Oranżeria rodziny Williamsów

Janusz Brzozowski

Cassandra Williams po ośmiu latach nieobecności przylatuje do rodzinnego domu w Singleton (Zachodnia Australia) na odczytanie testamentu swojego wujka Denisa, który umarł od ukąszenia przez węża. Już pierwszego wieczoru po przylocie wokół Cassandry zaczynają dziać się dziwne, wręcz niewytłumaczalne rzeczy doprowadzając ją do obłędu. Z pomocą przychodzi jej ciotka, która daje jej namiary na prywatnych detektywów - Piotra i Annę Balickich, którzy postanawiają pomoc jej wyjaśnić wiele niezrozumiałych faktów. Zaskakujące wydarzenia oraz dokonane odkrycia w budynku oranżerii przez bohaterów książki sprawiają, że od początku aż po koniec tej historii trwająca akcja trzyma w napięciu i do końca nie można być pewnym, kto jest faktycznie przestępcą. Jesteś ciekawy, kto morduje członków rodziny Williams...? FRAGMENT: Zimny wiatr po raz już nie wiadomo który owiał twarz Anny. Stojąc na ganku patrzyła na światło ulicznej latarni, które rzucało skąpe oświetlenie na aleję i oranżerię, skąd spodziewała się nadejścia Piotra. Spojrzała nerwowo kolejny raz na zegarek. Przecież powiedziałem ci, że wrócę najdalej za dwie godziny. Piotr, wychodząc z zarośli, szedł przez trawnik, który jeszcze nie tak dawno badał ostrzem. Piotrze, nigdy tego więcej mi nie rób. Może dla ciebie jest normalne to, co robisz, ale moje nerwy też mają swoje granice wytrzymałości. Musiałem tam wejść. Wyjaśniłem wiele bardzo istotnych rzeczy, które do dziś były dla wszystkich wielką zagadką. Słuchaj, jak chcesz się na mnie złościć, to zrób to później, a teraz posłuchaj mnie. Zaczekaj, Adams jest tutaj. Myślę, że to z nim powinieneś porozmawiać. Mówiłam mu, że wszedłeś... Adams jest tutaj? Powinien być na przyjęciu u Katie Jones zdziwił się Piotr. Dobrze się składa, bo mam coś dla niego. Posłuchaj mnie... Miałeś kolejny raz szczęście, lecz wszystko, mój drogi, ma swój początek i koniec, musisz o tym pamiętać. Skoro powiedziałeś mi już wszystko, to powiedz mi jeszcze, kiedy chcesz lecieć do Sydney. A tak w ogóle to wejdźmy do środka, bo jeszcze chwila i podzielę los Cassandry powiedziała Anna, kiedy zakończył swoją opowieść. No właśnie, masz jakieś informacje odnośnie stanu jej zdrowia? Anna przybrała groźną minę spoglądając na męża. Już dobrze, nie denerwuj się. Myślę, że w niedzielę wieczorem wylecę. W Sydney będę rano w poniedziałek. Nie sadzę, by Heniu i jego znajomy, kapitan Peter Stonn nie pomogli mi ustalić, skąd ci tutaj dostają przesyłki kwiatów. Myślę Aniu, że w najgorszym wypadku we wtorek będę już z powrotem. Anna skinęła głową. Skoro musisz tam lecieć, to leć. Pytałeś o Cassandrę. Nic o niej nie wiem. Czekamy, aż zadzwoni ze szpitala David Jenkis.

Świetlany mrok Czwarta z Dziewięciu

Krzysztof Bonk

Świetlany mrok Czwarta z Dziewięciu tom IV części: V oraz VI. Wielkie bitwy toczone w teraźniejszości, jak i równolegle w przeszłości zmieniają oblicze świata. Jednak każdy z bohaterów toczy swoją własną walkę. Ich cele zostały już jasno określone. Pozostaje pytanie: jakim kosztem i jak daleko się posuną, aby sięgnąć po to, czego pragną?

Z historii prasy polskiej

Piotr Lewandowski

Z historii prasy „Wiadomości różne Cudzoziemskie” jako przykład rozwoju gazet seryjnych w Polsce na przełomie XVII i XVIII wieku to praca poświęcona analizie fenomenu dziennikarskiego, jakim były tytułowe „Wiadomości różne Cudzoziemskie”, ukazującego się w latach 1696-1705. Książka podzielona jest na trzy części. Autor rozpoczyna, w części pierwszej, od prezentacji sylwetki Jerzego Aleksandra Priamiego jako twórcy i redaktora „Wiadomości różnych Cudzoziemskich” po to, by uzupełnić luki funkcjonujące w biografii owej postaci. Dalej prezentuje tło komunikacyjne w Polsce i Europie doby nowożytnej Dokonuje tu również charakterystyki pisma, porównując je i zestawiając z takimi formami komunikacji jak kalendarze, silva rerum, czy gazety rękopiśmienne. W tej części również możemy zapoznać się z szeregiem szczegółowych informacji na temat realiów funkcjonowania prasy nowożytnej (warsztatem, trudnościami i kształtowaniem się zawodu dziennikarza).     Część druga narracji poświęcona jest problemom jakości informacji prezentowanej w prasie nowożytnej. Warto tu dostrzec staranną analizę treści numerów pisma pod kontem używanej kategorii theatrum mundi, którą autor uzupełnia o komponenty współczesnej wiedzy na temat komunikacji i komunikowania co sprawia, iż praca zyskuje wymiar interdyscyplinarny, balansując między naukami humanistycznymi a społecznymi. W tej części możemy zapoznać się z prezentowaniem wybranych państw i nacji na łamach „Wiadomości różnych Cudzoziemskich” i będą to kolejno: Francja, Turcja i Rosja. Dodatkowo, zgodnie z założeniami kategorii theatrum mundi, autor przedstawia pozostałe wartości informacyjne oraz obrazowania rzeczywistości komunikacyjnej, jak na przykład stosunek polskiego społeczeństwa nowożytno do wiary i przyrody.   Część trzecia to zestawienie analizowanych egzemplarzy pisma uwzględniające przy tym zawartość tematyczną poszczególnych numerów. Zamieszczenie takiego materiału z całą pewnością ułatwi pracę kolejnym analitykom prasy staropolskiej.   Publikacja ta jest warta polecenia każdemu kto interesuje się prasą staropolską, społecznymi wyobrażeniami zbiorowymi, kształtowaniem się stereotypów i mitów narodowych. Zawiera wiele cennych uwag i dywagacji, a także stanowi poważny przyczynek do reaktywacji badań nad prasą staropolską jako materiałem źródłowym.  

