Awanturnik. Czarcia Góra

Eugene Sue

Po trosze romantyczna, po trosze przygodowa, po trosze sensacyjna powieść, której akcja rozpoczyna się w roku 1690, autorstwa znakomitego francuskiego mistrza pióra Eugeniusza Sue twórcy powieści odcinkowej. Sławę przyniosły mu, publikowane początkowo w "Le Journal des débats", sensacyjne powieści z życia najuboższej ludności Paryża, zawierające krytykę istniejącego systemu społecznego. Pisał również powieści marynistyczne, historyczne i obyczajowe. (Za Wikipedią). A oto właśnie jedna z nich. Zachęcamy do lektury!

Promień Zielony. Le Rayon vert

Jules Verne

Powieść podróżniczo-romantyczno-przygodowa Juliusza Vernea poświęcona fenomenowi przyrodniczemu o tej samej nazwie. Bohaterowie podróżują po północnych częściach Wielkiej Brytanii, chcąc obejrzeć zjawisko. Bohaterowie próbują obserwować zielony promień w Szkocji. Po wielu nieudanych próbach spowodowanych chmurami, stadami ptaków czy odległymi żaglami skrywającymi słońce, ostatecznie zjawisko to jest widoczne, ale bohaterowie, znajdując miłość w swoich oczach, nie zwracają uwagi na horyzont. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française.

Król Moka

Helena Janina Pajzderska

Helena Janina Pajzderska, z domu Boguska, primo voto Szolc-Rogozińska, ps. Hajota, Lascaro, (1862-1927) polska pisarka, poetka, tłumaczka. Helena Janina Pajzderska urodziła się w Sandomierzu. Po śmierci ojca zamieszkała z matką w Warszawie, gdzie uczęszczała na pensje Laury Guerin oraz Natalii Porazińskiej. Na pensjach uczyła się języków obcych, co umożliwiło jej pracę tłumaczki. Zadebiutowała powieścią Narcyzy Ewuni, ogłoszoną w Kronice Rodzinnej 1875, gdy miała zaledwie 13 lat. Wraz z mężem odbyła podróż do Afryki, na wyspę Fernando Po u wybrzeża Kamerunu. Na wyspie zakupili 500 hektarową plantację kakao i prowadzili badania nad plemieniem Bubi. Jednocześnie brali udział w wyprawach do innych krajów Afryki m.in. do Nigerii. Pisarka wzięła udział w wyprawie na wulkan Pico Basile, najwyższy szczyt Fernando Po. (Za Wikipedią). Tam usłyszała o na poły legendarnym królu ludu Bubisów, królu Moka, który był szlachetnym myślicielem, mądrym prawodawcą, dzielnym administratorem, sprawiedliwym sędzią i którego otaczała aureola dziwnej, pełnej poezji tajemniczości.

Myśli św. Jana Chryzostoma

Św. Jan Chryzostom

Dokonywanie wyboru Myśli świętego Jana Chryzostoma jest zadaniem niełatwym choćby z tego względu, że chciałoby się w tym wyborze uwzględnić przynajmniej wszystkie główne jego dzieła. To zaś jest niemal niepodobieństwem, gdyż dzieł tych jest wprost zdumiewająca obfitość. Morzem bezbrzeżnym nazwał jego literacką spuściznę jeden z najświetniejszych znawców literatury greckiej. Dość wspomnieć, że w słynnej Patrologii greckiej Mignea (na której tekście opieraliśmy wybór niniejszy) obejmuje ona osiemnaście grubych tomów, z których każdy liczy z górą półtora tysiąca stronic... Podziw dla tej imponującej pod każdym względem twórczości piśmienniczej wzrośnie jeszcze bardziej, gdy dowiemy się, że autor ten wziął się do pióra stosunkowo dość późno, licząc lat 27, i że następne lata jego ziemskiego pobytu, aż do chwili, gdy w sześćdziesiątym roku życia dokonał dni swoich, zapełnione były czynną pracą kapłańską, duszpasterską, administracyjną, modlitwą i ascezą, a wreszcie udziałem w sprawach politycznych, połączonym z wieloma trudami, przeciwnościami i niebezpieczeństwami. Dodajmy do tego, że Jan Chryzostom był pod względem fizycznym nader słabowity i że kilkakrotnie poważnie zapadał na zdrowiu. Wszystko to da nam pojęcie o sile geniuszu tego człowieka, na którą się składała: siła rozumu i myśli, siła wielkiego artyzmu a nade wszystko siła nieugiętego charakteru i woli.

