Brahma-Waiwarta-Puranam

Nieznany

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Majewski Walenty, W. Majewski-Skorochód (1764-1835), archiwista, historyk samouk, pierwszy w Polsce sanskrytolog; od 1809 członek warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk; autor prac na temat językowych i kulturowych związków słowiańskich i staroindyjskich, m.in. Słowianach ich pobratymcach (1816) czy Gramatyki sanskrytu (1828), jak również tej publikacji Brahma-Waiwarta-Puranam (1830). Oczywiście przez współczesnych akademickich naukowców był za swe poglądy wyśmiewany i poniżany, ponieważ owym uczonym nie mieściło się w głowach, że między Polakami a Hindusami może zachodzić jakikolwiek związek, nie mówiąc już o pokrewieństwie. Tymczasem współczesne badania genetyczne potwierdziły trafność poglądów Majewskiego, jednocześnie wykazując głupotę oraz ignorancję uczonych mężów. Publikacje Majewskiego są wznawiane po raz pierwszy przez Wydawnictwo Armoryka od pierwszej połowy XIX wieku.

Bank Nucingena. La Maison Nucingen

Honoré de Balzac

W 1833 czwórka znanych dziennikarzy paryskich: Finot, Blondet, Couture i Bixiou dyskutują w jednej z modnych kawiarni o szybkiej karierze Eugeniusza de Rastignaka, który jeszcze kilka lat wcześniej zamieszkiwał w nędznym pensjonacie w Dzielnicy Łacińskiej i nie liczył się w życiu wyższych sfer. Okazuje się, że kluczem do sukcesu tego prowincjusza z Angoulme był romans z Delfiną de Nucingen, żoną jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych finansistów Francji. Chociaż po 14 latach związek ten rozpadł się, Rastignac w dalszym ciągu prowadził półlegalne interesy z jej mężem, wzbogacając się na tyle, że uzyskał tytuł para Francji. (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej Version bilingue: polonaise et française.

Krosnowa i świat oraz inne nowele

Władysław Stanisław Reymont

Zbiór opowiadań Władysława Reymonta polskiego pisarza, prozaika i nowelisty, jednego z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Publikacja zawiera następujące utwory: Pracy!, Idylla, Lekcja życia, Wigilia wygnańców, Adeptka, Dwa spotkania, Na morzu, Niedziela w Londynie, Krzyk, Powrót, Historia, Która by mogła się stać, Z wędrówek Haruna Al Reszyda, Wspomnienia z lat dziecięcych, Powrót, Spowiedź, Seans, Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani!, Gęsiarka.

Pamiętnik złodzieja. A Thief in the Night

Ernest William Hornung

Jedna z książek z serii o A. J. Rafflesie, złodzieju-dżentelmenie, której autorem jest Ernest William Hornung angielski pisarz. Seria ta spowodowała w owym czasie pewien szok kulturowy, ponieważ jej bohaterem jest nie policjant lub detektyw broniący prawa i porządku, ale przestępca (a raczej para przestępców, bo Raffles zwykle działa w parze ze swoim przyjacielem i narratorem tej serii opowiadań, Bunnym Mandersem). Budzą oni w dodatku sympatię czytelnika, który kibicuje ich niebezpiecznym przygodom (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

System modernistów

Ks. Dr Maciej Sieniatycki

Modernizm jest dzieckiem najnowszych czasów. Począł się we Francji, stąd rozszerzył się na Włochy, Anglię, w nieznacznej mierze na Niemcy, jeszcze mniej na inne kraje. We Francji głównym przedstawicielem modernizmu jest X. Alfred Loisy, ur. w r. 1857, najpierw proboszcz, potem profesor w Instytucie katolickim w Paryżu, zasuspendowany przez Rzym w r. 1909 i w tym samym roku mianowany przez rząd francuski profesorem w szkole państwowej w College de France. Obok niego, we Francji, z wybitniejszych modernistów księży należy wymienić: Houtin, Laberthonnire, Turmel; ze świeckich: Le Roy, Blondel, Fonsegrive. W Anglii głową modernistów był Jerzy Tyrrel, przez 26 lat Jezuita, poczym wydalony z Zakonu, suspendowany przez Rzym, umarł 11 lipca 1909 r. We Włoszech wysunęli się na czoło ks. Romolo Murri i hr. Antoni Fogazzaro, ten ostatni znany powieściopisarz, autor wziętej na indeks powieści ˝Il Santo˝. Niemcy nie mają zbyt głośnych przedstawicieli modernizmu. Zasady modernistyczne głoszą z więcej znanych: Gebert, Schnitzer, Funk, Koch. U nas w Polsce oprócz bałamutnych, z wielkim bombastem, w duchu liberalno-modernistycznym pisanych broszur Antoniego Szecha (O. Wysłouch) objawów modernizmu tak jakby nie było. Jak wiadomo, błędy modernistyczne w liczbie 65 zdań zostały potępione w Nowym Syllabusie, dekretem Kongregacji Inkwizycji ˝Lamentabili˝, zatwierdzonym przez Piusa X z 14 lipca 1907. Za Syllabusem poszła Encyklika ˝Pascendi˝ z 8 września 1907 r. Propaganda modernizmu i po encyklice Pascendi nie ustała, choć niezbyt wielkim cieszy się powodzeniem.

