Markheim

Robert Louis Stevenson

Zanurz się w psychologiczny thriller "Markheim", gdzie Robert Louis Stevenson, mistrz zgłębiania mrocznych zakamarków ludzkiej duszy, zabiera czytelnika do wiktoriańskiego Londynu w wigilię Bożego Narodzenia. W ciemnym, zakurzonym sklepie z antykami dochodzi do morderstwa, a tytułowy Markheim zostaje sam na sam nie tylko ze swoją ofiarą, ale przede wszystkim z własnymi demonami. Gdy tajemniczy przybysz - sumienie, diabeł czy halucynacja? - zjawia się nieoczekiwanie, rozpoczyna się fascynujący pojedynek moralny, podczas którego Markheim musi zmierzyć się z prawdą o sobie samym. Ta mistrzowska nowela, łącząca elementy kryminału, opowieści gotyckiej i filozoficznego traktatu, stanowi głębokie studium ludzkiego sumienia, winy i możliwości odkupienia. Stevenson z niezwykłą precyzją psychologiczną kreśli portret człowieka stojącego na krawędzi moralnej przepaści, oferując czytelnikowi hipnotyzującą podróż w głąb ludzkiej natury, gdzie granica między dobrem a złem jest równie cienka jak ta między rzeczywistością a złudzeniem.

Z wrażeń włoskich

Władysław Reymont

„Z wrażeń włoskich„ to utwór Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Padwa, to pierwsza stacja w moim pośpiesznym kursie po Włoszech. Przyjechałem w nocy i roztrzęsioną dorożką bez latarń, z drzwiczkami, które ustawicznie wylatywały, wlokłem się przez miasto ciemne, uliczkami czarnemi i cichemi, rozświetlanemi gdzie niegdzie po rogach lampkami płonącemi przed Madonną lub św. Antonim.  Hotel „pod Białym Krzyżem“, to już hotel w czysto włoskim charakterze — o izbach sklepionych i niskich, niby kazamaty, o posadzkach kamiennych, kratach w oknach niedomykających się, łóżkach familijnej szerokości i braku najzupełniejszym wszelkiego komfortu.”   Fragment  

Poetyka

Arystoteles

Poetyka to utwór Arystotelesa, filozofa, jednego z trzech – obok Sokratesa i Platona – najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji.   Dzieło Arystotelesa przedstawia teorię struktury i odbioru dzieła literackiego. Jest to pierwszy w historii podręcznik poetyki opisowej i poetyki normatywnej.  Poetyka jest powszechnie uznawana za “Bibilię” scenarzystów filmowych.  

Drugie życie doktora Murka

Tadeusz Dołęga-Mostowicz

„Drugie życie doktora Murka„ to powieść autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Polskiego pisarza i scenarzysty, znanego przede wszystkim jako twórca „Kariery Nikodema Dyzmy” oraz „Znachora”. Kontynuacja powieści „Dr. Murek zredukowany”. Główny bohater dochodzi do wniosku, że nie nadaje się na bandytę. Ukrywając się, wpada na pomysł, że mógłby zarabiać na życie przepowiadaniem przyszłości. Okazuje się, że ma do tego naturalny talent i zaczyna robić karierę jako jasnowidz. W pewnym momencie jego głównym klientem staje się Seweryn Czaban, którego dom był celem napadu, w którym wziął udział Murek. Czaban jest zafascynowany możliwościami wróżbity, w które święcie wierzy.

Święto pojednania

Ajschylos

Święto pojednania to utwór Ajschylosa, jednego z najwybitniejszych, obok Sofoklesa i Eurypidesa, tragików ateńskich. Powszechnie uważany za rzeczywistego twórcę tragedii greckiej.   Święto pojednania, znane również pod tyułem Eumenidy, to trzecia część Oresteji, czyli trylogii starogreckich tragedii autorstwa Ajschylosa.  Eumenidy ścigają i dręczą Orestesa, gdyż są narzędziami sprawiedliwości.  

Powszechne braterstwo

John Galsworthy

“Powszechne braterstwo” to powieść Johna Galsworthy’ego, brytyjskiego powieściopisarza, nowelisty, poety i dramaturga, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Jej oczy, zielonawo szare, któremi często spoglądała ironicznie, w obawie, żeby nie zdradzić tego, co działo się w jej duszy, wpatrywała się badawczo w wystawioną błękitną suknię, jakgdyby chcąc przeniknąć do dna, jak dalece jest istotnie pożądania godna.  „A może nie spodobam się w niej wcale Stefanowi!“ Pod wpływem tej wątpliwości, palce jej, w rękawiczkę obciśnięte, przylgnęły do stanika, ruchem tym chcąc uciszyć walkę toczącą się w duszy: chęć posiadania i obawa przed niem, pragnienie istnienia i trwoga przed niem”   Fragment książki “Powszechne braterstwo”  

Ad astra

Eliza Orzeszkowa, Juliusz Romski

"Ad astra" to utwór jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej oraz Juliusza Romskiego. Orzeszkowa była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku. "Ad astra" jest utworem wartym przeczytania, napisanym przez Elizę Orzeszkową wraz z Juliuszem Romskim. Dzieło ma formę listów Seweryny Zdrojewskiej i Tadeusza Rodowskiego, który jest przyrodnikiem mieszkającym w Wiedniu. Nośnikiem dyskusji filozoficznej jest wątek miłosny między bohaterką mającą postawę religijną oraz wiarę w ład etyczny świata, a uczonym - pesymistą i sceptykiem.

