Podróże Gulliwera. Gulliver's Travels

Jonathan Swift

"Jonathan Swift: Podróże Gulliwera. Gulliver's Travels. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Podróże Guliwera powieść Jonathana Swifta napisana w 1726 roku, stanowiąca połączenie satyry na ludzką naturę z parodią popularnych w tamtym okresie powieści podróżniczych. Stanowi najbardziej znaną pracę Swifta, jest jednocześnie zaliczana do klasyki literatury angielskiej. Książka zdobyła ogromną popularność już wkrótce po wydaniu (John Gay stwierdził, że stanowi lekturę uniwersalną, czytaną przez wszystkie warstwy społeczne), ukazuje się drukiem praktycznie nieprzerwanie od roku pierwszej publikacji. George Orwell powiedział, że gdyby miał wybrać sześć książek, które miałyby ocaleć, podczas gdy wszystkie inne uległyby zniszczeniu, Podróże Guliwera z pewnością znalazłby się wśród nich. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Podróże_Guliwera) Travels into Several Remote Nations of the World. In Four Parts. By Lemuel Gulliver, First a Surgeon, and then a Captain of Several Ships, better known simply as Gulliver's Travels (1726, amended 1735), is a novel by Irish writer and clergyman Jonathan Swift, that is both a satire on human nature and a parody of the ""travellers' tales"" literary sub-genre. It is Swift's best known full-length work, and a classic of English literature. The book became popular as soon as it was published. John Gay wrote in a 1726 letter to Swift that ""It is universally read, from the cabinet council to the nursery."" Since then, it has never been out of print. Cavehill in Belfast is thought to be the inspiration for the novel. Swift imagined that the mountain resembled the shape of a sleeping giant safeguarding the city. (http://en.wikipedia.org/wiki/Gulliver's_Travels)"

Poezye

Mikołaj Sęp Szarzyński

Poezye Szarzyńskiego (*? - 1581) ukazały się w druku dopiero po śmierci poety, staraniem brata jego Jakuba, podstolego ziemi lwowskiej, w roku 1601 (bez wymienienia miejsca). Że jednak już wcześniej zasłynęło imię Szarzyńskiego, jako poety, o tym świadczą i Paprocki w Herbach (1584) i Bielski w Kronice (1597). Paprocki przytacza nawet, mówiąc o Stanisławie Strusie, wiersz Szarzyńskiego, na jego cześć napisany (ob. wyd. niniejsze, 19), oczywiście z kopii rękopiśmiennej. Po śmierci Szarzyńskiego dostały się jego rękopisy i księgi do Stanisława Starzechowskiego, podkomorzego ziemi lwowskiej; ale ten wkrótce umarł, i spuścizna po Szarzyńskim tak się gdzieś zawieruszyła, że brat jego już się o nią dopytać nie mógł i tym sposobem ogłosił drukiem nie całą spuściznę, ale, jak mówi, tylko trochę pism.

Wieszczba krwawej głowy

Andrzej Juliusz Sarwa

Pierwsza część cyklu powieściowego (kwadrologii) o rodzie Białeckich. Dwa wieki historii Polski i Francji, splecione z reformacją w Europie, walką o władzę i poszukiwaniem miłości. To kanwa najnowszej powieści Andrzeja Juliusza Sarwy. A co na tę kanwę jest nałożone? To i powieść historyczna i obyczajowa, przygodowa i po trosze traktat demonologiczny. Co wychodzi z tak niecodziennego połączenia? Wielowątkowy intrygujący utwór z fascynującą, chociaż mroczną akcją. Powieść to ogólnie thriller historyczno-ezoteryczny opowiedziany niezwykle bogatym językiem, zróżnicowanym ze względu na używających go bohaterów. Są tu i opisy bliskie botanice i rozprawie naukowej, jest i humor i podniosłość. Akcja toczy się wartko, dwa wieki historii bynajmniej nie nużą, a dają wrażenie przeniesienia się w epokę. Dodatkową zaletą powieści jest to, że autor, jak ma w zwyczaju, absolutnie się nimi nie przejmując, nie ulega ani modom, ani trendom literackim i pisze po swojemu, znakomitym językiem, oferując nam przepiękne opisy, nawet i zapachów, czego się w sztampowej literaturze nie spotka. Z uwagi na potrzebną do zrozumienia problematyki powieści wiedzę o świecie, podbudowaną bagażem życiowych doświadczeń, autor zamieszcza dość odważne obyczajowo opisy dworskiego życia XVI i XVII-wiecznej Francji i naturalistyczne opisy okultystycznych rytuałów, dlatego jej adresatami winni być raczej czytelnicy dorośli. Książka zdecydowanie dla wymagającego czytelnika!

