Tanie zakupy na całym świecie. Poradnik superkupca

Przemysław Mielcarski

Dzięki tej lekturze poznasz, krok po kroku, jak rozpocząć internetowe zakupy, których pozazdroszczą Ci wszyscy znajomi. Rozpoczniemy od podstaw, więc od procesu rejestracji poprzez wyszukiwanie ofert na zakupie kończąc. Wszystko to, co przeczytasz oparte jest o doświadczenia autora. Od dawna, bowiem interesował mnie import. Założenie jednak firmy zajmującej się importem i handlem wymaga dużych nakładów inwestycyjnych i obarczone jest sporym ryzykiem. Nikt nie zagwarantuje nam przecież stabilności na rynku walutowym. Ponadto dochodzi tu czas transportu drogą morską i inne czynniki. Postanowiłem jednak wykorzystać moc i siłę portalu eBay do robienia bardzo korzystnych zakupów na własny użytek. Wielokrotnie kupowałem potrzebne mi przedmioty nawet kilkanaście razy taniej niż w sklepie, czy na polskich serwisach aukcyjnych.Teraz czas na Ciebie!   Spis treści: WSTĘP    eBay    Prezentacja eBay     Rejestracja w serwisie eBay.pl    PayPal    Informacje o PayPal     Rejestracja w systemie PayPal    Przygotowanie do płatności PayPal    Wpłata środków na konto PayPal    Przypisanie karty do konta    Zakupy    Wyszukiwanie interesujących przedmiotów    Aukcja ?kup teraz"    Płacenie za zakupy    Odbiór przesyłki    Wystawianie komentarza    Kolejny zakup    Aukcja z licytacją    Hasła wyszukiwania    Polecane produkty - co i gdzie warto kupować    Powodzenia

Nocturn

Marcin Rabka

„Nocturn” to kontynuacja „Liści” w stylu nieco radośniejszym. To książka o sprawach błahych i poważnych, o miłości i przyjaźni, o starych kamienicach i kafejkach. I jak każdy nokturn przedstawia klimat nocy i nadzieję rodzącego się nowego dnia. A wszystko to ukazane na tle nieustannie zmieniającej się przyrody i wyciszonych dźwięków muzyki. To również spotkanie z subtelną poezją Małgorzaty Hillar, która przenosi Czytelnika w niezwykły świat. Marcin Rabka, ur.1985, z wykształcenia przyrodnik, miłośnik lasów, który już na studiach w chwilach wolnych od białego fartucha i laboratorium, rozpoczął swoją przygodę z piórem. Aktualnie, poza sprawami zawodowymi i dalszymi studiami (zgłębianiem tajników fascynującej farmacji), próbuje napisać trzecią książkę. Autor dwóch powieści: „Liście” wydawnictwo E-bookowo, A3M, Będzin 2013, „Nocturne” , wydawnictwo E-bookowo, A3M, Będzin

Piktogramy. Zbiór

Jarosław Wojciechowski

Myśl napisania poematu pod tytułem PIKTOGRAMY zrodziła się nagle. Niczym meteor przemknęła mi przez głowę ja tylko złapałem to co życiodajne, to co mnie samego zelektryzowało. A całe zdarzenie miało miejsce w Clubie Impresja we Włocławku. Myślę, iż właśnie dlatego warto bym tam dalej pił kawę. Mam nadzieję, że ewentualny czytelnik znajdzie to, czego szuka, może cząstkę siebie, która sprawi, że go poruszy, zatrzyma w szalonym pędzie życia. By spojrzał na siebie i za siebie, by zadał sobie pytanie kim jest i dokąd podąża. Życzę mu tego z całego serca.Autor Własny charakter pisania... Jakże długo nie zgadzałam się z tym pisaniem! Ale nie zgadzamy się często tylko z tym co tak bardzo JEST Co nas potrąca, dotyka, zaczepia... Poematy JAROSŁAWA WOJCIECHOWSKIEGO są i zaczepiają... Wydana właśnie triada: PIKTOGRAMY I II III, pozwalają prześledzić etapy kolejnych intelektualnych przesileń AUTORA: kontestatora myśliciela i tego który widzi...Więcej aniżeli krzykiem i buntem tylko. Może to głos dojrzewania? Jego słowa cichną, pokornieją stają się królewską sługą prawdy. Tej wyrastającej ponad niedostatki indywidualnej egzystencji i doświadczenia. Dane mi było być świadkiem tych przeistoczeń. Trzy PIKTOGRAMY trzy lustra w których AUTOR ogląda swoją twarz, a ja rozpoznaje ten sam (choć nie taki sam) charakter pisma... Bo ładunek emocji ten lont zapalonego ducha, trwa, ale nad paleniskiem czuwa AUTOR. Już świadomy. A świadomość rzuca nas w rozleglejsze krainy emocji i przestrzeni. Tam krzyk milknie i bywa zaledwie zbłąkanym, pełzającym ogniem... Piktogramy I Wyrastają jeszcze z nurtu młodzieńczej niezgody jakby plakatowe od krzyku. Autor dokonuje sądu nad nowy światem naszej rzeczywistości z jego fałszywymi apostołami z jego zatrutym smakiem wolności... ...już ćpuny sejmowe się zbierają gadają slangiem zaczarowanym o tym i owym w szczególności owym... (P I str. 17) a gniew niezgody czujemy czytając dalej ...wyścig już ruszył bieg szczurów rozpoczęty a ja i my nie z tej sztuki czy wyklęci... (P. I str. 24) I toczy nieustanną rozmowę ze złem...Może to tylko szept pokusa złego, kiedy słyszy: ...nie ma żadnej Góry Oliwnej nie ma żadnego Boga jestem tylko ja (zły dopisek mój) i nikt poza tym...