Creative writing publicystycznych tekstów dziennikarskich

Piotr Lewandowski

Na polskim rynku wydawniczym nadal odczuwa się brak szerokiej oferty nowoczesnych, a przy tym profesjonalnie przygotowanych publikacji, uczących współczesnego warsztatu dziennikarskiego. Proponowane dzieło, autorstwa Piotra Lewandowskiego, ma tą szczególną wartość, iż napisane jest z ogromnym wyczuciem dla problemów warsztatowych przed jakimi staje młody adept sztuki dziennikarskiej. Ma mu służyć i ułatwiać profesjonalizację jego warsztatu pracy. Dzieło to tworzy oczywistą całość z pierwszą pracą P. Lewandowskiego, poświęconą praktyce dziennikarskiej ("Creative writing informacyjnych tekstów dziennikarskich") i jest jego naturalną kontynuacją. Również i tym razem Autor kładzie silny nacisk na ukazanie jak istotną rolę w pracy dziennikarza odgrywa kreatywność - w tym szczególnym wypadku ściśle połączoną z perswazją. Można odnieść mylne wrażenie, iż w ciągu dynamicznego rozwoju mediów ich twórcy wykorzystali i do końca wyeksploatowali wszystkie możliwe schematy komunikacyjne, co musiałoby powodować zjawisko zmęczenia i uodpornienia się odbiorców na wszelkie formy pozyskania ich ciekawości. A jednak Autor udowadnia młodemu adeptowi dziennikarstwa, iż tym bardziej winien on walczyć o to, by jego przekaz perswazyjny był zbudowany wyjątkowo profesjonalnie, a jednocześnie by wyróżniał się swoją wyjątkowością, by wnosił coś nowego, by był kreatywny, a więc twórczy, odkrywczy. Można się tego nauczyć, wymaga to jednak poznania złożonego instrumentarium jakim należy się posługiwać. Piotr Lewandowski zaczyna od ukazania zasadniczych, klasycznych i dominujących form występujących we współczesnej pracy dziennikarza prasowego. Przedstawia materię artykułu publicystycznego, felietonu, recenzji, komentarza, dziennika i reportażu publicystycznego. Pokazuje w jaki sposób wykorzystuje się w nich środki stylistyczne, które wypracowane zostały w literaturze i retoryce, a więc głęboko tkwią w kulturowym podglebiu z którego wyrasta także dziennikarstwo. Najczęściej jednak takie "narzędzia" wymagają twórczej adaptacji, precyzyjnego przystosowania do formalnych schematów właściwych dla dziennikarstwa. P. Lewandowski otwiera przed oczami zdumionego adepta dziennikarstwa rozmiary bogactwa z którego może on czerpać bez końca jeśli zrozumie jaki ogrom kreatywnych i perswazyjnych form zawiera literatura i te obszary aktywności twórczej człowieka, które wykraczają poza klasyczny język i wnikają w inne formy obrazowania i ekspansji poznawczej człowieka. Jednak Autor na pierwszym miejscu stawia praktyczny wymiar przekazywanej wiedzy. Uczy w jaki sposób tworzyć formy publicystyczne, które mają silny ładunek perswazyjny. P. Lewandowski daje do ręki młodego adepta dziennikarstwa szereg sprawdzonych form z obszaru retoryki i erystyki. Podsumowaniem jego wielce kompetentnego poradnika jest świetne ukazanie teoretycznych i praktycznych ograniczeń i możliwości wywiadu prasowego. Przedstawia pomysły w jaki sposób ograniczenia formalne właściwe dla wywiadu prasowego wykorzystać kreatywnie i uczynić z nich ich silną stronę takiej formy wypowiedzi. Niezwykłe możliwości wywiadu, jako formy dziennikarskiego przekazu, ukazał Johann Peter Eckermann w swoich "Rozmowach z Goethem", ale to przecież Platonowi zawdzięczamy wykazanie jak silną formą perswazyjną i kreatywną jest dialog jako forma interakcji między ludźmi. W ślad za nim poszło tysiące innych genialnych umysłów. Z tego niewyczerpanego bogactwa czerpią dziś także dziennikarze sięgający po wywiad jako szczególnie gorącą formę interakcji z odbiorcą. P. Lewandowski przedstawił w sposób wyjątkowo jasny, a przy tym praktyczny, metody skutecznego budowania i wykorzystania wywiadu, a także tworzenia jego wewnętrznej narracji. Otrzymujemy dzieło, które jest nie tylko świetnym poradnikiem warsztatowym dla młodych adeptów dziennikarstwa, ale też uczy kreatywności i odkrywa tajniki techniki użytkowej pozwalającej na stałe doskonalenie swoich umiejętności oraz twórcze wykorzystywanie literackich, kulturowych i komunikacyjnych "narzędzi" istniejących w naszym cywilizacyjnym dziedzictwie. Piotr Grochmalski

Jestem w Niebie

Krzysztof Cyraski

Jestem w Niebie jest moim dość późnym debiutem literackim. Jest to powieść z pogranicza wielu gatunków: fantastyki, kryminału, powieści psychologiczno-obyczajowej i romansu. Fikcja fantasy miesza się tu ze światem rzeczywistym. Fabuła książki rozgrywa się w bliżej nieokreślonym fikcyjnym mieście, gdzieś w Europie Środkowej. Główny bohater Jan Burk to dobrze zapowiadający się artysta malarz. Niczym specjalnie się nie wyróżnia do czasu, kiedy zostaje postrzelony, a jego dusza zaczyna prowadzić własne śledztwo z Nieba równolegle ze śledztwem policji, którą reprezentuje dwójka detektywów. Efektem tego będzie rozwikłanie zagadki, dlaczego Jan stał się celem zamachu i kto za tym stał. Ale czy tylko to? Do czego doprowadzi rodzące się uczucie pomiędzy Janem i Moniką, pomimo dzielących ich światów?                                 Tłem dla rozgrywającej się fikcyjnej akcji są jak najbardziej realne i rzeczywiste problemy, z którymi boryka się współczesne pokolenie. Przestępczość zorganizowana odpowiedzialna za narkotyki, handel kobietami, niewolniczą prostytucję i to co chyba najbardziej przerażające – rozwijający się w ostatnich latach w zastraszającym tempie czarny rynek handlu organami do przeszczepów połączony z zabójstwami dawców. Pomimo poruszania spraw tak ważnych i trudnych książka z założenia nie koncentruje się na nich, a są one jedynie pretekstem dla rozwoju wypadków w prowadzonej intrydze. Główny wątek powieści został potraktowany z przymrużeniem oka, a książka napisana w dość lekkiej konwencji, co mam nadzieję przełoży się na jej łatwy i relaksujący odbiór.  

