Trylogia saska. Hrabina Cosel - Brühl - Z siedmioletniej wojny

Józef Ignacy Kraszewski

"Trylogia saska" autorstwa Józefa Ignacego Kraszewskiego to fascynująca podróż przez burzliwe losy Rzeczypospolitej i Saksonii pod rządami dwóch królów z dynastii Wettynów. Ta monumentalna seria składa się z trzech powieści, które ukazują zarówno dramatyczne wydarzenia historyczne, jak i pełne pasji losy fikcyjnych bohaterów. "Hrabina Cosel" przenosi nas w świat wielkich intryg i tragicznych losów Anny Cosel, jednej z najbardziej znanych królewskich metres. Zakochany w niej bez pamięci August II Mocny, nie cofnie się przed niczym, aby uczynić ją swoją. Lata życia w luksusie i na szczycie władzy nagle ustępują miejsca zdradzie, odrzuceniu i długoletniemu uwięzieniu, które zamieniają życie Cosel w samotną walkę z losem. Kraszewski mistrzowsko oddaje blask i upadek jednej z najpotężniejszych kobiet swoich czasów, ukazując, jak kapryśne mogą być losy tych, którzy zbliżają się zbyt blisko do królewskiego tronu. "BrUhl" to opowieść o Henryku von BrUhlu, skromnym paziu, który dzięki swojej ambicji i bezwzględności staje się jednym z najpotężniejszych ludzi na dworze Augusta III. Powieść odsłania kulisy jego drogi do władzy, na której nie brakowało intryg, zdrad i walki o wpływy. Kraszewski przedstawia BrUhla jako człowieka nieustannie balansującego na krawędzi, który umiejętnie manipuluje zarówno królem, jak i całym dworem, wprowadzając swoje rządy w Saksonii. W cieniu słabego monarchy, BrUhl staje się de facto władcą, a jego rządy odciskają trwałe piętno na historii obu krajów. Ostatnia część trylogii, "Z siedmioletniej wojny", zabiera nas na pole bitwy oraz w centrum politycznych zawirowań, które towarzyszyły konfliktowi między Saksonią a Prusami. Maks Henryk de Simonis, młody Szwajcar szukający swojego miejsca na dworze pruskim, wplątuje się w sieć szpiegowskich intryg. Jego losy splatają się z dziejami wielkich postaci historycznych, a Kraszewski z mistrzowską precyzją ukazuje dramatyzm toczonej wojny i upadku Saksonii. Przez pryzmat jego przygód możemy obserwować skomplikowane relacje między dworami, walkę o władzę oraz wielkie rozczarowanie, które towarzyszy klęsce. "Trylogia saska" to epicka opowieść o ludziach, którzy choć stali blisko władzy, nie zawsze potrafili sprostać jej wyzwaniom. Kraszewski, poprzez swoje postacie, pokazuje, jak wielkie namiętności, ambicje i zdrady mogą prowadzić do nieuniknionej tragedii. Cykl ten stanowi doskonałe połączenie faktów historycznych z fikcją literacką, oferując czytelnikom głęboki wgląd w skomplikowane realia polityczne XVIII-wiecznej Europy oraz barwny obraz życia na królewskich dworach.

Św. Franciszka Rzymianka i jej "Traktat o piekle"

Św. Franciszka Rzymianka

Święta wizjonerka z sercem pełnym miłosierdzia - i spojrzeniem w otchłań wieczności. "Św. Franciszka Rzymianka i jej Traktat o piekle (1384-1440)" to wyjątkowa publikacja przybliżająca duchową głębię jednej z najbardziej niezwykłych postaci późnośredniowiecznego chrześcijaństwa. Francesca Bussa de' Leoni, znana jako św. Franciszka Rzymianka, to postać, która zyskała szacunek i podziw nie tylko ze względu na swoje życie pełne poświęcenia, ale również dzięki głębokim wizjom duchowym, które z czasem stały się inspiracją dla pokoleń wiernych. Książka zawiera unikatowe świadectwo jej doświadczeń mistycznych - "Traktat o piekle" - tekst, który porusza wyobraźnię i wstrząsa sumieniem. Opisując duchowe widzenia rzeczywistości potępionych dusz, święta nie tylko przekazuje teologiczne refleksje, ale przede wszystkim wzywa do przemiany serca, pokuty i modlitwy. Dzieło to to coś więcej niż tylko medytacja nad rzeczywistością piekła - to także obraz kobiety, która, żyjąc w świecie chaosu i niepokoju XV-wiecznego Rzymu, potrafiła połączyć życie rodzinne, działalność charytatywną i duchowe przewodnictwo. Dla miłośników duchowości, historii mistyki chrześcijańskiej i autentycznych przeżyć świętych - lektura, która nie pozostawia obojętnym.