Opowieści przy świecach

Andrzej Galicki

Książka ta jest zbiorem dwunastu historii napisanych przez autora w Kanadzie, na podstawie wspomnień z pobytu przed laty w Europie. Akcja zdarzeń przenosi się kolejno z Warszawy do Wiednia i Paryża, opisywane historie trzymają w napięciu, i kończą się niekiedy w sposób całkiem zaskakujący. Przedstawione w nich miejsca są prawdziwe i doskonale znane autorowi, jednak zdarzenia wzbogacone są nieco wyobraźnią, a występujące w książce postacie są całkowicie fikcyjne.Treścią opowiadań są głównie romantyczne historie wchodzące miejscami w szarą sferę nierealności i fantazji. Opowiadania pisane są językiem prostym, pozbawionym tanich upiększeń w jakich lubuje się często romantyczna literatura, stanowią lekturę czytającą się łatwo, nadającą się dla czytelnika obojga płci, o szerokiej rozpiętości wiekowej.Przyjemnej lektury.Okładkę stanowi obraz autora książkipt. Dzień bez końca

Szmaragdowe miasto Krainy Oz

Lyman Frank Baum

Jest to dalsza część przygód Dorotki, z którą czytelnicy spotkali się już w „Zadziwiającym czarodzieju z Krainy Oz” i „Ozmie z Krainy Oz”. Obecne przygody są nie mniej barwne i tak samo zadziwiające. Król Gnomów nie może pogodzić się ze swoją porażką w konflikcie z Dorotką i Ozmą i postanawia zniszczyć całą Zaczarowaną Krainę Oz. Nowy dowódca armii jest takim samym okrutnikiem, a ponadto przebiegłym chytrusem. Do ataku na spokojnych mieszkańców Krainy Oz przygotowuje nie tylko własną armię, ale też zachęca okropne istoty mieszkające w pobliżu. Wszyscy razem w wielkiej tajemnicy wyruszają podziemnym przejściem do Szmaragdowego Miasta. Niepokoimy się coraz bardziej o losy Zaczarowanej Krainy i jej mieszkańców tym bardziej, że widzimy jak wielką przewagą dysponują napastnicy i jak beztrosko i szczęśliwie spędzają czas nie tylko stali mieszkańcy Zaczarowanej Krainy, ale i Dorotka, tym razem z wujkiem i ciocią. Przeżyjmy kolejne przygody razem z Dorotką i jej przyjaciółmi. Zenon Ciechanowicz, tłumacz   Niesamowita potęga wyobrażni Lymana Franka Bauma zachwyca dzieci już od kilkudzisięciu lat. Przygody Dorotki w Krainie Oz są u nas znane dzięki filmom, musicalom i sztukom scenicznym. Ale Kraina Oz ma do zaoferowania znacznie więcej. Jej bohaterowie pokazują jak radzić sobie z największymi nawet problemami pokojową drogą. W trzeciej części poznacie jeszcze więcej niezwykłych bohaterów.  

Koniec wszystkich historii. Medytacje

Nitya

Ta medytacyjna opowieść o życiu prowadzi nas do przełomowego punktu, w którym wszystkie opowieści przemijają. Wraz z zaniknięciem opowieści, „końcem wszystkich historii”, znika też cierpienie, poczucie oddzielenia i niewygody. Nitya mówi o doświadczeniu jedności i wolności. Doświadczeniu dostępnym dla każdego. „To jest bardzo subtelne dostrojenie, nastawienie uszu, całego istnienia na słuchanie. A kiedy będzie słuchanie, pojawi się też słyszenie. Nastroić się, czyli się otworzyć, dać więcej przestrzeni, nie fiksować się. Nastroić się, czyli przyjąć wszystko, co jest. Patrzeć, słuchać bez intencji. Prościej ujmując, po prostu BYĆ”. Autorka opowiadając o własnej drodze, dzieli się swoją praktyką duchową, naprowadzając czytelnika na ważne pytania, które trzeba zadać sobie w ciszy. W każdej chwili może nadejść odpowiedź, przynosząc ze sobą...zrozumienie.  

