Ludwik Lambert. Louis Lambert

Honoré de Balzac

Ludwik Lambert. Louis Lambert. Powieść francuska w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Ludwik Lambert (oryg.fr. Louis Lambert) powieść Honoriusza Balzaka z 1832, przeredagowana w 1833, należąca do Studiów filozoficznych cyklu Komedia ludzka. Należy do grupy utworów mistycznych Balzaka obok powieści Serafita, Jaszczur i Wygnańcy. Akcja powieści rozgrywa się w kolegium oratoriańskim w Vendôme w czasie Restauracji Burbonów. Tytułowy bohater jest genialnym młodzieńcem, niezrozumianym przez otoczenie i nauczycieli ze względu na nadzwyczajną wrażliwość i fascynację filozofią mistyczną (zwłaszcza Swedenborgiem). Od najmłodszych lat czytał książki, a jego nauka w kolegium została sfinansowana przez zachwyconą nim pisarkę Anne Louise Germaine de Staël... (https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Lambert) Louis Lambert est un roman français dHonoré de Balzac, paru en volume aux éditions Gosselin en 1832, puis en 1836 suivi de Séraphîta chez Werdet. Il figure la mme place dans les Études philosophiques de lédition Furne 1845 de la Comédie humaine.Le roman, écrit la premire personne, décrit la rencontre du narrateur avec un jeune homme surdoué, étudiant au collge des oratoriens de Vendôme grâce la protection de Madame de Staël. Absorbé par ses études personnelles, Louis reste lécart des autres. Il est souvent lobjet de railleries et de brimades. Parmi ses lectures, on retrouve Swedenborg, dont les théories apparaissent encore dans Séraphîta. Le jeune homme est un génie dont ses professeurs ne comprennent pas la soif dabsolu, car ce génie passe pour fou auprs de tous, excepté Pauline, sa femme, qui prend soigneusement note de ses pensées et les réunit dans le Traité des volontés quil na pas eu le temps dachever. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Louis_Lambert)

Podróż do środka Ziemi. Voyage au centre de la Terre

Jules Verne

Jules Verne: Podróż do środka Ziemi. Voyage au centre de la Terre. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Powieść przygodowa Juliusza Verne. Główny bohater Niemiec z Hamburga, profesor mineralogii Otto Lidenbrock (w niektórych wczesnych wydaniach po angielsku zmieniono nazwisko na Von Hardwigg), oraz jego bratanek, sierota Axel podróżują pod powierzchnią Ziemi i przebywają drogę od Islandii do wyspy Stromboli na Morzu Śródziemnym. Książka różni się od innych książek Vernea tym, że autor rozmija się nawet z ówczesnymi teoriami na temat wnętrza Ziemi. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Podróż_do_wnętrza_Ziemi). Le narrateur est Axel Lidenbrock, neveu dun éminent géologue et naturaliste allemand, le professeur de minéralogie Otto Lidenbrock. Lhistoire commence le 24 mai 1863 Hambourg et plus exactement dans la rue Königstrasse, o est située la maison du Pr Lidenbrock. Le professeur, amateur de vieux livres, a acheté le manuscrit original d'une saga islandaise, Heimskringla, écrite par Snorri Sturluson au XIIe sicle. Il y découvre un parchemin codé, rédigé en caractres runiques islandais. Lidenbrock se passionne aussitôt pour ce cryptogramme et tyrannise toute la maison tant qu'il lui résiste. Axel, d'abord peu enthousiaste, se prend peu peu au jeu et finit par découvrir la clé du message par un coup de chance. Le parchemin se révle tre un message d'un certain Arne Saknussemm, un alchimiste islandais du XVIe sicle, rédigé en latin mais écrit en runes. Celui-ci affirme avoir découvert un passage qui l'aurait mené jusqu'au centre de la Terre, via l'un des cratres d'un volcan éteint d'Islande, le Sneffels (l'actuel Snfellsjökull)... (https://fr.wikipedia.org/wiki/Voyage_au_centre_de_la_Terre)