Złota Maska

Tadeusz Dołęga-Mostowicz

„Złota Maska„ to powieść autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Polskiego pisarza i scenarzysty, znanego przede wszystkim jako twórca „Kariery Nikodema Dyzmy” oraz „Znachora”. Osiemnastoletnia Magda, córki Antoniego Nieczaja, właściciela sklepu rzeźnickiego z warszawskiego Powiśla, marzy o „lepszym życiu” artystki. W tajemnicy przed ojcem korzysta ze szkoły tańca Iwony Karnickiej, wspierana przez siostrę Adelę i narzeczonego Biesiadowskiego. Pewnego dnia korzysta z okazji rozpoczęcia pracy w warszawskim teatrze rewiowym "Złota Maska".

Shooting an Elephant and Other Essays

George Orwell

“Shooting an Elephant and Other Essays“ is a book by George Orwell, an English novelist, essayist, and journalist. He is best known for the allegorical novella Animal Farm and the dystopian novel Nineteen Eighty-Four. “Shooting an Elephant and Other Essays“ is a collection of 9 essays and a number of articles written by George Orwell. The collection consists of these titles: Shooting an Elephant, A Hanging, How the Poor Die, Lear, Tolstoy and the Fool, Politics vs. Literature: An Examination of Gulliver’s Travels, Politics and the English Language, Reflections on Gandhi, The Prevention of Literature, Second Thoughts on James Burnham, “I Write as I Please"

Szczesna

Cyprian Kamil Norwid

“Szczesna” to powieść poetycka Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. “Anim się upił i wołałem na cię: «Pomóż mi kłamać przed sumieniem własném!» Ani cię widział kto w pałacu jasnym, Ani cię widział kłoniącą się w chacie, Chorągwie różne wiatr po świecie zrywał, Nie drgnęłaś... chyba, żem ja chciał i śpiéwał.” Fragment

Zapomnienie

Stefan Żeromski

“Zapomnienie” to książka autorstwa Stefana Żeromskiego, polskiego prozaika, publicysty i dramaturga. Żeromski był czterokrotnie nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   W opowiadaniu „Zapomnienie” Stefan Żeromski porusza problem bezgranicznej biedy chłopów po uwłaszczeniu przez cara. Trudna sytuacja życiowa zmusza Obalę do kradzieży drewna z tartaku, ale celem kradzieży nie jest zysk. On jedynie chce pochować swojego syna z należytą godnością. Czy jego nieetyczne postępowanie znajdzie zrozumienie u dziedzica?  

Ze wspomnień cyklisty

Bolesław Prus

  „Ze wspomnień cyklisty” to utwór autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu.   Anastazy Fitulski jest zwolennikiem turystyki rowerowej. Kiedy lekarz zaleca mu aktywny wypoczynek, młody, ambitny księgowy siada na rower i wyrusza na wycieczkę za Warszawę. Jego przygody i przemyślenia opisane są z wielkim poczuciem humoru, a tekst czyta się miejscami jak wspaniały reportaż.

