'Człowiek' Ernesta Hello. Życie - Wiedza - Sztuka

Ernest Hello

Wielokrotnie napotykamy w twórczości pisarzy na próby uchwycenia czegoś pozornie ulotnego i nieuchwytnego - duszy, której nie dotknął jeszcze pył tego świata, której nie zmazały wspomnienia z przeszłości, wynalazki ludzkiego umysłu, przesądy, ani utarte przekonania. Jest to dusza, której umysł rozwijał się w oderwaniu od wpływów zewnętrznych, osiągając pełną dojrzałość, a mimo to pozostając niezmąconą, tak jakby wyszła z rąk samego Stwórcy. To marzenie nie jest wcale pozbawione sensu, a istnienie takiej dziewiczej duszy, lub przynajmniej dążenie do jej ideału, jest udowodnione w twórczości francuskiego pisarza, Ernsta Hello. Ernst Hello to postać stosunkowo mało znana w naszym kraju, a także niezbyt popularna we Francji. Jego dorobek nie jest obszerny; księgarnie zwykle posiadają tylko dwie z jego prace: "Le siecle" (Stulecie), "Les hommes et les idees" (Ludzie i idee) oraz "Physionomies de Saints" (Oblicza świętych). Oprócz tego, od czasu do czasu pojawiały się w prasie i czasopismach jego krótkie eseje, które przebijały monotonię codziennych wiadomości, jak błyskawice przebijają jednolitość chmur. Te błyski, rozjaśniając prawdą obszary zarówno świata, jak i ludzkich dusz, mają moc wydobywania na światło dzienne tajemnice i głębię.

Rodzina Cenci 1599

Stendhal

"Stendhal: Rodzina Cenci 1599. Les Cenci 1599. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Francesco Cenci, był człowiekiem gwałtownego temperamentu i dodatkowo bardzo niemoralnym. Znęcał się nad żoną i dziećmi, a z Beatrice chciał popełnić kazirodztwo. Został uwięziony za inne przestępstwa, ale udało mu się wywinąć i szybko został zwolniony. Beatrice próbowała wielokrotnie i bezskutecznie, poinformować władze o działaniach ojca. W końcu czterech członków rodziny Cenci rozumiejąc, że nie mają innego wyboru, jak tylko próbować pozbyć się Francesca, zawiązali przeciwko niemu spisek... Co było dalej dowiesz się czytelniku po przeczytaniu całego powiadania. Beatrice Cenci est la fille de Francesco Cenci, un aristocrate qui, en raison de son tempérament violent et d'un comportement immoral, s'était trouvé souvent confronté la justice papale. La famille Cenci a vécu Rome au Palais Cenci, construit sur les ruines d'un château fort médiéval situé dans le rione de Regola, proximité du ghetto juif de Rome. Dans ce palais avec Beatrice et son pre Francesco vivaient Lucrezia Petroni (seconde femme de Francesco), Giacomo (frre aîné de Beatrice) et Bernardo (le deuxime garçon né du mariage de Francesco et Lucrezia Petroni). Parmi leurs autres possessions figurait le château de La Rocca del Petrella Salto, un petit village prs de Rieti, au nord de Rome. Francesco Cenci, de tempérament violent et dont le comportement était immoral, avait abusé de son épouse et son fils et était sur le point de commettre l'inceste avec Beatrice. Il avait été emprisonné pour d'autres crimes, mais grâce la clémence dont les nobles bénéficiaient il avait été rapidement libéré. Beatrice avait essayé plusieurs reprises, mais en vain, d'informer les autorités sur les agissements de son pre. Quand celui-ci découvrit les accusations de sa fille son encontre, il envoya Beatrice et Lucrezia vivre dans le château de famille loin de Rome. Les quatre membres de la famille Cenci estimrent qu'ils n'avaient pas d'autre choix que d'essayer de se débarrasser de Francesco et tous ensemble organisrent un complot. (http://fr.wikipedia.org/wiki/Beatrice_Cenci)"