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia, tom trzeci, część czwarta: Słowiańszczyzna północno-zachodnia od VI do połowy XIII wieku. Dzieje polityczne i stosunki zewnętrzne od poł. XI w. aż do upadku niepodległości Słowian zaodrzańskich (1036-1171)

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom trzeci, część czwarta dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Dzieje polityczne i stosunki zewnętrzne od połowy XI w. aż do upadku niepodległości Słowian zaodrzańskich (1036-1171). Współzawodnictwo Polski z Czechami w XI w.: 1. Brak między Słowianami jedności i zgody. 2. Najazd Brzetysława I na Polskę (r. 1038-1039). Interwencja Henryka III na korzyść Kazimierza I. Powrót Kazimierza I do Polski (1039). Brzetysław upokorzony, lennik cesarski. 3. Zaburzenie na Węgrzech. Kazimierz I przywraca pokój w Polsce (1040 do 1047). Sprawy węgierskie różnią Kazimierza I z Henrykiem III i Brzetysławem I. Śląsk powraca do Polski (1054). Seniorat w Czechach ustanowiony (r. 1053). Zgon Brzetysława I r. 1055, Kazimierza I r. 1058. 4. Bolesław Śmiały podnosi potęgę Polski; wprowadza Belę do Węgier (1061). Wratysław II z Niemcami popiera w Węgrzech Salomona, Bolesław synów Beli (1063-4). Zatargi Bolesława z Wratysławem II (1068). Henryk IV wzywa ich do Miszna r. 1071. Bolesław nie przyjmuje pośrednictwa. 5. Henryk IV zamierza wojnę z Bolesławem (r. 1073). W Węgrzech Henryk pomaga Salomonowi, Bolesław Gejzie. Salomon wygnany. Gejza królem (1073). Henryk ustępuje Wratysławowi Łużyce (1075). Bolesław porozumiewa się z Sasami przeciw Henrykowi, wojuje z Czechami przy posiłkach ruskich (1076), tworzy koalicję, koronuje się (r. 1076), przywraca Izasława do władzy (1077). 6. Powikłanie stosunków międzynarodowych (1077-1080). Upadek Bolesława Śmiałego (r. 1080). Wywyższenie Wratysława II. Niedołężność polityki polskiej i czeskiej w końcu XI w. Zatargi książąt czeskich pomiędzy sobą. Zniszczenie senioratu w Czechach. Bolesław Krzywousty zawiera przymierze z Kolomanem węgierskim (r. 1107) przeciw Henrykowi V i Czechom. Wojna r. 1108. Wymordowanie Wrszowców (1108). Wyprawa Henryka V ze Świętopełkiem do Polski. Zamordowanie Świętopełka, klęska Henryka V r. 1109). Wyprawy Bolesława do Czech r. 1110. Zgoda z książętami czeskimi r. 1115. Słowiańszczyzna bałwochwalcza po upadku władzy polskiej nad Łabą aż do nawrócenia Pomorza przez Bolesława Krzywoustego (r. 1034 -1127): I. Rozosobnienie ludów zaodrzańskich i pomorskich. 2. Obodryci. Napady Danów (1043-1044). Gotszalk wprowadza chrześcijaństwo; zabity r. 1066. Powstanie pogan. Blus zamordowany (1066). Kruk księciem. Budywój zamordowany (1071) Kruk także (1105). Henryk syn Gotszalka królem. 3. Lutycy biją Niemców pod Przecławą (r. 1056). Wojna domowa (1057 do 1060). Zburzenie świątyni Radogosta (1069). Czrelpienianie i Chyżanie poddają się Gotszalkowi. Niemoc podczas wojny domowej w Niemczech (1073-1075). Brandenburg zdobywają Niemcy r. 1101 i wnet tracą (1106). Henryk Gotszalkowicz podbija Brzelanów r. 1107. 4. Powstanie pogan nad Łabą i Soławą (r. 1110) Henryk obodrycki wdziera się na wyspę Ranę (r. 1113). Zaburzenia w Niemczech (r. 1115). Walka Niemców z poganami serbskimi (1115 -1118). Henryk wojuje z Danami o spadek po matce. 5. Pomorze między Wisłą a Odrą w XI w. Zależność od Polski. Bolesław Krzywousty sprzymierza się z Nielsem. Zdobywa Szczecin r. 1121. Lotar wojuje Lutyków 1121. Niels zbliżył się pod Wolin 1121. Bolesław zabiera Lutyków do r. Pieny i Moryckiego jeziora. 