Lucifer

Jan Gnatowski

Lucyfer - niesamowita opowieść o satanizmie i satanistach, o ludzkich losach, dekadentyzmie, poszukiwaniu sensu i celu życia, drogi życiowej, wyborach, skrajnościach i duchowych przemianach. Książka nie pozbawiona nadziei i pokazująca, że ze złej drogi można zawrócić, że Pan Bóg zna tajniki naszych serc i że łaska Boża działała i działa, że zawsze ma się szanse na powrót do Boga, jeśli się tylko nie odtrąci Jego ręki.

Kronika Sarmacji Europejskiej. Księga Siódma. Część I, II, III i IV. Księga Ósma. Część I, II i III

Alexander Hrabia Gwagnin

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. REPRINT. Alessandro Guagnini (w Polsce znany jako Aleksander Gwagnin, ur. 1534 w Weronie, zm. 1614 w Krakowie) polski historyk, żołnierz i dziejopis pochodzenia włoskiego. Urodził się we włoskiej zubożałej rodzinie szlacheckiej. Od 1561 uczestniczył w północnej wojnie siedmioletniej. Walczył również w polskim wojsku. W 1571 otrzymał indygenat polski z herbem własnym Gwagnin. Pod jego komendą służył Maciej Stryjkowski. Gwagnin jest autorem Sarmatiae Europeae descriptio z 1578 roku (Kronika sarmacji europejskiej przetłumaczona w 1611 przez Paszkowskiego). Praca ta stała się popularna w Europie; została wznowiona w 1581. Dzieło Sarmatiae Europeae descriptio, które zostało wydane pod nazwiskiem Guagniniego, Stryjkowski wymienił jako własne w napisanej przez siebie Kronice Polskiej, Litewskiej, Żmudzkiej... Kwestia autorstwa pozostaje nie do końca wyjaśniona. (za Wikipedią). Dzieło Gwagnina o Sarmacji jest szczególnie cenne dla współczesnych badaczy pradziejów naszego narodu, ale także dla tych, którzy się nimi pasjonują z różnych przyczyn patriotycznych czy religijnych.

Boże Macierzyństwo

Ks. Marian Morawski

Boże Macierzyństwo, to dogmat określony na Soborze Efeskim (431), a zarazem sankcja tego oburzenia, jakie przeszło po świecie chrześcijańskim z chwilą, gdy Nestoriusz zaprzeczył Matce Chrystusa prawa do najwznioślejszego tytułu, jakim mianowali i czcili Ją dawni Ojcowie: Theotokos, Boża Rodzicielka. Pius XI uwiecznił liturgiczną pamięć tego soboru, ustanawiając doroczną uroczystość Bożego Macierzyństwa na 11 października. Jest to zarazem nowy wyraz tego stanowiska, jakie Maryja zajmuje w nauce i życiu Kościoła, które odpowiada Jej roli w Boskim planie świata. Jak historia objawienia, tak i dzieje dogmatu chrześcijańskiego związane są z Jej osobą, zwłaszcza dzieje dogmatu chrystologicznego.

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 8

Józef Ignacy Kraszewski

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 8 to kolejna odsłona dzieł jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy XIX wieku, Józefa Ignacego Kraszewskiego (1812-1887). Kraszewski, znany z imponującej wszechstronności literackiej, jest autorem ponad 200 powieści, które przenikliwie ukazują zarówno historię, jak i życie społeczne jego czasów. Pisarz ten doskonale oddawał realia zarówno polskiej wsi, jak i szlacheckich dworów, co czyni jego twórczość nie tylko literacko bogatą, ale również wyjątkowo autentyczną. Tom 8 zawiera sześć różnorodnych powieści, które stanowią unikalne portrety życia codziennego, problemów społecznych i relacji międzyludzkich: Hybrydy - powieść, która ukazuje złożoność ludzkiej natury i społeczeństwa. Interesa familijne - opowieść o rodzinnych relacjach i interesach, które często prowadzą do napięć i intryg. Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił - humorystyczna powieść, pełna ironii i zabawnych perypetii wokół tematu małżeństwa. Ostap Bondarczuk - poruszająca historia z życia ukraińskiego chłopa, który zmaga się z losem i przeciwnościami, ukazująca realia życia na wschodnich kresach. Jaryna - opowieść o sile kobiety i jej walce o lepsze życie w trudnych warunkach wiejskiej rzeczywistości. Jermoła. Obrazki wiejskie - realistyczny obraz życia wiejskiego, pełen emocji i prawdziwych doświadczeń ludzi z nizin społecznych. Kraszewski w każdej z tych powieści pokazuje niezwykłą umiejętność wnikliwej analizy charakterów i sytuacji społecznych. Jego mistrzowski język i realistyczne opisy przenoszą czytelnika w świat, który, mimo że dawno miniony, wciąż porusza aktualnością problemów. Tom 8 to doskonały wybór dla miłośników literatury historycznej i społecznej, a także dla tych, którzy chcą poznać prawdziwe życie polskiej wsi, szlachty i mieszczaństwa.

