Jak zrobić DVD ze zdjęć. Podstawy montażu filmowego

Zbigniew Lech

Wydawnictwo przeznaczone jest dla tych wszystkich, którym zależy, by wykonane własnoręcznie zdjęcia można było zaprezentować najatrakcyjniej, jak to tylko możliwe. Najciekawszą formą prezentacji jest niewątpliwie film, zwłaszcza - ten w formacie i jakości DVD.Właśnie tej problematyce - tworzeniu filmu ze zdjęć z równoczesnym poznawaniem podstaw montażu poświęcona jest niniejsza publikacja.W oparciu o materiał fotograficzny pokazano, na czym polega montaż filmowy i jak ze zwykłych zdjęć zrobić można ciekawy i interesujący film rodzinny, jak napisać scenariusz, dobrać tytuł i podkład muzyczny, kiedy i gdzie zastosować komentarz? A także - w jaki sposób sterować ruchem obrazów wykorzystując pewne tricki zwiększające atrakcyjności dzieła.Wyjaśniono, co to są przejścia, kadry i przebitki, przedstawiono - przy okazji omawiania roli czasu w filmie - sposób obliczania czasu jego trwania.W części praktycznej, krok po kroku, zaprezentowano proces montażu. Od importu zdjęć do odpowiedniego programu komputerowego zaczynając, poprzez obróbkę obrazów, tworzenie historii filmowej i wyposażenie filmu w elementy pomocnicze (muzyka, komentarz, przejścia), na generowaniu gotowego pliku filmowego i jego konwertowaniu na format DVD kończąc.Odpowiedź na pytanie, dlaczego skomplikowane zagadnienia montażu omówiliśmy na przykładzie zdjęć (a nie np. klipów z kamery?), jest oczywista. Obraz (zdjęcie) to przecież główne tworzywo każdego filmu. Ten, kto pozna podstawowe zasady w oparciu o wykorzystanie zdjęć, bez problemu poradzi sobie także z klipami (ciągiem zdjęć w postaci klatek klipu z kamery) zwłaszcza, że w profesjonalnych programach do edycji i montażu video bardzo często korzysta się także z pojedynczych zdjęć (lub ich grupy) wprowadzanych na oś czasu, a omawianie niektórych reguł w oparciu o ten właśnie element stwarza lepsze możliwości zrozumienia samej idei.W dziale "Dodatki i uzupełnienia" pokazano, skąd ściągnąć potrzebne programy (wszystkie - typu freeware), omówiono jak przekształcić zgrane z płyt audio utwory na potrzebny w filmie format mp3, z kolei dla tych spośród Czytelników, którzy pragnęliby tworzone przez siebie filmy prezentować także szerszej publiczności (np. przez publikację w internecie) przytoczono garść potrzebnych informacji prawnych związanych z prawem autorskim zwracając szczególną uwagę na czyhające w tym względzie niebezpieczeństwa.. Wydawnictwo ma charakter poradnikowy. Cechuje sie zwięzłością oraz przejrzystością, także prostym i zrozumiałym językiem. Zawiera liczne przykłady. W części "wykonawczej" dosłownie "prowadzi Czytelnika za rękę" zwieńczając wspólną pracę gotowym plikiem filmowym.Po opanowaniu zaprezentowanych w publikacji podstaw montażu oraz uwzględnieniu przekazanych w niej porad film o czasie trwania 5 - 10 minut stworzyć można w ciągu zaledwie jednej do dwóch godzin.Wymagania systemowe dla omawianych w publikacji programów: Windows XP, 2003, Vista, programy pracują prawidłowo także w Win 7.

Plastelinowe zoo

Marcin B. Brzostowski

"Plastelinowe Zoo", to książka skierowana do dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, ale również może służyć jako świetna pomoc dydaktyczna dla rodziców, nauczycieli plastyki czy wychowawców świetlicy. Książka przedstawia, jak w pięciu prostych krokach, stworzyć z plasteliny bądź modeliny piękne figurki zwierząt. Rozwijanie zdolności manualnych oraz plastycznych, to podstawowy atut tej książki. Wszystkie figurki powstają z kulek i są bardzo proste do wykonania, a przy tym świetnie wyglądają. W książce znajdziemy ponad dwadzieścia przepisów, jak wykonać plastelinowe zwierzątka. Książka opisana jest zrozumiałym językiem dla dzieci, a każdy krok przedstawiony na obrazku. Dzięki temu każdy kto zechce, będzie mógł stworzyć wybraną przez siebie figurkę zwierzątka.