Pomaluj kotka, który zlazł z płotka

Anna Golus

"Pomaluj kotka, który zlazł z płotka" to cykl limeryków - wierszyków geograficznych - dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Mały czytelnik towarzyszy kotkowi w podróży przez Polskę, przeżywa wraz z nim przygody i zabawne perypetie, jednocześnie obserwując jego drogę na mapie i poznając nazwy i położenie wielu miast w naszym kraju. "Pomaluj kotka, który zlazł z płotka" to zawierająca treści edukacyjne wesoła historia z morałem i zaskakującym zakończeniem. Pozycja obowiązkowa dla małych podróżników i kocich przyjaciół! Idealna w podróży, do poduszki i... do kolorowania! Zobacz też "Przygody kotka, który zlazł z płotka"!

Projekt Orli Dom

Andrzej-Ludwik Włoszczyński

tworząc "projekt Orli Dom"? Właściwie cały czas o to samo, by było normalnie, nie prowizo­rycznie. A jak wiadomo prowizorki są najtrwalsze. Kiedyś pisa­łem, jak inni, że nie tak, że brakuje, że można by. W pewnym momencie stwierdziłem, że to wszystko są bzdety, lanie wody przy kolejnej okazji, bo tak naprawdę wszystkie te dyskusje i utyskiwania obracały się w obszarze gdybań. Więc postanowi­łem pokazać wizualnie, o co chodzi.   O co walczę tworząc "projekt Orli Dom"? Właściwie cały czas o to samo, by było normalnie, nie prowizo­rycznie. A jak wiadomo prowizorki są najtrwalsze. Kiedyś pisa­łem, jak inni, że nie tak, że brakuje, że można by. W pewnym momencie stwierdziłem, że to wszystko są bzdety, lanie wody przy kolejnej okazji, bo tak naprawdę wszystkie te dyskusje i utyskiwania obracały się w obszarze gdybań. Więc postanowi­łem pokazać wizualnie, o co chodzi. Opisanie czegoś słownie to pole do indywidualnego zobrazo­wania sobie w głowie, dla każdego innego zobrazowania. No i drobiazg trzeba jeszcze mieć tą wyobraźnię na tyle wyszko­loną, by obrazować, a wielu ludzi nie ma, słucha i nic nie jest w stanie sobie wyobrazić, ale już ilustrację łapią i to dużo ła­twiejsza forma dotarcia. Tak powstała pierwsza wersja projektu Orli Dom - herb mały. Bo problem jest niby drobny, ale uwierający wszystkich, którym przychodzi z herbem czy godłem pracować - mamy tylko fotografię ręcznie namalowanego przez Andrze­ja Heidricha herbu Rzeczypospolitej w załączniku do Ustawy o godle. Tylko, bo nigdy oficjalnie nie wykonano digitalizacji, nie przygotowano odpowiednich formatów plików. I stajemy przed problemem permanentnego odtwarzania herbu lub godła, to , co się dziwić, że te herby i godła wyglądają jak wy­glądają, czyli różnorako i na ogół marnie, bo to odtwarzanie wymaga niezłej sprawności manualnej. A, więc nie mamy pod­stawowych rzeczy, które dawno już na świecie opracowano i udostępniono, dla ułatwienia, ale i dla zachowania właściwe­go wyglądu. Ja postanowiłem pójść dalej: 1) zrobić rysunek orła przyjaź­niejszym dla różnych technologii np. wycinanie laserowe, a przy okazji opracować wersje do różnych celów, dokładnie na tej samej zasadzie jak buduję księgi nowo projektowanych znaków. Jest, więc i pole ochronne i skalowanie i pełna spe­cyfikacja barw od Pantone przez HKS, CMYK, RAL, tekstylia itp.. Potem powstawały kolejne części Godło Wojewody, Godło Ministra, Księga Tablic Urzędowych. Wszystkie trzy wchodziły już w materię równie pustynną, czyli stosowania godła i jed­nocześnie ujednolicania poprzez to godło innych elementów składających się na wizerunek rządu (bo na razie tyle zrobiłem). To już jest materiał, który pozwala na dyskutowanie tematu w oparciu o konkrety. Opisujący stan zastany i proponujący rozwiązania, nad którymi warto się pochylić i dyskutować.

Poznaj Northamptonshire

Agnieszka Data

Autorzy książki, Agnieszka i Piotr mieszkają w hrabstwie Northampton od kilku lat. Każdą wolna chwilę spędzają na zwiedzaniu Wielkiej Brytanii ze szczególnym uwzględnieniem najbliższych okolic. Idea napisania książki zrodziła się w 2010 roku, gdy Agnieszka rozpoczęła współpracę z tworzącym się portalem Northamptonki.pl, gdzie zaczęła publikować artykuły w dziale Poznaj Northamptonshire. Cykl ten ma na celu przybliżenie mieszkańcom uroków hrabstwa, w miarę jego rozwoju zaczęła się kreować wizja publikacji książkowej. Pisarska pasja Agnieszki, fotograficzne zacięcie Piotra oraz wspólne zamiłowanie do podróży zaowocowały tą oto pozycją. Jest to pierwsza w języku polskim książka o Northamptonshire. Nie jest to przewodnik w dosłownym tego słowa znaczeniu a raczej bardzo luźna próba przybliżenia miejsca, które dla wielu z nas z wyboru a dla niektórych zupełnie przypadkiem stało się domem. Northamptonshire to nie tylko magazyny i polskie sklepy. To hrabstwo o bogatej historii godnych odwiedzenia miastach, wioskach, zabytkach, parkach i terenach rekreacyjnych. Opisane tu miejsca, to tylko wybór tego co można zobaczyć. Ich selekcja jest oparta na całkowicie subiektywnym kluczu. Przedstawiamy tu miejsca, które dobrze znamy i które chcemy Państwu przybliżyć. Polacy stanowią dość dużą społeczność mieszkańców hrabstwa a bariera językowa często powoduje lęk przed odkryciem pięknai uroku miejsca gdzie wielu z nich przyszło żyć. Pragniemy, by ta książka stała się dla państwa punktem wyjścia w poznawaniu dziedzictwa kulturalnego i historycznego Northamptonshire.

