Kazania Sejmowe

Piotr Skarga

Kazania Sejmowe utwór napisany przez polskiego jezuitę Piotra Skargę w 1597 roku. Jest sugestywnym opisem sytuacji Rzeczypospolitej "trawionej przez liczne choroby". W Kazaniach sejmowych znajduje się wiele porównań biblijnych, utwór nasycony jest wieloma figurami retorycznymi. Kazania sejmowe zawierają 8 kazań, które nie zostały nigdy wygłoszone (do kazań Skargi uważanego w XIX wieku niemal za proroka zapowiadającego upadek I Rzeczypospolitej nawiązuje obraz Jana Matejki Kazanie Skargi). Zawierają najważniejsze postulaty dotyczące reformy państwa, skierowane są przeciw ideom reformacyjnym. (opis za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kazania_sejmowe)

Dwunasty gość

Władysław Łoziński

Po raz kolejny wydawnictwo Armoryka odkrywa na nowo i prezentuje czytelnikom fenomenalne pozycje ze skarbca literatury polskiej. Tym razem nakładem Armoryki ukazało się opowiadanie powieściopisarza i historyka Władysława Łozińskiego (1843 1913) Dwunasty gość pochodzące z cyklu Opowiadania imć pana Wita Narwoja rotmistrza Konnej Gwardii Koronnej. Napisana barwnym językiem historia przenosi czytelnika w czasy osiemnastowiecznej Rzeczypospolitej. Wit Narwoj jest wyśmienitym gawędziarzem a opowieść sędziwego szlachcica o czasach jego awanturniczej młodości czyta znany doskonale miłośnikom książki słuchanej Bogumił Ostryński. Młodziutki szlachcic Wit Narwoj udaje się w podróż do zamożnej kuzynki. Nie dociera jednak do celu, gdyż po drodze napotyka werbowników do pruskiej armii. Naiwny młodzieniec podstępem wcielony do wojska, kilka lat służy królowi Fryderykowi, zanim niezwykły zbieg okoliczności postawi na jego drodze szlachetnego polskiego żołnierza. Wtedy wszystko się zmienia...

Rękopis znaleziony w Saragossie

Jan Potocki

Niezwykła, pełna grozy opowieść Rękopis znaleziony w Saragossie autorstwa Jana hr. Potockiego to arcydzieło literatury światowej, które dostarcza fascynującej lektury, pełnej emocji, a momentami budzącej wręcz dreszcz przerażenia. Akcja powieści rozgrywa się w roku 1739, w Hiszpanii. Główny bohater, młody Alfons van Worden, będący jednocześnie narratorem, szlachcic i kapitan gwardii walońskiej, podczas podróży doświadcza niesamowitych i chwilami przerażających przygód.

Hadżi Halef Omar

Karol May

"Hadżi Halef Omar" - Pielgrzym Przygód w Świecie Karola Maya. Zapraszamy do odkrycia fascynującego świata literackiej postaci - Hadżiego Halefa Omara. Ta barwna postać, stworzona przez znakomitego pisarza Karola Maya, wkracza na kartki książki jako lojalny towarzysz i przyjaciel niemieckiego poszukiwacza przygód, Kara Ben Nemsi. Hadżi Halef Omar, dosłownie "ten, który odbył muzułmańską pielgrzymkę do Mekki", jest niezwykle interesującym bohaterem, a jednocześnie wiernym sługą, towarzyszem podróży i przyjacielem. Przeżywając razem z Karą Ben Nemsi liczne przygody na Bliskim Wschodzie, Hadżi Halef Omar staje się nieodłącznym elementem tej literackiej podróży. Jego wyjątkowy talent do kwiecistego, orientalnego języka oraz umiejętność wypowiadania długich, często komicznych przekleństw, nadają postaci niezapomniany charakter. Pomimo swojej komiczności, Hadżi Halef Omar pozostaje dostojny i nigdy nie sprowadza się jedynie do roli śmiesznej karykatury. Jako głęboko pobożny muzułmanin, w trakcie przygód z Kara Ben Nemsi stara się przekonać go o wyższości islamu. Po wielu ekscytujących przygodach Hadżi Halef Omar zostaje szejkiem Haddedihn, wielkiego plemienia Schammarów. Jego życie rodzinne także nie pozostaje bez interesujących aspektów - jest mężem Hanneh, uważanej za "najpiękniejszą żonę na ziemi", a razem z nią doczekuje się syna o imieniu 'Kara Ben Halef', który w późniejszych powieściach przeżywa własne, fascynujące przygody. Przyłącz się do tej niezwykłej podróży literackiej i poznaj głęboko rozbudowany świat postaci Hadżiego Halefa Omara, który z pewnością dostarczy Ci niezapomnianych wrażeń i emocji.

Człowiek z piasku

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

„Człowiek z piasku” (inny tytuł „Piaskun”) – jest to opowiadanie E.T.A. Hoffmanna w tradycji bajki czarnego romantyzmu, opublikowane w 1817 roku. Utwór ukazał się anonimowo w Berlinie i był pierwszym dziełem składającym się na zbiór „Opowieści nocne”. Jest to jedna z najważniejszych prac autora, otwierająca przed czytelnikiem wiele możliwości interpretacji, tak iż w przedmowie wydawnictwa Reclam pojawia się stwierdzenie, że „ich liczba w ostatnich latach przybrała takie rozmiary, że zdają się one tworzyć osobną dziedzinę literaturoznawczą, w którą zaangażowani są przedstawiciele wszystkich kierunków metodologicznych”. W opowiadaniu Hoffmanna opisana jest postać z folkloru niemieckiego, zwana Piaskunem, która miałaby rzucać piaskiem w oczy małych dzieci, pomagając im zasnąć.