Girolamo Savonarola

Zygmunt Golian, Andrzej Juliusz Sarwa, Aleksander Fajęcki

Girolamo Savonarola, urodził się 1452 r. w Ferrarze, we Włoszech. Ojciec chciał go widzieć lekarzem i w tym celu po przygotowaniu domowym wysłał go na studia do Bolonii. Ale Savonarola już w 22 roku życia, nie dokończywszy studiów, zapalony przez czytanie pism prorockich i słowami pewnego kaznodziei, porzuca niemiły mu świat i wstępuje do Dominikanów. Z zapałem oddał się nowemu trybowi życia, zaparciem budząc ogólny podziw. W 1482 r. przybył po raz pierwszy do Florencji, ale tu na razie nie zyskał sobie sympatii. 1485 r. został stąd odwołany i przeznaczony na profesora Pisma św. do Brescii. W 1489 r. przybył powtórnie do Florencji i tu już na stałe zamieszkał w klasztorze św. Marka. Teraz dał się poznać szerszym masom ludności, jako pisarz, a zwłaszcza jako natchniony kaznodzieja, przypisujący sobie posłannictwo proroka Bożego, i zyskał od razu ogromny wpływ. To rychło zauważył ówczesny rządca Florencji, Wawrzyniec Medyceusz, znany polityk i mecenas sztuk. Ale Savonarola nie liczył się z nim zupełnie, nawet występował surowo przeciw jego rządom. W mowach swoich nie pominął i duchowieństwa. Dzięki Savonaroli utworzono nową kongregację dominikańską w Toskanii, w której pierwotna reguła miała być zachowana z całą surowością. Generałem nowej kongregacji został Savonarola. Ale, na nieszczęście, dalszej działalności Savonarola nie ograniczył do sfery kościelnej; dał się uwieść partii politycznej, przeciwnej Medyceuszom, zamienił się na przywódcę politycznego i skoro Karol VIII, król francuski zjawił się pod Florencją 1494 r., Savonarola na czele poselstwa przyjął go jako wysłańca Bożego.

Słońce Szatana

Ignacy Charszewski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. O czym jest ta książka? O Szatanie, jego nauce, jego świecie i zwolennikach. Oto fragment wprowadzenia doskonale i dokładnie o tym informujący: Wrodzony człowiekowi instynkt religijny jest tak żywotny, że nawet kiedy zostanie zatruty jadem jałowego religijnie ateizmu, wyrzuca się na duszy chorobliwymi nowotworami religijnymi. Zabitego postępowo, już nie ordynarnym nożem, ale prądem elektrycznym łżenaukowej negacji Boga zastępuje ubóstwione stworzenie. Poza bowiem kategoriami Stwórcy i stworzenia nic więcej pomyśleć się nie da. Zatem: umarł Bóg niech żyje bóg! Pod wszelki wszakże kult stworzenia widzialnego podszywa się jednak pewne stworzenie, jak i Bóg niewidzialne. Jako wyższa od człowieka istota rozumna, aspirująca do odbierania czci boskiej. Stwór ten dyskontuje na rzecz własną kult stworzenia widzialnego, nadając mu przez to sens istotny... Autor analizuje wszelkie aspekty diabelskiego kultu ubranego w szatki postępu i naukowości... Jest to książka, w której mieści się cały traktat ogólnej teorii wolnej myśli... i to śmiało rzec można w skończenie doskonałej postaci... Zapraszamy zatem do lektury ten niezwykle ciekawej książki!