Wrota humoru

Janusz Kuklewicz

Wrota Humoru – pierwsza z serii pozycja grafik humorystycznych pokazująca tematykę kleru oraz nieco czarnego humoru w kolorach z półki katowskiej działalności. Rewelacyjna pozycja na poprawienie humoru. Janusz Kuklewicz Urodzony 30 maja 1967 roku w Lidzbarku Welskim, z wykształcenia ekonomista, bibliotekarz, plastyk. W latach 1999-2012 dyrektor Ośrodka Kultury w mazurskiej wsi. Żona Halina, syn Szymon. Rysuje od przedszkola, brał udział w kilku międzynarodowych konkursach rysunkowych. Publikacje w wydawnictwach ogólnopolskich, regionalnych i lokalnych. Zajmował się przez 13 lat orkiestrą dętą istniejącą do dziś, twórca teatralny i kabaretowy, na koncie wiele scenariuszy dla amatorskich teatrów dziecięcych i młodzieżowych. Hobby: hodowla winorośli, rysunek satyryczny, grafika i zabytkowa CZ 350. Nagrodzony odznaką Zasłużony Działacz Kultury http://spaknatak.w.interia.pl/kuklewicz.htm

Projekt Orli dom 2

Andrzej-Ludwik Włoszczyński

"Drogi Czytelniku, trafia oto do Twoich rąk drugi tom „projektu Orli Dom”. Być może to, co w nim przeczytasz i zobaczysz wyda Ci się zaskakujące, może kontrowersyjne. Pamiętaj jednak o celu, jaki sobie postawiłem w pierwszym tomie „projektu Orli Dom” (e-book). W niniejszej książce rozwijam koncepcję i wchodzę na pole minowe – herb / orzeł, jako oznakowanie urzędów centralnych. W niniejszej książce znajdziesz Drogi Czytelniku kompilację z kolejnych 2 tomów dokumentacji, a także materiały uzupełniające, powstałe na potrzeby tej książki. W części II Godło wojewody (I częścią jest e-book „projekt Orli Dom”) przedstawiam koncepcję godeł dla szczebla wojewódzkiego administracji rządowej. W części III Godło ministra, wchodzę w problematykę identyfikacji wizualnej struktury rządowej. Nie minę się z prawdą jeśli powiem, że „projekt Orli Dom” jest jedynym takim opracowaniem w Polsce, nie tylko przedstawiającym stan obecny, ale i prezentującym rozwiązania, to fakt. Nie są to oczywiście rozwiązania kompleksowe, wiele tematów pominąłem, bowiem pomimo zajmowania się tym projektem od 2006, nie do wszystkich zastosowań mam szerszy dostęp. Z drugiej strony, nie ma potrzeby zajmowania się zbyt szczegółowo wszystkimi detalami. Tym bardziej, że jest to projekt koncepcyjny, bez ambicji do kompleksowego i szczegółowego ujęcia problemu w każdym calu. Nie mam także możliwości stworzenia pełnego audytu wykorzystania godła / herbu, z uwzględnieniem wszystkich pól eksploatacji. Staram się jednak ten stan obecny w miarę możliwości przedstawić w dość długiej, bo 10 letniej, cezurze czasowej. Drogi Czytelniku, czytając tę książkę miej proszę także na uwadze, że w roku 2017 przypada 90 rocznica wprowadzenia herbu Orła Białego, projektu profesora Zygmunta Kamińskiego, jako godła państwowego Rzeczypospolitej Polskiej. A jak jest zobaczysz sam. Może najwyższy czas unormować jego formę i  posługiwanie się nim, dla dobra wizerunku państwa."

101 Sposobów, Aby Zaskoczyć Faceta

Grzegorz Gomółka

Oprócz tego, dzięki wykorzystywaniu pomysłów zawartych w publikacji, będziesz w jego oczach o wiele bardziej atrakcyjną i wyjątkową kobietą, ponieważ będziesz w stanie dostarczyć mu tych przeżyć, na które on czeka. Sama sprawdź! Grzegorz Gomółka Pasjonat rozwoju osobistego i wdrażania w życie dziwnych projektów. Z wykształcenia Inżynier Budowy. W mojej bardzo krótkiej karierze zdążyłem cztery razy rzucić pracę, o której większość ludzi marzy, rezygnując ze służbowego mieszkania, samochodu i wielu przywilejów, które wpisane są w moją branżę. Wszystko po to by realizować i wdrażać w życie swoje wizje i pomysły. Kiedyś stres związany z odpowiedzialną pracą wyrywał mnie rano z łóżka, a wieczorem nie pozwalał zasnąć. Dlatego postanowiłem to zmienić. Teraz to nowe pomysły, domagające się natychmiastowej realizacji nie pozwalają mi się wyspać. Choć tematyką rozwoju osobistego i relacji interesuję się od dawna, to pierwszą moją publikację wydałem dopiero w 2013 roku tuż przed Walentynkami. Była to „Sztuka Obdarowywania Kobiet”. Okazała się ona hitem i w ciągu tygodnia sprzedałem ponad 300 egzemplarzy. Natomiast w tym roku przyszedł czas na kolejną publikację w tej tematyce, czyli „Sztukę Obdarowywania Mężczyzn” - coś dla Pań. W między czasie realizuję jeszcze kilka innych projektów związanych z szeroko pojętym rozwojem osobistym, związkami, komunikacją i relacjami damsko-męskimi. Pracuję i tworzę wszędzie tam, gdzie jest dostęp do Internetu, co pozwala mi na swobodę, mobilność i niezależność, o której zawsze marzyłem. Zapraszam do mojego świata :)

