Praktyczny kurs wymowy angielskiej dla Polaków. Wyd. 3 popr

Andrzej Porzuczek, Arkadiusz Rojczyk, Janusz Arabski

Praktyczny kurs wymowy angielskiej dla Polaków to napisany przystępnym językiem podręcznik wymowy, dzięki któremu osoba ucząca się języka angielskiego może (samodzielnie lub z pomocą nauczyciela) przyswoić dźwięki współczesnej angielszczyzny. Autorzy książki: Andrzej Porzuczek, Arkadiusz Rojczyk i Janusz Arabski, specjaliści z zakresu dydaktyki języka angielskiego, stworzyli podręcznik w pełnym tego słowa znaczeniu. Praktyczny kurs…  oferuje bowiem Czytelnikom zarówno – opisane w języku polskim – teoretyczne podstawy wiedzy o angielskiej fonetyce, jak i kompleksowy zestaw ćwiczeń praktycznych, uzupełniony o ponad 300 nagrań w formacie MP3. Podręcznik składa się z 23 lekcji, w których Autorzy prowadzą Czytelnika od podstawowych cech angielskiej wymowy (w jej standardowej brytyjskiej wersji), przez trudne dla polskiego ucznia relacje między angielską wymową i pisownią, aż po zagadnienia bardziej złożone, takie jak nieprzewidywalny angielski akcent wyrazowy oraz melodia angielskich zdań. Praktyczny kurs… to podręcznik pomocny w nauce wymowy niezależnie od poziomu angielszczyzny,  który reprezentuje Czytelnik.  Główne zalety podręcznika to:  – Bazowanie na dotychczasowych doświadczeniach językowych Czytelników (Autorzy kierują się popartym doświadczeniem przekonaniem, że „skuteczny podręcznik wymowy musi stale odnosić się do języka ojczystego ucznia”). – Rozwijanie ogólnej sprawności artykulacyjnej i kształcenie słuchu, które pomagają nie tylko w przyswajaniu wymowy angielskiej, lecz także w nauce innych języków. – Połączenie naukowej rzetelności wiedzy z popularnonaukowym sposobem jej przekazywania. –  Doświadczenie dydaktyczne i naukowe Autorów, dzięki któremu Praktyczny kurs wymowy angielskiej dla Polaków to książka, po którą sięgnąć mogą również uczniowie zaawansowani oraz angliści. 

Profesjonalizacja komunikowania w sytuacji kryzysowej. Perspektywa województwa dolnośląskiego w latach 1997-2018

Waldemar Sobera

Książka została poświęcona mechanizmom, standardom i wzajemnym relacjom pomiędzy administracją publiczną, grupami dyspozycyjnymi i mediami związanymi z procesem komunikowania w sytuacjach kryzysowych oraz próbie oceny stopnia ich profesjonalizmu. Przeprowadzone badania zostały osadzone na gruncie województwa dolnośląskiego w latach 1997-2018. Do realizacji celów opracowania wykorzystano badania ankietowe, wywiady pogłębione oraz metodę desk research. Analizy pozwoliły na kompleksowe scharakteryzowanie procesu komunikowania w sytuacjach kryzysowych oraz przygotowanie rekomendacji, które po zaadaptowaniu mogłyby wpłynąć na zwiększenie efektywności przekazywania informacji.

Stating the Obvious: Celan - Beckett - Nauman

Sławomir Masłoń

Książka stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czym mogą być literatura i sztuka dzisiaj, a co się z tym wiąże – również, krytyczne odniesienie do starego jak nowoczesność problemu końca sztuki wysokiej. Wychodząc z założenia, że mówienie o końcu sztuki jest uzasadnione, tylko jeśli rozumiemy ją jako prezentację tego, co idealne w formie uchwytnej dla zmysłów, w pracy próbowano spojrzeć na rolę twórczości i krytyki w naszym świecie, który nie jest już światem Idei w sensie heglowskim. Jako że dyskusja czysto teoretyczna w takim przypadku nie zawsze prowadzi do uchwytnych wniosków, autor zaproponował rozważenie wyżej wspomnianych problemów, posiłkując się przykładami dzieł Paula Celana, Samuela Becketta i Bruce’a Naumana, których praktyka pozwala, jego zdaniem, na sformułowanie pewnych szerszych wniosków dotyczących sensu tworzenia w epoce zwanej często postpostmodernistyczną. Książkę, której wcześniejsze rozdziały poświęcono rozważaniom na dość abstrakcyjnym poziomie, kończy polityczny apendyks, próbujący usytuować wcześniej omawiane problemy sztuki „elitarnej” i „trudnej” w kontekście postulatów polityki tożsamościowej, a w szczególności dyskusji o sensowności kanonu czy też jego represyjności. [15.10.2012]

Splot. Szkice o poezji polskiej, rosyjskiej i żydowskiej

Marian Kisiel

Zbiór gromadzi szkice o poetach i wierszach, których losy w różny sposób splatają się z sobą: historycznie, biograficznie, literacko. Autorzy polscy, rosyjscy i żydowscy, a niejednokrotnie ten związek jest w poszczególnych biografiach jednoczesny, zostali tutaj zespoleni na prawach przypadku, wyjątku i konieczności. Przypadkiem jest ich spotkanie w jednej książce; wyjątkiem to, że każdego autora łączy język lub jego porzucenie, miejsce lub jego utrata, narodowość lub jej zmiana albo odrzucenie; koniecznością natomiast jest to, że każdy z autorów w jakimś sensie czuje się wrzucony w wiek XX jako „czas marny”, gdzie przychodzi się mierzyć  z własną biografią jak z cudzą, a z cudzą jak z własną. Splot ich biografii i wierszy przynosi niekiedy niespodziankę.