6. Wprowadzenie chrześcijaństwa na Pomorzu. Apostolstwo św. Ottona (1124 do 1125). Biskupstwo Pomorskie. Reakcja pogańska (1126-1127). Powtórne apostolstwo św. Ottona (1127). Wdzieranie się Danów i Niemców do Słowiańszczyzny zaodrzańskiej i obrona Pomorza przez Bolesława Krzywoustego: 1. Rozprzężenie państwa Henryka Gotszalkowicza (+1126) i wygaśnięcie rodu jego (1127-1129). Kanut Laward (r. 1131). Przybysław i Niklot książęta. Sasi budują a warownie Sigeberg. 2. Stosunek Niemiec, Danii i Polski do Słowian zaodrzańskich. Albrecht Niedźwiedź wojuje Brzeżanów i Hawelberg zdobywa (1134). Bolesław Krzywousty składa Lotarowi hołd z Pomorza (r. 1135). Ratibor pomorski zdobywa Konghelę (1135). Zgon Wartysława (1136), Bolesława Krzywoustego (1138). 3. Walka Albrechta Niedźwiedzia z Henrykiem Pysznym o księstwo Saskie (1138-139). Przybysław wagrski burzy Sigeberg 1138. Holzaci zdobywają ziemię Wagrów (1139). Graf Adolf sprowadza kolonistów i buduje Lubekę (1143). Słowianie na brzeg morza wyparci. Wyprawa krzyżowa na Pomorze zaodrzańskie (r. 1147): 1. Zamysł wyprawy przeciw Słowianom pomorskim. Papież Eugeniusz III dozwala ją warunkowo. Sasi gotują się do wyprawy wspólnie z Danami. 2. Nildot, uprzedzając wrogów, zbroi się, pali okręty niemieckie w Lubece, niszczy kolonistów w ziemi Wagrów. 3. Najazd krzyżowców na Lutyków i Obodrytów (r. 1147). Oblężenie Dąbina i Dymina. Klęska Danów. Napad na Szczecin. Niefortunny koniec wyprawy. 4. Po wojnie nędza i głód w ziemi Wagrów. Kanut duński zburzył Sigeberg. Wznowienie biskupstw: Starogardzkiego, Raciborskiego i Meklemburskiego (1148). Niezgoda grafa Adolfa z biskupem Wicelinem. Nildot musi ulegać księciu saskiemu. Polska i Czechy podczas upadku Słowian zaodrzańskich 1139-1172: 1. Stan Polski i Czech go śmierci Bolesława Krzywoustego (r. 1138) i Sobiesława I (r. 1140). Wyprawa Niemców z Czechami do Polski r. 1146. Zamachy Albrechta Niedźwiedzia. 2. Zabiegi Albrechta Niedźwiedzia o zdobycze w Słowiańszczyźnie. Opanowanie Brandenburga (1151). Jaksa kopanicki odbiera Brandenburg (1156). Albrecht wypędza go (1157) i zakłada Markę Brandenburgską. 3. Niesforność książąt czeskich wywołuje wmieszanie się Fryderyka I w ich sprawy. Zatargi książąt niemieckich o Bawarię. Podniesienie Austrii na księstwo dziedziczne (1156). Przymierze Czechów z Niemcami przeciw Polsce. Wyprawa do Polski (1157). Pokój kryszkowski. 4. Podniesienie Władysława czeskiego na króla (1158). Zasługiwanie się jego cesarzowi. Niewdzięczność Fryderyka I. Pozbawienie Władysława tytułu królewskiego (1174). 5. Niemoc Polski po r. 1157. Wydzielenie Śląska synom Władysława II (1163). Wyprawa Bolesława Kędzierzawego do Prus (1167). Niedołęstwo rządów jego. Upadek Obodrytów: 1. Niklot w zależności od Niemców. Zdzierstwa Henryka Lwa i margrabiego Adolfa. Piraci słowiańscy. Henryk Lew biskupów stanowi. Proskrypcja Słowian. Wojna. Śmierć Niklota (1160). Danowie pomagają Niemcom. 2. W zdobytym kraju Henryk Lew osadza różnych grafów i wyznacza udziały synom Niklota (1160). Nowe rządy. Wojna r. 1163. Uwięzienie Wartysława. Powstanie Słowian r. 1164. Zniszczenie kolonistów. Oblężenie Dymina. Upadek Przybysława. 3. Wojna książąt niemieckich z Henrykiem Lwem. Przybysław odzyskuje kraj Obodrytów (1167), staje się lennikiem cesarskim, wchodzi do składu rzeszy Niemieckiej r. 1170. Upadek Ranów: 1. Zatargi Ranów z Danami. Wyprawy Waldemara przeciw Ranom r. 1159, 1160, 1165 i na Pomorze r. 1162-1166. 2. Oblężenie Arkany, kapitulacja jej. Poddanie się Korenicy. Waldemar opanowuje całą Ranę, wprowadza chrześcijaństwo (1168). Niezadowolenie książąt pomorskich. 3. Zatargi o posiadanie Rany (1169). Wojna Henryka Lwa z Waldemarem (1170-1171). Przymierze między nimi. Rana posiadłością duńską zostaje. Zakończenie.