Szukaj miłości. Poradnik jak znaleźć swoją drugą połówkę

Andrzej Graca

E-book jest poradnikiem dla poszukujących swojej drugiej połówki. Inne publikacje o takiej tematyce traktują kobiety bardzo przedmiotowo. Przyjmują jeden punkt widzenia: pokazują jak uwieść kobietę i ją wykorzystać. Ten e-book zawiera zupełnie inne podejście, został napisany dla mężczyzn, którzy myślą o poszukiwaniu prawdziwej Miłości. Takiej przez duże "M".Idea napisania powyższej publikacji powstała w głowie autora, kiedy odeszła od niego kobieta. Fakt ten mocno go zadziwił, bo myślał, że jest taki super, że to niemożliwe. Wtedy zaczął się zastanawiać nad skomplikowaną naturą stosunków damsko­-męskich, czego owocem jest ten e-book.Z publikacji dowiesz się:-          o niedocenianej sile komplementów-          jak być "magnesem" i przyciągać do siebie kobiety-          czym jest dobry bajer-          czego one naprawdę się boją-          czy one lecą na kasę, a nam chodzi tylko o seks-          o 11 sposobach poznania kobiety-          jak się oświadczyć, żeby nie dać ciałaJeśli myślisz, że to kolejny poradnik o podrywaniu, to jesteś w błędzie. Moim celem nie jest stworzenie kolejnego podręcznika, z którego dowiesz się, jak seryjnie uwodzić kobiety. W internecie na pewno znajdziesz takich publikacji na pęczki. Z nich dowiesz się jakie to łatwe i fajne: uwieść tabuny kobiet, zostać Casanovą, mieć u stóp każdą, której zapragniesz.Zastanów się jednak dobrze, czy na pewno o to Ci chodzi? Czy chcesz traktować kobiety jak przedmiot, który można posiąść i później porzucić bez żadnych wyrzutów sumienia? Czy nie wiesz, że takim postępowaniem można kogoś skrzywdzić? Nie można igrać z czyimiś uczuciami...Na pewno masz takiego kumpla we własnym otoczeniu. Mówią o nim: "ten ma fart, żadna mu się nie oprze","kobiety lecą na niego", "podrywacz". Myślisz: "chciałbym być nim". Większość kolegów zazdrości mu, że ma takie powodzenie u płci przeciwnej. Może i Ty mu tego zazdrościsz. Ale Ty i inni koledzy nie znacie smutnej prawdy: wasz kolega jest samotny jak diabli. Facet boi się zaangażować w poważny związek, bo wcześniej jakaś kobieta go zraniła (czytaj: "zostawiła") i tak ucieka od jednej kobiety do drugiej. Lęka się, że jak znowu pokocha, to ona go znowu zostawi. I będzie czuł się jeszcze gorzej, bo już poznał, czym jest porzucenie.Dlatego taki facet skacze z kwiatka na kwiatek. Woli pierwszy porzucić kobietę, niż żeby ona go zostawiła. Wydaje mu się, że wyprzedza jej poczynania. Wydaje mu się, że uniknie bólu. Woli pierwszy skrzywdzić, niż być skrzywdzonym. Taka to "logika". Wiem, że to bez sensu. Ale tak to właśnie dla mnie wygląda.Najgorsze, że mężczyzna, który traktuje kobiety jak kolejne trofeum, krzywdzi najbardziej samego siebie. Nigdy nie zazna miłości, bo już jej nie szuka.Ten spotka miłość, kto jej szuka i w nią wierzy. Jeśli jej nie poszukasz i nie uwierzysz, że ją znajdziesz, nigdy jej nie zaznasz.Ta publikacja jest dla tych, którzy szukają swojej drugiej połówki. Dla tych, co myślą, że są zbyt nieśmiali, nieatrakcyjni, by poznać kobietę swoich marzeń. Tu znajdziesz wskazówki, które pozwolą Ci pokonać nieśmiałość i zrobić pierwszy krok.Część rozdziałów powstała na podstawie tekstów, które publikowałem na mojej stronie www i w innych serwisach internetowych. Dlatego nie zdziw się, jak przypadkiem natkniesz się gdzieś w Internecie na jakiś mój artykuł, który jest podrozdziałem tego e-booka

Stada nie lada

Justyna Stankowska, Izabela Mikrut

W stadzie jest zawsze weselej. Stado ma zawsze dużo pomysłów(nie zawsze mądrych) i całkiem sporo przygód.Ze stadem nie można się nudzić.A kiedy stada przychodzą stadami, zabawy jest co niemiara. I do tego tomiku zawitały bajkowe stada. Sprawdź, co razem zmalowały, a potem pokoloruj zwierzęta.Czy pomalować je dasz radę,kiedy się zjawią całym stadem?

