Ostatnia msza

Jan Łada

Przejmująca i chwytająca za serce opowieść o tym, jak dokonywała się kasata czterechsetletniego klasztoru, wypędzenie z niego zakonnic i likwidacja kościoła, połączona z jego profanacją, nad czym czuwało wojsko i pewien bardzo srogi pułkownik. Fragment opowiadania: Zabrano nam wszystko, co było majątkiem doczesnym, dającym się spieniężyć. Zostały pamiątki, relikwie, które obca ręka mogła sprofanować. Te trzeba było w pewnym miejscu od profanacji zabezpieczyć. Robiły się więc dniami całymi pakunki: stare ornaty, relikwie, krucyfiksy, kielich dany przez Marię Ludwikę i pacyfikał z czasów pierwszych Jagiellonów, rodzinna relikwia jednego z Radziwiłłowskich domów, od dwustu lat ozdoba naszego skarbca. Siostra Salomea, zakrystianka, przynosiła po jednym te skarby nasze z rąk puścić nie chciała, całowała je, płacząc, po kolei. Ten krzyż pamiątka po naszych fundatorach, kniaziach Hirskich... Te ampułki srebrne, przy celebrze biskupiej używane, ukrywane tak starannie przed chciwym okiem rewidujących urzędników... A oto srebrna monstrancja, najświeższa, za naszej już pamięci sprawiona, ale za lepszych czasów, na pamiątkę czterechsetnego jubileuszu klasztoru. I na to wszystko nie będą się już patrzeć nasze oczy!...

Gösta Berling

Selma Lagerlöf

Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf (1858-1940) szwedzka pisarka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w roku 1909. Gösta Berling to wspaniałe dzieło napisane na podstawie reminiscencyj z lat dziecięcych, niby epopeja prozą, w której pojedyncze epizody, chociaż same w sobie stanowią częstokroć zaokrągloną całość, splatają się jednak z innymi w osnowę powieściową.Ożyła tu ukochana jej ziemia rodzinna, przeszły do potomności wszystkie legendy i podania, krążące w niej o starych dworach i dawnych ich mieszkańcach. Najmniej realnych podstaw posiada sam bohater, Gösta Berling jest to przeważnie wytwór wyobraźni autorki, ale znakomicie dostrojony do reszty legendowych postaci. Typ to junaka, którego nieszczęściem było, że go zrobiono księdzem. Pełen najszlachetniejszych porywów, najlepszego serca człowiek, umiejący wszystko i wszystkich zwyciężyć i pokonać, prócz siebie samego. Idąc za popędem chwili, wpada z jednej ostateczności bezpośrednio w drugą, nie zna miary w używaniu, nie zna jej w pokucie. Ponad barwnym obrazem minionych czasów unosi się w tej powieści piękna idea apoteoza pracy. Tendencyj jednak znika w całej masie przepysznych, drgających życiem obrazów i nie psuje ogólnego wrażenia, tym bardziej że bezpośrednio występuje dopiero pod sam koniec powieści.

Ludzie bezdomni

Stefan Żeromski

Ludzie bezdomni – powieść młodopolska autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 roku w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Powieść opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. (za Wikipedią).

Halucynacja oraz inne niezwykłe opowiadania

Antologia

Znakomite opowiadania zapomnianych już nieco autorów, napisane po mistrzowsku pokazujące ludzkie serca i dusze, codzienne i niecodzienne problemy, które nie zawsze muszą się dobrze kończyć, czy mieć dobre rozwiązanie. Opowiadania prowadzą nas do niezwykłych światów, gdzie trudno się odnaleźć przeciętnemu człowiekowi, chociaż przecież tkwi tam od urodzenia, aż po zgon.

Środki do nabycia prawdziwego nabożeństwa względem Matki Najświętszej

Jakub Górka

Abyśmy mogli ukochać Bogarodzicę, trzeba nam się zastanawiać, jak Ona wielką, jak możną, jak wspaniałą, jak pełną cnót i zalet niezrównanych. Po wtóre należy się uważnie przypatrzyć, jak ta cudowna Pani, Królowa nieba i ziemi, jest dobrą względem nas, jak bardzo nas miłuje, jak nas hojnie obdarza łaskami. Nikt, choćby najgorszy, nie jest wyjęty spod Jej macierzyńskiej opieki. Do Maryi Panny możemy zastosować to samo, co mówimy o Bogu i Jego nieprzebranej dobroci względem człowieka. Stwórca każe świecić słońcu nad sprawiedliwymi i nad grzesznikami, spuszcza deszcz na niwy ludzi dobrych i złych. Wzrok też Królowej niebieskiej zwraca się na wszystkich, choćby najgorszych i najniewdzięczniejszych. O, wpatrujmy się oczyma duszy często i uważnie w tę gwiazdę zaranną, rozpamiętywajmy Jej zalety i cnoty, a osobliwie Jej miłość macierzyńską względem ludzi, a niezawodnie umiłujemy Maryję Pannę i staniemy się Jej wiernymi sługami. W Księdze Mądrości czytamy: ˝Myśleć o niej jest doskonała roztropność˝ (Mądr. VI, 16). Słowa te stosują uczeni także do Matki Najświętszej w tym znaczeniu, że myślenie, zastanawianie się nad przywilejami Maryi jest wielką mądrością i kluczem do niezrównanych łask, którymi obsypuje Maryja Panna swych czcicieli.

Pieśń o rycerzu z łabędziem Poemat starofrancuski

Nieznany

Poemat średniowieczny, starofrancuski opowiadający dzieje Rycerza z łabędziem, który miał był przodkiem Gotfryd z Bouillon.

Przygody Zosi

Sophie De Ségur

Hrabina de Segur zajęła się literaturą w wieku 57 lat i napisała łącznie dwa i pół tuzina książek. Książki tej autorki skierowana są przede wszystkim do małych dzieci, ale zawierają wiele okrutnych i tragicznych epizodów, które skłoniły niektórych badaczy do porównania hrabiny de Segur z markizem de Sade. Tymczasem sama pisarka uważała, że jej dzieła nie są wcale fikcją, ale książkami, które miały cel wychowawczy. Akcja opowieści rozgrywa się na francuskiej wsi w okresie Drugiego Cesarstwa, gdzie mieszka Zosia. Dziewczynka jest hołubiona przez rodziców, którzy opiekują się nią i przykładają szczególną wagę do jej edukacji. Ciekawa i żądna przygód, popełnia głupstwo za głupstwem, co krytycznie ocenia Paweł, jej kuzyn, który jest odpowiedzialny i spokojny i próbuje wskazać Zosi właściwą drogę postępowania. Jej przyjaciółkami są Stokrotka i Madzia, rozsądne dziewczynki, które usiłuje naśladować. Zosia stara się być wzorową dziewczynką, ale niestety robi to, na co ma ochotę, ku konsternacji wszystkich.

Czterech jeźdźców Apokalipsy. Los cuatro jinetes del Apocalipsis

Vicente Blasco Ibánez

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i hiszpańskiej. Na język polski przełożyła Helena Janina Pajzderska.