Poglądy księdza Hieronima Coignarda. Les Opinions de M. Jérôme Coignard recueillies par Jacques Tournebroche

Anatole France

Poglądy księdza Hieronima Coignarda. Les Opinions de M. Jérôme Coignard recueillies par Jacques Tournebroche. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Fragmenty Nie mam potrzeby streszczać tutaj życiorysu księdza Hieronima Coignarda, profesora krasomówstwa w kolegium w Beauvais, bibliotekarza pana de Séez (Sagiensis episcopi bibliothecarius sollertissimus, jak go nazywa nagrobne epitafium), późniejszego sekretarza katedry Św. Innocentego, a w końcu konserwatora owego Astaracjanum, tej królowej bibliotek, której zatraty nigdy dostatecznie odżałować nie będzie sposobu. Wiadomo, że zginął od sztyletu Żyda-kabalisty, nazwiskiem Mozaides (judeae manu nefandissima), pozostawiwszy dużo nie pokończonych prac oraz niewygasłe wspomnienie pięknych maksym, wygłaszanych w rozmowach z przyjacioły. Szczegóły żywota jego oraz tragicznej śmierci przekazane zostały potomności przez ucznia znakomitego człowieka, Jakuba Ménétrier, nazywanego także Rożenkiem, albowiem był on synem pewnego właściciela gospody przy ulicy Św. Jakuba. Ów Rożenek pałał ku temu, którego zwał zawsze mistrzem swoim, uwielbieniem i miłością gorącą. Mistrz mój ukochany zwykł był mawiać to najwykwintniejszy umysł, jaki pojawił się do tej pory na ziemi! On to właśnie, Rożenek, z całą skromnością i wiernością bezprzykładną spisał wspomnienia o księdzu Hieronimie Coignard, a postać nieodżałowanego męża zmartwychwstaje w nich niby Sokrates w Memorabiliach Ksenofonta. Ze starannością niesłychaną, ścisłością pedantyczną i umiłowaniem wielkim nakreślił przepyszny portret i ożywił go tak, że stawa przed nami w całej prawdzie, nieskazitelnie wierny. Praca ta przywodzi na myśl portrety Erazma, malowane przez Holbeina, które oglądamy w Luwrze, w muzeum bazylejskim, w Hampton Court i nie możemy się nasycić ich pięknem. Krótko i węzłowato, dał arcydzieło! Zdziwi was zapewne, że pamiętników owych nie opublikował drukiem. Mógł to uczynić tym łatwiej, że został księgarzem przy ulicy Św. Jakuba, dziedzicząc księgarnię Pod Obrazem Św. Katarzyny po panu Blaizot. Być może, iż trawiąc żywot pośród ksiąg, uczuł niechęć dorzucenia kilku nawet kartek do owego potwornego zwału poczernionej bibuły, butwiejącej w spelunkach antykwarzy... Je nai pas besoin de retracer ici la vie de M. labbé Jérôme Coignard, professeur déloquence au collge de Beauvais, bibliothécaire de M. de Séez, Sagiensis episcopi bibliothecarius solertissimus, comme le porte son épitaphe, plus tard secrétaire au charnier Saint-Innocent, puis enfin conservateur de cette Astaracienne, la reine des bibliothques, dont la perte est jamais déplorable. Il périt assassiné, sur la route de Lyon, par un juif cabbaliste du nom de Mosade (Juda manu nefandissima), laissant plusieurs ouvrages interrompus et le souvenir de beaux entretiens familiers. Toutes les circonstances de son existence singulire et de sa fin tragique ont été rapportées par son disciple, Jacques Ménétrier, surnommé Tournebroche parce quil était fils dun rôtisseur de la rue Saint-Jacques. Ce Tournebroche professait pour celui quil avait lhabitude de nommer son bon maître une admiration vive et tendre. Cest, disait-il, le plus gentil esprit qui ait jamais fleuri sur la terre.Il rédigea avec modestie et fidélité les mémoires de M. labbé Coignard, qui revit dans cet ouvrage comme Socrate dans les Mémorables de Xénophon. Attentif, exact et bienveillant, il fit un portrait plein de vie et tout empreint dune amoureuse fidélité. Cest un ouvrage qui fait songer ces portraits dÉrasme, peints par Holbein, quon voit au Louvre, au musée de Bâle et Hampton-Court, et dont on ne se lasse point de goter la finesse. Bref, il nous laissa un chef-duvre. On sera surpris, sans doute, quil nait pas pris soin de le faire imprimer. Pourtant il pouvait léditer lui-mme, étant devenu libraire, rue Saint-Jacques, lImage Sainte-Catherine, o il succéda M. Blaizot. Peut-tre, vivant dans les livres, craignit-il dajouter seulement quelques feuillets cet amas horrible de papier noirci qui moisit obscurément chez les bouquinistes...