Błogosławiony Sadok. Legenda sandomierska

Andrzej Sarwa, Władysław Syrokomla

Dwa teksty Andrzeja Sarwy prozą i Władysława Syrokomli wierszem opowiadające o męczeństwie dominikanów sandomierskich w kościele św. Jakub, gdzie zginęli z rąk Tatarów podczas najazdu na Sandomierz w roku 1260.

Benito Juarez

Karol May

Zapraszamy do zapoznania się z dziesiątym tomem cyklu powieściowego "Ród Rodriganda" autorstwa Karola Maya - "Benito Juarez"! Ta epicka saga przenosi czytelników w wir historii, w trzymająca w napięciu kontynuację wydarzeń opisanych w "Czarnym Gerardzie". Tym razem losy bohaterów Rodrigandów splatają się ze światową polityką, gdy konflikt między Benito Juarezem a cesarzem Maksymilianem Habsburgiem osiąga swój szczyt. Czytelnicy będą świadkami dramatycznych wydarzeń, gdy cesarski dekret skazujący na śmierć zwolenników Juareza stanie się realny. W obliczu tego zagrożenia bohaterowie z determinacją stawią czoła niebezpieczeństwu, aby pomóc Juarezowi i uratować republikanów przed pewną śmiercią. Jednakże, mimo ich wysiłków, to nie jest ostateczne zwycięstwo w tym zaciętym starciu. Przekonaj się o dalszych losach Rodrigandów w tej wciągającej opowieści, gdzie walka o wolność i sprawiedliwość toczy się na polu polityki i na polach bitewnych.

Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem

Maurice Leblanc

Arsne Lupin kontra Herlock Sholmsto drugi zbiór opowiadań o Arsnie Lupin napisany przez Maurice'a Leblanc'a, zawierający dwie przygody w pojedynku rozumów między Lupinem a Herlockiem Sholmsem. Pierwsza historia, Blondynka, rozpoczyna się od zakupu antycznego biurka przez profesora matematyki. Biurko zostaje następnie skradzione, jak się okazuje, przez Arsne'a Lupina. Później, zarówno Lupin, jak i profesor zdają sobie sprawę, że los na loterię, pozostawiony przypadkowo na biurku, jest zwycięskim kuponem... Żydowska lampa to apel do Herlocka Sholmsa o pomoc w odzyskaniu żydowskiej lampy. Po przeczytaniu apelu Sholms jest zszokowany przeczytaniem drugiego listu, tym razem od Lupina i przychodzącego tego samego dnia pocztą, w którym ostrzega go, by nie interweniował. Sholms jest oburzony zuchwałością Lupina i postanawia wyjechać do Paryża. Na dworcu Gare du Nord Sholms zostaje zaczepiony przez młodą damę, która ponownie ostrzega go, by nie interweniował, i odkrywa, że Echo de France, gazeta Lupina, obwieszcza jego przybycie. Sholms przystępuje do śledztwa w sprawie zbrodni i odkrywa prawdziwy powód apelu Lupina o nieinterweniowanie...

Rudzia i Maluszek. Opowiadania o pieskach

Andrzej Juliusz Sarwa

Dla większości ludzi zwierzę to przedmiot o tyle tylko ważny, o ile doraźnie przydatny... To przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni, że... płacze Opowiadania Rudzia i Maluszek, niezwykle osobiste i wzruszające, opowiadają o mieszkających w domu Autora psach. Odnajdujemy w jednym z nich także wspomnienie o kocie Włóczku. Czytelnika dziwić może ta tematyka u pisarza, cenionego między innymi za prace dotyczące eschatologii, autora opowiadań z dreszczykiem oraz mistrza powieści historyczno-ezoterycznej. Natomiast, jest to całkowicie oczywiste dla osób, które znają osobiście Autora, Jego rodzinę i gościnny dom. Zwierzęta, które tu mieszkały i mieszkają, zawsze były domownikami. Niektóre z nich trafiały na karty powieści i okładki zbiorów opowiadań.

Testament dziwaka

Juliusz Verne

Ekscentryczny milioner z Chicago, William J. Hypperbone, umierając pozostawia ogromny spadek, opiewający na sumę 60 mln ówczesnych dolarów. Otrzyma go osoba, która ukończy jako pierwsza grę w Stany Zjednoczone. Jest to zmodyfikowana przez niego stara gra Gęś. Gracze są tu żywymi pionkami a poszczególnymi polami na planszy gry są wszystkie ówczesne Stany Zjednoczone Ameryki. W zależności od wyrzuconych punktów gracze przemieszczają się po całym terytorium USA, od stanu do stanu, kierując się do wyznaczonego im punktu. Nagrodę główną może wygrać tylko jedna z sześciu osób wylosowana spośród wszystkich pełnoletnich mieszkańców Chicago. W grze bierze także udział siódmy gracz, tajemnicza postać ukrywająca się pod inicjałami X.K.Z., dodana poza losowaniem wolą milionera w jego testamencie. (za Wikipedią).

Z Bagdadu do Stambułu

Karol May

Powieść Karola Maya "Z Bagdadu do Stambułu" to trzeci tom cyklu "Powieści podróżnicze", inaczej określany jako "Cykl arabski" lub "Cykl orientalny". "Z Bagdadu do Stambułu", to powieść, która przenosi czytelnika w epicką podróż szlakiem karawan, wiodącym od Bagdadu do Stambułu. Kara ben Nemesi i wierny towarzysz Hadżi Halef Omar odkrywają przed nami wielkie połacie imperium tureckiego, zanurzając się w fascynującą mozaikę kultur, zwyczajów i wierzeń miejscowych plemion. Na szlaku karawan towarzyszą im dramatyczne wydarzenia, zderzenia z zarazą, która dziesiątkuje towarzyszy podróży, oraz spotkanie z tajemniczym przestępcą owianym legendą, ukrytym w ruinach Baalbek. To nie tylko podróż przez przestrzeń geograficzną, lecz także podróż w głąb ludzkich historii i niezwykłych losów. Przekonaj się o sile tej epickiej opowieści, gdzie każda strona to nowa przygoda, a każdy rozdział skrywa tajemnicę, która wciąga jak wir. Odkryj świat Karola Maya w "Z Bagdadu do Stambułu" i doświadcz podróży, której nie zapomnisz.