Bajki dla grzecznych i niesfornych

Agnieszka Czerwonko

O czym marzy wampirek Irek? Co się robi na straszliwym balu wampirów? Jakie przygody czekają Irka?Nie tylko tego dowiecie się z wierszowanej opowieści o Irku Wampirku. Jest tu wszystko, co potrzebne bajce.Historia wzbogacona została niezwykle sugestywnymi ilustracjami Marty Święcek. Stworzenie "Bajek dla grzecznych i niesfornych" było konsekwencją chęci opisania świata, nieograniczonego tym, co realne.A cóż innego daje taką możliwość bardziej, aniżeli bajka właśnie? Pisząc, spory nacisk starałam się położyć na wykreowanie specyficznego klimatu tajemniczości i magii, okraszonego jednak często sporą dawką  humoru."Bajki dla grzecznych i niesfornych" traktują o perypetiach sympatycznego Irka Wampirka, zamieszkującego stary, ponury zamek, zagadkowych leśnych istot, trzech braci, którzy wyruszyli na poszukiwanie najpiękniejszego z miejsc świata oraz wielu innych, intrygujących postaci. Książeczkę tę napisałam krótko po moich 18 urodzinach w okresie wakacji. Stanowiło to swoisty eksperyment, gdyż nigdy wcześniej nie podjęłam się napisania bajek w formie wierszy (pomijając oczywiście nieśmiałe próby w początkowych klasach szkoły podstawowej). Kreowanie fantastycznych sytuacji i postaci było czystą zabawą a pomysły na nie rodziły się spontanicznie, często w trakcie pisania.Moim zamiarem było wzniesienie ze słów frapującego świata, do którego chce się wracać. Myślę, że ci, którzy zdecydują się z nim zapoznać, wyraźnie ów zamiar odczują.

Muzyczna sztuka kochania

Jan Kochańczyk

Muzyka to największa rozkosz człowieka! twierdzili mędrcy starożytnej Grecji. Daje więcej rozkoszy niż kobieta! dodawał Stendhal. Autorzy Kamasutry uważali, że jest niezbędnym składnikiem prawdziwej sztuki kochania.Książka analizuje uwodzicielską moc dźwięków; przytacza opinie największych autorytetów. Zawiera jednocześnie wiele barwnych anegdot z życia twórców najbardziej zmysłowej muzyki między innymi Mozarta, Verdiego, Wagnera, Chopina i Czajkowskiego.Muzyczna sztuka kochania analizuje też fantazje erotyczne twórców najsławniejszych oper świata, od Koronacji Poppei do Żywota rozpustnika.Autor książki zastanawia się też (idąc tropami Zygmunta Freuda), dlaczego autorami największych arcydzieł muzyki są - niemal wyłącznie - mężczyźni: niespełnieni męczennicy miłości; kochankowie muzyki! - Czy rzeczywiście?

Wspomnienie - Andacht

Paweł Zapendowski

Pieśń "Wspomnienie - Andacht" na baryton i fortepian, do słów Georga Trakla, w przekładzie Andrzeja Lama, jest arią Aptekarza z 1 sceny opery "Kokaina (dzień 1 i 2)". Po raz pierwszy została wykonana w Galerii Austriackiego Konsulatu Generalnego w Krakowie 22 kwietnia 2010, podczas prawykonania estrad. opery. Śpiewał Jacek Ozimkowski z akompaniamentem Małgorzaty Westrych - fortepian. Wiersz "Andacht" Georga Trakla pochodzi ze "Zbioru 1909". Ukazał się w "Neues Wiener Journal" i "Salzburger Volksblatt" jesienią 1909. Oryginalny przekład Andrzeja Lama: "Georg Trakl - Poezje zebrane", rim press, Tarnów, 1992. Pieśń powstała w Paryżu w 2010. Georg Trakl - Pieśni - z opery Kokaina (dzień 1 i 2) Siedem pieśni do wierszy Georga Trakla z muzyką Pawła Bitki Zapendowskiego, na mezzosopran, baryton i fortepian, 2010.W cyklu znalazły się wiersze Georga Trakla - w przekładach Andrzeja Lama i Krzysztofa Lipińskiego, znawców literatury języka niemieckiego i biografii poety - oraz parafrazy, autorstwa kompozytora. Wydanie zawiera nuty, teksty, wiersze, eseje krytyczne, notę biograficzną i ilustracje. Seria:1. U łoża pocałunków, sł. Georg Trakl, (tłum. Krzysztof Lipiński) na mezzosopran i fortepianMłoda dziewczyna, sł. Georg Trakl, (tłum. Krzysztof Lipiński) na mezzosopran i fortepian2. Elis, gdy kos cię w lesie woła, sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran i fortepianTrzy anioły - z "Cudownej wiosny", sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran i fortepian3. Kogo szukasz?, sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran (i baryton) z fortepianem4. Tam gdzie idę wieczorem I,II, sł. Georg Trakl, (tłum. Andrzej Lam) na baryton i fortepian5. Wspomnienie - Andacht, sł. Georg Trakl, (tłum. Andrzej Lam) na baryton i fortepian