Pieśń o Rolandzie. La Chanson de Roland

Joseph Bedier

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Pieśń o Rolandzie francuska pieśń, najstarszy i najbardziej znany francuski epos rycerski, należący do tzw. chansons de geste (pieśni o bohaterskich czynach). Utwór datowany jest na XI wiek, a znany jest z anglo-normandzkiego rękopisu oksfordzkiego z 1170. Autor jest nieznany, jedyną wzmianką o nim jest adnotacja na końcu rękopisu wspominająca osobę o imieniu Turold. Utwór opisuje starcie dwóch cywilizacji: chrześcijańskiej i muzułmańskiej (chociaż wykreowanej w sposób odległy od rzeczywistości), przedstawiając dzieje wyprawy wojennej Karola Wielkiego do Hiszpanii przeciw Saracenom w roku 778, a szczególnie bitwę w wąwozie Roncevaux. Wydarzenia przedstawione są w sposób poważnie odbiegający od prawdy historycznej, a znaczenie bitwy zostało wyolbrzymione (środek typowy dla chanson de geste). W rzeczywistości idący w tylnej straży wojsk Franków Roland, hrabia Bretanii, został zaskoczony przez oddziały Basków, a po zaciętym starciu zabity razem z całym swoim oddziałem. Taką wersję wydarzeń, datowaną na 15 lipca 778, podaje Einhard w swojej kronice. W utworze ambitny hrabia Roland, siostrzeniec Karola, zostaje wciągnięty w zasadzkę i ponosi śmierć wraz z towarzyszącymi mu rycerzami. Ginie nie wzywając posiłków, gdyż taki gest uważał za niehonorowy. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Pieśń_o_Rolandzie) La Chanson de Roland est un pome épique et une chanson de geste du XIIe sicle attribuée parfois sans certitude Turold (la dernire ligne du manuscrit dit : Ci falt la geste que Turoldus declinet). Neuf manuscrits du texte nous sont parvenus, dont un (manuscrit d'Oxford du début du XIIe sicle, le plus ancien et le plus complet) est en anglo-normand. Ce dernier, redécouvert par l'abbé de La Rue en 1834, est considéré par les historiens comme étant l'original. C'est donc lui que l'on désigne quand on parle sans autre précision de la Chanson de Roland. L'auteur de cette chanson de geste est aujourd'hui encore inconnu. (http://fr.wikipedia.org/wiki/La_Chanson_de_Roland)

Edgar Poe, życie jego i dzieła

Charles Baudelaire

Życie Edgara Poe jest opłakaną tragedią. Śmierć jego straszliwym rozwiązaniem, o grozie spotęgowanej nadto trywialnością. Wszystkie znane dokumenty utwierdzają w przekonaniu, że Stany Zjednoczone były dla Poego tylko obszernym więzieniem, które przebiegał z gorączkowym podnieceniem istoty stworzonej do oddychania powietrzem bardziej wonnym, aniżeli w tej wielkiej barbarii oświetlonej gazem – i że życie jego wewnętrzne duchowe, czy to poety, czy nawet nałogowca było ciągłym wysiłkiem wyrwania się wpływom tej odrażającej atmosfery. Dyktatura opinii w społeczeństwach demokratycznych jest bezlitosną. Nie spodziewajcie się od niej ani miłosierdzia, ani pobłażania, ani jakiej elastyczności w przystosowaniu jej praw do różnorodnych i złożonych wypadków życia moralnego.