Gospoda pod Aniołem Stróżem

Sophie De Ségur

Hrabina de Segur zajęła się literaturą w wieku 57 lat i napisała łącznie dwa i pół tuzina książek. Książki tej autorki skierowana są przede wszystkim do małych dzieci, ale zawierają wiele okrutnych i tragicznych epizodów, które skłoniły niektórych badaczy do porównania hrabiny de Segur z markizem de Sade. Tymczasem sama pisarka uważała, że jej dzieła nie są wcale fikcją, ale książkami, które miały cel wychowawczy. Powieść opowiada historię dwojga zaginionych dzieci, chłopców Jacquesa i Paula, którzy zostają uratowani przez dzielnego żołnierza Moutiera. Zatrzymuje się on z nimi w Gospodzie pod Aniołem Stróżem, prowadzonej przez panią Blidot i jego siostrę Elfy, która adoptuje dzieci, podczas gdy Moutier bierze udział w wojnie krymskiej. Po powrocie, dzięki hojności generała Dourakine, którego wziął do niewoli, ale któremu uratował życie i który chciał mu okazać wdzięczność, mógł poprosić Elfy o rękę. Ojciec dzieci, Dérigny, został wylosowany do kampanii na Krymie; aresztowany przez żandarmów za próbę ucieczki, nie był w stanie odzyskać swoich dzieci. Jego ścieżka przecina drogę Dourakine'a i Moutiera, którzy prowadzą go do gospody, gdzie rozpoznaje Jacquesa i Paula. A co było dalej można się będzie dowiedzieć po przeczytaniu całej książki. W polskim przekładzie imiona zostały przetłumaczone z francuskiego. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français.

Boże Macierzyństwo

Ks. Marian Morawski

Boże Macierzyństwo, to dogmat określony na Soborze Efeskim (431), a zarazem sankcja tego oburzenia, jakie przeszło po świecie chrześcijańskim z chwilą, gdy Nestoriusz zaprzeczył Matce Chrystusa prawa do najwznioślejszego tytułu, jakim mianowali i czcili Ją dawni Ojcowie: Theotokos, Boża Rodzicielka. Pius XI uwiecznił liturgiczną pamięć tego soboru, ustanawiając doroczną uroczystość Bożego Macierzyństwa na 11 października. Jest to zarazem nowy wyraz tego stanowiska, jakie Maryja zajmuje w nauce i życiu Kościoła, które odpowiada Jej roli w Boskim planie świata. Jak historia objawienia, tak i dzieje dogmatu chrześcijańskiego związane są z Jej osobą, zwłaszcza dzieje dogmatu chrystologicznego.

Polska dywizja w tajgach Sybiru

Józef Birkenmajer

Rząd rosyjski, zsyłając patriotów polskich na Sybir, miał na celu nie tylko unicestwienie działań niepodległościowych w ziemiach zabranych Polsce, ale i zaludnienie rozległych a pustych obszarów azjatyckich. Chodziło też rządowi i o to, by wnieść w tę pustkę pewne promyki cywilizacji. Niewiele tej cywilizacji dali Sybirowi za czasów carskich sami Rosjanie. Natomiast Polacy zdziałali niezmiernie dużo dla cywilizacji i kultury Sybiru... Trzykrotnie wybuchały na Syberii powstania polskie. Trzecie z nich, wzniecone w roku 1866 nad brzegami przepięknego świętego morza bajkalskiego, rozporządzało nawet poważniejszymi środkami pieniężnymi i większą ilością broni, zostało jednak krwawo stłumione i zakończyło się egzekucją wodzów powstańczych w Irkucku... Ale rozlana krew wołała o pomstę do nieba. Klęska Rosji w wojnie japońskiej, spowodowana w znacznej części uciążliwością transportu wojsk przez pozbawiony jeszcze kolei żelaznej wielki Bajkał, zachwiała podwalinami carskiego tronu, przyniosła od Sybiru powiew wolności zarówno Rosji, jak i Polsce. A niebawem przyszła wielka zawierucha wojny światowej i oto w r. 1917, w pół wieku po pamiętnej egzekucji irkuckiej, a w osiemdziesiąt lat po egzekucji powstańców w Omsku, runął tron carski, Rosja została ogarnięta płomieniem rewolucji. W tymże roku i to właśnie w Omsku i Irkucku poczęła się tworzyć na Syberii znowu powstańcza zbrojna siła polska. I o tej armii, o jej dziejach i sile opowiada właśnie niniejsza książka...

