Niebezpieczne związki. Les liaisons dangereuses

Pierre Choderlos de Laclos

U źródeł intrygi leży urażona ambicja pięknej markizy de Merteuil. Aby zemścić się na mężczyźnie, który przedłożył nad jej wdzięki świeżość i niewinność wychowanego w klasztorze dziewczęcia, namawia swojego dawnego kochanka, wicehrabiego de Valmont, aby uwiódł Cecylię de Volanges właśnie ową cnotliwą i naiwną pannę. Pragnie, aby młody małżonek znalazł w swoim łożu zamiast zawstydzonej dziewicy wyrafinowaną libertynkę. Valmont początkowo odmawia, gdyż nudzi go perspektywa łatwej zdobyczy, zwłaszcza że zafascynowany jest niedostępną pięknością prezydentową de Tourvel. W przeciwieństwie do markizy, która jedynie udaje cnotliwą i pobożną damę, pani de Tourvel rzeczywiście zasługuje na swoją znakomitą reputację; dlatego też cyniczny Valmont traktuje ten podbój jako wielkie wyzwanie. Markiza musi więc działać innymi sposobami... (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français

Wizja Arydeusza Plutarcha z Cheronei

George Robert Stow Mead

Historia Arydeusza jest najbardziej szczegółową i obrazową wizją Hadesu zachowaną od starożytności, a bogactwem informacji przewyższa ona nawet ‘Historię Era’ Platona i ‘Sen Scypiona’ Cycerona, nie mówiąc już o mniej znanych ‘Wizjach’ Kratesa i ‘Zosimusa’. Można dojść do zaskakujących konkluzji po przeczytaniu traktatu Plutarcha, którego tytuł przetłumaczony z greki brzmi: ‘O zwłoce Bóstwa w ukaraniu niegodziwców’ lub ‘O zwłoce Boskiej sprawiedliwości’. Plutarch z Cheronei w Beocji żył w ostatniej ćwierci II wieku (ok. 50 – ok.120 n.e.). Był jednym z najbardziej oświeconych starożytnych autorów, doskonale zorientowanym w szczegółach filozofii religijnej i innych nauk swoich czasów. Posiadał również zdolności krytyczne; był także człowiekiem o szerokim doświadczeniu religijnym, zajmującym wysokie urzędy w Delfach jako kapłan Apollina, znał także obrzędy dionizyjskie, a wreszcie miał i głęboką wiedzę o wewnętrznych stopniach Misteriów Ozyrysa. Kształcił się w Atenach i Aleksandrii, wykładał natomiast w Rzymie. Plutarch jest jednym z naszych najcenniejszych źródeł informacji na temat greckiej i hellenistycznej teologii, teozofii i mistagogii pierwszego wieku, a zatem jest niezbędny w każdym porównawczym badaniu gnozy.

Roman z Koszycy

Tomasz Padurra

Tomasz Padura, także Tymko Padura (rzadziej Padurra) herbu Sas (1801-1871) polsko-ukraiński poeta i kompozytor. Autor pieśni Hej, sokoły. Autor licznych pieśni (ok. 200 zarówno w języku polskim, jak i ukraińskim) i bardzo popularnych, śpiewanych po wsiach dumek ukraińskich (do których komponował także muzykę) takich jak: Zołotaja Boroda, Roman z Koszyc, Kozak, popularyzowanych przez samego Padurę, który w latach 18281829 wędrował po Ukrainie w przebraniu dida (dziada proszalnego) i śpiewał własne pieśni. Jest autorem napisanej oryginalnie po polsku pieśni Hej, sokoły. Mówił sam o sobie: Mickiewicz wielki poeta, ale kto go zna, a mnie śpiewa cała Polska i Ukraina. Pisał w języku polskim i ukraińskim. (Za Wikipedią). Jednym z wyjątkowo pięknym utworów jest właśnie wspomniany wyżej Roman z Koszycy.

Tajemnica Miksteków

Karol May

Cykl powieściowy Ród Rodriganda, tom I. Akcja powieści toczy się w Meksyku w roku 1847 r. Jej przedmiotem jest skarb dawnych mieszkańców tej ziemi. Na hacjendzie rodu Rodrigandów, Del Erina, dochodzi do walki niejakiego Antonio Ungera, Niedźwiedziego Serca i Bawolego Czoła z seniorem Alfonso używającym tytułu hrabiego i wspierającymi go Komanczami. W wyniku owych walk dochodzi do zabrania części skarb Miksteków, ukrytego dotąd bezpiecznie w jaskiniach góry El Reparo, jednakże jego druga część zostaje ponownie ukryta. Jaki będzie dalszy ciąg tej opowieści, czytelnik dowie się z kolejnego tomu cyklu. Tymczasem ciężko rannego przez Alfonsa bohatera, Antonio Ungera, musimy na razie pozostawić na meksykańskiej ziemi...