Uncle Silas: A Tale of Bartram-Haugh

Joseph Sheridan Le Fanu

Step into the eerie world of Victorian Gothic mystery with Joseph Sheridan Le Fanu's "Uncle Silas." This enthralling novel is a cornerstone of the locked-room mystery genre, skillfully blending suspense and intrigue to deliver a tale that will keep you on the edge of your seat. Set against the gloomy backdrop of Knowl mansion, the story follows young heiress Maud Ruthyn as she becomes entangled in a labyrinth of family secrets and dark enigmas. Maud's investigation into her enigmatic uncle, Silas Ruthyn-a man once steeped in vice and now a fervent convert to Christianity-leads her through a maze of deceit and danger. As Maud uncovers hidden agendas and sinister truths, she is drawn into a narrative teeming with suspense. From the shadowy corners of Bartram-Haugh mansion to the hushed confidences of her father and the worldly wisdom of her cousin Lady Monica Knollys, each revelation adds layers to the complex mystery surrounding Silas. Le Fanu's expert storytelling conjures a chilling Gothic atmosphere where every creaking floorboard and flickering candle hints at deeper secrets. "Uncle Silas" immerses readers in a world where shadows conceal malevolent forces and every twist brings new revelations. Prepare for an unforgettable journey into the heart of Victorian suspense with "Uncle Silas," a masterpiece that will captivate and haunt you long after the final page.

Uwagi rzeczy ostatecznych i złości grzechowej

Ks. Józef Baka

Józef Baka, SJ, herbu Baka (ur. 18 marca 1707 lub 1706, zm. 2 czerwca 1780 w Warszawie) polski poeta późnego baroku, jezuita, misjonarz, kaznodzieja, panegirysta i hagiograf. Obok Benedykta Chmielowskiego, Elżbiety Drużbackiej i Jędrzeja Kitowicza jeden z bardziej znanych przedstawicieli kultury czasów saskich i wczesnego okresu panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Sam tak zachęca do lektury swoich poezji: Do Czytelnika: Jeden grzech, setnych bied swiata, iest przyczyną! Patrz Czytelniku: jak z wielką dusz ruiną! Atrament żaden na karcie nie wyrazi. Nie opisze, jak złość grzechowa nas kazi. O grzechów złości pisząc, pióro tępieje. Na jednę wzmiankę, serce, z ręką martwieje. Umierać, a nie życie ciągnąć potrzeba, Feralną, widząc w grzechu, Postać Ereba!

Tajemna Księga oraz inne katarskie teksty sakralne

Andrzej Sarwa

Książka opowiada o dziejach, wierzeniach i obrzędach manichejczyków oraz zawiera pierwszy polski przekład większości świętych tekstów manichejskich. Manicheizm w najogólniejszym zarysie można scharakteryzować jako starożytną perską naukę o odwiecznej walce między siłami Światłości i Ciemności, między kosmicznymi początkami dobra i zła. Ale nie do końca, bowiem manicheizm to jednak nie tylko dualistyczna, ale również i synkretyczna religia. wykształciła się ona w III wieku n.e. na Bliskim i Środkowym Wschodzie, na obszarze imperium sasanidzkiego, a konkretnie na terenie Mezopotamii oraz Iranu. Manicheizm, w odróżnieniu od większości współczesnych mu kultów był jedną z niewielu religii, całkowicie stworzonych przez jednego człowieka - i to religią stworzoną świadomie, do czego wykorzystał on wiele współczesnych mu wierzeń. Treść: WPROWADZENIE. TEKSTY SAKRALNE - PSALMY MANICHEJSKIE: Skosztować i poznać miłosierdzie Boga; Daj mi serce święte, Panie; Zapalcie swe lampki oliwne; Psalm Tomasza; Psalm 223; Fragment psalmu Bemy; HYMNY I MODLITWY; Hymn skierowany do Jezusa; Hymn partyjski. HYMNY I PISMA PRZYPISYWANE MANIEMU: Pochwała mniejszych; Pochwała większych; Hymn Maniego na chwałę Jezusa, Króla; Pochwała Jezusa, dającego życie; Niezatytułowany psalm przypisywany Maniemu; Początkowe słowa Ewangelii Żywej; Pobożna nauka bezgrzesznych; Kilka cytatów z Maniego, przechowanych przez Abu Rejchan Biruniego. PRZYPOWIEŚCI: O złudności pięciu zmysłów; Przypowieść o gospodarzu i robotniku; Przypowieść o słuchaczach; Przypowieść o rolniku; Przypowieść o mnichu i dziewczynie; Przypowieść o dwu wężach. INNE PISMA MANICHEJSKIE: Wniebowstąpienie Maniego - fragment; Fragment o Ziemi Światłości; Fragment o Drzewie Światłości; Dwa teksty manichiejskie z Oazy Turfańskiej; Wiersz liryczny; W drugim wierszu Aprynczur-Tegin wyśpiewuje chwałę Posła Światłości Maniego (Burchana). KSIĘGA GIGANTÓW.