Dziennik praktykującego wójta

Marek Waszkiewicz

Dziennik praktykującego wójta… Rzecz o codziennym życiu wójta, burmistrza, prezydenta miasta i innych zależnych od wyboru nawet największego tłuka w Polsce to prawdziwe zapiski z prawdziwego życia, prawdziwego wójta, prawdziwie praktykującego to zajęcie przez ponad dwanaście lat. Przeciętny wyborca nie zdaje sobie sprawy, ile trzeba zabiegów i najróżniejszych układów, żeby sprawy załatwiać pozytywnie. To, co zostało zapisane, może się zdarzyć nawet w najmniejszej gminie w kraju nad Wisłą. Niewykluczone również, a raczej bardzo prawdopodobne, że takie historie zdarzają się w każdej gminie. Relacje między organem wykonawczym a uchwałodawczym na poziomie samorządu gminnego są często napięte. Nierzadko w codziennych kontaktach pomiędzy tymi organami dochodzi często do sytuacji wręcz śmiesznych. Można płakać ze śmiechu przy opisie tak zwanych opozycjonistów wójta i zarzutów pod jego adresem kierowanych. Można też włosy drzeć na głowie z powodu głupoty ludzkiej, z jaką przeciętnemu wójtowi przychodzi się nierzadko spotykać i mierzyć. Dziennik… to również zapiski, jak ludzie potrafią być małostkowi, zawistni i zupełnie nie rozumieją, czym jest wspólnota samorządowa, już nawet na poziomie wsi. Nie brakuje w Dzienniku… notatek lub cytatów z donosów i skarg czy to na wójta, czy to na ludzi na stanowiskach kierowniczych w gminie, aż wreszcie na sąsiadów. Jednak Dziennik… to także opis wyniszczającego wpływu władzy publicznej na jednostkę. Człowiek obejmujący stanowisko publiczne z wyboru, staje się zakładnikiem wyborców, radnych i obietnic złożonych w trakcie kampanii wyborczej. Ci, którzy chcą się w pełni oddać temu zajęciu, zauważają po jakimś czasie, że ich życie prywatne, życie rodzinne jest powoli zawłaszczane przez wyborców i prywatne interesy poszczególnych mieszkańców gminy. Ogólnie rzecz ujmując, to bardzo smutna opowieść, w której wiele może śmieszyć, ale nie mniej może też przerażać. W świetle tego, co napisano w Dzienniku… można sobie wyobrazić, jak może wyglądać życie polityków ze sceny krajowej i uświadomić sobie, że politycy nie ułatwiają nam życia. Co najwyżej robią wszystko, aby utrzymać się na powierzchni i zabezpieczyć jak najbardziej własne interesy. Myślę, że Dziennik… może być ciekawą lekturą, zwłaszcza dla tych, którym po głowie chodzi zaangażowanie się w pracę samorządową. Wszyscy z pewnością znajdą tu coś dla siebie! Autor

Marzenie Zuzanny

Agnieszka Biegaj

Zuza przeżywa miłość z wzajemnością. Ma wspaniałych przyjaciół i cudowną rodzinę. Świetną pracę i własne mieszkanie. Spełnienie wszystkich marzeń. Oprócz jednego. Nie może poślubić mężczyzny, którego kocha najbardziej na świecie. Czy mimo wszystko odnajdzie swoje szczęście? Miłość, która pokona nawet czas. Przyjaźń, która wybaczy nawet zdradę. Namiętność, która przysłoni prawdziwe uczucie. Nadzieja, która nie gaśnie. Wzruszająca i wciągająca historia. Zabawne dialogi. Barwne postacie. Szczęście i dramat. Radość i łzy. Namiętność i zdrada. Odrobina sensacji. Polecam wszystkim czytelnikom i życzę miłej lektury!

Emocje

Agnieszka Białomazur

„Emocje” to opowieść o nerwowym dyrektorze nie liczącym się z uczuciami pracowników. Bohater uświadamia sobie swe naganne postępowanie podczas spotkania z równie impulsywnym wiceprezesem firmy.

Wizerunek miasta

Praca zbiorowa

Szanowny Czytelniku, książka, którą właśnie zamierzasz przejrzeć ma pewien szczególny walor, nie jest bowiem li tylko teoretycznym rozważaniem, ale stara się odpowiedzieć na wiele pytań czysto praktycznie, czasami posiłkując się przykładami. Nie jest to zapewne odpowiedź na wszystkie pytania, jakie mogą się pojawić w temacie „wizerunek miasta”, ale też nie mamy aspiracji, jako autorzy tej książki, opracowania całościowego kompendium. Staramy się jednak przybliżyć zagadnienie w formie mniej akademickiej a bardziej praktycznej. Jan Jacek Tyliszczak i Andrzej-Ludwik Włoszczyński   Dopisek osobisty Książka jest szczególna również z tego względu, iż jest swego rodzaju aktem pamięci oddanym współautorowi tej książki Janowi Jackowi Tyliszczakowi, który nie doczekał jej ostatecznego kształtu. Może więc być tak, że niektóre rozdziały tej książki, szczególnie dotyczące działań strategicznych, pozostały nierozwinięte szerzej, a jedynie zasygnalizowane na bazie pozostałych notatek rękopiśmiennych. Wybacz to Drogi Czytelniku, jako projektantowi identyfikacji wizualnej trudno mi bowiem uzupełniać te brakujące elementy nie będąc strategiem, jakim był Jan. Aby jednak zrekompensować tę niedogodność zaprosiłem do jej uzupełnienia zacne grono praktyków, od strategów po projektantów: Macieja Tesławskiego, Annę Adamus-Matuszyńską, Piotra Dzika, Krzysztofa Karasia, Roberta Fidurę, Marcelinę Mikułowską, Marcina Zgórskiego, Mateusza Machalskiego, Irenę Czusz i Marka Szewczyka. Bardzo serdecznie im wszystkim dziękuję za przyjęcie zaproszenia i udział w tym książkowym projekcie. Andrzej-Ludwik Włoszczyński Ważna uwaga, swoje honoraria Autorzy przeznaczają na cel chartatywny, na rzecz Fundacji Akogo? która stworzyła Klinikę Budzik,pierwszy w Polsce wzorcowy szpital dla dzieci po ciężkich urazach mózgu. Klinika działa przy warszawskim Centrum Zdrowia Dziecka. Kupując więc tę książkę stajesz się Darczyńcą i wspomagasz leczenie bardzo trudnego i drogiego leczenia dzieci. Sprawdź na co pójdą Twoje pieniądze http://www.akogo.pl/klinika-budzik

Hybryda. Tom II. Władca Podziemi

Jo.E.RACH.

