Zewnętrzne źródła finansowania samorządu terytorialnego. Teoria a praktyka

Beata Guziejewska

 Finanse publiczne pełnią w gospodarce rynkowej szczególną rolę, determinując zachowania zarówno indywidualnych podmiotów, jak i rozwój całej gospodarki. Zajmują się nie tylko przepływem strumieni dochodów i wydatków publicznych, ale badają przyczyny oraz skutki zjawisk i procesów nimi wywołanych. Nieodłącznym elementem w systemie finansów publicznych jest samorząd terytorialny, będący wyrazem decentralizacji zadań i finansów w państwie. Samorząd terytorialny stanowi publicznoprawny związek mieszkańców danego obszaru, realizujący zarząd sprawami danej wspólnoty. Fenomen samorządu terytorialnego i jego finansów polega na tym, że z jednej strony mają one żywotne znaczenie dla codziennej egzystencji każdego obywatela, z drugiej są elementem finansów państwa jako całości. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie systemu zewnętrznych źródeł finansowania samorządu terytorialnego zarówno w aspekcie teoretycznym, jak i rozwiązań praktycznych oraz funkcji spełnianych przez nie w finansach publicznych, tak z punktu widzenia państwa jak i podmiotów komunalnych.

Hierarchie systemów logiki parakonsystentnej

Janusz Ciuciura

Praca [...] na gruncie polskim nie ma odpowiednika. Nowe jest zarówno ujęcie przeglądu wątków związanych z intuicjami dotyczącymi parakonsystencji i historii rachunków z tej rodziny, jak też stanowiące samodzielne osiągnięcie naukowe uporządkowanie pewnych grup takich rachunków w postaci hierarchii wyznaczonych kilkoma kryteriami. Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Suchonia Większość systemów logiki parakonsystentnej toleruje sprzeczność nie dlatego, że możliwe jest w nich współistnienie dwóch zdań, z których jedno jest zaprzeczeniem drugiego, lecz dlatego, iż z pary zdań, nie wyprowadzi my dowolnego zdania. [...] Systemy logiki parakonsystentnej to zatem formalizmy, w których odrzuca się możliwość ich trywializacji za sprawą pary formuł sprzecznych. Ze Wstępu

Wodzowie Zenona (474-491) i Anastazjusza I (491-518)

Mirosław J. Leszka, Szymon Wierzbiński

Prezentowana książka nie stanowi studium prozopograficznego, poświęconego wszystkim znanym wodzom działającym za czasów cesarzy Zenona i Anastazjusza. Jej cel jest zdecydowanie skromniejszy - ukazanie Czytelnikowi, nie tylko profesjonaliście , sylwetek piętnastu dowódców bizantyńskich z lat 474-518, którzy z różnych względów przyciągnęli uwagę jej autorów. Publikacja składa się z trzech części. W pierwszej przedstawiono armię bizantyńską, której oddziałami dowodzili omawiani bohaterowie tej książki. W drugiej, w ogólnym zarysie, scharakteryzowani zostali przeciwnicy, z którymi się oni potykali, a więc Persowie, Goci i Izauryjczycy. Wreszcie część trzecią poświęcono tytułowym wodzom. Na ile pozwoliła na to baza źródłowa, opisano ich pochodzenie, wykształcenie, karierę (wojskową, cywilną), wizerunek w źródłach, rodzinę, ocenę dokonań w sferze militarnej. * W pracy jest wiele propozycji nowego spojrzenia na badany materiał. Autorzy nie unikają polemiki ze współczesnymi badaczami, a ich postulaty są najczęściej przekonujące. Z recenzji prof. Rafała Kosińskiego Uniwersytet w Białymstoku Poczynione w wyniku przeprowadzonych badań ustalenia zostały przedstawione profesjonalnie, a przy tym w formie "przystępnej" dla szerszego grona odbiorców. Z recenzji prof. Ireneusza Milewskiego Uniwersytet Gdański