Rapir i tomahawk. Cykl: Ród Rodriganda, t. VIII

Karol Maj

Zapraszamy do podróży z tomem VIII cyklu powieściowego "Ród Rodriganda". W roku 1866, w ciemnych lochach zamku sułtana Ahmeda Ben Abubekra, Don Fernando i Mindrello stają w obliczu trudnych wyzwań. Jednak los ich nie opuszcza, prowadząc ich przez intrygujące przygody, które nie pozwolą im spędzić reszty życia w więzieniu. Los zdaje się im sprzyjać, gdy udaje im się uciec z lochów, ratując przy okazji piękną Emmę Arbellez, narzeczoną Antonio Ungera. Wraz z ukochaną córką dzierżawcy hacjendy Del Erina, Emma stanowi kluczowy element ich nowej przygody. Podążając za sprzyjającym zrządzeniem losu, trafiają na niemiecki statek "Syrena", dowodzony przez kapitana Wagnera. Podczas podróży morskiej, ich droga krzyżuje się z losami pozostałych bohaterów cyklu, którzy znaleźli się na odległej i tajemniczej wyspie. "Ród Rodriganda" odkrywa nowe oblicza przygody i niezłomnej siły ludzkiego ducha. Czy uda im się przetrwać na tle egzotycznych krajobrazów i niebezpieczeństw, które czyhają na nich na każdym kroku? Odkryj to w fascynującym tomie VIII serii.

Historia Asasynów zaczerpnięta ze źródeł orientalnych

Joseph von Hammer-Purgstall

"Historia Asasynów zaczerpnięta ze źródeł orientalnych" - Joseph von Hammer-Purgstall. Ta fascynująca książka odsłania dzieje jednej z najbardziej intrygujących grup w historii średniowiecza - tajemniczego bractwa asasynów. Joseph von Hammer-Purgstall, korzystając z bogactwa wschodnich źródeł, kreśli obraz ich narodzin, działalności i upadku, ukazując ich nieprzewidywalny wpływ na politykę i społeczeństwa świata islamu. Autor, ceniony badacz Bliskiego Wschodu, wnikliwie analizuje strukturę organizacji, jej cele oraz metody działania. Dzięki rzetelnej pracy opartej na historycznych dokumentach i opowieściach, książka pozwala lepiej zrozumieć, jak niewielka grupa była w stanie wpłynąć na losy ówczesnych mocarstw. "Historia Asasynów" to nie tylko szczegółowe opracowanie historyczne, ale także pełna napięcia opowieść o intrygach, ideologiach i sekretnych mechanizmach władzy. Ta publikacja to nieodzowna lektura dla miłośników historii, szczególnie tych zainteresowanych średniowiecznym Wschodem i fenomenem tajnych organizacji.

Diable eliksiry

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

Powieść jest fikcyjną autobiografią. Urodzony w Świętej Lipce Protagonista Medard, po okresie szczęśliwego dzieciństwa, wstępuje do klasztoru. Napotyka na swojej drodze wiele spokrewnionych z nim osób, sam jednak z początku nie jest tego świadom. Dorasta za jego murami, a ponieważ podąża ścieżką powołania w sposób wzorowy, dostępuje zaszczytu sprawowania dwóch ważnych funkcji: zarządza komnatą z relikwiami, w której podług legendy spisanej przez św. Antoniego, znajdują się diable eliksiry, oraz zaczyna głosić kazania. Jego talent oratorski sprowadza go jednak na złą drogę. Pewnego razu oświadcza, że sam jest św. Antonim, wskutek czego traci przytomność i swój dar. Szybko go jednak odzyskuje, pijąc z butelek diablich eliksirów. Kiedy młoda kobieta imieniem Aurelie, łudząco przypominająca św. Rozalię, zwierza mu się z miłości do niego, Medard postanawia opuścić klasztor. Przeor, który spostrzega niepokój mnicha, wysyła go w podróż do Włoch. Podczas swej wyprawy spotyka mężczyznę, śpiącego w pobliżu przepaści i zagrożonego upadkiem w otchłań. Gdy mnich próbuje go zbudzić, ten wpada w przerażenie i spada. Przez pomyłkę wszyscy biorą Medarda za owego nieszczęśnika, dzięki czemu zostaje on przyjęty do zamku jako książę Viktorin. Tam jest uwikłany w związek z macochą Aurelii, Euphemią... (za Wikipedią) A żeby się dowiedzieć, jak się potoczyły dalsze dzieje naszego bohatera, należy przeczytać książkę. I będzie to zdecydowanie dobra i przyjemna lektura. Polecamy! Przeł. Ludwik Eminowicz

Poezye

Konstanty Piotrowski

Konstanty Piotrowski (pisał także pod ps. Konst. P., P., P****; ur. około 1790, zm. po 1863 polski tłumacz literatury angielskiej, poeta. Autor wyboru sonetów Williama Shakespeare'a, Johna Miltona i George'a Gordona Byrona. Publikował w latach 1816-1850. Utwory, które zawiera niniejsza publikacja to: Julia Potocka, Zakonnik, Messyasz, Wódz w więzieniu, Elegia, Maryja s. Kom... P., List Heloizy do Abelarda, s Tragiedyi Adyssona monolog Katona, Ody: Oda na śmierć Aloizego Felińskiego, Ostatni człowiek, Czułość poety. Nadzieje nieśmiertelności, Moc przeczucia, Do złota, Bajki: Myszy myślące, Zioła, Portret, Występek i Cnota, Pańskie Łowy, Wiersze różne: Dykamor, Z Lorda Byrona, Obraz Miłości do J.F., Do Karoliny z hrabiow Rzewuskich Sobańskiej, Do Ludwiki z Rosciszewskich Xiężnej Trubeckiej, Pożegnanie Xięstwa Dymitrostwa Czetwertyńskich, Sonety.