„Hybryda” tom III – to podróż w czasy młodości Aragona – najpotężniejszego KUR-GALLI. To wyprawa w czasy świetności Sumeru – starożytnej, tajemniczej cywilizacji, którą Aragon władał tysiące lat temu. To również wędrówka po niezwykłym, fascynującym świecie KUR – wszechmocnego Władcy Podziemi, istoty, od której zależą losy całego Gatunku… całej planety… Potraktowana jako narzędzie zemsty Kala zostaje zmuszona do walki z tajemniczym, potężnym wrogiem, który porwał ją z twierdzy Cassiela. Bezlitośnie torturowana i okaleczana traci nadzieję na przetrwanie… na dobre zakończenie… Czy zdoła wyjść obronną ręką z tej opresji? Czy pozna tożsamość agresora? Czy jeszcze kiedykolwiek będzie miała szanse spojrzeć w kochające oczy swojego mężczyzny?

Pucuś

Barbara Niedźwiedzka

Pucek był dorosłym zającem i doskonale znał wszystkie zakamarki leśne. Mieszkał na skraju lasu w niedużym domku – w pokoju z kuchnią i łazienką. Obok kuchni był magazyn, w którym szarak przechowywał śrubki, młotki, stary rower, hulajnogę i inne cenne rzeczy. Był bojaźliwy – jak to zając. Może dlatego jego słuchy oklapły, a ogon, czyli omyk ciągle drżał jak listek na wietrze. Parę skoków dalej szarak miał też dużą spiżarnię. Gromadził w niej zapasy na zimę. Leśni przyjaciele mówili, że jest prawdziwym kolegą. Myślę, że to prawda! Zresztą przekonacie się już niebawem.

Sweet bomb Silly

Marcin Brzostowski

“Sweet Bomb Silly” is a novel (thriller) whose protagonist is an aerial bomb named Silly, equipped with an individual thinking process substitute, or a kind of artificial  intelligence. As a result of numerous events, she becomes entangled in a conflict between two opposing armies. The thinking and feeling bomb watches people who aim at initiating another war. Learning their motivation, she learns much about life and discovers her real nature.

Sprzedać duszę diabłu

Dawid Brykalski

„Sprzedać duszę diabłu” to książka, dzięki której można przekonać się o sile ludzkiej pasji i charakteru. Autor zamieścił w niej wywiady przeprowadzone w latach 2004-2010 z indywidualnościami sceny muzycznej – m.in.: Steve Lukatherem, Garym Moorem, Danielem Lanois, Ianem Gillanem, Jamesem LaBrie czy Stevem Vai’em. Choć różnią ich style i gatunki, wszystkich łączy niezaprzeczalne oddanie muzyce. Również konsekwencja artystycznych działań oraz wewnętrzne przekonanie o konieczności bycia sobą, na przekór zakłamanemu światu show-biznesu. Zawarte w książce wypowiedzi są szczere i prawdziwe, czasami dowcipne i rubaszne, a często wręcz intymne. Padają więc w książce słowa o trudnych wyborach i popełnionych błędach, o radości, ale i o bólu tworzenia, o artystycznych poszukiwaniach i „wyzwalaniu” się przy pomocy muzyki. Muzyki, która pozostaje dla tych niezwykłych ludzi sposobem na życie, na ciągłe określanie samego siebie i swych emocji. A nie wypadkową chłodnej kalkulacji pod dyktando aktualnie panujących mód i trendów, przynoszącej łatwy zysk. Z takim podejściem łączy się nierozerwalnie uczciwość wobec siebie i fanów, która każe tworzyć zawsze coś własnego, poszukiwać, ale pozostawać przy tym wiernym samemu sobie, a czasami nawet zagrać… koncert, który trwa ponad 5 godzin! Tytuł książki przywołuje – nie bez powodu – postać Roberta Leroy’a Johnsona, do dziś określanego mianem króla gitary bluesowej. Według legendy zawdzięczał on swój wielki talent paktowi z diabłem, którego spotkał o północy na rozstaju dróg. I choć wszystkich artystów, których wypowiedzi znalazły się w książce, można o taki pakt podejrzewać, to jedno jest pewne: na rozstajach dróg, jakie napotkali w swym życiu, zawsze starali się wybierać i podążać tylko jedną – własną.