Krwawa chmura

Jerzy Bandrowski

Fascynująca opowieść z Dalekiego Wschodu. Zacytowany dalej fragment chyba najlepiej zapowie jej treść i specyficzny mroczny klimat: Gdyby sam Wei-hsin Yang chciał opowiedzieć swą dziwną a pełną przygód rozlicznych historię, z pewnością nie wiedziałby, od czego zacząć, nie tylko dlatego, że umarli nie mają większych zdolności do monologów od żywych, ale przede wszystkim, ponieważ nigdy nie wiadomo, gdzie się, jaka historia zaczyna i gdzie jest początek człowieka. Należałoby może zacząć od jakiegoś wypadku nadzwyczajnego, od czegoś niezwykłego, co wpłynęłoby na bieg życia i jego kierunek, ale takich wypadków w życiu Wei-hsin Yanga nie było. Czyż bowiem można uważać za coś nadzwyczajnego, że matka Wei-hsin Yanga, widząc młodą swą latorośl w żarze jakiejś niezrozumiałej sobie gorączki, ucięła mu nożyczkami dwa palce u lewej ręki, uważając to za znakomity środek przeciw urokom? W ojczyźnie Wei-hsin Yanga uchodzi to za rzecz bardzo pospolitą. Albo może zaliczymy do jakichś nadzwyczajności, że w tym siole, zwanym Wsią Dobrotliwego i Kochającego Urzędnika, nigdy tam zresztą nie widzianego, siostra Wei-hsin Yanga powiesiła się, nie mogąc dłużej znosić morzenia głodem i razów, obficie wymierzanych jej przez świekrę? Wypadki takie były w tej okolicy niemniej liczne od topienia się z tej samej przyczyny w studniach. Nic też nie widziano dziwnego w tym, że liczna rodzina Wei-hsin Yanga, najechawszy z tego powodu dom świekry, potłukła i połamała wszystkie sprzęty, do krwi pobiła czcigodną matkę-świekrę i porzuciła ją nagą i skrwawioną na gościńcu, gdzie też ta bezlitosna matrona skonała.

Siła i prawo

Ks. Dr Marian Morawski SJ

W książce "Siła i prawo" ks. dr Marian Morawski SJ wnikliwie analizuje współczesny kult siły i jego wpływ na prawo. Autor porusza kluczowe pytania dotyczące relacji między siłą a prawem, przedstawiając dwie dominujące doktryny w tym zakresie. Pierwsza, wywodząca prawo od siły, jest rozwinięta przez filozofów takich jak Kant, J.J. Rousseau i Hobbes, a jej korzenie sięgają prawa rzymskiego i cesarstwa. Druga, oparta na chrześcijańskiej idei prawa, przeciwstawia się cezarystycznym tendencjom, triumfując na Zachodzie mimo porażek na Wschodzie. Morawski ukazuje, że chrześcijańska koncepcja prawa nie jest nowością, a jej zalążki istniały już wśród pogan. Książka zawiera również dowody wewnętrzne na poparcie teorii prawa wynikającego z zakonu przyrodzonego, obnażając jednocześnie sprzeczności i absurdalności teorii przeciwnych. Przez zestawienie wyników obu doktryn, autor daje czytelnikowi pełny obraz konsekwencji, jakie niosą za sobą różne podejścia do prawa i siły, zarówno w stosunkach obywatelskich, jak i międzynarodowych.