Pominięty

Bolesław Prus

  „Pominięty” to utwór autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu. “Poszedłem, i na szczęście, w najciemniejszym kącie, przy stoliku tak małym, że go nie spostrzegli inni, znalazłem jedno wolne krzesło. Na drugiem już siedział jakiś człowiek, którego ponsowa twarz i załzawione oczy wskazywały, że bawi tu oddawna, nie przynosząc zakładowi uszczerbku.  Był to mężczyzna w średnim wieku. Miał wyszarzany surdut z bardzo osobliwym garniturem guzików, włosy desperata i fizjognomją marzyciela, który się niekiedy upija. Rozpięty, nie pierwszej czystości kołnierzyk, przewiązany był krawatem, któremu nici wypowiadały służbę; na klapie surduta widać było blade plamy zeszłotygodniowego sosu i świeże strugi piwa, które pił z telegraficzną szybkością, upominając się o coraz nowy kufel.  Dziwny ten towarzysz długą chwilę przypatrywał mi się szklanym wzrokiem. Nagle rzekł:  — Pan wystawca?  — Nie.  — Bo i ja nie. Raz w życiu byłem głupi, żem należał do wystawy, ale tylko raz. Wystarczyła mi jedna wystawa, jak jedna kąpiel memu bratu, gorzelnikowi, co wpadł do zacierowej kadzi i nawet nie miał czasu obetrzyć się. Dobrze skąpaliśmy się obaj, niech djabli!... Dziś muszę pić i za siebie, i za niego... Proszę jeszcze kufelek...  Oparł łokcie na stole, brodę na dłoniach i patrząc na mnie czerwonemi oczyma, mówił dalej:  — Widzę, że pan ciekawy, co mi się stało? (Wcale nie byłem ciekawy). Więc opowiem całą rzecz dla nauki, ażeby pan kiedy i sam nie puszczał się na wystawę, i jeszcze innym zakazał.  Odrzucił się na poręcz krzesła i nagle zapytał:  — Czy pan wie, kto ja jestem?... Nie z nazwiska, Boże broń, bo nazwisko głupstwo. Można nazywać się Bonapartem, a być tylko lampartem albo osłem. Fach to grunt! Co człowiek robi, to fundament. Otóż ja jestem z profesji — guzikarz... Tak, panie, guzikarz. Może pan się śmieje?...  — Ani myślę.”

Królewicz-żebrak

Mark Twain

  “Królewicz-żebrak” to powieść amerykańskiego pisarza Marka Twaina którego William Faulkner nazwał „ojcem amerykańskiej literatury”. Powieść ta znana również pod tytułem “Książe i żebrak” opowiada fascynującą historię nagłej zamiany miejsc niezwykle podobnych chłopców: dziedzica tronu księcia Walii, późniejszego króla Edwarda VI i żebraka Toma Canty'ego.

Cień

Władysław Reymont

„Cień„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “ — Ósma, dopiero ósma!  I znowu rozpoczął wędrówkę po parku. Nic nie myślał, bo ta słodka, denerwująca troska czekania na ukochaną nękała go dziwnie obezwładniająco. Prześlizgiwał się tylko wzrokiem po wszystkiem — i biegł myślą aż tam, gdzie ona, i spochmurniał wnet, bo jakby ujrzał poprzez przestrzenie dobrą, przyjacielską twarz jej męża.  — Mąż — szepnął — gdyby nie ten mąż!...”   Fragment  

Portret

Nikołaj Gogol

  “Portret” to powieść Nikołaja Gogola, rosyjskiego pisarza, poety, dramaturga. Jednego z najbardziej znanych klasyków literatury rosyjskiej.   “— Proszę, spójrzcie sami, Waruch Kuźmicz — rzekł gospodarz, zwracając się do rewirowego i rozkładając ręce — ot nie płaci za mieszkanie, nie płaci.  — Cóż, kiedy niema pieniędzy! Poczekajcie zapłacę.  — Ja, ojcze, czekać nie mogę — rzekł gospodarz z pasją, czyniąc gest kluczem, trzymanym w ręce — u mnie mieszka ot Podogonkin, podpułkownik, siedem już lat mieszka, Anna Piotrowna Buchmisterowa wynajmuje i wozownię i stajnię na dwa żłoby, ma trzech ludzi czeladzi — ot jakich mam lokatorów! U mnie, mówiąc otwarcie, nie taki interes, by nie płacono za mieszkanie. Proszę natychmiast zapłacić i wynosić się precz.  — Tak, jeżeli pan się już zgodził, to proszę płacić, — rzekł rewirowy z lekkiem potakiwaniem, założywszy palec na guzik munduru.  — Ale czem płacić? pytanie. Nie mam teraz ani grosza.  — W takim razie niech pan zaspokoi Iwana Iwanowicza dziełami swej profesji — rzekł rewirowy — może zgodzi się wziąć zapłatę obrazami.  — Nie, ojcze, dziękuję za obrazy. Gdyby to były obrazy przyzwoitej treści, które możnaby powiesić na ścianie, chociażby jakiś jenerał z gwiazdą lub portret księcia Kutuzowa, a ten namalował chłopa w koszuli, służącego, który farby rozciera. Jeszcze z niego śmie robić portret! Dam ja mu po karku: powyciągał mi wszystkie gwoździe z zasuwek — złodziej. Ot popatrzcie, jakie tematy: oto maluje pokój. Gdyby choć wziął pokój sprzątnięty, wyporządzony, a on ot jak go namalował, ze wszystkiemi śmieciami i gratami, jakie tylko są. Proszę patrzyć tylko, jak zapaskudził mi pokój, niech pan sam spojrzy. Przecież mieszkają u mnie lokatorzy po siedem lat, pułkownicy, Buchmisterowa, Anna Piotrowna... Nie, mówię panu: niema gorszego lokatora niż malarz, żyje jak najgorsza świnia, poprostu — nie daj Boże.”   Fragmenty z książki: Nikołaj Gogol. „PORTRET”