Facet. Po męsku o związkach

Martin Cross

Kolejne opowiadania autora cykli: Single, Ludzkiego zdjęcia. W tym zbiorze opowiadań motywem przewodnim jest miłość – konsekwencje jej porzucenia, poszukiwania w nieodpowiednim miejscu i  czasie oraz niedostrzeżenia szczęścia, gdy jest blisko. Niezwykle wartka akcja, nieprawdopodobne zdarzenia, zwroty akcji, naturalistycznie przedstawione relacje między kobietami a mężczyznami. Tytuły przewrotnie określają treść opowiadań. Pierwsze opowiadanie - „Interes życia" – to opowieść piękna, przekonująca, z nutką romantyzmu. Spotkamy w nim wiele barwnych postaci, jakże znanych z codziennego doświadczenia. Ludzie ci prezentują różne typy zaangażowania w życie, emocje. Motywy działania bohaterów są połączone bardzo trafnie i ciekawie - czytelnik się nawet nie połapie do końca, do czego zmierza akcja. Trzyma w napięciu i to napięcie pozostaje i wręcz rośnie na końcu, a potem pozostawia mocne wspomnienie. Świetnie zobrazowanych  zostało kilka motywów: singla, choroby, samotności, szukania przyjemności za pieniądze, spotkania kolegów po latach i skonfrontowania ich doświadczeń z własnym podejściem do życia. Ciekawie został przedstawiony wątek młodych partnerek przewijających się  w życiu głównej postaci, starszej "mamuńki", wspominania dawnej miłości, straty i finansowej, i emocjonalnej (różnych postaci). Nie dowiadujemy się niemal niczego na temat wyglądu wyidealizowanej miłości Andrzeja, a mimo to postrzegamy ją jako piękną kobietę. Zakończenie jest niezmiernie zaskakujące i dające do myślenia. Można byłoby napisać, że miłość porzucona okłamana wróciła w najmniej spodziewanym momencie. Drugie opowiadanie - „Naga prawda” – jest zupełnie inne. Historia opowiedziana została z perspektywy młodego mężczyzny, który nie widzi szansy spełnienia ani w życiu prywatnym, ani w zawodowym. Nie może się odnaleźć, dopada go frustracja - i totalna beznadzieja. Usiłuje się jakoś wyrwać z tej sytuacji, ale okazuje się, że brnie dalej. W opowiadaniu zostają skonfrontowane dwa sposoby podejścia do relacji damsko-męskich. Emil prowadzi jakąś bliżej nieokreśloną walkę wewnętrzną - próbuje spojrzeć na seks z różnych perspektyw, przełamać i zacząć nawiązywać normalne relacje z dziewczynami. Świetnie został wpleciony wątek jego rodziców, domu – który ma ogromny wpływ na działanie. W opowiadaniu jak zwykle u tego autora, nie mamy gotowych biało-czarnych charakterów, tylko są różne odcienie szarości w odniesieniu do postaci. Emil wydaje się dobry, uczuciowy, poważny, ale zarazem niekiedy postępuje interesownie, by wzbudzić zainteresowanie płci przeciwnej z określonej subkultury. Arek niby jest zły, wyuzdany, egoistyczny, ale nie jesteśmy do końca pewni, czy krzywdzi swoje partnerki, bo w końcu same się o to proszą. W sumie obaj są też zakładnikami - jeden swoich ograniczeń moralnych, powściągliwości, a drugi rozpusty. I w sumie żaden nie ma perspektywy zmiany życia. Opowiadanie może razić naturalistycznymi opisami. Miłość poszukiwana jest przez obu w zupełnie nietrafionym czasie i miejscu. Trzecie opowiadanie - „Po prostu piękne ciacho” trudno jednoznacznie określić. Opowieść przedstawiona została oczyma dojrzałego mężczyzny - może biologicznie, ale nie emocjonalnie. Arnold skupiony na własnym ciele mało rozumie z otaczającej rzeczywistości. Niezwykle trudno ocenić tą postać, który z jednej strony zabiega o biologiczny byt rodziny, a z drugiej zatraca się w ćwiczeniach kulturystycznych. Do myślenia daje kompletny brak właśnie procesów myślowych głównego bohatera. Splot różnych okoliczności powoduje, że dostaje od losu niesamowite szczęście, ale czy w odpowiednim czasie potrafi to docenić? Barwny język – znów może razić naturalizmem, ale oddaje emocje głównej postaci. Wydaje się, że Arnold zrozumiał istotę miłość zbyt późno i zabrakło czasu, by czerpać niej szczęście. Martin Cross Rocznik 1968, Wielkopolanin, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego i Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Realizuje się w trzech projektach: krótkich opowiadaniach obyczajowych, dłuższych nowelach fantastycznych i długich thrillerach. Pracuje w instytucjach samorządowych. W dniu jego 44 urodzin Majowie zaplanowali koniec świata...