Twórca religii Iranu Zaratusztra i jego nauka

Paweł Hulka

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Zaratusztra perski kapłan, prorok i reformator religijny, twórca jednej z najstarszych na świecie religii monoteistycznych, nazywanej od jego imienia zaratusztrianizmem. W wieku 30 lat spłynęło na niego objawienie. Zobaczył jaśniejącą istotę, która nazywała się sama Wohu Manah (Dobra Myśl). Istota ta zaprowadziła go przed oblicze boga, który przedstawiał się jako Ahura Mazda (Pan Dobra) i który w jednej chwili spuścił na Zaratusztrę objawienie wszystkich zasad nowej religii. Zaratusztra usiłował przekazać to objawienie swoim krajanom, jednak nie znalazł u nich posłuchania. Wreszcie musiał zbiec do pobliskiej krainy królestwa Chorezmu. Zdołał tam przekonać do swojej religii, króla Wisztaspę, który zaprowadził tę religię na swoim terytorium. Wywołało to gniew okolicznych władców, którzy zorganizowali rodzaj "karnej ekspedycji" na Chorezm. Ekspedycja ta zakończyła się fiaskiem, a król Wisztaspa w odwecie najechał wszystkie okoliczne państwa i utworzył duże królestwo na terenach obejmujących dzisiejszy Iran Północny, Turkmenistan i część Kirgistanu. Obowiązującą religią w tym nowym państwie stał się zaratusztrianizm, a Zaratusztra stał się jej głównym kapłanem. Zaratusztra pojął za żonę córkę najważniejszego doradcy Wisztaspy Dżamaspy, który stał się jego największym poplecznikiem i przyjacielem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaratusztra)

Cyklop

Eurypides

Akcja rozgrywa się na Sycylii na górze Etna. Zaczyna się od monologu otwierającego Silenusa, który opowiada o tym, jak on i satyrowie, którzy są jego niewolnikami i zwolennikami, zostali zniewoleni przez giganta Cyklopa (nazwanego przez niego Polifemem). Satyrowie są teraz zmuszeni, by pracować dla Cyklopa i paść jego trzodę. Następnie Odyseusz, który zgubił drogę do domu w podróży po wojnie trojańskiej, przybywa ze swoimi głodnymi żeglarzami. Spotykają Silenusa i oferują zamianę wina na żywność. Będąc sługą Dionizosa Silenus nie może się oprzeć zdobyciu wina, mimo że żywność nie należy do niego. Ale wkrótce przybywa Cyklop i Silenus oskarża Odyseusza o kradzież jedzenia. Ostatecznie Odyseusz zwycięża Polifema i wszystko dobrze się kończy.

