Dziady. Część I, II i IV

Adam Mickiewicz

'Dziady' - cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza publikowany w latach 1823-1860. Składają się na niego trzy luźno powiązane części oraz część pierwsza, wydana pośmiertnie, mająca charakter nieukończony: 'Dziady część II' - dramat z 1823 roku, 'Dziady część IV' - dramat z 1823 roku, 'Dziady część III' - dramat z 1832 roku, 'Dziady część I' - dramat ogłoszony pośmiertnie w 1860 roku (nieukończony). Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz 'Upiór' publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III części rozległy 'Ustęp' - epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem 'Do przyjaciół Moskali'. Elementem spajającym te części jest obrzęd Dziadów - dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez Gustawa w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki autobiograficzne, zawarte są w nim idee romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z rosyjskim zaborcą. (za Wikipedią).

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia. Tom pierwszy. Część druga: Dzieje starożytne od Ariowista do upadku Durzyńców r. 531

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom drugi dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Dzieje starożytne. Od Ariowista do upadku Durzyńców r. 531: Napływ ze Skandynawii Teutonów na ziemie słowiańskie. Podanie o przybyciu Saksonów do kraju Hadeln. Szerzenie się w Germanii Saksonów i Słowian. Wyprawa Ariowista (Jarowita) do Galii. Walka jego z J. Cezarem i odwrót r. 58 przed Chr. Wyprawy J. Cezara do Germanii r. 55 i 53 dla obrony Ubjów od Swewów. Nieprzyjazne stosunki między Swewami a teutońskiemi plemionami. Najazdy Rzymian na Germanię w końcu I. w. przed Chr. - Mirobud podbija sąsiednie ludy swewskie. Walka Mirobuda z Arminem. Odpadnięcie Ziemianów i Ląkobrdanów od Mirobuda. Upadek jego r. 19. Chatowlad burzy Czechy - wygnany r. 19. Wanjo - król Swewów. Napad łużyckich orężników na Czechy. Wanjo wygnany r. 51. Wańko i Sido knezie Durzyńców. Durzyńcy biją Hessów na głowę pod Chyżycami (Kissingen) r. 58. Zatargi Morawian i Słowaków z imperatorem Domicjanem. Rzymianie wdzierają się do Morawy. Wojny Markomańskie (r. 166-180). Zagon Morawianów pod Akwileją r. 167. Przestrach w Rzymie. Wyprawa M. Aureliusa przeciw Morawianom, Jazygom i Słowakom. Warunki pokoju. Załoga rzymska w grodach morawskich. Koniec wojny r. 175. Powtórna wojna. Śmierć M. Aureliusa r. 180. Kommodus zawiera przymierze. Podniesienie ducha narodowego Słowian naddunajskich. Porozumiewanie się ich dla wspólnego działania przeciw Rzymianom. Wyprawy przeciw Morawianom: Karakalli r. 212-217, Maximina r. 235, Waleriana 253, Galliena r. 260. Najazdy Morawian na Italię r. 270, 281, 283, 288, 289, 302. Imperator Konstans upokarza Słowaków, Serbów i Limigantów r. 358. Wiarolomstwo Rzymian wywołuje najazd Słowaków na kraje cesarskie r. 374. Walentynian L, gotując im odwet, nagle umiera nad Dunajem r. 375. Morawianie cieszą się swobodą i mają swych królów. Wdzieranie się Niemców do posiadłości rzymskich i słowiańskich w III. i IV. w. Najazd Hunnów r. 375 oswobadza Słowiańszczyzny od Gotów. Atyla rządzi Słowiańszczyzną r. 434. Wyprawa jego do Galii. Bitwa na polach Katalauńskich r. 451. Pokój z Rzymianami r. 452. 2. Wypadki po śmierci Atyli r. 453. Ardaryk, król Słowaków. Niemcy wchodzą do Noryku r. 488. Zajścia między Frankami i Durzyńcami Zmowa Franków z Saksonami przeciw Durzyńcom. Najazd i bitwa nad r. Unstrut r. 530. Upadek Durzyńców r. 53 r. Wzrost Franków i Niemców. Dodatek. Wskaźnik abecadłowy imion, osób, nazw miejscowych i rzeczy w tomie tym zawartych. Spis źródeł.