Sekta diabła. Powieść niesamowita

Stanisław Antoni Wotowski

Sekta diabła: Wstrząsająca historia o morderstwach, tajemnicach i zakazanej miłości. Przedwojenną Warszawą wstrząsa fala tajemniczych samobójstw młodych, bogatych kobiet. Obok ciał ofiar znajdują się dziwne notatki i kartki z narysowanym znakiem czarnego trójkąta. Inżynier Jan Grodecki, dowiadując się o tych makabrycznych zgonach z gazety, nie spodziewa się, że wkrótce sam stanie się częścią mrocznej układanki. Pewnego popołudnia Jan odwiedza swoją narzeczoną, piękną Murę. Relacja między nimi jest skomplikowana, a ślub odkładany w nieskończoność. Podczas wizyty Jan znajduje w pokoju Mury kartkę z czarnym trójkątem, tym samym symbolem, który widział w gazecie. Wstrząśnięty zadaje pannie szereg pytań, ale Mura zbywa go i wyraźnie chce zakończyć spotkanie. Intryga gęstnieje, gdy Jan odkrywa kolejne sekrety Mury i jej rodziny. Okazuje się, że dziewczyna jest powiązana z sektą czcicieli diabła, a tajemnicze samobójstwa to tylko część mrocznego planu. Zdeterminowany, by odkryć prawdę i uratować Murę, Jan rozpoczyna niebezpieczną grę z siłami zła. "Sekta diabła" to trzymająca w napięciu powieść niesamowita, która miesza elementy kryminału, horroru i romansu. Autor, Stanisław Antoni Wotowski, mistrzowsko buduje atmosferę grozy i tajemnicy, prowadząc czytelnika przez mroczne zakamarki przedwojennej Warszawy. Wotowski, znany pisarz i prywatny detektyw, czerpał inspirację ze swojego bogatego doświadczenia. W swoich powieściach łączył elementy kryminału, romansu i okultyzmu, tworząc niepowtarzalny klimat. "Sekta diabła" to książka dla wszystkich miłośników wciągających historii, gdzie prawda skrywa się za fasadą pozorów, a zło czyha tuż za rogiem. Zamów już dziś i zanurz się w świecie mrocznych tajemnic i zakazanej miłości!

Sapho & Carpio. Boże Narodzenie. Powieść z Dzikiego Zachodu

Karol May

"Sapho and Carpio. Boże Narodzenie. Powieść z Dzikiego Zachodu" to niezwykła podróż przez Dziki Zachód, której towarzyszy nam główny bohater, znany jako Sappho, a później jako Old Shatterhand. Historia ta rozpoczyna się podczas zimowej podróży, gdy młody Ich-Erzahler i jego przyjaciel Carpio, dwaj uczniowie gimnazjum, spotykają rodzinę Hillerów w czeskim Falkenau. Wspierają ich w trudnej sytuacji, stając się ich aniołami stróżami w chwili potrzeby. Lata mijają, a losy splatają się na nowo w Ameryce, gdzie Sappho już jako słynny Old Shatterhand spotyka Frau Hiller, która teraz jest żoną myśliwego futerkowego. Jej mąż zaginął, a ona prosi Old Shatterhanda o pomoc w jego odnalezieniu. Wraz ze swoim wiernym bratem krwi, Winnetou, Old Shatterhand wyrusza w podróż w góry skaliste. Tam czekają na nich nie tylko gangsterzy, ale także stary przyjaciel Carpio, który przybył do Ameryki w poszukiwaniu szczęścia, a teraz, ciężko chory, zdaje się być w rękach łotrów. W "Sapho and Carpio" Karol May doskonale łączy elementy przygody, przyjaźni i walki o sprawiedliwość. To opowieść o odwadze, poświęceniu i solidarności w obliczu niebezpieczeństw Dzikiego Zachodu. Przygoda, emocje i tajemnice owiane mgłą nieznanej przyszłości czekają na czytelników, prowadząc ich przez labirynt przygód. Ta wyjątkowa powieść to prawdziwy klasyk literatury przygodowej, który niezmiennie fascynuje i wciąga czytelników w świat niebezpiecznych wyzwań i niezłomnego ducha.