Ania z Wyspy. Anne of the Island

Lucy Maud Montgomery

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Ania z Wyspy (ang. Anne of the Island), Ania na Uniwersytecie – książka autorstwa Lucy Maud Montgomery, wydana po raz pierwszy w 1915 roku. Trzecia część z serii o Ani z Zielonego Wzgórza. W tym tomie Ania Shirley zaczyna naukę na uniwersytecie w Redmond (Redmond College) w Kingsport, gdzie zamierza zdobyć tytuł magistra. Dziewczyna ciężko pracuje. W książce pojawiają się nowi bohaterowie m.in. Philippa Gordon – przyjaciółka Ani z uniwersytetu oraz adorator Ani, Roy Gardner – przez dwa lata byli uważani za parę, jednak Ania odrzuciła jego starania o jej rękę, ale i starzy znajomi nie dają o sobie zapomnieć. Ania kilkakrotnie odrzucała oświadczyny – także Gilberta, ale kiedy młodzieniec był chory, panna Shirley uświadomiła sobie, że go kocha. Anne of the Island is the third book in the Anne of Green Gables series, written by Lucy Maud Montgomery about Anne Shirley. Anne Of the Island is the third book of the eight-book sequels written by L. M. Montgomery, about Anne Shirley and her friends. In the book, Anne leaves Green Gables for the first time to go the Redmond College to get a bachelor's degree in art at the age of 18. The book was published in 1915, after the first two books.On top of that, Anne's growth is reflected in the book's title. She finds herself recognizing Prince Edward Island as her true home when studying away from the Island, particularly when visiting the site where she was born. She has stated several times that she is not a "Bluenose", as individuals born in Nova Scotia are known and that she is a true Islander. Anne of the Island was published in 1915, seven years after the bestselling Anne of Green Gables. In the continuing story of Anne Shirley, Anne attends Redmond College in Kingsport, where she is studying for her BA. (za Wikipedią).

Św. Alojzy Gonzaga

Józef Birkenmajer

Opowieść o życiu i dziełach wybitnej postaci Kościoła katolickiego. Alojzy Gonzaga (1568-Rzymie) jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów (SJ), obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, święty Kościoła katolickiego. Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł, nie doczekawszy święceń, w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie. (Za Wikipedią).

Czy Getowie (Dakowie) wierzyli w jednego Boga? Studium z zakresu religii i mitologii porównawczej

Stanisław Schneider

Wziąwszy sobie za cel pokrewieństwo Getów co do ich wiary w Boga i nieśmiertelność z wiarą u innych ludów wykazać, musimy wyjść od najdawniejszego i klasycznego świadectwa Herodota. Czytamy u niego, że Getowie wierzyli w tego rodzaju nieśmiertelność, iż bez umierania odchodzą do Boga – Zamoxysa, którego inni nazywają Gebeleydzysem. W następnych rozdziałach Herodot powtarza między innymi, o czym dowiedział się od Hellenów mieszkających nad Hellespontem i Morzem Czarnym, że ów Zalmoxys był człowiekiem, że najprzedniejszych w kraju gościł podwójną biesiadą ciała i ducha, nauczał bowiem, że ani sam, ani jego współbiesiadnicy, ani ich potomkowie nie umrą, lecz udadzą się do krainy, gdzie wiecznie odpoczywać będą i opływać we wszelkie dobra. Chcąc się dowiedzieć więcej o wierzeniach tego ludu, trzeba przeczytać opracowanie w całości. Polecamy!

Chadży Abrek

Michaił Lermontow

Wersja dwujęzyczna polsko rosyjska. Tekst - : polski / . Abrek - w folklorze północnego Kaukazu postać szlachetnego, żyjącego samotnie wojownika. Po rosyjskim podboju Kaukazu na przełomie XVIII i XIX wieku, terminem tym zaczęto określać powstańców walczących z najeźdźcą. Przed rosyjskim podbojem Kaukazu, abrekiem stawał się przestępca, uciekający przed karą z rąk swojej społeczności za dokonany występek. Abrek albo uciekał do innej wioski, gdzie ukrywał swoją tożsamość i przybierał nowe imię, albo żył dziko w górach, do czasu nieuchronnej śmierci z głodu. Abrek ze zrozumiałych względów budził uczucie strachu i nienawiści. () Skutkiem rosyjskiego podboju Kaukazu i późniejszych kolonialnych rządów, było podejmowanie przez miejscową ludność oporu w formie walki partyzanckiej. Pojęcie abreka-banity przeszło wówczas znamienną ewolucję. Często abrekami stawali się bowiem ludzie prześladowani przez Rosjan, a nie osoby łamiące zwyczajowe prawo miejscowe. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Abrek) .