Kronika Dytmara biskupa merseburskiego

Thietmar

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Thietmar z Merseburga (imię to odpowiada współczesnemu Dietmar; ur. 25 lipca 975 prawdopodobnie w Walbeck, zm. 1 grudnia 1018 w Merseburgu) biskup merseburski, kronikarz, autor Kroniki, ważnego źródła historii Niemiec i Polski.Trzeci z kolei syn grafa Zygfryda von Walbeck i jego żony, Kunegundy. Elementarne wykształcenie odebrał u Emnildy, ciotki swego ojca, w Quedlinburgu. W roku 987 oddany do klasztoru św. Jana na Górze w Magdeburgu, gdzie przez trzy lata pobierał dalsze nauki pod okiem opata Rykdaga. Decydującym, jeśli chodzi o umysłowość Thietmara, był jednak kolejny etap jego edukacji, kiedy to przyszły kronikarz i biskup uczył się w magdeburskiej szkole katedralnej. Kierowali nią kolejno: mistrz Ekkehard zwany Rudym, a po nim mistrz Geddo. Pobyt w Magdeburgu wywarł również wpływ na jego światopogląd odtąd stał się gorącym orędownikiem akcji misyjnych wśród Słowian, prowadzonych w ramach zależności od Kościoła i państwa niemieckiego. Nigdy nie znalazła u niego poparcia uniwersalistyczna idea odnowienia Cesarstwa Rzymskiego lansowana przez cesarza Ottona III. Wspierał za to aktywnie jego następcę, Henryka II, który skupiał się głównie na konsolidacji i wzmacnianiu roli Niemiec w Europie, a zwłaszcza w Italii. W 1009 roku zmarł biskup merseburski Bozo. Thietmar został jego następcą. Zmarł w 1018 roku. Kronika w części obejmującej schyłek IX wieku i znaczną część wieku X opiera się na znanych Thietmarowi dziełach historiograficznych i hagiograficznych. Jej wartość jednak wzrasta w tych partiach, w których Thietmar korzysta z tradycji ustnej oraz z własnego doświadczenia jako świadka wydarzeń. Poza dziejami Merseburga i państwa niemieckiego, Thietmar zawarł w niej również wiele informacji dotyczących historii Europy, także ziem polskich. Zrelacjonował m.in. zjazd gnieźnieński i wojny cesarza Henryka II z księciem Bolesławem I Chrobrym. Thietmar bardzo niekorzystnie przedstawiał Słowian, co być może wiąże się z jego rodzinnymi tradycjami. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Thietmar_z_Merseburga)

Ostatni z Nieczujów. Junacy. Tom 2 cyklu powieści

Zygmunt Kaczkowski

Ostatni z Nieczujów cykl historycznych powieści i opowiadań autorstwa Zygmunta Kaczkowskiego, których akcja toczy się na przełomie XVIII i XIX wieku. Cykl był publikowany w latach 1851-1858. Głównym bohaterem jest pan Marcin Nieczuja, ostatni z rodu Nieczujów. Akcja większości utworów cyklu toczy się w środowisku szlachty galicyjskiej, na ziemi sanockiej. Ich lektura pogłębia wiedzę o obyczajowości tamtejszej szlachty pod koniec XVIII wieku. Głównym bohaterem utworów oraz narratorem większości z nich jest szlachcic Marcin Nieczuja, nazywający siebie ostatnim ze "starożytnego" rodu Nieczujów. Ów sędziwy już człowiek wspomina czasy swojej młodości, która przypadła na burzliwe lata rozbiorów, konfederacji barskiej i wojen napoleońskich. Bohater, który brał udział w większości z tych wydarzeń opisuje je z perspektywy czasu. Oprócz wydarzeń historycznych wiele miejsca zajmują też wydarzenia lokalne, takie jak sejmiki, spory, zajazdy, jakie zajmowały szlachecką społeczność w Galicji. Teraz z perspektywy czasu z sentymentem wspomina czasy przed rozbiorami jako szczęśliwe, kiedy panował sarmacki styl życia, a główną rolę odgrywała warstwa szlachecka, odznaczająca się umiłowaniem tradycji i troską o jej przechowanie, przywiązaniem do zasad religijnych i etosu rycerskiego oraz żarliwie patriotycznym duchem. Marcin Nieczuja boleje nad tragedią ojczyzny, swojego rodu oraz warstwy szlacheckiej. Cały cykl napisany w formie gawędy szlacheckiej. Poszczególne utwory posiadają jednak dodatkowo cechy romansu przygodowego, powieści historycznej, a nawet powieści gotyckiej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Ostatni_z_Nieczujów)