Jak zorganizować rewelacyjne wesele. Poradnik krok po kroku

Agnieszka Witońska-Pakulska

Choć ślub i wesele to jeden z najpiękniejszych i najradośniejszych momentów w życiu to wiąże się on z nie lada stresem i dużą  ilością - jak się później okazuje - niepotrzebnych nerwów. Emocje związane są po pierwsze z powagą i doniosłością samej uroczystości, a ponadto wynikają z tego, że Para Młoda chce, aby ich dzień był wyjątkowy i perfekcyjnie zorganizowany. W tym właśnie ma pomóc ten Poradnik - napisany z myślą o wszystkich świeżo upieczonych narzeczonych. Zawiera on informacje i rady praktyczne dotyczące poszczególnych etapów organizacji ślubu i wesela. W dokładny i przystępny sposób zostały w nim opisane wszystkie elementy, które należy wziąć pod uwagę przy przygotowywaniu tej wspaniałej uroczystości. Poradnik ten pomoże narzeczonym rozplanować oraz zaaranżować ten szczególny dzień!! Lektura tego Poradnika umożliwi zapoznanie się z wszystkimi kwestiami dotyczącymi przygotowywania ślubu i wesela.   FRAGMENT: Obecnie do tego, aby ślub i wesele były udane nie wystarczy już pyszne jedzenie i znakomita orkiestra. Teraz dzień ten powinien wyróżniać się oryginalnym i niespotykanym pomysłem. Do wyboru jest tyle opcji, że bez opracowania spójnej wizji, co do tego, jak ma wyglądać ślub i wesele, dzień ten skazany jest na totalny nieład organizacyjny i całkowity miszmasz. Dlatego uważam, iż jedną z najważniejszych, jeśli nie najistotniejszą rzeczą jest trafny wybór motywu przewodniego. Chodzi mi nie tyle o organizację wesela tematycznego, choć to oczywiście też dobry pomysł. Mam jednak na myśli wybór, co do np. koloru, kwiatu, owocu lub innego elementu, wokół którego można pięknie i estetycznie zaaranżować całe przyjęcie. Dobieranie motywu przewodniego najlepiej rozpocząć od rozpisania - na kartce bądź w głowie - rzeczy, muzyki, filmów, itd., czyli tego wszystkiego, co lubicie. Stworzenie takiej, choćby wirtualnej listy, pomoże Wam określić, jakie elementy i co musicie wziąć pod uwagę. Przy wyborze tych elementów można posłużyć się wszelkimi dostępnymi metodami poszukiwań, głównym jest oczywiście Internet. Następnie  z rozpisanych elementów należy wybrać te, które najbardziej nadają się na motyw przewodni. Najlepiej jest stworzyć tzw. tablicę inspiracji, na której zamieścicie elementy, które pomogą Wam określić jeden motyw przewodni całego przyjęcia.    

Kto mnie pokocha?

Dominik Florianowicz

"Kto mnie pokocha?" to historia osiemnastoletniego Adama, bitego i poniżanego w domu rodzinnym. Po kolejnym ataku ze strony ojca, chłopak trafia do szpitala, tam spotyka pielęgniarza, który wyciąga w jego stronę pomocną dłoń. Pozostaje już tylko wyprowadzić się z domu i zaczać nowe, ale czy na pewno szczęśliwsze życie? Powieść ukazuje losy chłopaka szukającego miłości, której nie zaznał w domu, głównie ze względu na odmienną orientację seksualną. Czy uda mu się to w obcym mieście wśród nieznanych ludzi? Każdy przecież potrzebuje miłości, drugiej połówki obok siebie. Adam szuka jej rozpaczliwie, naiwnie ulegając starszym od siebie, a do tego borykając się z poważnymi rodzinnymi problemami. Dominik Florianowicz Autor debiutujący w roku 2013 książką „Naznaczeni“.  W tym samym roku wydał książkę pt. „Świat jest pełen homoseksualnych mężczyzn“, która od razu stała się bestsellerem i wzbudziła w czytelnikach wiele emocji. Powieść „Niebezpieczna gra“ to jego trzecia najnowsza,  tym razem bardzo kontrowersyjna książka. Strona autora www.facebook.com/dominikflorianowicz

Bezcenne wskazówki

Agnieszka Białomazur

Książka "Bezcenne wskazówki" to inspirująca opowieść o młodym chłopaku, który ma za zadanie towarzyszyć nieznanemu sobie człowiekowi na szlakach górskich Beskidu Śląskiego. Podczas całodniowej wędrówki po górach chłopak słyszy od swego kompana mnóstwo cennych wskazówek, które mają mu pomóc w tym, aby mógł odmienić swoje życie na lepsze i aby odniósł sukces. Wspomniane wskazówki dotyczą między innymi takich zagadnień, jak: rozwój osobisty, wewnętrzny spokój, podświadomość, wiara w sukces, wytrwałość, odwaga, porażki czy sens życia. I są one subtelnie wplecione w luźną rozmowę, wspomnienia bohaterów, opisy szlaków i tego co dzieje się podczas wędrówki. Z wykształcenia jestem ekonomistką, z zamiłowania humanistką i artystką. Moja twórczość literacka przejawia się w pisaniu inspirujących książek,zachęcających do celowego życia oraz podążania za własnymi marzeniami. Posiadam również zdolności manualne, które wykorzystuję tworząc rękodzieła metodą decoupage.

Tatuaż z wężem

Jolanta Knitter-Zakrzewska

„Tatuaż z wężem” to zbiór opowiadań, w których realizm splata się z metafizyką. Tytułowy wąż to nie tylko wzór na skórze. Każde zdarzenie w naszym życiu jest jak tatuaż na duszy. Jakie „tatuaże" nosisz w sobie? Czy podobne do tych, które posiadają bohaterowie tych intrygujących opowiadań? „Zabieg był bolesny, ale powoli zaczynałem zapominać o bólu. Liczył się efekt. Na ramieniu miałem ostro zakończony sztylet z rękojeścią wysadzaną czerwonymi rubinami, a wokół niego wił się wąż o dzikich, żółtych oczach, otwartej paszczy, z którego wyłaniał się wąski, rozdwojony na końcu, jadowity język.”

Sabin

Adrian K. Antosik

Poza czasem i materią otworzyła oczy potężna istota. Na jej ludzkiej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Oczy zapłonęły czerwonym blaskiem. Spojrzała na dwie osoby przed nim. Kobieta była w strasznym stanie. Długie ciemne włosy były poplątane, pozlepiane zaschniętą krwią. Ubranie miała brudne i poplamione. Siniaki i wybroczyny szpeciły niegdyś piękną twarz. Natomiast mężczyzna miał szeroko podcięte gardło. Przy krawędzi rany wciąż jeszcze pojawiały się czerwone bąbelki. Stwór poruszył się i zaczął mówić głębokim, gardłowym głosem: - Więc oferujecie mi dusze w zamian za ochronę waszego syna… Aby nic mu się nie stało…

Aremil Iluzjonistów: Uwikłani

Alicja Makowska

Najważniejszy w życiu iluzjonisty egzamin zbliża się wielkimi krokami, jednak udział w nim nie przynosi Luv Incerno upragnionej wolności. Na terenie poligonu dochodzi do tragedii, w wyniku której życie traci jedna z uczestniczek. Jej sprawca zjawia się tam, by złożyć Luv przerażającą propozycję. Czas do namysłu szybko się kończy, a słowo nowego mocodawcy jest ostateczne. Wojna lub imię zdrajcy.