Bajki

Jean de la Fontaine

Jean de La Fontaine (1621-1695) jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu francuskiego, autor blisko 250 bajek. W młodości uczył się mało, dopiero w 22 roku życia zaczął studiować poetów klasycznych. Porzucił pracę i żonę, po czym udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi nadintendenta Nicolasa Fouqueta i pani Sablire, która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684 został członkiem Akademii Francuskiej. Sławę literacką zjednał sobie swymi Contes i Fables, których zalety nie tyle polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i ze starofrancuskich fabliaux. Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość to przymioty, które zapewniły twórczości La Fontaine'a uznanie. (Za Wikipedią).

Bosy pan

Nieznany

Zbiór opowiastek z życia prowincji. Fragment utworu: „Było już samo południe, kiedy gospodarz Jasiewicz, sołtys Kapuściński i nauczyciel Dworzecki, gwarząc między sobą o czemś bardzo ważnym dla całej wsi i gminy, posłyszeli nagle jakiś hałas i szczekanie psów. Do wsi wpadło pięciu jeźdźców ma spienionych koniach. Jadący na przedzie pochwycił u boku wiszący róg, i począł trąbić, a następnie strzelił z rewolweru. We wsi zrobiło się wielkie zamieszanie. Trąbienie, krzyki przestraszonych kobiet, wrzask dzieci, wszystko to połączone z przeraźliwym wyciem psów wioskowych, napełniło powietrze jakimś dziwnym gwarem. Jeźdźcy zatrzymali się tuż przed domem Szymona. Dowódca ich z rozdzieloną na dwie strony rudą brodą, z ostrogami u butów, zeskoczył z konia, wpadł do izby i zażądał czegoś śmiało do wypicia i zagryzienia; a jeden z pozostałych doręczył sołtysowi nakaz co do obławy, zalecając pośpiech, gdyż z innej wsi ludzie już byli w lesie. Podobno zeszłej nocy pokazały się w lesie wilki, o czym jednak w Zawadach jeszcze nie wiedziano. Kiedy jeźdźcy wyszli na chwilę do swych koni, Dworzecki rzekł do gospodarza: – To jest Ordyniec, plenipotent naddzierżawcy Markowskiego. Zawsze mu coś strzeli do głowy. Znam go dobrze. Niedawno pobudował Markowskiemu dwa duże statki, jakby okręty, które wkrótce zatonęły na węgierskich jeziorach, nieskończone jeszcze, a i sam o mało nie poszedł z nimi na dno.

Dziewica Orleańska tragedia romantyczna

Friedrich Schiller

Dziewica Orleańska dramat wierszem Friedricha Schillera wydany po raz pierwszy w 1801 roku, oryginał w języku niemieckim. Opowiada on o losach Joanny dArc. Na podstawie tego dramatu powstała opera Joanna dArc (muzyka: Giuseppe Verdi, libretto: Temistocle Solera, prapremiera 1845) oraz Dziewica Orleańska (muzyka i libretto: Piotr Czajkowski, prapremiera 1891).

Pretendent z Ameryki. The American Claimant

Mark Twain

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Pretendent z Ameryki to humoreska o błędnych tożsamościach i wielu zamianach ról. Główni bohaterowie to: Amerykanin zakochany w brytyjskiej dziedzicznej arystokracji i brytyjski hrabia oczarowany amerykańską demokracją... The American Claimant is a comedy of mistaken identities and multiple role switches. Its cast of characters include an American enamored of British hereditary aristocracy and a British earl entranced by American democracy...