Drzewo przeklęte. Antologia mrocznych opowieści

Antologia

Książka zawiera zbiór opowiadań z dreszczykiem, czy może raczej mrocznych opowieści, które wyszły spod pióra wybitnych polskich pisarzy, dzisiaj niemodnych i powoli skazywanych na zapomnienie. Antologia zawiera takie oto utwory: Józef Ignacy Kraszewski: UPIÓR; Antoni Pietkiewicz: GOŚĆ Z GROBU; Antoni Pietkiewicz: DRZEWO PRZEKLĘTE; Seweryn Goszczyński: KRÓL ZAMCZYSKA. Uważamy, że warto sięgnąć po te teksty, których niezwykły klimat, dziś już nieobecny w podobnego typu, czy może rodzaju literaturze, przeniesie nas w inne czasy i inne światy... Lektura zdecydowanie dla wymagającego czytelnika.

Król Nowego Izraela. Karta z dziejów mistyki wieku oświeconego

Józef Ujejski

Pasjonująca opowieść o życiu i dziełach hrabiego Tadeusza Grabianki - starostego liwskiego i króla Nowego Izraela mistyka i awanturnika, żyjącego i działającego w drugiej połowie XVIII wieku, a zmarłego w ciężkim rosyjskim więzieniu twierdzy pietropawłowskiej w roku 1807. Postać Grabianki dziś prawie nieznana, bo zapomniana, bezwzględnie zasługuje na przypomnienie. Ów król Nowego Izraela jak Grabianka się tytułował, jego tzw. sekta awiniońska, jego świątyni i doktryna filozoficzno-mistyczno-religijna, budziła w tamtej epoce żywe niechętne zainteresowanie nie tylko członków sekt mistycznych, jak np. swedenborgianie, ale również św. Inkwizycji i władców świeckich Francji i Rosji. Jednakże nie brakowało Grabiance także zwolenników i gorących wielbicieli takich jak np. książę Ferdynand Wirtemberski, jego syn Ludwik z żoną Marią z Czartoryskich, książę Karol Sudermański późniejszy król Szwedzki Karol XIII oraz książę Mikołaj Repnin.

Wycieczka archeologiczna po Opatowie

Oprac. Red. Artur Lis, Maksymilian Sobieszczański

Wycieczka archeologiczna po Opatowie stanowi edycję naukową fragmentu książki Franciszka Maksymiliana Sobieszczańskiego pt. Wycieczka archeologiczna w niektóre strony guberni radomskiej, w opracowaniu redakcyjnym dr. Artura Lisa. Pierwodruk tej pracy ukazał się w 1852 roku w Warszawie w drukarni Stanisława Strąbskiego i była pokłosiem podróży jej autora odbytej we wrześniu 1851 roku między innymi do Radomia, Wąchocka, Szydłowca, Opatowa, Ćmielowa, Nowej Słupi, Kielc i Chęcin.