Maryna Mniszchówna

Aleksander Hirschberg

Znakomicie i bardzo wyczerpująco napisana książka, w której można znaleźć wszystkie informacje dotyczące niezwykłej postaci wojewodzianki i sandomierskiej i pierwszej w dziejach carycy rosyjskiej Maryny Mniszchówny. Ze wstępu: Marynę Mniszchównę znamy dotąd z poezji i powieści. W pieśniach ludu - powiada jedna z poetek rosyjskich - żyje ona dotąd jako wiedźma złowieszcza. W powieściach przedstawiono ją jako bohaterkę romansową. Jakież było w istocie życie tej nieszczęśliwej kobiety? Oczywiście poznać i zrozumieć je należycie możemy tylko na tle wypadków współczesnych i dla tego też dokładnie staraliśmy je skreślić w pracy niniejszej. A przedstawienie ich wcale wdzięcznym było zadaniem. Okres tych walk bowiem nie tylko nader doniosłe ma znaczenie w historii naszych stosunków z Moskwą; w wypadkach tych, oprócz Mniszchów, występuje także cały szereg niepospolitych postaci, jak Żółkiewski, Chodkiewicz, Lew i Jan Piotr Sapiehowie, Aleksander Gosiewski, Mikołaj Struś, Roman Rożyński, Iwan Zarudzki i wielu innych, wprawdzie nie tak głośnych, ale niemniej przeto znamiennych i wybitnych. Bliższe poznanie tych ludzi daje nam także pewne wyobrażenie o ówczesnym społeczeństwie polskim, tak obfitującym w charaktery niezwykle, a niestety, dzięki nieudolności króla Zygmunta, prawie zupełnie zmarnowane.

Śmierć genialnego muzyka. Walka cudów

Leo Belmont

Zapraszamy Cię do fascynującej podróży przez mroczne zakamarki ludzkiej duszy w opowiadaniach Leo Belmonta, zatytułowanych "Śmierć genialnego muzyka. Walka cudów". To niezwykła opowieść o życiu w nieszczęściu i nieopisanej nędzy, której bohaterowie stawiają czoła życiowym trudnościom, miłości, rozpaczy i śmierci. W tych dwóch opowiadaniach Belmont splata wątki smutnego bytowania z tragicznymi okolicznościami egzystencji. To nie tylko historie życiowych upadków, lecz również głębokie przemyślenia na temat trudności, z jakimi muszą się mierzyć bohaterowie prozy Belmonta. Autor rzuca światło na konflikt pomiędzy uczonością a obskurantyzmem, ukazując złożoność ludzkiej psychiki.

Ulana powieść poleska

Józef Ignacy Kraszewski

Ulana powieść romantyczna Józefa Ignacego Kraszewskiego z 1842 roku, zaliczana do grupy powieści ludowych. Uważana za jedną z najwybitniejszych i najciekawszych powieści polskiego romantyzmu, m.in. ze względu na oryginalne ujęcie motywu miłości panicza i kobiety z ludu. Tadeusz młody, rozczarowany światowymi miłostkami i zepsutym towarzystwem złotej młodzieży panicz wraca na poleską wieś. Tu poznaje chłopkę mającą męża i dzieci Ulanę, którą postrzega jako "kwiat wśród chwastów". Zachwycony wiejską pięknością, tak różną od sztucznych, wyrachowanych kobiet wielkiego świata, zaczyna nachodzić jej chatę, szukać okazji do spotkania i wymiany zdań. Ulana początkowo jest przerażona sytuacją i stara się go unikać, lecz wkrótce delikatny, wypieszczony, potrafiący pięknie mówić panicz, zupełnie inny od ludzi z jej otoczenia, zaczyna zawracać jej w głowie. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Ulana)

Pamiętnik niemoralnej kobiety

Władysław Bogusławski

Fragment utworu znakomicie oddającym jego klimat: Młoda kobieta pisała. Na małym, filigranowym biureczku, stojącym przy samem oknie, porozrzucane były arkusze jednakowego formatu i jednakowym czytelnym charakterem zapisane. Nierówne ustępy, przedzielające od czasu do czasu wiersze w różnych miejscach stronnicy, świadczyły, że pracę swą pisząca często przerywała, że choć ją systematycznie prowadziła, zasiadała jednak do pisania w różnych porach dnia, kiedy czas i inne może warunki na to pozwalały. Widocznie był to dziennik czy pamiętniki. Wiemy, że nieznajoma była mężatką; zwierzenia więc rzucane na papier nie mogły być pensjonarską rozrywką budzącego się do życia nafantazjowanego umysłu, który nie jest w stanie pomieścić w sobie tłumnie gromadzących się, przelotnych, krótkotrwałych wrażeń. Dziennik ten musiał raczej zawierać ścisłą kontrolę myśli i czynów, którą prowadzić mogła tylko kobieta rozumna, myśląca i... nieszczęśliwa. Wyższe organizacje duchowe w szczęściu tylko czują potrzebę zbliżenia się do ludzi, którzy chętniej dzielą uśmiech niż łzę; niedola wyrabia w nich pewną delikatność pobłażliwą, stroniącą od zetknięcia się z codziennym egoizmem, i zamykającą się w pewnej kwarantannie nieszczęścia, która złemu dalej szerzyć się nie pozwala. Zachęcamy do lektury całego utworu.