Bajeczka o Kominiarczyku

Mark Twain

Mądre, napisane z humorem opowiadanie Marka Twaina. A tak się ono zaczyna: Lato nastąpiło i upał najsilniejszy ludzi zmagał w okrutny sposób. Wielu umierało na udar słoneczny, a w armii grasowała dezyderia, ta plaga wojskowości, na którą poradzić tak trudno. Lekarze byli w rozpaczy, leki ich bowiem i nauka której zresztą niewiele posiadali wydawały się zupełnie bezskutecznymi. Wówczas cesarz zwołał najsłynniejszych doktorów, surową miał do nich przemowę i zapytał, dlaczego dają jego żołnierzom umierać? Czymże są właściwie, lekarzami, czy tylko po prostu mordercami? Na to, najstarszy i najpoważniejszy morderca przepraszam, lekarz, chciałem powiedzieć, powstał i w te słowa się odezwał: Robiliśmy, co mogliśmy, najjaśniejszy panie... Cesarz medycyny nie studiował, zbeształ więc tylko uczonych i kazał im się wynosić sprzed swego oblicza. Kilka dni później sam jednak zachorował. Wiadomość o tym pobiegła z ust do ust i cały kraj w rozpaczy pogrążyła. Wszyscy mówili o tym strasznym nieszczęściu i mało było takich, których nadzieja nie opuściła. Sam cesarz zasmuconym był bardzo i powiedział: Niech się dzieje wola Boska! Poślijcie po morderców i niechże raz będzie temu koniec. Przyszli wezwani, wzięli go za puls, kazali mu język pokazać i posławszy po domową apteczkę, wylali mu zawartość do jego gardła. Potem usiedli i czekali cierpliwie, nie płacono im bowiem za wizytę, lecz rocznie. I mogłoby się wydawać, że był to koniec monarchy, na szczęście na dworze pojawił się ktoś, komu udało się zapobiec nieszczęściu!... nazywał się Jimmy i był kominiarczykiem...

Starożytna Litwa. Ludy i bogi. Szkice historyczne i mitologiczne

Aleksander Brückner

"Opracowanie obejmuje na stepujące zagadnienia: mitologia, Jaćwingowie, Prusowie, Litwa właściwa, Żmudź, Łotwa, Próby objaśnienia kilku wierzeń i kultów. Charakterystyka mitologii litewskiej. Rozprawy o dawnej Litwie zagaja się stereotypowym frazesem, jakoby Litwini byli jednym z najstarszych ludów europejskich, chociaż dobrze wiadomo, że w Europie poszli oni razem ze Słowianami, Niemcami, Celtami, Italami i Grekami z jednego pnia i rodu, że więc ani są starsi, ani młodsi od innych. O względnym wieku narodów rozstrzyga chyba kolejne ich występowanie w dziejach ludzkości europejskiej, a w takim razie Litwini będą bodaj najmłodszymi. Starożytność znowu języka litewskiego, na którą się wszyscy zawsze powołują, raczej pozorna i przypadkowa niż rzeczywista, góruje w zachowaniu niektórych dyftongów: au, oi, i końcowego s, jakie posiadają łacina lub greka; poza tą cechą byle narzecze słowiańskie jest niemal równie stare, jak litewszczyzna, a nieraz starsze (np. w czasowaniu). Niezaprzeczona starożytność Litwy zasadza się na czymś innym, czym się ludy słowiańskie, germańskie i romańskie wyjątkowo szczycić mogą: na nieprzerwanym przebywaniu na jednej i tej samej ziemi przez lat co najmniej dwa tysiące. Już bowiem za czasów Aleksandra Macedończyka siedział Litwin tam, gdzie i dziś, nad Niemnem i Dźwiną, dotykając Bałtyku i Wisły, na pasie ziemi, może nieco dłuższym, lecz za to chyba nieco węższym, niż późniejszy obszar Litewszczyzny; pas ten przedzielał Słowian i Finów zachodnich. Gdy Litwa, zerwawszy spójnię etnograficzną i geograficzną, w jakiej przedtem ze Słowianami zostawała przez wieki, szerząc się ku północnemu zachodowi, pas ów zajęła, zetknęła się ściślej z Finami i tak się z nimi spoufaliła, że możemy niemal rozróżniać nową, litufińską dobę w jej dziejach; łączność zaś ze Słowianami, podstawa owej pierwszej, litusłowiańskiej doby, porwała się do szczętu na wieki: puszcze i moczary nad górnymi biegami Niemna, Berezyny i Dźwiny odosobniły Litwę; stosunki nawiązały się znowu dopiero w jakie tysiąc pięćset lat później, na całkiem zmienionych podstawach."