O krasnoludkach i o sierotce Marysi

Maria Konopnicka

Utwór pisany jest prozą poetycką z obszernymi wierszowanymi fragmentami. Jego akcja rozgrywa się w świecie mityczno-baśniowym a zarazem realnym; w następstwie pór roku od wiosny do jesieni. Bohaterami baśni jest gromada krasnoludków, którymi rządzi król Błystek. Krasnoludki, które zimę spędziły pod ziemią, wychodzą wiosną na powierzchnie i spotykają ludzi. Pomagają ubogiej gęsiarce, sierotce Marysi, odnaleźć jej zagubione gąski. Udaje im się też wyciągnąć rodzinę ubogiego chłopa Skrobka z biedy. Jesienią powracają znowu pod ziemię. W baśni tej występują zdarzenia i postacie fantastyczne, jak i całkiem realne. Jest w niej zawarta pochwała pracy ludzkiej oraz kult symboliki ziemi i rolnictwa. (http://pl.wikipedia.org/wiki/O_krasnoludkach_i_sierotce_Marysi)

Warzywne ziołowe i korzenne wódki i nalewki lecznicze

Andrzej Sarwa

Książka "Warzywne, ziołowe i korzenne wódki i nalewki lecznicze" to zbiór przepisów na łatwe do wykonania domowym sposobem trunki, które mają dobroczynne działanie, doskonały smak, wygląd i zapach. Amatorzy tych trunków znajdą tu wiele ciekawych receptur, a sporządzone w domu napitki nie tylko poprawią zdrowie, ale i uprzyjemnią spotkania rodzinne i towarzyskie.

Kronika Sarmacji Europejskiej. Księga Piąta. Część I, II i III. Księga Szósta. Część I, II i III

Alexander Hrabia Gwagnin

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. REPRINT. Alessandro Guagnini (w Polsce znany jako Aleksander Gwagnin, ur. 1534 w Weronie, zm. 1614 w Krakowie) polski historyk, żołnierz i dziejopis pochodzenia włoskiego. Urodził się we włoskiej zubożałej rodzinie szlacheckiej. Od 1561 uczestniczył w północnej wojnie siedmioletniej. Walczył również w polskim wojsku. W 1571 otrzymał indygenat polski z herbem własnym Gwagnin. Pod jego komendą służył Maciej Stryjkowski. Gwagnin jest autorem Sarmatiae Europeae descriptio z 1578 roku (Kronika sarmacji europejskiej przetłumaczona w 1611 przez Paszkowskiego). Praca ta stała się popularna w Europie; została wznowiona w 1581. Dzieło Sarmatiae Europeae descriptio, które zostało wydane pod nazwiskiem Guagniniego, Stryjkowski wymienił jako własne w napisanej przez siebie Kronice Polskiej, Litewskiej, Żmudzkiej... Kwestia autorstwa pozostaje nie do końca wyjaśniona. (za Wikipedią). Dzieło Gwagnina o Sarmacji jest szczególnie cenne dla współczesnych badaczy pradziejów naszego narodu, ale także dla tych, którzy się nimi pasjonują z różnych przyczyn patriotycznych czy religijnych.

Upiór

Józef Ignacy Kraszewski

"Józef Ignacy Kraszewski: Upiór opowieść z dreszczykiem. Fragment: Siedzieliśmy u komina; suche drewka olchowe płonęły na nim tym spokojnym ogniem, mieniącym się w barwy zielonawe i fioletowe, na który godzinami całymi człowiek zapatrzywszy się, zadumawszy, siedziałby, ot tak, z rękoma założonymi. Tyras, głowę położywszy na łapach, drzemał, też nosem zwrócony ku kominowi. Trzech starych myśliwych otaczało ognisko to domowe, które nigdy prawie nie wygasało, ja czwarty tuliłem się w kątku za włosieniem okrytą kanapką. Wabiły mnie tam i pociągały niewypowiedzianym urokiem powieści, które całymi wieczorami starzy sobie o dawnych czasach opowiadali... A co było dalej, dowiesz się, miły Czytelniku, przeczytawszy książkę do końca."