Szatan i Judasz. Część I: Szatan

Karol May

Cykl powieściowy, którego autorem jest Karol May, noszący tytuł "Szatan i Judasz. Część I: Szatan", zawiera części: Święty Dnia Ostatniego, Yuma Shetar, The Player i Klęska Szatana. W głównym wątku owych powieści towarzyszymy Old Shatterhandowi i jego bratu krwi, Winnetou, w ich pełnej przygód misji walki o sprawiedliwość. W tle toczy się niebezpieczna pogoń za złotem i pieniędzmi, prowadzona przez braci Melton - Harry'ego i Thomasa, oraz Jonathana, syna Thomasa. Ich bezwzględność i skrupulatność w osiągnięciu celu stawiają ich w obliczu niebezpieczeństw, jakich jeszcze nie widział Dziki Zachód. Przyjaźń między Old Shatterhandem a Winnetou nabiera nowego wymiaru w obliczu coraz bardziej skomplikowanych wyzwań. Ich determinacja, by powstrzymać przestępców przed osiągnięciem celu, jest nie tylko walką o sprawiedliwość, ale i o zachowanie ludzkiej godności. "Szatan i Judasz. Część I: Szatan" to nie tylko opowieść o zmaganiach i poświęceniu, ale także o odkrywaniu siły, która tkwi w głęboko ukrytych więziach między ludźmi. Książka ta prowadzi czytelnika przez krainę dzikiej przygody, odsłaniając zarówno mroczne, jak i piękne strony Dzikiego Zachodu, gdzie wytrwałość i odwaga stanowią fundamenty moralne. Przygotuj się na ekscytujący rollercoaster emocji, gdzie jedyną pewnością jest walka do samego końca.

Gehenna, czyli dzieje nieszczęśliwej miłości

Helena Mniszkówna

Gehenna, czyli dzieje nieszczęśliwej miłości to znakomita powieść niezwykle popularnej polskiej pisarki Heleny Mniszkówny. Fragment: Tarłówna wydarła się gwałtownie z rąk chłopca, chwyciła palto i zeskoczywszy na ziemię w kilku susach znalazła się na szynach. Za sobą słyszy przeraźliwy wrzask Jasia, nie jest w stanie opanować rozdygotane szczęki. Orientuje się momentalnie co do tożsamości toru, prędko owinęła szynelem całą swą postać razem z głową i rzucając spojrzenie przed siebie, padła piersiami na nasyp, wyciągając się pionowo jak długa w środku szyn. Żwir zachrzęścił i rozsunął się nieco pod jej łokciami, mocniej naciska go ciałem z raptownym pragnieniem zapadnięcia się pod ziemię. Ale piersi jej i nogi natrafiły na twarde drzewo podkładów. Gwizd lokomotywy przeszył powietrze, brzmi jakoś łagodnie, chociaż donośnie, smutek i tęsknota, czy nawet skarga, płynie w tym przeciągłym tonie świstu. Może to moja śmierć toczy się tam myśli dziewczyna chłodem w mózgu. Wpiła się ciałem w podkłady, przeraża ją szybki, jednostajny turkot coraz bliższy, bliższy...

Allegorya

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Allegoria to wspaniały poemat wybitnego polskiego twórcy okresu Młodej Polski. A oto fragment utworu: Na łożu leżał senny, czy zemdlony, / Młodzieniec blady śmiertelnie, skrwawiony. / Nad nim schylony siedział człowiek drugi / I leżącemu lodem skroń okładał / I patrzał pilnie, czy ten sen się długi / Przerwie — lecz życiem? śmiercią? darmo badał, / Bo oddech słaby bardzo, konający, / Nie wróżył, aby przebudził się śpiący. / W tem spostrzegł człek ów w rannym lekkie drgnienia, / Może przedśmiertne? i jakby westchnienia / Żywsze — zwolna się powieki otwarły / Ciężko, jak gdyby ołowie je parły / W dół — przymknęły się znowu, silnie ścisły, / Otwarły wreszcie, źrenice z nich błysły / Czarne i duże i ożył wpół zmarły. /  Powiódł do koła wpół przymgloném okiem, / Jakby się dziwił obecnym widokiem, / Jakby coś sobie chciał przypomnieć ... w lice / Czuwającego utopił źrenice, / Chciał coś rzec — w ustach zasnęły mu słowa, / Chciał głowę dźwignąć — lecz opadła głowa.