Idylla/testament. Wiersze przebrane. Testament/idylla. Wiersze przybrane

Miłosz Piotrowiak

W ramach prezentowanej publikacji Czytelnik znajdzie szkice o poezji Zuzanny Ginczanki, Jana Lechonia, Czesława Miłosza, Piotra Sommera, Jerzego Ficowskiego, Jarosława Iwaszkiewicza oraz Zbigniewa Herberta. Granica między idyllicznością a testamentem z pewnością nie rozdziela anachronizmu od nowoczesności. Obie formuły poetyckie z podobną mocą przekraczają swe gatunkowe ograniczenia. I idylle, i testamenty mają charakter mediacyjny - stale o coś walczą, negocjują warunki, testują ograniczenia i rozmiary działań. Ruch wyrosły z poetyckiego bezwstydu, nieskromnej pasji - bądź zatajania prawdy (idylla) - bądź jej ujawniania (testament), wynika ze sprzeciwu wobec praw i możliwości poprawiania tego świata. Dlatego też testament nie musi być rozważaniem starca będącego myślami w innej epoce, a idylla - gaworzeniem pastuszka próżnującego ku uciesze obserwatora. W poszczególnych odsłonach Autor projektu poddaje światopoglądy idylliczne i testamentalne próbom genologicznym i filozoficznym jako stany charakterologiczne, predylekcje wyobraźni, składniki stylu.

Wyobraźnia i nieświadomość. Nie-psychoanaliza Gastona Bachelarda

Marta Ples-Bęben

Książka stanowi nową interpretację Bachelardowskiego odczytania psychoanalizy, zarówno w kontekście jego epistemologii, jak i filozofii wyobraźni poetyckiej. Autorka, opierając się na materiale źródłowym, a także na klasycznych i nowych komentarzach, rekonstruuje założenia Bachelardowskiej "nie-psychoanalizy", stanowiącej nie tyle kolejną interpretację tez Freuda czy Junga, co autorską metodę, w której psychoanalityczne koncepty zostały wpisane w szersze założenia filozoficzne. Zadając pytanie: czy Bachelard w ogóle był psychoanalitykiem?, autorka bada adekwatność założeń, kluczowych idei i pojęć. Istotną zaletą książki jest wpisanie Bachelardowskiej nie-psychoanalizy w szerszy kontekst wczesnych dziejów francuskiego ruchu psychoanalitycznego.

Inkluzywny narzędziownik stanowisk, funkcji i zawodów w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach (słownik fleksyjno-słowotwórczy)

Ewa Biłas-Pleszak, Marcin Maciołek, Katarzyna Sujkowska-Sobisz, Jaśmina Śmiech, ...

Publikacja Inkluzywny narzędziownik stanowisk, funkcji i zawodów w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach (słownik fleksyjno-słowotwórczy) ma pomóc tym, którzy chcą posługiwać się feminatywami i osobatywami (wobec osób niewskazujących na płeć), a nie zawsze wiedzą, które wybrać lub jak je tworzyć, i tym, którzy są takim formom przeciwni, ale może zechcą się z nimi zapoznać. Dlaczego "narzędziownik"? Bo ma stanowić poręczne narzędzie dla użytkowników polszczyzny. Recenzentka, prof. M. Gębka-Wolak z UMK napisała: "publikacja ma charakter doradczy, a nie nakazowy. To w gestii użytkowników języka [...] leży wybór środków językowych nazywających stanowiska, funkcje i zawody". Na pytanie bowiem: "Czy trzeba używać nazw żeńskich, czyli feminatywów?", autorki i autorzy narzędziownika odpowiadają NIE. Na kolejne: "Czy można używać nazw żeńskich, czyli feminatywów?" - już zdecydowanie TAK. Decyzja w tej sprawie zależy od preferencji osoby pełniącej daną funkcję, zajmującej stanowisko, posiadającej tytuł, stopień, wykonującej jakąś czynność czy zawód oraz preferencji kogoś, kto mówi o takiej osobie. Tylko taka postawa pozwala na poszanowanie różnorodności oraz potrzeby swobodnego i wolnego od nacisku jej wyrażania.

Od beneficjenta do donatora. Współpraca rozwojowa w polityce zagranicznej Polski w latach 1989-2020

Monika Szynol

Praca przedstawia istotę i ewolucję współpracy rozwojowej w polityce zagranicznej Polski w latach 1989-2020 oraz analizuje znaczenie i efektywność pomocy i współpracy rozwojowej w obszarze zewnętrznej aktywności państwa. Cel ten obejmuje charakterystykę uwarunkowań podejmowanej przez państwo współpracy rozwojowej, jej systemu prawno-instytucjonalnego, dedykowanych jej zasobów finansowych, a także motywacji i interesów wiążących się z dostarczaniem ODA oraz przejawów jej wykorzystywania. Finalnie możliwa jest identyfikacja głównych cech współpracy rozwojowej jako narzędzia soft power polityki zagranicznej Polski, a także czynników wpływających na efektywność stosowania tego instrumentu.