Prawnicy

Lilianna Garden

Po tragicznych wydarzeniach z przeszłości, Cordelia Weston postanawia zacząć od nowa, całkowicie poświęcając się karierze prawniczej. Gdy otrzymuje wiadomość o przyjęciu do jednej z najlepszych kancelarii w Bostonie wie, że to szansa na którą tak długo czekała. Nie spodziewa się, że zostanie wciągnięta w sam środek  rozgrywki, w której wszystko wydaje się jedynie wyreżyserowanym spektaklem, a jej serce skradnie niebezpieczny mężczyzna. Kiedy Matthew Barden przyjmuje sprawę znanego biznesmena, oskarżonego o malwersację i morderstwo, nie przeczuwa, że to dopiero początek lawiny zdarzeń, które mogą doprowadzić do jego upadku. Bezwzględny i bezkompromisowy adwokat, nie ma litości dla swoich przeciwników, rozprawiając się z nimi bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Wszystko się zmienia, gdy w jego uporządkowane życie wkracza energiczna Cordelia Weston. Od pierwszej chwili wie, że z tą kobietą będą same kłopoty. Czy dwoje poranionych ludzi będzie w stanie znów zaufać i dać się porwać miłości, gdy ich świat zaczyna rozpadać się, niczym domek z kart? Zanurz się w świecie przepełnionym tajemnicami, chęcią zemsty i namiętnością, który pochłonie Cię bez reszty.

Monique Stalens et son Théâtre. Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz

Paweł Zapendowski

ebook w języku francuskim i polskim Jest to pierwsza obszerna publikacja, jaka ukazuje się w języku francuskim i polskim o teatrze Monique Stalens, reżyserki teatralnej i aktorki polsko-francuskiego pochodzenia. Kilka rozmów, jakie Paweł Zapendowski z nią przeprowadził, zawiera opis i refleksję dotyczącą głównie paru ostatnich lat z twórczości reżyserki i działalności jej Atelier-Théâtre. Spośród autorów sztuk jej ponad stu inscenizacji we Francji i w Polsce w centrum zainteresowania znalazło się trzech Polaków: Stanisław I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz oraz Rosjanin żydowskiego pochodzenia Ilja Erenburg. Monique Stalens w fascynującej opowieści o teatrze nawiązuje do osobistości, jakie wywarły największy na nią wpływ: Jeana Vilara, Petera Brooka – z fenomenem pustej sceny, Jerzego Grotowskiego. Do publikacji trafiły wspomnienia z obfitujących w dramatyczne chwile lat po wojnie, refleksje o konfrontacji losów i kultur Wschodniej i Zachodniej Europy, o jej upartym dążeniu do poznania języka rodzinnego kraju, który jako małe dziecko musiała opuścić. Specjalnością Monique Stalens jest teatr młody, tworzony z aktorami młodymi, bezkompromisowy, podejmujący ryzyko, szukający rozwiązań jakie rodzi chwila. Jest to teatr bez zbędnych dekoracji, skupiony na słowie, cielesności, odkrywaniu indywidualności aktora i autora. W roku 2010 Monique Stalens za osiągnięcia w propagowania polskiej kultury teatralnej na świecie otrzymała Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza. Reżyserka mieszka w Paryżu, jest matką aktorki Juliette Binoche i reżyserki dokumentalistki Marion Stalens. E-book zawiera pełną listę ról teatralnych i inscenizacji Monique Stalens oraz liczne fotografie. Mówi Monique Stalens: Przeczytałam rozmowy, jakie przeprowadził ze mną Paweł Zapendowski i które trafiły do e-booka „Monique Stalens i jej teatr”. Powtarza się w nich pewien stały temat: odrzucenie zarówno „zawodowstwa” jak i „amatorstwa”. Jak pisze Gombrowicz – „jesteśmy wiecznymi kandydatami na artystów i pragniemy dojrzałości”. Ten ideał przeciwstawia się systemowi legalizacji osób pracujących w teatrze, jaki istnieje w Polsce, gdzie aktor nie może pracować w teatrze zawodowym, jeśli nie ma oficjalnego dyplomu. W teatrze tradycyjnym, na przykład w Japonii, można jedynie urodzić się aktorem, jest to pewien rodzaj spadku rodzinnego. Osobiście miałam obsesję na punkcie braku mojego zalegalizowanego wykształcenia. W wieku pięćdziesięciu lat ciągle byłam stażystką u Yosi Oida... Młodzi artyści, których spotykam i którzy decydują się na przygodę teatralną ze mną, są w większości w trudnej sytuacji materialnej, podobnej do tej, w jakiej ja byłam na początku mojej drogi. Na początku czegoś, co nigdy nie okazało się karierą. Ponadto, od przeszło dziesięciu lat moje grupy teatralne są dwujęzyczne, dwunarodowe – Polacy i Francuzi. Moja rodzina została wygnana z Polski, tak jak inne rodziny z powodu uwarunkowań historycznych i sojuszu pomiędzy dwoma totalitaryzmami: brunatnym i czerwonym, które postanowiły podzielić Polskę  między siebie. Znaczna część moich aktorów reprezentuje pokolenie, które przeżyło koniec komunizmu i weszło w nową epokę w Polsce, wraz z jej progresywnym podbojem europejskiej „normalności”. Przypuszczam, że dla moich aktorów, tak jak dla mnie, tworzenie teatru jest zarazem fizycznym i chemicznym zjawiskiem regenerującym, kołem ratunkowym, zdobyciem języka kiedyś utraconego i ponownie odnalezionego. Wspólne cele połączyły osoby, które lubią podobne rzeczy: mierzyć się z niepewnymi okolicznościami biednego teatru. Jak znaleźć lub ukraść czas? Jak zagnieździć się w jakimś miejscu? Gdzie dokładnie znaleźć zrozumienie w tym lub innym kraju? Doprowadzienie projektu do końca jest ryzykowną podróżą. Musimy mieć zatem w nas samych coś więcej: cząstkę irracjonalności, wierność i motywację. Możemy się do tego zbliżyć przez naszą grę, gdyż niedojrzałość, która daje nam witalność, jest niezbędna. Wtedy stajemy się  zwierzęciem interesującym: Europejczykiem wielokulturowym i – mam nadzieję – kreatywnym artystą. ebook en français et en polonais C'est la premiere et la plus importante publication en français et en polonais concernant le théâtre de Monique Stalens, metteur en scene et actrice d'origine franco-polonaise. On peut y découvrir plusieurs conversations que Pawel Zapendowski a menées avec elle. Le sujet principal porte sur trois Polonais: Stanislaw I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz et Bruno Schulz ainsi que le Juif russe Ilya Ehrenbourg. Dans un récit fascinant, Monique Stalens se réfere aux maîtres du théâtre qui l'ont influencée: Jean Vilar, Peter Brook et son espace vide, et Jerzy Grotowski. On découvre ses nombreux souvenirs sur des moments dramatiques de l'apres-guerre, des réflexions sur la rencontre de différents destins et de différentes cultures de l'Est et de l'Ouest en Europe, et sa volonté obstinée de reconquérir sa langue maternelle dont, enfant, on avait voulu la priver. Le choix théâtral de Monique Stalens est un théâtre jeune, avec un groupe d'acteurs dont la plupart ont moins de trente-cinq ans, prets a tout, n'ayant peur de rien, cherchant sans cesse des solutions a tous les problemes. Pas de décors inutiles, un jeu tres physique (quand l'espace vide le permet), a la découverte des talents individuels et des oeuvres choisies. En 2010, Monique Stalens a obtenu le prix Witkacy pour son travail au service du rayonnement de la culture polonaise en France et en Pologne. L'e-book présente la liste complete des mises en scene et des rôles interprétés par Monique Stalens ainsi que de nombreuses photos. Monique Stalens : J’ai relu les conversations que Pawel Zapendowski a menées avec moi, contenues dans l’ebook « Monique Stalens et son théâtre ». Il y a des constantes : le rejet aussi bien du « professionnalisme » que de l’ « amateurisme ». Comme dit Witold Gombrowicz, nous sommes éternellement des « candidats-artistes et nous désirons la « maturité ». Cet idéal s’oppose au systeme de certification des gens de théâtre tel qu’il existe en Pologne ou un comédien ne veut ni ne peut travailler dans un théâtre professionnel s’il n’a pas un diplôme officiel en poche. Dans le théâtre traditionnel, par exemple au Japon, on ne peut que naître comédien par héritage familial… Moi, j’ai été obsédée par mon absence de formation légale.  A plus de cinquante ans j’étais encore stagiaire avec Yoshi Oida… Les jeunes artistes que je rencontre et qui acceptent l’aventure du théâtre avec moi sont pour la plupart aussi démunis que je l’étais au début de ce qui ne fut jamais une « carriere ». En plus, depuis une dizaine d’années, mes groupes sont bilingues, ou bi-nationaux… Polonais et Français. Ma famille fut explulsée par l’histoire et l’alliance des totalitarismes rouge et brun qui s’étaient mis d’accord pour se partager la Pologne. Mes acteurs eux, sont principalement issus du post-communisme avec la conquete progressive d’une « normalité » européenne. Je suppose que pour eux, comme pour moi, la pratique du théâtre est a la fois, un phénomene physique et chimique de régénération, une bouée de sauvetage, et la conquete d’une langue perdue ou retrouvée. Des phénomenes d’attraction ont réuni des gens qui aiment les meme choses; qui affrontent ensemble les conditions précaires du théâtre pauvre. Comment trouver ou voler du temps ? Comment squater un lieu. Ou trouver des complicités dans un pays ou l’autre ? Conduire un projet jusqu’au bout est un voyage risqué. Il faut un supplément non rationnel, de fidélité, de volonté. L’approche se fait par des jeux car l’immaturité, condition de  notre vitalité est aussi nécessaire. On devient cet animal intéressant : un européen multiculturel, peut-etre un artiste créatif. 1. Je devine les acteurs – conversation avec Monique Stalens 2. L’inassouvissement – Witkiewicz– a propos du spectacle «Les Cordonniers» 3. Ferdydurke et Bakakai– a propos des spectacles «Bakakai»,plusieurs contes de Witold Gombrowicz 4. Ou est mon Gomel? – a propos du spectacle «Lazik» d’apres «Lazik le Tumultueux» d’Ilya Ehrenbourg 5. Virus – conversation avec Monique Stalens a propos du communisme 6. Monique Stalens a Cracovie – une répétition (reportage) 7. Gombrowicz – conversation avec Monique Stalens< 8. Bruno Schulz – a propos du spectacle «Le Messie Inachevé» 9. L’Atelier-Théâtre Monique Stalens 10. Monique Stalens 1. Czuję aktora – rozmowa z Monique Stalens 2. Nienasycenie – Stanisław Ignacy Witkiewicz – o spektaklu „Szewcy” 3. Tango z Gombrowiczem – o spektaklach „Ferdydurke” i „Bakakaj” 4. Gdzie jest mój Homel – o spektaklu „Lejzorek” wg „Burzliwego życia Lejzorka Rojtszwańca” Ilji Erenburga 5. Wirus – rozmowa z Monique Stalens o komuniźmie 6. Monique Stalens w Krakowie – reportaż z prób 7. Dialog „East-West” – o wspomnieniach z Polski, Gombrowiczu, Erenburgu i tai-chi 8. Bruno Schulz – o spektaklu „Mesjasz Nieskończony” 9. Atelier-Théâtre Monique Stalens 10. Monique Stalens