Ciechan. Narodzenie

Rafał Kado

Komiksowy Ciechan wędruje, jednak nie tylko w przestrzeni, ale także i w czasie. Znika podczas polowania, trafia poprzez czasoprzestrzeń do Ciechanowa. Wita go twórca superkombinezonu profesor Eureka, który zostaje trenerem Ciechana i jego pomocnik Robot. Pokazują mu miasto, którego był mitycznym założycielem. Od profesora otrzymuje magiczny kombinezon przyszłości. Gdy jednak dowiaduje się, że po tamtej stronie czasoprzestrzeni zamek jego ojca zniszczony został przez Wikingów, a jego rodzina trafiła do niewoli - postanawia wrócić. Dzięki kombinezonowi uwalnia swój ród. Nie koniec to jednak, bo profesor Eureka ma dalsze plany co do Ciechana. Jakie?

Chmurnoryjność w synonimie hipnozy

Arkadiusz Skowron

Trzeci z kolei tom poetycki Arkadiusza R. Skowrona "ChmurnoRYJność w synonimie hipnozy" to pozycja wielopoziomowa, wielokodowa. Nadal wchodzi w dialog z fotografią i grafiką, czasem stanowiąc kontrast wobec nich, pozwalając jednocześnie sobie, obrazom i ... Czytelnikowi/Widzowi na bycie enklawą, bycie niezależnym, ale jednak w pobliżu. Niejednokrotnie utwory przy każdym kolejnym odczytaniu nabierają nowego, innego znaczenia. Można odnieść wrażenie, ze autor pogrywa sobie z Czytelnikiem, widzem, jakby zezwalając na dowolność i niezależność w odczytywaniu. Zwłaszcza, że czasem nawet rozmieszczenie graficzne tekstów wymusza dosłowne odwrócenie. Nie tylko znaczeń, ale i samego egzemplarza, by dokładniej widzieć i doznawać.Ta książka to swego rodzaju narkotyk dla zmysłów i umysłu. Bywa, że wciąga, bywa jednak, że trzeba od niej dosłownie odrzucając odpocząć w rzeczywistym świecie. To zaś, w połączeniu ze Skowronowym credo "od sztuki znormalnieć, by się od normalności odSZTUCZYĆ", wydaje się najważniejszym przesłaniem, albo i zabiegiem.Bez wątpienia Czytelnik/Widz w trakcie lektury odpocznie przy ilustracjach. Dzięki temu łatwiej wejść w rzeczywistość po lekturze. Strona graficzna łagodzi szok i sprzeczne emocje, które wywołują czasami utwory Skowrona i niektóre jego zabiegi.Z notki redakcyjnej:Chmurnoryjność w synonimie hipnozy nabierała kształtu na kilku portalach literackich, ze szczególnym uwzględnieniem strony: www.wywrota.pl. Na ostateczne oblicze książki miały wpływ nie tylko zamieszczone w niej prace plastyczne Natalii Majki i fotografie Kamila Myszkowskiego, ale również muzyka Dahlii von Meck, z którą zdarzyło się ARSowi stworzyć kilka poetyckich spektakli (współ)autorskich.No i (oczywiście!) niezliczona ilość przeprowadzonych rozmów, bo Skowron, czy to jako ARS, czy jako Arek, do małomównych nie należy. Ale to już chyba Czytelnik sam zauważy(ł)?Po prostu. Tak wyszło.