Dzwony

Gabriele D'Annunzio

Gabriele d'Annunzio, był włoskim pisarzem, poetą, dziennikarzem i dramaturgiem. Nazywano go il Vate, czyli Poeta-prorok i był związany ze środowiskiem dekadenckim, a jego prace ściśle współdziałały z francuską symboliką i brytyjską estetyką. Takie prace stanowiły zwrot przeciwko naturalizmowi poprzednich romantyków i były zarówno zmysłowe, jak i mistyczne. D'Annunzio był pod silnym wpływem myśli Friedricha Nietzschego. Jego skandale z kobietami, w tym z Eleonorą Duse i Luisą Casati zwracały wielką uwagę opinii publicznej przeciągając czytelników do lektury jego utworów. Niniejszy zbiór opowiadań: Dzwony, Episcopo i sp., Męczennik, Bohater, Skrzynia i Cekiny zawiera zarówno historie zmysłowej miłości, jak i cały tragizm ludzkiego żywota. Napisane w sposób mistrzowski stanowią prawdziwą ucztę dla wymagającego czytelnika. Te oto słowa autora najlepiej określą jego samego i jego twórczość: Jest już wieczór. A tutaj wieczory są ogromnie smutne, ponieważ dzwonią dzwony. Jakże zdołam wyrazić ci całą moją rozpacz?... Wydaje mi się, że przestałem żyć, że śnię tylko zły, bezładny sen. Bez ciebie! I bez twoich pieszczot, bez tego kręgu miłości i dobroci... Śmierć w gruncie rzeczy jest obecna wszędzie, jak życie, jest ciepła jak życie, piękna jak życie, jest upojeniem, obietnicą, wniebowzięciem.

Uczta

Platon

Tłumacz o Uczcie Platona: Jesteśmy w innym świecie; dwadzieścia trzy wieki wstecz, a jednak dziwnie to wszystko nowoczesne i żywe wstaje spod pióra Platona. Towarzystwo inteligencji ateńskiej zeszło się wieczorem w roku 416 przed Chr. i rozmawia po kolacji o rzeczach mądrych. Bawią się. Chwilami puste, dziecinne prawie żarty, chwilami bajka i mit, to znowu rozkoszna gra słów wieloznacznych i gra na trudnym instrumencie dobrej mowy, chwilami zachwyty myślowe i słowa oderwanych objawień, to znowu apoteoza człowieka, pana nad sobą i pana nad otoczeniem. To wszystko na tle rozmowy o Erosie. Kobiet nie ma, a jest nastrój kwiatów w powietrzu; drewnianych uczonych nie ma, a jest atmosfera jasnej, prostej a bystrej myśli, niby blask jasnych oczu Pallady; jest rozkosz myślenia pojęciami ogólnymi, niby stąpanie po szczytach tam, gdzie obłoki blisko, a niżej gaje róż.

Panna de Scudery. Das Fräulein von Scuderi. Mademoiselle de Scudéry

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

"Ernst Theodor Amadeus Hoffmann: Panna de Scudéry. Opowiadanie z czasów Ludwika XIV. Das Fräulein von Scuderi. Erzählung aus dem Zeitalter Ludwig des Vierzehnten. Mademoiselle de Scudéry. Chronique du rgne de Louis XIV. Edycja trójjęzyczna: polska, niemiecka i francuska. Akcja książki umiejscowiona jest w Paryżu w roku 1680. 73-letnia panna de Scudery jest poważaną pisarką, zna też osobiście króla Ludwika XIV. W tym czasie w Paryżu ma miejsce seria morderstw, a ofiary uśmiercane są poprzez pchnięcie sztyletem prosto w serce. Wszystkie morderstwa są popełniane według tej samej zasady. Ofiarami są zawsze mężczyźni pochodzenia szlacheckiego, będący w drodze do ich ukochanych i podążający z prezentem w postaci biżuterii. We wszystkich przypadkach klejnoty znikają bez śladu. Mieszkańcy żądają więc interwencji i znalezienia mordercy... (https://pl.wikipedia.org/wiki/Panna_de_Scudery) Hoffmanns Novelle spielt im Jahre 1680. Das 73-jährige Fräulein von Scuderi ist eine angesehene Hofdichterin am Hof von König Ludwig XIV. Zu dieser Zeit geschehen in Paris viele Morde, deren Opfer durch einen Dolchstich mitten ins Herz getötet werden. Alle folgen dem gleichen Prinzip: Immer sind die Opfer adlige Männer, die mit einem Schmuckgeschenk auf dem Weg zu ihrer Geliebten sind, und immer wird dieses Schmuckstück gestohlen. Man wendet sich nun hilfesuchend an den König. Dieser berät sich mit Fräulein von Scuderi. Sie quittiert die Angelegenheit leichthin mit dem Bonmot Un amant qui craint les voleurs, nest point digne damour (Ein Liebhaber, der Diebe fürchtet, ist der Liebe nicht würdig), was den amüsierten König veranlasst, die Ermittlungen nicht weiter zu verschärfen... (https://de.wikipedia.org/wiki/Das_Fräulein_von_Scuderi) L'édition de 1819 reçoit aussitôt un accueil trs favorable, tant de la part de la critique que du public, permettant Hoffman de devenir un auteur populaire et bien payé1. La nouvelle est, encore aujourd'hui, considérée comme l'une des meilleures de l'auteur, non seulement du fait de son intrigue pleine de tension dramatique, de sa description de la vie, des lieux et des gens du Paris de la fin du XVIIe sicle, mais aussi du fait des différents niveaux d'interprétation qu'elle permet... (https://fr.wikipedia.org/wiki/Das_Fräulein_von_Scuderi)"