanej miłości i waśniach klanowych Zanurz się w XVI-wiecznej Szkocji za sprawą narracji poetyckiej Waltera Scotta w "Pieśni ostatniego minstrela", wydanej w 1805 roku. Ta epicka opowieść, podzielona na sześć pieśni, wyróżnia się niezwykłą konstrukcją. Akcja rozgrywa się w połowie XVI wieku, a historia jest przedstawiana jako pieśń śpiewana przez starzejącego się minstrela pod koniec XVII wieku. Minstrel, szukając schronienia w zamku Newark, opowiada gospodyni, księżnej Buccleuch, oraz jej damom historię o dawnej waśni granicznej. W centrum opowieści znajduje się Lady Margaret Scott z Buccleuch, znana jako "Kwiat Teviot", zakochana w baronie Henry'm z Cranstoun. Niestety, między ich rodami - Scottów i Kerów - tli się odwieczna nienawiść. Konflikt ten pogłębia morderstwo ojca Lady Margaret, Sir Waltera Scotta z Buccleuch, dokonane przez klan Kerów. Wdowa po Sir Walterze, matka Lady Margaret, kierowana żalem i nienawiścią do Kerów, stanowczo sprzeciwia się związkowi córki z Henry'm. Jednak odwaga Henry'ego, który ratuje młodego syna wdowy z niewoli, zmienia jej nastawienie i prowadzi do upragnionego pojednania, a tragiczna waśń kończy się triumfem miłości. "Pieśń ostatniego minstrela" to nie tylko wciągająca historia o miłości, honorze i odwadze, ale również niezwykłe dzieło literackie, które przenosi czytelnika w realia historycznej Szkocji i ukazuje tło konfliktu klanowego. Poemat zachwyca bogatym językiem, plastycznymi opisami i barwnymi postaciami, a całość okraszona jest nutą melancholii i refleksji nad przemijaniem.

Miranda

Antoni Lange

Miranda antyutopijna powieść Antoniego Langego, wydana w 1924 w Warszawie, uważana przez niektórych badaczy za pierwszą nowoczesną utopię w Polsce, prekursorską względem późniejszych powieści demaskujących zbrodnie ustroju sowieckiego. Określana mianem romansu naukowego rozszerzonego do wymiarów filozoficznych oraz fantazji okultystycznej. Nietypową cechą Mirandy jest współistnienie w utworze zarówno elementów klasycznej utopii jak i dystopii. Pod względem wymowy filozoficznej, problematyka dzieła zderza jednocześnie myślenie europejskie z tradycją religii Dalekiego Wschodu (min. buddyzm czy taoizm). Czerpie również z teorii schyłku XIX wieku z pogranicza nauki i ezoteryki (min. mediumizm). (http://pl.wikipedia.org/wiki/Miranda_(powieść)