Życie Apulejusza platończyka z Madaury

Maksymilian Kawczyński

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Apulejusz z Madaury (Lucius Apuleius) (ok. 125 - po 170) berberyjski pisarz, filozof i retor. Apulejusz urodził się w numidyjskim mieście Madaura ok. 125, jak można się domyślać na postawie wzmianek w jego pismach. Rok urodzenia poświadcza św. Augustyn w Państwie Bożym (VIII, 14) i w listach (102, 32). Żył w czasach Antoninów, które uważano za złoty wiek cesarstwa rzymskiego, wobec braku niszczących wojen i panującego dobrobytu. Nie znamy jego imienia imię Lucjusz przekazuje wiele rękopisów, może ono jednak pochodzić z utożsamienia Apulejusza z głównym bohaterem jego powieści Metamorfozy. Według niego, jest pół Numidijczykiem i pół Gaetulijczykiem (dwa berberyskie plemiona ze wschodu dzisiejszej Algierii), może się to jednak odnosić tylko do faktu pochodzenia z pogranicza terenów owych plemion - jego właściwe pochodzenie jest nieznane. Obecnie przyjmowane są dwie wersje jego rodowodu - ktoś z jego niedalekich przodków mógł być żołnierzem i w ten sposób uzyskać obywatelstwo lub mógł wywodzić się z rodziny rzymskich kolonistów. Jego ojciec, który piastował w Madaurze stanowisko duumwira (duumvir iuri dicundo jeden z dwóch burmistrzów), zostawił mu w spadku dwa miliony sesterców. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście. Można się domyślać, że jego rodzice umarli, kiedy był małym chłopcem, gdyż już wtedy mieszkał i pobierał nauki w Kartaginie. Dalej kształcił się w Atenach, jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych cesarstwa rzymskiego w tej epoce zapoznał się tam bliżej z filozofią. Odbywał także liczne podróże, na Wschód, do Rzymu i do Grecji. Był wówczas już retorem i adwokatem, a podczas pobytu w Rzymie rozpoczął działalność literacką. Następnie powrócił do Afryki, gdzie w miejscowości Oea (obecnie Trypolis), do której przybył w roku 155/156, zawarł związek małżeński z bogatą i znacznie od niego starszą wdową Pudentillą. Po śmierci Siciniusa Pontaniusa, najstarszego syna Pudentili, jej krewni w przekonaniu, że do małżeństwa tego Apulejusz doprowadził dla zagarnięcia jej majątku, wytoczyli mu proces, w którym dowodzili, że dokonał tego za pomocą czarów. Proces odbył się najprawdopodobniej w roku 158 lub 159 w miejscowości Sabratha. Mowa obronna Apulejusza, znana pod tytułem Apologia, sive Pro se ipso de magia liber, posiada znaczną wartość literacką i jest ważnym źródłem do poznania jego życia osobistego. W swojej mowie obronnej nie tylko nie zaprzeczał zarzutom, ale potwierdzał, że rzeczywiście tak zrobił, przedstawiając jednocześnie racjonalne (niemagiczne) wyjaśnienie swojego postępowania. Okazała się ona na tyle przekonująca, że nie tylko oczyszczono Apulejusza z zarzutów, ale też powierzono mu w Kartaginie stanowisko sacerdos provinciae, tj. kapłana kultu cesarza w całej Afryce i wystawiono na jego cześć posąg. Apulejusz opuścił wtedy Oeę i osiadł w Kartaginie, gdzie wygłaszał mowy popisowe i okolicznościowe, przynoszące mu duży rozgłos. Mowy te sam publikował. Zachowały się z nich wyjątki zebrane w antologii Florida. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Apulejusz_(pisarz)).

Las

Maria Weryho

Zbiór opowiastek. Książka przeznaczona dla dzieci od lat sześciu do dziesięciu. Ze wstępu: Był sobie duży i stary las. Widocznie istniał już od dawna, gdyż najbardziej wiekowi ludzie nie pamiętają, kiedy drzewka w nim były młode. Jedne pnie były tak grube, iż kilka osób razem nie zdołało ich objąć, inne znowu tak wysokie, że ledwie oko wierzchołka dosięgało. Wiele las ten w ciągu długiego życia swego widział, dużo słyszał i dużo przecierpiał. Nie z jedną nawałnicą deszczową, nie z jedną zamiecią śnieżną walkę staczał. To też może dla tego był dziś tak spokojnym i litościwym dla każdego. Hojnie w koło cień swój rozrzucał i w lecie chłodem darzył. Pozwalał zwierzętom kopać w ziemi legowisko i doły; w dziuplach drzew swoich chował wiewiórki i ich zapasy; gałązkami podtrzymywał gniazda ptasie, na listkach i igłach chował robaczki i od deszczu je przykrywał Czy zresztą można było wyliczyć wszystkie dobrodziejstwa, które las różnym istotom do koła wyświadczał? Nigdy też nie stał spokojny. Prawie zawsze wierzchołki jego drzew pochylały się ku sobie, ruszały listkami i igłami, a tak szumiały, jakby opowiadały sobie dawne dzieje. O! Dużo miały sobie do opowiadania! A kto ciekaw, o czym opowiadały, niech przeczyta opowiadania, a pozna dziejach lasu i jego mieszkańców.

Tatarzy w Sandomierzu

Ferdynand Kuraś

Wierszowana opowieść o zdobyciu Sandomierza przez Tatarów w XIII wieku. Legenda o bohaterskiej Halinie, która oddała życie za miasto.