'Człowiek' Ernesta Hello. Życie - Wiedza - Sztuka

Ernest Hello

Wielokrotnie napotykamy w twórczości pisarzy na próby uchwycenia czegoś pozornie ulotnego i nieuchwytnego - duszy, której nie dotknął jeszcze pył tego świata, której nie zmazały wspomnienia z przeszłości, wynalazki ludzkiego umysłu, przesądy, ani utarte przekonania. Jest to dusza, której umysł rozwijał się w oderwaniu od wpływów zewnętrznych, osiągając pełną dojrzałość, a mimo to pozostając niezmąconą, tak jakby wyszła z rąk samego Stwórcy. To marzenie nie jest wcale pozbawione sensu, a istnienie takiej dziewiczej duszy, lub przynajmniej dążenie do jej ideału, jest udowodnione w twórczości francuskiego pisarza, Ernsta Hello. Ernst Hello to postać stosunkowo mało znana w naszym kraju, a także niezbyt popularna we Francji. Jego dorobek nie jest obszerny; księgarnie zwykle posiadają tylko dwie z jego prace: "Le siecle" (Stulecie), "Les hommes et les idees" (Ludzie i idee) oraz "Physionomies de Saints" (Oblicza świętych). Oprócz tego, od czasu do czasu pojawiały się w prasie i czasopismach jego krótkie eseje, które przebijały monotonię codziennych wiadomości, jak błyskawice przebijają jednolitość chmur. Te błyski, rozjaśniając prawdą obszary zarówno świata, jak i ludzkich dusz, mają moc wydobywania na światło dzienne tajemnice i głębię.

Don Kiszot z la Manczy i jego przygody - streszczenie dla młodzieży

Benjamin Constant, Miguel Cervantes de Saavedra

Don Kichote z La Manchy (pełny tytuł: Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy; hiszp. El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha) powieść Miguela de Cervantesa. Pierwsza część utworu została opublikowana w 1605, natomiast druga w 1615 roku. Powieść opowiada o losach szlachcica, który wpada w obłęd pod wpływem romansów rycerskich i wyrusza w świat jako błędny rycerz, niesiony nieodłączną szczytną chęcią pomagania ludziom i bronienia najsłabszych. (za Wikipedią). Niniejsza publikacja to znakomite streszczenie dla młodzieży pióra Zbigniewa Kamińskiego.

Pieśni mistycznej miłości

Antologia

Zebrane tu w jedną wiązankę hymny i kancony włoskie św. Franciszka Serafickiego, łacińska pieśń św. Bonawentury, poezje Jakuba z Todi tego trubadura-zakonnika; nareszcie sonety i kantyki hiszpańskie św. Teresy i św. Jana od Krzyża, na ogół nie zwracają dziś uwagi na te, jedyne w swoim rodzaju utwory, zapewne z tej przyczyny, że nowoczesny kodeks literacki, wyłączając wszystko, co tylko wyszło z Kościoła i miało z nim ścisły stosunek, zostawiał świeckiej sztuce, choćby najbardziej pogańskiej, pierwszeństwo; a kwiaty poezji z ducha chrześcijańskiego wykwitające, otacza się zapomnieniem i nie chce o nich nic wiedzieć. Czy słuszny jest ten ostracyzm estetyczno-literacki? Niech osądzą czytelnicy, zwłaszcza ci, którym miłą jest poezja. Jeżeli tacy natchnieni lirycy średniowieczni, wzbijający się w siódme niebo na skrzydłach mistycznej miłości, nie mają mieć prawa nazywać się poetami, dlatego, że opiewają tajemnicze drogi, po których dusza ogarnięta miłością łączyła się ze swoim Stwórcą a natomiast pierwszy lepszy składacz światowych rymów, rości sobie prawo do tego tytułu tedy wypadałoby utrzymywać na tej zasadzie, że ziemska cielesność bogatszym i szczytniejszym jest źródłem poetycznych natchnień, niż tajemniczy a nieograniczony świat duchowy. Ma ta poezja mistycznej miłości, wszystkie warunki poszukiwane w poezji światowej: będąc duchową, nie przestaje być realną. Jednostronność nowoczesna, mająca nieudaną pretensję do wielostronności, powinna by już raz wyjść z ciasnego kółka swoich poglądów, i częściej pytać o te źródła wiekuistej prawdy, z których tryska twórczość natchnienia i natchnienie twórczości.