Kobieta o aksamitnym naszyjniku

Aleksander Dumas

Fabuła tej historii nie jest oryginalna, w tej pracy Alexander Dumas zręcznie przerobił historię, którą znał wcześniej. Uważa się, że Kobieta o aksamitnym naszyjniku miała dwa źródła. Pierwsze to prace Ernsta Theodore'a Amadeusa Hoffmanna, najbardziej rozpoznawalnego przedstawiciela nurtu romantycznego w literaturze niemieckiej. Dumas był dobrze zaznajomiony z jego twórczością, więc w tej historii można zauważyć nawiązania do powieści Hoffmana. Innym źródłem tej historii może być historia angielskiego poety Thomasa Moore'a, przetłumaczona przez amerykańskiego pisarza-romantyka Washingtona Irvinga. W swojej opowieści Przygody niemieckiego ucznia (1824) Irving opowiada o młodym człowieku, który jest nawiedzany w Paryżu przez marę, którą zabiera do domu, a w rzeczywistości jest to trup kobiety jednej z ostatnich ofiar gilotyny, młodzieniec oszalał dowiedziawszy się o tym. Tak czy inaczej, tę powieść Dumasa warto przeczytać. Chociaż bowiem wątki nie są oryginalne, to przecież jest ona zupełnie inaczej napisana i rzeczywiście przy jej czytaniu budzi się dreszczyk emocji.

Cudowna wyspa. LÎle hélice

Jules Verne

Cudowna wyspa powieść Juliusza Verne'a z cyklu Niezwykłe podróże. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Fragment: W czasie, gdy się powieść nasza zaczyna, stolica państwa San-Francisco, miała już bezpośrednią komunikację z San-Diego, miastem położonym na samej granicy Kalifornii; tam właśnie zdążali nasi podróżni, aby dać koncert zapowiedziany od dawna i z upragnieniem oczekiwany. Gdy wigilię dnia tego wsiedli do pociągu w San-Francisco, wszystko zdawało się najlepiej sprzyjać zamierzonej wycieczce, aż najniespodziewaniej, o jakie pięćdziesiąt mil od San-Diego, pociąg musiano zatrzymać, gdyż wskutek gwałtownej ulewy spadłej tejże nocy, nasypy kolejowe zostały tak uszkodzone, iż komunikacja dalsza, aż do czasu naprawy, musiała być przerwaną. Podróżnym naszym pozostało tylko do wyboru, albo czekać, aż ruch pociągów w tę stronę znowu się rozpocznie, albo też nająć w najbliższem miasteczku jakikolwiek pojazd; za zgodą wszystkich wybrano to ostatnie. () Dlaczego jednak ci artyści są pochodzenia francuskiego, a co więcej są to urodzeni Paryżanie. Jakąż to dziwną igraszką losu, znaleźli się w nieznanych regionach Baja California? cette époque, San-Francisco, la capitale de l'État, est en communication directe par voie ferrée avec San-Diégo, située presque la frontire de la vieille province californienne. C'est vers cette importante ville, o ils doivent donner le surlendemain un concert trs annoncé et trs attendu, que se dirigeaient les quatre voyageurs. Parti la veille de San-Francisco, le train n'était gure qu' une cinquantaine de milles de San-Diégo, lorsqu'un premier contretemps s'est produit. Oui, contretemps! comme le dit le plus jovial de la troupe, et l'on voudra bien tolérer cette expression de la part d'un ancien lauréat de solfge. Et s'il y a eu une halte forcée la station de Paschal, c'est que la voie avait été emportée par une crue soudaine sur une longueur de trois quatre milles. Impossible d'aller reprendre le rail- road deux milles au del, le transbordement n'ayant pas encore été organisé, car l'accident ne datait que de quelques heures. () Aussi, pourquoi quatre musiciens, Français de nationalité, et, qui plus est, Parisiens de naissance, se sont-ils aventurés travers ces régions invraisemblables de la Basse-Californie?