Przepustka z piekła

Michał Gardowski

Powieść historyczno-przygodowa dla młodzieży harcerskiej i nie tylko, osnuta na tle nielegalnej działalności w latach 1946-1949, legendarnej harcerskiej ”Czarnej Trzynastki”, w okupowanym przez Związek Radziecki Wilnie, opowieść barwna o cichym bohaterstwie, przyjaźni, a nade wszystko, o dumie z polskości, o niezłomności ducha, którego nie złamała fizyczna przemoc. (Jest dziś w Polsce drużyn naśladujących tradycje wileńskiej „Czarnej Trzynastki” kilkaset)   Poznali się w chórze kościelnym św. Jakuba w Wilnie w 1946 roku, w momencie, gdy Wilno opuszczała większość Polaków. Rodziny tych chłopców, najczęściej prości i biedni ludzie, zostawali w Związku Radzieckim na mroczną i niepewną przyszłość, nie widzieli sensu opuszczania ojcowizny. Organista, druh Józef Kryptajtis, instruktor z dawnej, słynnej, wileńskiej drużyny harcerskiej „Czarnej Trzynastki”, też się  nie repatriował, na prośbę chłopców, zgodził się utworzyć harcerską drużynę. Działała w oparciu o ideę puszczańską. A rozumiał puszczaństwo druh Józef, nie jako powrót do źródeł czasu, lecz jako wzbogacanie swego wnętrza, przez zgłębianie dostojeństwa, prostoty, ciszy i tajemnic przyrody. Wystarczy chcieć, zgłębiać i próbować. Nie zrażać się niepowodzeniem. Proste, ale w tym właśnie tkwi cała tajemnica. Chłopcy współpracowali z podobną, działającą w ukryciu drużyną żeńską druhny Niki. Drużyna istniała do roku 1949, do chwili aresztowania jej przywódców przez NKWD. Trzyletnia barwna historia drużyny, to opowieść o cichym bohaterstwie, przyjaźni, a nade wszystko, o dumie z polskości, ale również o przegranej.  Druh Józef i jego zastępowi starali się przydać życiu swoich chłopców w sowieckim totalizmie cech normalności. Kultywowali niezłomność, intymność, wrażliwość, prawość. Michał Gardowski Życie wyczyniało ze mną cuda, za co jestem mu wdzięczny. Zbierałem butelki w gruzach, sprzedawałem wypieki mojej babci na jarmarkach,byłem woźnicą w radzieckim Domu Dziecka, ale i reżyserowałem filmy dokumentalne w Afganistanie i na Kubie, redagowałem, jako naczelny, moją ukochaną Polską Kronikę Filmową. W owych czasach, nie "wydałem" nikogo,  poza bohaterami dwóch książeczek  z serii "Żółtego Tygrysa": "Uwaga Zefir, nadaję.." i "Akcja Poligon". I nie znajduję się w zbiorze Wildsteina. Dużo pisałem o młodzieży i filmie. Byłem przez cztery lata, do wyrzucenia z hukiem, guru telewizji w randze wiceprezesa. Później odstawionym na boczny tor, szefem "milczącej" Centralnej Agencji Fotograficznej. Na emeryturze sprzedawałem rybki i kanarki w sklepiku zoologicznym własnej żony. Uważam, że życie miałem super. Dziś znowu chwyciłem za pióro, bo lubię...

Mrok we krwi. I tom trylogii Mitrys. Kroniki Dwuświata

Paweł Kopijer

Powieść "Mrok we krwi" to pierwsza część serii KRONIKI DWUŚWIATA. Ukazuje dwie różne historie bohaterów, którzy w wykreowanym uniwersum magii i miecza mierzą się z przeznaczeniem. Losy młodej szamanki i skażonego mrokiem zabójcy są tylko wątkiem na tle zmagań potężnych sił żądnych władzy absolutnej. Przygoda wprowadza Czytelnika w szerszy kontekst nakładających się knowań, intryg i pułapek. Królewskie rody, mocarni wojownicy, mityczne stworzenia, potężni magowie, manipulujące ludźmi bóstwa.

W matni. Cztery dni we Frankfurcie nad Menem

Victor Ast

Wybitny amerykański fizyk David Fastman, profesor słynnego uniwersytetu w Princeton przyjeżdża na zaproszenie profesora uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem Alberta von Riddagshausena do Niemiec. Najnowsze wyniki badań Fastmana dotyczące nadprzewodności w wysokich temperaturach stanowią rewolucję w możliwości przesyłania energii. Państwo mające możliwość wykorzystania tych wyników mogłoby panować nad całym światem. Brytyjska MI 6 próbuje szantażować profesora von Riddagshausena i wymuszać na nim zdobycie wyników badań Fastmana. Radzieckie KGB robi to samo. Profesor von Riddagshausen jest osaczony. Amerykańskie CIA po uzyskaniu informacji, że Fastman poleciał do Niemiec zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie mu grozi ze strony MI 6 oraz KGB podejmuje decyzję wysłania za nim swoich agentów w celu jego ochrony. Jest nawet decyzja ewentualnej likwidacji Fastmana w przypadku gdyby jednak nie udało się go uchronić. Fastman nie jest świadom niebezpieczeństwa, jakie mu grozi. Jeden z agentów CIA, wysłanych do Niemiec, Danny Korowsky nie zgadza się z ewentualnością zlikwidowania Fastmana i postanawia działać na własną rękę uzyskując cichą zgodę swego szefa, generała Lane. Nawiązuje kontakt z Fastmanem. Obaj udają jakoby byli starymi przyjaciółmi ze studiów i Korowsky wprowadza się do domu gościnnego niemieckiego profesora, w którym zamieszkuje Fastman. Victor Ast jest z pochodzenia Polakiem. Urodził się w 1945 roku w Barnaule na Syberii, dokąd zostali zesłani jego rodzice po wkroczeniu armii czerwonej do Polski. W 1946 roku wrócił z rodzicami do Polski. W 1971 roku ukończył studia na politechnice wrocławskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego. Od 1979 roku mieszka w republice Federalnej Niemiec. W swoim dorobku konstruktora ma na swoim koncie kilka sporych mostów w Polsce, współpracę przy projektowaniu estakady szybkiej kolei magnetycznej w Szanghaju, a także 42 pietrowego budynku niemieckiej poczty w Bonn oraz wielu innych budynków. Pisać zaczął jeszcze podczas pobytu w Polsce. Perypetie związane z wczesnymi próbami literackimi opisuje w jednej ze swoich późniejszych książek.

Leśni przyjaciele

Waldemar Maziński

Bajeczka o pomysłowym Bobrze, który ratuje leśny świat zwierząt w potrzebie.