Życie Buddy według starych źródeł hinduskich

André-Ferdinand Hérold

Wg słów autora: Książka ta nie jest utworem fantazji i mogę wskazać główne źródła, stare i nowe, z jakich czerpałem. Przedewszystkiem kierowałem się tekstem Calita-Victora, gdzie mnóstwo balastu legendarnego i scholastycznego, gdzie też jednak znajduję cenne wiadomości tradycyjne o pochodzeniu bohatera, jego wieku dziecięcym, młodocianym, sposobie wychowania i pierwszych czynach. Czerpałem także z pięknego poematu Asvagosy p. t. Budhakarita, a w niektórych rozdziałach cytuję go dosłownie, wedle tekstu wydanego przez E. B. Cowella. Wprowadziłem też do książki tak zwane Jataki, czyli opowieści, w których Budda wspomina poprzednie wcielenia swoje. Sporo jatak znajdujemy w obszernym zbiorze, znanym Avadanasataka. Korzystałem dalej z prac nowoczesnych, a mianowicie dzieła M. H. Oldenberga: Buddha (w przekładzie A. Fouchera), dzieła H. Kerna: Dzieje buddyzmu hinduskiego (w przekładzie Gederna Huet) oraz różnych prac zawartych w pismach naukowych. Wzruszającą historję Viswantary zaczerpnąłem z wersji sagdyjskiej, opublikowanej przez R. Cauthiota w Journal Sequentia.

Skarb Bobowy. Trésor des Fves et Fleur des Pois

Charles Nodier

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Żyło sobie raz dwoje starych ludzi, on nazywał się Bobownik, a ona Bobownikowa. Nie mieli dzieci i trapili się tym, przewidując, że niebawem postarzeją się o tyle, iż nie będą w stanie uprawiać bobu na swym polu i sprzedawać go w mieście. Pewnego dnia podczas plewienia grzędy koło małej ich chatki, staruszka rozgarnęła gąszcz chwastów i znalazła duże białe zawiniątko, rozwiązała kołderkę, a tu śliczny różowy chłopczyk wyciągnął do niej tłuściutkie rączki i zawołał: Mama! Gdy na wołanie żony stary Bobownik nadbiegł i zobaczył dziecko, jakie im Pan Bóg zesłał, zaczęli oboje starzy śmiać się z radości, po czym wrócili jak najprędzej do chatki, w obawie, aby rosa padająca nie zaszkodziła ich chłopczykowi. Dopieroż to była uciecha, gdy zasiedli przy kominie, w którym płonął ogień z łodyg bobowych, a staruszek wziął dziecko na kolano i zaczął ostrożnie je huśtać i mu śpiewać. A jakie były dalsze losy i przygody zarówno tego dziecka, nazwanego Skarbem Bobowym, jak i jego przybranych rodziców dowiemy się po przeczytaniu całej książeczki. Zachęcamy do lektury!