Niebo usłane grzechami

Karina Wojciechowska

Nazywam się Karina Wojciechowska. W 1991 roku zdobyłam tytuł Miss Polonia, a w 1992 tytuł Miss Planet. Moje życie było barwne i pełne historii które, mogą zdarzyć się tylko nielicznym. Aura towarzysząca konkursom piękności, zawsze była i pozostaje nadal tematem plotek, domysłów i skandali. Życie kobiet, królowych jednej nocy, budzi zainteresowanie i ciekawość.Jestem pierwszą Miss Polonią, która napisała książkę utrzymaną w konwencji współczesnej powieści realistycznej, w której autentyzm przeplata się z fikcją literacką.Książka ta opisuje historię życia kobiety, która zaznała sławy, bogactwa, podróży w egzotyczne krainy, życia w świetle jupiterów, ale również strachu, poniżenia i cierpienia. Pokazuje, że wielkie, wspaniałe szanse, jakie dostajemy od losu, mogą przejść obok niewykorzystane lub przerodzić się w nieszczęścia. Codzienność, kłopoty życiowe, historie miłosne, romanse, ważni ludzie, marzenia, podróże, rozczarowania, śmierć, większe i mniejsze dramaty bohaterki, opisane są w barwny sposób.Nie jest to opowieść o lalce Barbie czy infantylnej dziewczynie, która wzięła udział w konkursie piękności, lecz o zwyczajnej kobiecie. Z tej książki można dowiedzieć się, jak naprawdę wyglądają wybory miss i co taki konkurs daje jego uczestniczkom. Jednak nie jest to opowieść o targowisku próżności, ale historia życia kobiety byłej Miss Polonia.Spis treści:I rozdział Facet w kosmosie 5II rozdział Tak zwany RESET 12III rozdział Przyjaźń nie rdzewieje 22IV rozdział Pierwsza sesja zdjęciowa 27V rozdział Sen biedaka 38VI rozdział Intronizacja 52VII rozdział Miss World 64VIII rozdział Życie w blasku 79IX rozdział Uszy przodka 84X rozdział Hotel 89XI rozdział Niemoralna propozycja 96XII rozdział Przepraszam, pomyłka 108XIII rozdział Ludzie gubią parasolki 118XIV rozdział Ten jedyny, wprawdzie nie pierwszy 129XV rozdział Wieczór panieński po męsku 135XVI rozdział Pierścionek zaręczynowy 145XVII rozdział Białe bywa czarne i odwrotnie 153XVIII rozdział Na końcu piekła zobaczyć można błękit nieba 165

Erotic dreams. Gra nr-1 dla par. Wersja czarno-biała

Dariusz Rutkowski

  Erotic Dreams. Gra nr-1 dla par jest to  gra erotyczna dla par, które pragną wzbogacić i urozmaicić swoje życie erotyczne, a także spędzić czas w sposób wyrafinowany. Zalety: Dzięki grze Erotic dreams Wasze życie erotyczne nabierze blasku.Staniecie się bardziej otwarci na rozmowy o seksie. Będziecie łatwiej wypowiadać się o swoich potrzebach erotycznych. Dowiecie się, co komu sprawia większą przyjemność Będziecie odkrywać swoje ciała na nowo... świetnie się przy tym bawiąc. Jaki jest cel gry? Przede wszystkim jest to dobra zabawa we dwoje oraz dostarczenie sobie niesamowitych doznań, o jakich nawet nie marzyliście. Co ją wyróżnia spośród wielu? Macie więcej miejsca na baraszkowanie. Do gry konieczna jest jedynie kostka do gry oraz odpowiednio przygotowane karty z zadaniami. Nie potrzebujecie żadnej planszy, dzięki czemu macie więcej miejsca na zabawę. Karty można mieć ze sobą zawsze i wszędzie... Stopień zadania w zależności od nagrzania Zasady gry zostały tak przygotowane, by w odpowiedni sposób stopniować zadania. Na samym początku wykonuje się te mniej pikantne oraz odpowiada się na pytania. Później dochodzi rozbieranie, a z czasem wykonuje się zadania coraz bardziej erotyczne. Przygotowanie gry Do tego by grać należy wydrukować wszystkie karty, powycinać je, oraz przygotować kostkę do grania. Dobrze jest też zaopatrzyć się w kartkę papieru i coś do pisania.