Wpływ bezpieczeństwa finansowego na zrównoważony rozwój przedsiębiorstwa

Magdalena Kowalska, Anna Misztal

W publikacji zaprezentowano kierunki wpływu bezpieczeństwa finansowego na zrównoważony rozwój przedsiębiorstw. Zawiera ona omówienie podstawowych zagadnień teoretycznych związanych z rozwojem ekonomicznym, społecznym i środowiskowym oraz jego determinantami, a także dotyczy istoty bezpieczeństwa finansowego, czynników je kształtujących oraz jego wskaźnikowej oceny. Na szczególną uwagę zasługuje statystyczna ocena wpływu poziomu bezpieczeństwa finansowego na zrównoważony rozwój polskich przedsiębiorstw w latach 2010-2017.

"Aby przywrócić rangę satyrze". Cenzura wobec poznańskiego tygodnika satyrycznego "Kaktus" (1957-1960)

Anna Wiśniewska-Grabarczyk

"Kaktus" to powstałe na fali odwilży poznańskie pismo satyryczne, ukazujące się w latach 1957-1960. Jak każdy tytuł prasowy wydawany oficjalnie w Polsce Ludowej, miał swoje drugie, ukryte przed szeroką publicznością oblicze, znane tylko autorom, redakcji i cenzorom. To wersja dziewicza, pierwotna, ta, która została złożona do oceny urzędu cenzury. I o niej, o tym dziewiczym obrazie "Kaktusa" jest ta książka. Materiał porównawczy stanowią 174 numery periodyku oraz zbiór kryptotekstualiów, tj. poufnych cenzorskich dokumentów oceniających artykuły z tygodnika. Są one cennym świadectwem tego, w jaki sposób władza radziła sobie z tzw. poetykami antyreżimowymi, które doszły do głosu po Październiku '56 r. W archiwach znajdują się nie tylko artykuły, eseje, felietony, dowcipy rysunkowe, komentarze satyryczne, które ukazały się drukiem, ale - co ważniejsze - ich wersje złożone do oceny cenzorów. Dzięki temu można było porównać wersje oryginalne z opublikowanymi oraz ustalić, jakie materiały zatrzymano. Przeprowadzone badania pokazują, że "ucieczka" w kostium satyryczny nie zawsze pozwalała literatom i grafikom publikującym w "Kaktusie" uniknąć cięć cenzorskich.

Relacyjność w kulturze i sztuce. Księga jubileuszowa Profesor Małgorzaty Leyko

Małgorzata Budzowska, Justyna Michalik-Tomala, Karolina Prykowska-Michalak, Joanna Królikowska

Zgromadzone teksty są oryginalne, są zdaniem sprawy z relacyjnego poznania różnych praktyk artystycznych, które dzięki przyjętym przez Autorów metodologiom, proponowanym kontekstom ujawniają swe epistemiczne i performatywne znaczenia. Tezy interpretacyjne stawiane w wielu tekstach [...] wzbogacają współczesne badania nad sztuką teatru, tańca i widowisk przez eksponowanie nieoczywistych funkcji, jakie pełnią we współczesności, zapraszając odbiorców do interakcji i współpracy w refleksji nad światem, jaki jest i jaki być może. Z recenzji dr hab. Doroty Fox, prof. UŚ Szeroki zakres tematyczny artykułów zebranych w książce Relacyjność w kulturze i sztuce. Księga jubileuszowa Profesor Małgorzaty Leyko wynika bezpośrednio z rozległości zainteresowań naukowych Jubilatki, a jednocześnie świadczy o tym, jak wiele z tych zainteresowań rozwijała w ramach dialogicznej współpracy z rozmaitymi środowiskami naukowymi. [...] Dlatego dobrze się sprawdziła kategoria szeroko rozumianej relacyjności jako zwornik tomu. Jeśli nawet Autorki i Autorzy nie piszą o relacyjności wprost, wszyscy starają się poszerzać pole widzenia, by dojrzeć nie tylko dzieła i zjawiska artystyczne i kulturowe oraz osoby je tworzące, lecz także rozmaite sieciowe uwikłania i odniesienia. Jednocześnie nie ma tu tekstów przypadkowych - wszystkie prace pozostają w relacji do tekstów i zainteresowań Jubilatki. Nie ma wątpliwości, że naukowe i eseistyczne rozważania zaproponowane w tym tomie przez Autorki i Autorów należących do różnych pokoleń i różnych środowisk naukowych potwierdzają wagę tematów i zagadnień, które podejmowała prof. Małgorzata Leyko, oraz inspiracyjną siłę oddziaływania Jej badań. Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN

Fotoreportaż Włodzimierza Parysa: Łódź 1970-1979

Artur Parys

Album fotograficzny Fotoreportaż Włodzimierza Parysa: Łódź 1970-1979 prezentuje 150 fotografii autorstwa Włodzimierza Parysa - łódzkiego fotografa dokumentującego codzienne życie miasta w latach 70. XX wieku, tworząc wizualną kronikę epoki. Zdjęcia zaprezentowane w albumie zostały podzielone według pięciu łódzkich dzielnic: Bałuty, Śródmieście, Widzew, Górna i Polesie. Część z nich ukazała się na łamach tygodnika społeczno-kulturalnego "Odgłosy", natomiast wiele pozostawało dotąd niepublikowanych. Wszystkie pochodzą z okresu, gdy Włodzimierz Parys pracował jako fotoreporter tego tygodnika. We wstępie oraz fotograficznej biografii autor, wnuk Włodzimierza Parysa, przedstawia nie tylko specyfikę zawodu fotoreportera, lecz także historyczny i kulturowy kontekst zdjęć.

Aleksander Wat - (re)lektury. Nowe konteksty, inne perspektywy

Krystyna Pietrych

Na książkę składa się z osiem części. Trzy pierwsze ukazują w innym świetle początki twórczej drogi Wata, poczynając poematu Ja z jednej i Ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka, poprzez nowe odczytania manifestów w perspektywie intermedialnej, po rozdział określający Wata jako twórcę nie futurystycznego, lecz dadaistycznego. Kolejne trzy teksty przynoszą rewizjonistyczne sposoby odczytania związków z tradycją. Po pierwsze, śródziemnomorską, interesuje mnie nie tyle podejmowanie przez Wata zdeponowanych w kulturze kodów, lecz, jak można by powiedzieć, Śródziemnomorze "ucieleśnione" w osobistym doświadczeniu. Drugi niezwykle ważny obszar tradycji stanowi dla mnie romantyzm. Najpierw rozpoznaję Watowską podmiotowość jako (po)romantyczną. Wyszedłszy od kwestii dotyczących ukształtowania "ja", przechodzę do najważniejszej dykcji tak modelowanego podmiotu - do elegijności i rozpatruję ją jako specyficzną jakość Watowskiej wrażliwości i sposobu odczuwania świata. Oba "romantyczne" rozdziały prowadzą w efekcie do propozycji przesunięcia granic literatury modernistycznej. Zgodnie z moimi rozpoznaniami należałoby bowiem postrzegać formację romantyczno-modernistyczną jako nieprzerwane continuum, jako jeden obszar nowoczesności. W części ostatniej zajmuję się Notatnikami Wata. Czytam je zgodnie z postulatami krytyki genetycznej, która nie tyle zwraca uwagę na rezultat końcowy pisania, co na sam proces. Wydobyte z archiwum rękopisy Wata są czystym procesem nieustannego pisania, cechującym się nieukierunkowaną potencjalnością i ciągle odraczaną finalnością. Usytuowanie twórczości Wata w nowych kontekstach pozwala w efekcie odkryć ukryte dotąd aspekty i znaczenia jego twórczości.