Cień ponurego Wschodu. Za kulisami życia rosyjskiego

Antoni Ferdynand Ossendowski

Ze wstępu, w którym autor sam chyba najlepiej zaprezentuje tę książkę: Nie piszę bynajmniej historycznych szkiców o Rosji, ani carskiej, ani sowieckiej. Podaję tylko szereg rysów i cieniów z życia i psychologii tego narodu, a mianowicie takich, które pozostawały poza kulisami rzeczywistości. Tymczasem rzucają one promień światła na duszę narodu i dają plan myślenia o nim. Myślę więc, że moje szkice Cień ponurego Wschodu pomogą w pewnym stopniu w wykonaniu tego obowiązku. Naród rosyjski historycznie i fizjologicznie jest zbliżony do narodów Wschodu, lecz przyjął od nich najbardziej ponure i zbrodnicze cechy. Jasne strony psychologii i moralności wschodnich ludów są obce Rosjanom, gdyż wymagają hartu i wzniosłości ducha... W trakcie lektury niektóre informacje przyjmuje się z niedowierzaniem, inne zaś z lekiem. Niemniej warto tę książkę przeczytać, aby ujrzeć obraz Rosji na przełomie XIX i XX wieku...

Na Daleki Wschód. Na wulkanach Japonii

Wacław Sieroszewski

Opowiadania wybitnego chociaż dziś skazywanego na zapomnienie polskiego pisarza, tworzącego na pograniczu czterech epok: pozytywizmu, Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego oraz współczesności, zesłańca na Syberię, podróżnika, badacza, etnografa Syberii i działacza niepodległościowego. Zbiór zawiera utwory opowiadające o Syberii, Mandżurii, Sachalinie, rosyjskim Dalekim Wschodzie, Korei i Japonii. Mimo upływu ponad stulecia nadal czyta się je z zainteresowaniem, przybliżają nam bowiem świat egzotyczny dla przeciętnego Polaka, ale uświadamiają także, że świat ten bezpowrotnie przeminął, którego już nie ma...

Z Zapisek myśliwego

Iwan Turgieniew

Zapiski myśliwego to zbiór opowiadań Iwana Turgieniewa z 1852 roku. To było jego pierwsze liczące się dzieło, które przyniosło mu uznanie. Dzieło owo jest częścią rosyjskiej tradycji realistycznej, ponieważ narrator jest niezwykle bystrym i uważnym obserwatorem ludzi, których spotyka i których portrety maluje. Te kilka prześlicznych nowel z Zapisek myśliwego, będzie zapewne mile przyjęte, jako utwory pisarza pierwszorzędnego talentu.

Dyskrecja. Ze złotej serii przygód Harrego Dicksona

Anonim

Harry Dickson jest fikcyjnym detektywem, urodzonym w Ameryce, wykształconym w Londynie i nazywanym „The American Sherlock Holmes”. Pojawiał się w prawie 200 magazynach wydawanych w Niemczech, Holandii, Belgii i Francji. Przygody Harry'ego Dicksona i jego młodego asystenta Toma Willsa zachwyciły kilka pokoleń francuskich czytelników. Ponieważ zostały napisane przez mistrza horroru, są o wiele bardziej zorientowane na fantastykę niż prawdziwy kanon holmesowski. Najlepsze i najbardziej zapamiętane historie o Harrym Dicksonie to te, które stawiają Wielkiego Detektywa przeciwko niektórym superzłoczyńcom takim jak profesor Flax, szalony naukowiec znany jako Ludzki Potwór, a później jego córka, równie zabójcza Georgette Cuvelier, znana jako Pająk (z którą Dickson miał związek miłości i nienawiści); Euryale Ellis, piękna kobieta, która miała moc przemieniania swoich ofiar w kamień i która może być reinkarnacją legendarnej gorgony Meduzy; Gurrhu, żyjący bóg Azteków, który ukrył się w Świątyni Żelaza, podziemnej świątyni znajdującej się pod samym sercem Londynu, wypełnionej naukowo zaawansowanymi urządzeniami; ostatnie żyjące mumie babilońskie, które znalazły schronienie pod szkockim jeziorem; nikczemny, pijący krew seryjny morderca, nazwany Wampirem z Czerwonymi Oczami; tajemniczy mściciel w smokingu, znany jako Cric-Croc, Żywe Trupy; krwiożerczy hinduski bóg Hanuman itp. Sława Harry'ego Dicksona we Francji dorównuje sławie Sherlocka Holmesa i Arsène'a Lupina.