Tajlandia. Pojechałam po miłość

Joanna Morea

To historia oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autorki. Jej samotna podróż do Tajlandii ma stać się rodzajem terapii po nieudanym związku oraz czasem, w którym bohaterka w samotności ma odnaleźć w sobie moc do realizacji swoich zawodowych jak i życiowych marzeń. Autorka w niezwykle zgrabny sposób maluje nowoczesną, wrażliwą, podejmującą odważne decyzje polską kobietę, która zderza się często z małomiasteczkową mentalnością otoczenia, a która jednocześnie w sposób nietuzinkowy lub nawet kontrowersyjny stara się osiągnąć równowagę życiową. Czy samotna podróż do Tajlandii to klucz do osiągnięcia tejże równowagi życiowej?   PATRONAT MEDIALNY:   radio wnet, Businesswoman & life, kobietapuszysta.pl, walbrzyszek.pl, kobiety-lodz.pl RECENZJE: Wyruszając w podróż dookoła świata wydaje nam się, że jest ona spełnieniem naszych marzeń, zwłaszcza, gdy pragniemy dotykać tego świata z najbliższą naszemu sercu osobą. Rzeczywistość weryfikuje zarówno nasze marzenia, jak i poddaje próbom uczucia. Historia opowiedziana w tej powieści jest konfrontacją poezji naszych wyobrażeń z prozą dnia codziennego - jednak podaną nam w niezwykle piękny sposób - jak w kalejdoskopie oglądamy kolorowe światy, poznajemy niezwykłych ludzi, bywamy w miejscach, które znamy jedynie z telewizyjnych relacji. Barwność i różnorodność tych opowieści przekazana plastycznym językiem - wręcz malowana obrazami - sprawia, że odbywamy tę podróż razem z Autorką, która doprawiła całość swoimi emocjami, co z kolei sprawia, że powieść zostawia w nas ślad - a my mamy wrażenie, że odciskamy ślad swoich stóp w opisanej Tajlandii. Bo to nie tylko podróż po dalekich zakątkach Ziemi, ale przede wszystkim podróż po zakątkach serc - dwojga serc, które spotykają się, zaczynają bić w tym samym rytmie by w końcu... Ale o tym dowiecie się Państwo sami, gdy otwierając pierwszą stronę książki otworzycie drzwi do innego świata, w którym czeka na Was to, co najlepsze. Czas podarowany tej książce nie będzie czasem straconym.   Monika M Sawicka Joanna Morea muzyk, wokalistka, flecistka, saksofonistka, autorka tekstów, kompozytorka, aranżerka, absolwentka Królewskiego Konserwatorium w Brukseli na wydziale jazzu i muzyki rozrywkowej. Podróżniczka. Zwiedziła ponad sześćdziesiąt krajów na niemal wszystkich kontynentach, jak również odbyła dwuletnią podróż dookoła świata czego efektem jest pierwsza książka autorki „Bezdroża, lodowce i rum” (2011) Zarówno muzyka jak i zwiedzanie świata są jej wielką fascynacją. Muzyką dzieli się ze sceny zaś podglądaniem świata i ludzie w opowieściach i książkach.

A po burzy błękitne niebo

Ewa Gudrymowicz-Shiller

Julia wraz z siedmioma koleżankami bierze udział w przyjęciu-niespodziance dla przyjaciółki, która właśnie obchodzi czterdzieste urodziny.  Ten wieczór zmieni życie jej i jej rodziny. Ewa Gudrymowicz –Schiller urodziła się i wychowała w Warszawie. Przez łata pracowała w „Składnicy Księgarskiej”, ekspediując książki w różne strony świata, wszędzie tam, gdzie znajdowała się choćby najmniejsza, spragniona ojczystego słowa, Polonia. Ewa jest matką dwojga, dorosłych już w tej chwili dzieci. Książki towarzyszyły jej zawsze, w rodzinnym domu czytali wszyscy, rodzice i sporo starsi od Ewy brat i siostra, ale to ojciec, który z racji zawodu (był zecerem), miał do czynienia z książkami na przez całe życie, nauczył ją miłości i szacunku do książek, miłości do poezji. To z jego ust mała Ewa poznawała pierwsze wiersze Mickiewicza, Słowackiego i innych poetów. Poniosła to potem w swoje dorosłe życie wdzięczna rodzicom za ten dar. Pisaniem wierszy parał się od dawna ojciec Ewy, nigdy jednak nie publikował, a część jego zapisków zginęła w zawierusze wojennej, długo przed urodzeniem Ewy. Nieliczne wiersz ojca, które ocalały, Ewa przechowuje jak największy skarb. Córka tak jak i ojciec zaczęła próbować swoich sił w pisaniu. Najpierw były to wiersze, krótkie nowelki, opowiadania, lecz prace jej tez trafiały do szuflady. Pierwszy swój wiersz napisała w wieku 13 lat. W połowie lat osiemdziesiątych opuściła wraz z dziećmi Polskę i osiadła na stałe w Kanadzie w mieście Kitchener. Po kursach języka angielskiego i zdobyciu odpowiednich kwalifikacji, przez wiele lat pracowała w służbie zdrowia. Już będąc w Kanadzie, bierze udział w konkursie literackim, miesięcznika „Ewa”, gdzie zdobywa nagrodę. W międzyczasie pisze i wydaje pierwszą książkę Pt. „Boczna Uliczka”, której pomysł w sercu nosiła od dawna. Powieść spotyka się z gorącym przyjęciem Polonii kanadyjskiej. Czytelnicy dopominają się o kontynuacje losów Anny Ewa jednak pisze i wydaje druga książkę zatytułowaną „Do widzenia, profesorze”, która jednocześnie jest drukowana w tygodniku „Goniec”, dostępnym w całej Kanadzie. Pisze również cykl nowelek pod wspólnym tytułem „Portrety Kobiece”, które drukowane są w odcinkach w miesięczniku „Kalejdoskop”, wydawanym w Ontario i w „Biuletynie Polonijnym”, ukazującym się w Quebek. Bierze udział w kilku polonijnych programach, radiowych i telewizyjnych. Jest również jurorka w polonijnych konkursach recytatorskich dla dzieci i młodzieży szkolnej Zarówno w powieściach jak i każdej z nowelek zawarte jest życie innej kobiety, ścieżki, na które kieruje ją los, decyzje, które podejmuje lub, których się boi podjąć. Marzenia i rozczarowania, problemy i radości dnia codziennego. Kobiety, które kreuje Ewa Gudrymowicz- Schiller, nie zaczynają swojego dnia od wizyty u kosmetyczki, a kończą na raucie, nie są ubrane w suknie od Armaniego lub Diora to nie gwiazdy, na które czatują fotoreporterzy. To kobiety takie jak my wszystkie. Swój dzień zaczynają w pośpiechu, uruchamiają niezliczone ilości, małych i wielkich spraw w ciągu doby, są matkami, żonami, kochankami. Kochają i są kochane! Czasami płacą za to gorzko, czasami są szczęśliwe, czasami przygniatają się pod ciężarem niełaskawego losu, a czasami po prostu wystarczy jeden promień słońca, żeby znów się podnieść i podążać dalej i dalej… W swojej wędrówce przez życie, Ewa przygląda się światu, słucha ludzi, obserwuje zdarzenie, odbiera i doświadcza różnorodnych odczuć, ale też odczytuje ludzkie emocje i mechanizmy działań. Koduje te skarby w jakimś zakamarku umysłu, żeby użyć ich potem do budowania kolejnej fabuły. Ewa jest osobą otwartą, spontaniczną, impulsywną, ciekawa świata i ludzi. Kocha zwierzęta. W jej domu zawsze jest jakiś podopieczny, pies, ptak, lub chomik. Teraz pod jej dachem mieszka urocza kotka imieniem „Kicia” i miniaturowa suczka rasy Yorki -„Gusia”. Miłość do zwierząt a szczególnie do psów ma swój wyraz w pisaniu jej każdej opowieści pojawia się jakiś czworonożny przyjaciel.

Opowieści Starego Dębu

Mercedes Morales

AutorkiNasza przygoda z baśniami zaczęła się kilka miesięcy temu, kiedy moja bratanica Laura musiała napisać opowiadanie do szkoły pod tytułem Historia mojej rodziny w postaci baśni.Tak powstała baśń Laury Mój prapradziadek Maciej.Żeby Nikolka nie czuła się pokrzywdzona, dla niej napisałam baśń pod tytułem Zagubiony Łoś.Mam nadzieję, że czytanie baśni przyniesie Wam tyle samo radości, ile mnie dało wymyślanie ich specjalnie dla Was."Opowieści starego dębu" to pięknie ilustrowana książka, która zachwyci nie jednego młodego czytelnika.Spis opowieści:Od Autorki 6Mój prapradziadek Maciej 7Zagubiony Łoś 26Anuszka i sześć chusteczek 67Popychadło 105Truskaweczki 133

Terroryści też ludzie! A bankier to też człowiek

Jan Kochańczyk

Terroryści - też ludzie! Cykl opowiadań satyrycznych, ukazujących w krzywym zwierciadle dole oraz niedole Europy w epoce "multi-kulti", poprawności politycznej i "gender". Głównym bohaterem jest bogaty polski bankier, obracający się w kręgach celebrytów dużego kalibru. Znają go i cenią bywalcy salonów Brukseli, Berlina, Moskwy, Pekinu.... i nie tylko! Jego pieniądze kochają wszyscy - partyjni i bezpartyjni, wierzący i niewierzący; bardzo starzy - i bardzo młodzi. Bohater naszych czasów!

Wszystko już zblakło, spłowiało

Andrzej Janczewski

Czy zwykłe życie może być niezwykłe? Problemy i wybory życiowe pokolenia marca 68 na przełomie PRL i III Rzeczypospolitej. Brak konformizmu połączony z niechęcią do uczestnictwa w awangardzie – zarówno tej dawnej jak i nowej skazuje bohatera tej opowieści na egzystencję bez perspektyw, co ostatecznie skłania go do podjęcia decyzji o emigracji. Andrzej Janczewski Urodziłem się pod sam koniec wojny. Potem normalne dzieciństwo w niezbyt normalnych czasach i barwna młodość w szarej rzeczywistości. Dalej studia i lata zawodowo związane z elektroniką: pierwsze telewizory kolorowe, pierwszy internet szerokopasmowy. Niedawno przekazałem pałeczkę młodszym. A poza tym proste, zwyczajne życie: żona, dzieci, dom i domownicy mniejsi. Co lubię? Cztery pory roku, lasy, rzeki, zwierzęta. Coś tam pisałem zawsze – niegdyś artykuły w czasopismach branżowych, teraz czas na prozę i trochę wierszy.  

Wioska humoru

Janusz Kuklewicz

 Wioska humoru- czwarta propozycja autorska nasycona zdrowym humorem życia wiejskiego. Życie wiejskie ukazane poprzez kolorową soczewkę humoru, przyniesie czytelnikowi chwilę rozluźnienia i uśmiechu. Janusz Kuklewicz Urodzony 30 maja 1967 roku w Lidzbarku Welskim, z wykształcenia ekonomista, bibliotekarz, plastyk. W latach 1999-2012 dyrektor Ośrodka Kultury w mazurskiej wsi. Żona Halina, syn Szymon. Rysuje od przedszkola, brał udział w kilku międzynarodowych konkursach rysunkowych. Publikacje w wydawnictwach ogólnopolskich, regionalnych i lokalnych. Zajmował się przez 13 lat orkiestrą dętą istniejącą do dziś, twórca teatralny i kabaretowy, na koncie wiele scenariuszy dla amatorskich teatrów dziecięcych i młodzieżowych. Hobby: hodowla winorośli, rysunek satyryczny, grafika i zabytkowa CZ 350. Nagrodzony odznaką Zasłużony Działacz Kultury http://spaknatak.w.interia.pl/kuklewicz.htm

Łatwe fotografowanie

Piotr Ślaski

Łatwe fotografowanie nie jest typowym poradnikiem fotograficznym, został napisany w taki sposób aby zrozumienie podstawowych zagadnień związanych z obsługą lustrzanki cyfrowej oraz fotografowaniem było łatwe dla początkujących, niedoświadczonych użytkowników. Piotr Ślaski Rocznik 1974 urodzony i zamieszkały w Pile. Od kiedy pamiętam robiłem zdjęcia, jednak fotografią na poważnie zainteresowałem się zaledwie kilka lat temu, od tej pory aparat stał się nieodzownym elementem mojej codzienności. W fotografii fascynuje mnie możliwość zarejestrowania ułamków sekund życia tak często niedostrzegalnych gołym okiem, pokazania piękna chwili i zatrzymanie czasu. Patrząc przez obiektyw aparatu widzę świat inaczej i dzięki fotografii mogę pokazać innym mój sposób widzenia świata. Interesuję się fotografią krajobrazową, przyrody, podróżniczą, jednak nie zamykam się tylko w tego rodzaju fotografii, gdyż uważam, że człowiek szuka i rozwija się przez całe swoje życie.